miércoles, 24 de febrero de 2010

Crear una comisión

El pasado miércoles día 17 fui testigo directo de un debate de más de cinco horas que tras, la lógica expectación generada, me dejó todavía más preocupado. Y lo afirmo porque después de escuchar la tediosa intervención del Presidente del Gobierno, el único compromiso real adquirido ante la representación legítima del pueblo español fue crear una Comisión para negociar y pactar medidas que saquen a España de esta grave situación: Éstas fueron exactamente las palabras referidas a su propuesta: “Le vamos a dar la máxima relevancia, y confío la responsabilidad a las personas que les acabo de mencionar. Vamos a poner toda la carne en el asador para buscar acuerdos”.
En su habitual artículo editorial del diario El Mundo de este pasado domingo Pedro J. escribe, y comparto plenamente, que si Zapatero decía que la crisis estaba tocando a su fin al mismo tiempo que pedía un Pacto para, entre todos, salir de esta terrible situación, es que había gato encerrado. “Si fuera cierto que lo peor, quedaba atrás y los días felices se aproximaban de nuevo, ¿que necesidad tendría de buscar acuerdos que sólo servirían para compartir con otros el mérito y la gloria de la recuperación?”.
La desconfianza no sólo se generaba en el líder de la oposición, sino en la sociedad española, por lo que Rajoy fue claro y meridiano al dirigirse a Zapatero: “esto no sale gratis, la realidad no perdona el engaño, y dar pie a la desconfianza es el peor perjuicio que se está causando hoy a la economía española. Y no busque culpables más allá de su escaño, porque todo el mérito es suyo. No es que ahora le miren en Europa con malos ojos, es que ahora le conocen. No busque conspiraciones ni chivos expiatorios, averigüe qué ha hecho usted para que su Gobierno suscite tantos recelos. Y no es España la que inspira desconfianza, es usted, es la forma que tiene este Gobierno de llevar la economía.”
Ni una sola medida concreta, ni un triste compromiso, sólo más anuncios, más planes que como en muchas otras ocasiones anteriores no se cumplirán. Y mientras tanto el tiempo seguirá corriendo y en contra de lo que parece pensar el Presidente del Gobierno, las cosas no volverán por sí mismas a enderezarse.
Por ello me pareció muy al caso, muy oportuna, otra de las frases de la intervención de Rajoy cuando dijo: “El tiempo no traerá el remedio, el tiempo sólo ayuda a los que se ayudan. España necesita ya un Gobierno en el que pueda confiar, y hoy no lo tiene, es que hoy no lo tiene, y en España hay una tarea urgente que realizar y nadie la lleva a cabo.”
Lejos ya de la cuestión de quien gana o pierde este tipo de debates, los españoles ganaremos o perderemos en función de las medidas que se adopten desde el gobierno. Por ahora solo hay una anunciada, crear esa comisión para negociar. Si no hay más, póngase urgentemente en marcha. Negocien. Por lo menos sabremos que proponen. No hay otra.


___________________________________________________________

Crear unha comisión

O pasado mércores día 17 fun testemuña directa dun debate de máis de cinco horas que tras, a lóxica expectación xerada, deixoume aínda máis preocupado. E afírmoo porque logo de escoitar a tediosa intervención do Presidente do Goberno, o único compromiso real adquirido ante a representación lexítima do pobo español foi crear unha Comisión para negociar e pactar medidas que saquen a España desta grave situación: Estas foron exactamente as palabras referidas á súa proposta: “Ímoslle a dar a máxima relevancia, e confío a responsabilidade ás persoas que lles acabo de mencionar. Imos pór toda a carne no asador para buscar acordos”.
No seu habitual artigo editorial do diario O Mundo deste pasado domingo Pedro J. escribe, e comparto plenamente, que se Zapatero dicía que a crise estaba tocando ao seu fin ao mesmo tempo que pedía un Pacto para, entre todos, saír desta terrible situación, é que había gato encerrado. “Se fose certo que o peor, quedaba atrás e os días felices aproximábanse de novo, que necesidade tería de buscar acordos que só servirían para compartir con outros o mérito e a gloria da recuperación?”.
A desconfianza non só se xeraba no líder da oposición, senón na sociedade española, polo que Rajoy foi claro e meridiano ao dirixirse a Zapatero: “isto non sae gratis, a realidade non perdoa o engano, e dar pé á desconfianza é o peor prexuízo que se está causando hoxe á economía española. E non busque culpables máis aló do seu escano, porque todo o mérito é seu. Non é que agora lle miren en Europa con malos ollos, é que agora lle coñecen. Non busque conspiracións nin chibas expiatorios, pescude que fixo vostede para que o seu Goberno suscite tantos receos. E non é España a que inspira desconfianza, é vostede, é a forma que ten este Goberno de levar a economía.”
Nin unha soa medida concreta, nin un triste compromiso, só máis anuncios, máis plans que como en moitas outras ocasións anteriores non se cumprirán. E mentres tanto o tempo seguirá correndo e en contra do que parece pensar o Presidente do Goberno, as cousas non volverán por si mesmas a endereitarse.
Por iso pareceume moi ao caso, moi oportuna, outra das frases da intervención de Rajoy cando dixo: “O tempo non traerá o remedio, o tempo só axuda aos que se axudan. España necesita xa un Goberno no que poida confiar, e hoxe non o ten, é que hoxe non o ten, e en España hai unha tarefa urxente que realizar e ninguén a leva a cabo.”
Lonxe xa da cuestión de quen gana ou perde este tipo de debates, os españois gañaremos ou perderemos en función das medidas que se adopten desde o goberno. Por agora só hai unha anunciada, crear esa comisión para negociar. Se non hai máis, póñase urxentemente en marcha. Negocien. Polo menos saberemos que propón. Non hai outra.

1 comentarios:

Anónimo dijo...

DIA DE LUTO EN LUGO.

Nos falló José Blanco.

Vemos en la prensa de hoy que ni con un ministro de Lugo levantamos la cabeza.
Primero se escaqueó de sacar adelante infraestructuras del Plan estratéxico elaborado por el concello de Lugo, y ahora nos da la puntilla congelando indefinidamente el AVE a Lugo por Monforte.

Seguro que en Cataluña no hay recortes, saben pedir y exigir, y cuando escasea el dinero, se congela lo de los demás, pero a ellos no se les toca ni un euro.

“En Galicia, esta política de José Blanco, de concentrarse en lo prioritario y relegar sine die lo secundario, además del transcantábrico, ya se ha cobrado la línea A Coruña-Lugo y, previsiblemente, el eje Ponferrada-Monforte.”

Osea, viajar a Madrid seguirá siendo más rápido en coche que en AVE (Lugo-Ourense-espera al transbordo-Madrid)

¿LUGO ESISTE?