miércoles, 10 de febrero de 2016

Traviesa a traviesa.

Desde hace muchos años nuestra sociedad y cuantos gobernaron durante décadas vimos como el tren y las comunicaciones ferroviarias en España dejaban de ser prioritarias en el mapa de infraestructuras, centrando su atención en las nuevas redes de carreteras y autopistas. Así el coche poco a poco le fue comiendo espacio al tren.

En la provincia de Lugo contábamos con una red de ferrocarril que desde Madrid nos llevaba por el valle del Sil hasta Monforte de Lemos, dividiéndose allí hacia Lugo, Coruña y Ferrol por uno de sus ramales, y hacia Ourense y Vigo por el otro. Teníamos unos de los nudos ferroviarios más importantes de España con infraestructuras y dotaciones relevantes para aquella época.

Luego vinieron tiempos en los que decisiones, desacertadas a mi juicio, supusieron el desmantelamiento de los talleres, el traslado del centro de control de tráfico a Ourense, perdiendo así Monforte su primacía ferroviaria y comenzando el declive económico de la comarca.

Poco a poco las frecuencias en los trenes fueron disminuyendo y paralelamente las inversiones ferroviarias recogidas en los presupuestos generales del estado mermando. Mientras, el parque automovilístico crecía a buen ritmo y los transportes de mercancías por carretera ganaban terreno al tren. Todo esto y más pasaba ante nuestro ojos y consciente o inconscientemente lo asumimos con naturalidad. Hasta aquí el pasado.

En los últimos años parece haberse fiado todo a los trenes de alta velocidad, que requieren de la construcción de una nueva red de vías y absorben mucho presupuesto en detrimento de la red convencional. Creo que ha sido un error, la cultura ferroviaria quedó a años luz del nivel de utilización del tren en otros países europeos. 

Siendo lo anterior un problema, busquemos soluciones a corto plazo para evitar quedar descolgados de las conexiones rápidas y poder utilizar el número cada vez más importante de frecuencias que diariamente circulan entre Galicia y Madrid. Lo que necesitamos es que desde Lugo salgan y lleguen diariamente tantos trenes como frecuencias tenga Ourense. No es un AVE, pero serán trenes que nos permitan aprovechar ya esas nuevas oportunidades, que nos coloquen irremediablemente en el mapa ferroviario del que no debimos caernos.

Para conseguir estos fines podemos utilizar la vía de la pancarta, de la protesta muchas veces politizada, o bien la vía de las propuestas razonadas y razonables, presentadas con argumentos y firmeza ante aquellos que tienen en su mano las decisiones consecuentes.

Podemos dedicarnos a reclamar estaciones nuevas antes de tener trenes siguiendo modelos desafortunados de costosos aeropuertos sin aviones, o trabajar por conseguir más trenes que paren en Lugo. Sin trenes no podremos general la cultura ferroviaria y sin ella será difícil conseguir un incremento progresivo y una razonada demanda de servicios. 

Confío en que muy pronto Lugo cuente con más trenes en su estación y confío en que, traviesa a traviesa, cada día estemos más cerca de los demás.

Travesa a travesa.


Desde hai moitos anos a nosa sociedade e cuantos gobernaron durante décadas vimos como o tren e as comunicacións ferroviarias en España deixaban de ser prioritarias no mapa de infraestruturas, centrando a súa atención nas novas redes de estradas e autoestradas. Así o coche aos poucos foille comendo espazo ao tren.

Na provincia de Lugo contabamos cunha rede de ferrocarril que desde Madrid levábanos polo val do Sil ata Monforte de Lemos, dividíndose alí cara a Lugo, Coruña e Ferrol por un dos seus ramais, e cara a Ourense e Vigo polo outro. Tiñamos uns dos nós ferroviarios máis importantes de España con infraestruturas e dotacións relevantes para aquela época.

Logo viñeron tempos nos que decisións, *desacertadas ao meu xuízo, supuxeron o desmantelamento dos talleres, o traslado do centro de control de tráfico a Ourense, perdendo así Monforte a súa primacía ferroviaria e comezando o declive económico da comarca.

Aos poucos as frecuencias nos trens foron diminuíndo e *paralelamente os investimentos ferroviarios recollidas nos orzamentos xerais do estado minguando. Mentres, o parque automobilístico crecía a bo ritmo e os transportes de mercadorías por estrada gañaban terreo ao tren. Todo isto e máis pasaba ante o noso ollos e consciente ou inconscientemente asumímolo con naturalidade. Ata aquí o pasado.

Nos últimos anos parece fiarse todo aos trens de alta velocidade, que requiren da construción dunha nova rede de vías e absorben moito orzamento en detrimento de a rede convencional. Creo que foi un erro, a cultura ferroviaria quedou a anos luz do nivel de utilización do tren noutros países europeos. 

Sendo o anterior un problema, busquemos solucións a curto prazo para evitar quedar descolgados das conexións rápidas e poder utilizar o número cada vez máis importante de frecuencias que diariamente circulan entre Galicia e Madrid. O que necesitamos é que desde Lugo saian e cheguen diariamente tantos trens como frecuencias teña Ourense. Non é un AVE, pero serán trens que nos permitan aproveitar xa esas novas oportunidades, que nos coloquen irremediablemente no mapa ferroviario do que non debemos caernos.

Para conseguir estes fins podemos utilizar a vía da pancarta, da protesta moitas veces politizada, ou ben a vía das propostas razoadas e razoables, presentadas con argumentos e firmeza ante aqueles que teñen na súa man as decisións consecuentes.

Podemos dedicarnos a reclamar estacións novas antes de ter trens seguindo modelos desafortunados de custosos aeroportos sen avións, ou traballar por conseguir máis trens que paren en Lugo. Sen trens non poderemos xeral a cultura ferroviaria e sen ela será difícil conseguir un incremento progresivo e unha razoada demanda de servizos. 

Confío en que moi pronto Lugo conte con máis trens na súa estación e confío en que, travesa a travesa, cada día esteamos máis preto dos demais.

0 comentarios: