miércoles, 31 de mayo de 2017

Entre costuras

A nadie se le habrá escapado la percepción generalizada de que en las últimas fechas la palabra “coser” ha sonado con reiteración en nuestro entorno. Cuando el Partido Socialista comenzaba su campaña de primarias para elegir a su secretario general todos hablaban de la necesidad de coser un partido que supuraba por sus muchas heridas.

Hacia el final de su campaña y cada vez que alguno de los dos contrincantes más destacados abría la boca, las palabras que dedicaba a sus rivales indicaban de todo menos ganas de coser. El debate electoral que mantuvieron en la sede de su partido fue la muestra más relevante de que la aguja y el hilo no pensaban tocarlos y que lo de coser más bien se refería, y perdonen la expresión, a la posibilidad de coserse a navajazos. Esa sensación de enemistad irreconciliable creo que la percibimos todos los que de desde fuera analizamos aquel enfrentamiento.

Conocida la victoria del candidato más radicalizado de los tres en liza, éste se ha venido arriba, como por otra parte parece lógico, y aunque con la boquita pequeña sigue apelando a la unidad, con la grande ya ha comenzado a preparar la purga definitiva dentro de su partido apartando a todo cuanto huela al perfume del bando perdedor, anulándolos para que no formen parte del Congreso que debe ratificarlo en su cargo.

Este pasado viernes en Lugo mi partido celebraba el Congreso Local para elegir una nueva dirección que tendrá como tarea prioritaria elaborar las estrategias y el equipo que deberá presentar a los lucenses las propuestas ilusionantes y la credibilidad necesaria para obtener una amplia dosis de confianza en las urnas cuando en 2019 todos seamos llamados a votar en las elecciones municipales.

Me alegró escuchar al nuevo presidente local negando la existencia de bandos en el seno de nuestra organización lucense. Como en todos los colectivos existen diferencias y sensibilidades, pluralidad que fortalece al conjunto al aceptarse el debate sobre esos matices. Aquí no habrá que coser, posiblemente como mucho poner alguna tirita para cerrar definitivamente pequeñas heridas. 

Creo que Lugo necesita más que nunca de personas y de compromisos que devuelvan la ilusión a esta ciudad, una ilusión que puede resumirse en el sentimiento de orgullo de lo mucho bueno que tenemos y de lo que todavía queda por mejorar. Una tarea nada sencilla aunque tampoco imposible.

Confío en el sentidiño de los que tiene la responsabilidad de dirigir este proyecto en el que a buen seguro contarán con la opinión y el trabajo de cuantos queramos arrimar el hombro y remar acompasados en la misma dirección. 

Los tiempos del despertar están aquí. Ésta es una tarea colectiva en la que unos dirigen y proponen y otros colaboramos, pero en la que todos los que queramos hacer algo por nuestra tierra, dentro o fuera de la política, tendremos la posibilidad de contribuir.

Los tiempos entre costuras deben dejar paso a los tiempos de la unidad a favor de un proyecto coordinado para la ciudad de Lugo, un proyecto en equipo, que si ya fue posible puede volver a serlo. 

Entre costuras

A ninguén lle escapou a percepción xeneralizada de que nas últimas datas a palabra “coser” soou con reiteración na nosa contorna. Cando o Partido Socialista comezaba a súa campaña de primarias para elixir o seu secretario xeral todos falaban da necesidade de coser un partido que supuraba polas súas moitas feridas.

Cara ao final da súa campaña e cada vez que algún dos dous adversarios máis destacados abría a boca, as palabras que dedicaba aos seus rivais indicaban de todo menos ganas de coser. O debate electoral que mantiveron na sede do seu partido foi a mostra máis relevante de que a agulla e o fío non pensaban tocalos e que o de coser máis ben referíase, e perdoen a expresión, á posibilidade de coserse a navalladas. Esa sensación de inimizade irreconciliable creo que a percibimos todos os que de desde fóra analizamos aquel enfrontamento.

Coñecida a vitoria do candidato máis radicalizado dos tres en liza, este veuse arriba, como por outra banda parece lóxico, e aínda que coa boquiña pequena segue apelando á unidade, coa grande xa comezou a preparar a purga definitiva dentro do seu partido apartando a todo canto cheire ao perfume do bando perdedor, anulándoos para que non formen parte do Congreso que debe ratificalo no seu cargo.

Este pasado venres en Lugo o meu partido celebraba o Congreso Local para elixir unha nova dirección que terá como tarefa prioritaria elaborar as estratexias e o equipo que deberá presentar aos lucenses as propostas ilusionantes e a credibilidade necesaria para obter unha ampla dose de confianza nas urnas cando en 2019 todos sexamos chamados a votar nas eleccións municipais.

Alegroume escoitar ao novo presidente local negando a existencia de bandos no seo da nosa organización lucense. Como en todos os colectivos existen diferenzas e sensibilidades, pluralidade que fortalece ao conxunto ao aceptarse o debate sobre eses matices. Aquí non haberá que coser, posiblemente como moito poñer algunha tiriña para pechar definitivamente pequenas feridas. 

Creo que Lugo necesita máis que nunca de persoas e de compromisos que devolvan a ilusión a esta cidade, unha ilusión que pode resumirse no sentimento de orgullo do moito bo que temos e do que aínda queda por mellorar. Unha tarefa nada sinxela aínda que tampouco imposible.

Confío no sentidiño dos que ten a responsabilidade de dirixir este proxecto no que a recado contarán coa opinión e o traballo de cuantos queiramos arrimar o ombreiro e remar compasados na mesma dirección. 

Os tempos do espertar están aquí. Esta é unha tarefa colectiva na que uns dirixen e propoñen e outros colaboramos, pero na que todos os que queiramos facer algo pola nosa terra, dentro ou fóra da política, teremos a posibilidade de contribuír.



Os tempos entre costuras deben deixar paso aos tempos da unidade a favor dun proxecto coordinado para a cidade de Lugo, un proxecto en equipo, que se xa foi posible pode volver selo.

0 comentarios: