miércoles, 28 de julio de 2010

Cambiar la peana y conservar el santo

Acaba de terminar una semana calentita en el panorama político español. Calentita de pasión y tensión, pero fría en resultados prácticos para los españoles. Las buenas noticias sólo siguen llegando de la mano y de las piernas de nuestros deportistas, y así los éxitos de  Nadal, Alonso, Contador y otros, eclipsan el debate del estado de la Nación y las propuestas de resolución derivadas de este debate.

De este debate quedan ya solamente algunas perlas para la historia, y poco más. Aquí tienen algunas de ellas pronunciadas por ZP: reiteradas referencias a la Ley de Economía Sostenible, “para impulsar la renovación del modelo de crecimiento”, satisfacción porque “tras seis trimestres de descenso consecutivos del producto interior bruto, salimos de la recesión con un crecimiento intertrimestral de más del 0,1%”, o la referencia a los sindicatos diciendo que entre los objetivos de sus reformas “no figura el debilitamiento de los sindicatos, que nadie lo espere, siguen siendo la mejor representación de los trabajadores”.

Sobre estas tres perlas permítanme otros tres comentarios, éstos de mi cosecha. La Ley de Economía Sostenible que ZP citó en media docena de ocasiones en el debate duerme en un cajón desde hace casi un año y sin voluntad de someterla al trámite parlamentario ante su debilidad numérica y política. Atribuirse como un éxito de gestión el alcanzar un 0,1% de crecimiento intertrimestral es como sacar un 2 en vez de un cero y creerse un buen estudiante. En cuanto al guiño a los sindicatos, será para frenar la convocatoria de las huelgas anunciadas, porque  de momento para que lo inviten a Rodiezmo no ha servido, y eso que también dijo en alguna de sus subidas a la tribuna que “yo he ido muchos años a Rodiezmo; me siento muy a gusto entre los mineros de León y Asturias e iré muchos años más”. Pues este año va a ser que no, y así Zapatero no estará en el mitin de Rodiezmo por primera vez desde que lidera el PSOE. No estará porque no ha sido invitado por los suyos, lo que ha permitido al alcalde de esa localidad leonesa afirmar “no sé a dónde nos quiere llevar este hombre, no puede venir aquí todos los años a sacar pecho con las subidas de pensiones y luego meter este recorte”.

Este año no veremos la foto del ultimo año con Zapatero entre Leire Pajín y Bibiana Aído, las dos con el puño en alto, cantando La internacional.

Pero ahora tocan vacaciones, que como define el diccionario es "tomar un descanso total en un período determinado, principalmente para prevenir estrés u otras patologías”.
Pues eso, que el descanso total nos haga olvidar la afirmación de Zapatero de “voy a seguir este camino, cueste lo que cueste y me cueste lo que me cueste”. Para echarse a temblar. Quizás por ello Rajoy le dijo en referencia a un posible cambio de ministros como remedio a tanta ineficacia, aquello de “no los cambie porque, ¿de que sirve cambiar la peana y conservar el santo?”.

Cambiar a peana e conservar o santo

Acaba de terminar unha semana calentita no panorama político español. Calentita de paixón e tensión, pero fría en resultados prácticos para os españois. As boas noticias só seguen chegando da man e das pernas dos nosos deportistas, e así os éxitos de Nadal, Alonso, Contador e outros, eclipsan o debate do estado da Nación e as propostas de resolución derivadas deste debate.

Deste debate quedan xa soamente algunhas perlas para a historia, e pouco máis. Aquí teñen algunhas delas pronunciadas por ZP: reiteradas referencias á Lei de Economía Sostible, "para impulsar a renovación do modelo de crecemento", satisfacción porque "tras seis trimestres de descenso consecutivos do produto interior bruto, saímos da recesión cun crecemento intertrimestral de máis do 0,1%", ou a referencia aos sindicatos dicindo que entre os obxectivos das súas reformas "non figura o debilitamiento dos sindicatos, que ninguén o espere, seguen sendo a mellor representación dos traballadores".

Sobre estas tres perlas permítanme outros tres comentarios, estes de a miña colleita. A Lei de Economía Sostible que ZP citou en media ducia de ocasións no debate dorme nun caixón desde fai case un ano e sen vontade de sometela ao trámite parlamentario ante a súa debilidade numérica e política. Atribuírse como un éxito de xestión o alcanzar un 0,1% de crecemento intertrimestral é como sacar un 2 no canto dun cero e crerse un bo estudante. En canto á chiscadela aos sindicatos, será para frear a convocatoria das folgas anunciadas, porque de momento para que o inviten a Rodiezmo non serviu, e iso que tamén dixo nalgunha das súas subidas á tribuna que "eu fun moitos anos a Rodiezmo; síntome moi a gusto entre os mineiros de León e Asturias e irei moitos anos máis". Pois este ano vai ser que non, e así Zapatero non estará no mitin de Rodiezmo por primeira vez desde que lidera o PSOE. Non estará porque non foi invitado polos seus, o que permitiu ao alcalde desa localidade leonesa afirmar "non se onde quérenos levar este home, non pode vir aquí todos os anos a sacar peito coas subidas de pensións e logo meter este recorte".

Este ano non veremos a foto do ultimo ano con Zapatero entre Leire Pajín e Bibiana Aído, as dúas co puño no alto, cantando A internacional.

Pero agora tocan vacacións, que como define o dicionario é "tomar un descanso total nun período determinado, principalmente para previr tensión ou outras patoloxías".
Pois iso, que o descanso total fáganos esquecer a afirmación de Zapatero de "vou seguir este camiño, custe o que custe e cústeme o que me custe". Para botarse a tremer. Quizais por iso Rajoy díxolle en referencia a un posible cambio de ministros como remedio a tanta ineficacia, aquilo de "non os cambie porque, de que serve cambiar a peana e conservar o santo?".

miércoles, 14 de julio de 2010

¡Marchando una de pulpo!

A estas alturas todos sabemos que se jugó un mundial de fútbol y que la selección nacional española es la campeona del mundo. Titulares como éstos lo acreditan: “Campeones del mundo”, “11J para la historia de España”, “..De aquí a la eternidad”, “Gracias España”, “La roja reina”, etc..

Al margen de lo deportivo, si algo pareció surrealista fueron las escenas de un pulpo que, ante decenas de cámaras de televisión y millones de espectadores,  decidía qué mejillón comerse primero entre un menú de dos opciones. Las probabilidades de acertar serían idénticas jugando a lanzar una moneda al aire, en ambos casos del 50%. Pero la diferencia estuvo en que era un pulpo el que elegía cara o cruz, y no cualquiera de los mortales los que hacíamos la predicción. Gran poder de convocatoria la del cefalópodo.

Tomen nota los pulpeiros y restauradores gallegos y especialmente de cara al próximo San Froilan porque nunca se habló y probablemente no se vuelva a hablar tanto de pulpo en todo el mundo. Aprovechen el tirón publicitario y gratuito.

Quienes aprovecharon bien el momento fueron los fabricantes y vendedores de banderas rojigüalda, banderas de España, quién nos lo iba a decir. Estos días hasta en Lugo pudimos ver la venta ambulante de enseñas y diferentes objetos con los colores de nuestra bandera.

Desde los tiempos ya remotos previos a la transición democrática yo no había visto a tanta gente, con ideologías, edades y puntos de residencia tan diversos, sacar con orgullo y sin complejos una bandera de España al balcón, a la calle o en el coche. Hasta hace muy poquito semejante osadía hubiese supuesto para el valiente el calificativo de “facha” y en determinados lugares de España el riesgo de sufrir una agresión. Pero ahora gracias a una nueva generación de deportistas, no solamente futbolistas, la imagen de nuestra bandera, la de España, y la música de nuestro himno son algo que identificamos con sentimientos de orgullo y emoción.

Mi única duda es si esta euforia y autoestima se difuminarán cuando no lleguen los éxitos deportivos. Por ahora seguiremos cantando eso de “soy español, español, español…” a pesar de que algunos dirigentes y políticos en España hasta hace dos días sentían alergia por estos colores y decían que la nación española es un “concepto discutible y discutido”. Para ellos su irresponsable filosofía, y para nosotros ¡marchando una de pulpo!. Celebremos que una nueva generación de jóvenes españoles ha conseguido sacar del baúl de los recuerdos las banderas y los sentimientos de orgullo de muchos españoles.

Como decía un aficionado del pueblo de Iniesta,"Lo que  más me alegra es que vamos a pasar un mes sin hablar de Zapatero".

Ahora entenderán muchos por qué el debate sobre el estado de la Nación se celebra precisamente en esta semana. Decían que solo era cosa de Franco utilizar el fútbol para tapar los problemas.  “Cosas veredes, Sancho, que non creederes”, reflexionaba Don Quijote con mas razón.

¡Marchando unha de polbo!

A estas alturas todos sabemos que se xogou un mundial de fútbol e que a selección nacional española é a campioa do mundo. Titulares como estes o acreditan: “Campións do mundo”, “11J para a historia de España”, “De aquí á eternidade”, “Grazas España”, “A vermella raíña”, ...

Á marxe do deportivo, se algo pareceu surrealista foron as escenas dun polbo que, ante decenas de cámaras de televisión e millóns de espectadores, decidía que mexillón comer primeiro entre un menú de dúas opcións. As probabilidades de acertar serían idénticas xogando a lanzar unha moeda ao aire, en ambos os casos do 50%. Pero a diferenza estivo en que era un polbo o que elixía cara ou cruz, e non calquera dos mortais os que faciamos a predición. Gran poder de convocatoria a do cefalópodo.

Tomen nota os pulpeiros e restauradores galegos e especialmente de face ao próximo San Froilan porque nunca se falou e probablemente non se volva a falar tanto de polbo en todo o mundo. Aproveiten o tirón publicitario e gratuíto.

Quen aproveitaron ben o momento foron os fabricantes e vendedores de bandeiras rojigualda, bandeiras de España, quen nolo ía a dicir. Estes días ata en Lugo puidemos ver a venda ambulante de insignias e diferentes obxectos coas cores da nosa bandeira.
Desde os tempos xa remotos previos á transición democrática eu non vira a tanta xente, con ideoloxías, idades e puntos de residencia tan diversos, sacar con orgullo e sen complexos unha bandeira de España ao balcón, á rúa ou no coche. Ata fai moi pouquiño semellante ousadía supuxese para o valente o cualificativo de “facha” e en determinados lugares de España o risco de sufrir unha agresión. Pero agora grazas a unha nova xeración de deportistas, non soamente futbolistas, a imaxe da nosa bandeira, a de España, e a música do noso himno son algo que identificamos con sentimentos de orgullo e emoción.

A miña única dúbida é se esta euforia e autoestima se difuminarán cando non cheguen os éxitos deportivos. Por agora seguiremos cantando iso de “son español, español, español…” a pesar de que algúns dirixentes e políticos en España ata fai dous días sentían alerxia por estas cores e dicían que a nación española é un “concepto discutible e discutido”. Para eles a súa irresponsable filosofía, e para nós ¡marchando unha de polbo!. Celebremos que unha nova xeración de mozos españois conseguiu sacar do baúl dos recordos as bandeiras e os sentimentos de orgullo de moitos españois.

Como dicía un afeccionado do pobo de Iniesta,"O que máis me alegra é que imos pasar un mes sen falar de Zapatero".

Agora entenderán moitos por que o debate sobre o estado da Nación celébrase precisamente nesta semana. Dicían que só era cousa de Franco utilizar o fútbol para tapar os problemas. “Cousas veredes, Sancho, que non crederes”, reflexionaba Don Quixote con mais razón.