domingo, 27 de enero de 2008

Discursos

Durante la última semana he tenido que asistir a diferentes actos en los que no podían faltar los correspondientes discursos.

El primero de ellos tuvo lugar durante la entrega del Premio Aresa a una conocida quesería de la zona de Taboada. El acto se compone de varias intervenciones, además de una lección magistral de algún experto de reconocido prestigio. Por último, cierra el Rector de la Universidad de Santiago y precedido de algún miembro del Gobierno Gallego. En esta ocasión la representación del Gobierno le correspondió al Conselleiro de Traballo. El discurso, a mi entender, estuvo fuera de contexto en algo más del 80% de su duración. Diré los motivos: En primer lugar el tipo de audiencia (políticos, representantes de la universidad, premiados de ediciones anteriores, ganaderos y amigos del grupo Aresa); en segundo lugar la hora y la duración del acto, que comienza pasadas las ocho de la tarde y dura más de hora y media. Al final hay un buen vino español (o vino gallego según quien lo diga). Por tanto yo creo que el protagonismo debería recaer en la intervención del conferenciante invitado y en la del premiado, siendo las demás de tipo protocolario y de felicitaciones al galardonado.

Lo que realmente parece inadmisible o políticamente incorrecto es que el conselleiro de turno, en las sucesivas ediciones, se dedique a hacer loas a su departamento. En esta ocasión el Conselleiro de Traballo no sólo hizo un relato de todas las inversiones de su departamento durante el año que acaba de terminar, cifras incluidas, sino que como estábamos en un ambiente relacionado con el campo, la agricultura y ganadería y la producción de quesos, de repente comenzó a relatar todo cuanto le pareció que venía a cuento sobre las actuaciones de otro departamento de la Xunta de Galicia, la Consellería de Desarrollo Rural, dirigida por un militante del BNG.

Por un rato, quizás muy largo, parecían haberse mudado los papeles y el que hablaba lo hacia como si fuera el propio responsable de la Consellería de Desarrollo Rural en lugar de la de Traballo. Unos metros a mi derecha se encontraba sentado el Delegado de la Consellería de Desarrollo Rural, y por su rostro y las bromas que intercambié con él al final del acto pude comprobar que acababa de acudir en vivo y en directo a un nuevo desencuentro entre los dos partidos que cogobiernan Galicia.

Todo su discurso fue un mitin de marcado tinte electoral, muy apropiado para la época en la que estamos, pero totalmente inadecuado para el motivo del acto.

La segunda de las situaciones tuvo como escenario la Gala conmemorativa de los 30 años de la Confederación Empresarios de Lugo (CEL), y se celebraba ante una nutrida representación de empresarios, políticos y sociedad lucense y gallega en general.

También se pronunciaron varios discursos antes de comenzar a cenar, y todos tenían el denominador común de girar en torno a la trayectoria empresarial de varios de los galardonados o de los empresarios lucenses en general.

Finalmente cerró el turno de intervenciones el Presidente de la Xunta, Señor. Touriño. Y lo hizo durante algo más de quince minutos, saliéndose de la línea de los que le precedieron en el uso de la palabra, para proceder a un repaso de todas las grandes obras e inversiones que le esperaban a Lugo y a Galicia. Otra vez escuchamos de su boca lo del AVE en el 2012, lo de que el puente en Lugo ya llega, que si el Polígono industrial de la Gándaras y no sé cuantas cosas más. No quiero entrar a valorar si son creíbles o no sus promesas y la de otros dirigentes socialistas con esta ciudad y provincia, tiempo habrá. Pero sí quiero decir que, al igual que en el acto relatado anteriormente, ambos discursos presentaban un hilo conductor común: sonaban a panfleto propagandístico y cargado de autobombo, y no eran lo más adecuado para el tipo de acto donde se pronunciaban, simplemente por respeto al auditorio que lo acogía y había invitado.

Estamos, en ambos casos, ante la confusión de lo que debe ser una intervención institucional no partidista, con un verdadero panfleto propio de los mítines electorales. Y aquí reside la gravedad de este tipo de actitudes.

Y es que estamos dirigidos por un colectivo de personas más preocupadas por vender lo que dicen hacer, aunque no se haga, y por convencernos con discursos y anuncios de “nunca en la historia se ha invertido tanto”, que por nuestro bienestar. A ello dedican millones de euros, que incluyen nóminas de asesores como nunca tuvo la Xunta y millones de euros en anuncios y publicaciones en todos los medios de comunicación a todas las horas del día.

Confundir cargo con militancia, gobierno con partido, y representación institucional con política partidista es grave, muy grave. Y esto es lo que estamos viendo en estos últimos años de bi-gobierno en Galicia.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------


Discursos

Durante a última semana tiven que asistir a diferentes actos nos que non podían faltar os correspondentes discursos.

O primeiro deles tivo lugar durante a entrega do Premio Aresa a unha coñecida quesería da zona de Taboada. O acto componse de varias intervencións, ademais dunha lección maxistral dalgún experto de recoñecido prestixio. Para rematar, pecha o Reitor da Universidade de Santiago e precedido dalgún membro do Goberno Galego. Nesta ocasión a representación do Goberno correspondeulle ao Conselleiro de Traballo. O discurso, ao meu entender, estivo fóra de contexto en algo máis do 80% da súa duración. Direi os motivos: En primeiro lugar o tipo de audiencia (políticos, representantes da universidade, premiados de edicións anteriores, gandeiros e amigos do grupo Aresa); en segundo lugar a hora e a duración do acto, que comeza pasadas as oito da tarde e dura máis de hora e media. Ao final hai un bo viño español (ou viño galego segundo quen o diga). Xa que logo eu creo que o protagonismo debería recaer na intervención do conferenciante invitado e na do premiado, sendo as demais de tipo protocolario e de felicitacións ao galardoado.

O que realmente parece inadmisible ou politicamente incorrecto é que o conselleiro de quenda, nas sucesivas edicións, dedíquese a facer loas ao seu departamento. Nesta ocasión o Conselleiro de Traballo non só fixo un relato de todos os investimentos do seu departamento durante o ano que acaba de terminar, cifras incluídas, senón que como estabamos nun ambiente relacionado co campo, a agricultura e gandería e a produción de queixos, de súpeto comezou a relatar todo canto lle pareceu que viña a conto sobre as actuacións doutro departamento da Xunta de Galicia, a Consellería de Desenvolvemento Rural, dirixida por un militante do BNG.

Por un intre, quizais moi longo, parecían terse mudado os papeis e o que falaba o facía coma se fose o propio responsable da Consellería de Desenvolvemento Rural en lugar da de Traballo. Uns metros á miña dereita atopábase sentado o Delegado da Consellería de Desenvolvemento Rural, e polo seu rostro e as bromas que intercambiei con el ao final do acto puiden comprobar que acababa de acudir en vivo e en directo a un novo desencontro entre os dous partidos que cogobernan Galicia.

Todo o seu discurso foi un mitin de marcada tinguidura electoral, moi apropiado para a época na que estamos, pero totalmente inadecuado para o motivo do acto.

A segunda das situacións tivo como escenario a Gala conmemorativa dos 30 anos da Confederación Empresarios de Lugo (CEL), e celebrábase ante unha nutrida representación de empresarios, políticos e sociedade lucense e galega en xeral.

Tamén se pronunciaron varios discursos antes de comezar a cear, e todos tiñan o denominador común de virar ao redor da traxectoria empresarial de varios dos galardoados ou dos empresarios lucenses en xeral.

Finalmente pechou a quenda de intervencións o Presidente da Xunta, Señor Touriño. E fíxoo durante algo máis de quince minutos, saíndose da liña dos que lle precederon no uso da palabra, para proceder a un repaso de todas as grandes obras e investimentos que lle esperaban a Lugo e a Galicia. Outra vez escoitamos da súa boca o do AVE no 2012, o de que a ponte en Lugo xa chega, que se o Polígono industrial da Gándaras e non sei cantas cosas máis. Non quero entrar a valorar se son cribles ou non as súas promesas e a doutros dirixentes socialistas con esta cidade e provincia, tempo haberá. Pero si quero dicir que, do mesmo xeito que no acto relatado anteriormente, ambolosdous discursos presentaban un fío condutor común: soaban a panfleto propagandístico e cargado de autobombo, e non eran o máis adecuado para o tipo de acto onde se pronunciaban, simplemente por respecto ao auditorio que o acollía e invitara.

Estamos, en ambolosdous casos, ante a confusión do que debe ser unha intervención institucional non partidista, cun verdadeiro panfleto propio dos mitins electorais. E aquí reside a gravidade deste tipo de actitudes.

E é que estamos dirixidos por un colectivo de persoas máis preocupadas por vender o que din facer, aínda que non se faga, e por convencernos con discursos e anuncios de “nunca na historia investiuse tanto”, que polo noso benestar. A iso adican millóns de euros, que inclúen nóminas de asesores como nunca tivo a Xunta e millóns de euros en anuncios e publicacións en todos os medios de comunicación a todas as horas do día.
Confundir cargo con militancia, goberno con partido, e representación institucional con política partidista é grave, moi grave. E isto é o que estamos a ver nestes últimos anos de bi-goberno en Galicia.

domingo, 20 de enero de 2008

Saber estar II…y última

Ha sido tal el revuelo creado con el anterior articulo colgado en mi blog el pasado domingo, “saber estar”, que a la hora de escribir este no quisiera decepcionar ante la posible expectación creada.

Como quiera que algunas cosas de las expuestas en aquel comentario pudieran haber causado malestar en determinadas personas, quiero comenzar por decir que nunca, en ningún momento, pretendí ofender a nadie y por ello evité citar nombres o circunstancias personales. De todos modos, si a alguien pude ofender, pido disculpas.

Por todo esto he pensado que para completar mi punto de vista y tratar de amenizar este artículo, lo mejor sería continuar contando otras situaciones que, al igual que las ya descritas, ponen el acento en la falta de conductas adecuadas en determinados momentos por parte de las personas que tenemos, y digo tenemos, diferentes representaciones de nuestra sociedad. En esta ocasión, además de volver a guardarme el nombre de las personas también evitaré citar, y creo que soy muy generoso, los partidos políticos a los que representaban en las ocasiones que describiré.

Hace aproximadamente un año fui invitado, junto a otros portavoces de diferentes formaciones políticas en el Congreso, a una comida en la Embajada Francesa en Madrid. La comida se ofrecía en honor de una diputada francesa y el número de comensales no superaba la docena.

Imaginad el comedor del palacete madrileño sito en la calle Serrano: los camareros servían con guante blanco, y los detalles de vajilla, cubertería y cristalería, así como el menú los omitiré en aras a la brevedad. Cuando uno se encuentra en una situación similar, si no tiene experiencia en esas lides, como dije la semana pasada, debería observar a los demás antes de actuar imprudentemente. De lo que vi solo contaré lo más significativo de los malos modales en una mesa: beber sin limpiarse la boca con la servilleta, colocar los codos sobre el mantel, empezar a comer antes de que el servicio terminara de servir a todos los comensales (el último siempre era el Señor Embajador), servirse con los cubiertos de comer en lugar de utilizar los de servir que venían en cada fuente... Y la bomba: un comensal que habiendo perdido su servilleta entre sus pies, no tuvo reparo en utilizar una esquina del mantel para tal sustituirla.

Otra historia: ocurría en el Circulo de las Artes durante una de las comidas oficiales que ofrecía el Concello de Lugo a diferentes autoridades de Galicia con motivo de la Ofrenda del antiguo Reino de Galicia. En una de las mesas, un diputado y un concejal, algo más eufóricos de lo normal debido al vino que habían bebido, exigían al camarero que les sirviera más lubrigante. Aclararé que el menú desde hace años consiste en medio lubrigante y un plato de carne. Ambos políticos empezaron a decir que qué era eso de medio lubrigante, que querían uno entero, y la cosa llego a tal punto que el dueño del restaurante encargado de servir, vino a mi mesa a darme las quejas y a decirme que se negaba a servir a tales personas. Yo le pedí paciencia y molesto con la situación debo decir que me tome mi venganza y a la hora del postre le indiqué al hostelero que si habían sobrado lubrigantes, les pusiera de postre en lugar de la tarta, medio lubrigante a cada uno.

En una visita al Parlamento Europeo, durante la explicación por parte de conocidos eurodiputados a alcaldes de nuestra provincia, tuve que volverme hacia atrás ante los sonoros ronquidos procedentes de las filas posteriores que dejaban perplejos a los intervinientes. En aquel mismo viaje, durante la cena en un restaurante de Bruselas, algunos hacían migas de pan y las arrojaban al interior del recipiente en que acababan de terminar de comer los mejillones hervidos, y claro, cómo no aprovechar aquel “caldo” que no era mas que agua, pues eso, haciendo barquitos de pan y tomando aquel líquido con una cuchara como si de una sopa se tratara.

Podría relatar más historias de “no saber estar”, pero creo que ya son suficientes para poner de manifiesto la necesidad de cuidar los modos y maneras en todo tipo de acto público, máxime cuando se trata de quienes estamos en estos actos ostentando una representación popular.

Hoy son muchos los que en estos actos se abren paso a codazos para aparecer en primera fila y salir bien en todas las fotos, pero luego no cuidan sus modos y maneras. Y como ya he dicho, no todos hemos recibido la misma educación en los colegios y en nuestras casas, pero sí que todos tuvimos y tenemos la oportunidad de observar y mirar a nuestro alrededor para ver cómo se desenvuelven los demás en situaciones desconocidas, y luego actuar de forma similar.

Lo dicho al principio: no quiero ofender ni faltar a nadie, y si hace falta termino el comentario con la frase que aparece al final de algunas películas: “cualquier parecido con la realidad es mera coincidencia”. Lo que pasa es que lo aquí contado no salía en ninguna película, sino en salas, salones y restaurantes reales como la vida misma.

Todos debemos esforzarnos en mejorar nuestros modos y maneras. Se puede tener cualquier tipo de ideología política o de formación humana, pero con todas ellas no esta reñida la educación. Si lo hacemos contribuiremos a mejorar algo más importante que la puesta en escena, mejoraremos el nivel de representación de nuestros ciudadanos y vecinos, que son los que realmente lo merecen.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Saber estar II... e última


Foi tal o balbordo creado co anterior articulo colgado no meu blog o pasado domingo, "saber estar", que á hora de escribir este non quixese decepcionar ante a posible expectación creada.

Como queira que algunhas cousas das expostas naquel comentario puidesen causar malestar en determinadas persoas, quero comezar por dicir que nunca, en ningún momento, pretendín ofender a ninguén e por iso evitei citar nomes ou circunstancias persoais. De todos os xeitos, se a alguén puiden ofender, pido desculpas.

Por todo isto pensei que para completar o meu punto de vista e tratar de amenizar este artigo, o mellor sería continuar contando outras situacións que, do mesmo xeito que as xa descritas, pon o acento na falta de condutas adecuadas en determinados momentos por parte das persoas que temos, e digo temos, diferentes representacións da nosa sociedade. Nesta ocasión, ademais de volver gardarme o nome das persoas tamén evitarei citar, e creo que son moi xeneroso, os partidos políticos aos que representaban nas ocasións que describirei.



Fai aproximadamente un ano fun invitado, xunto a outros portavoces de diferentes formacións políticas no Congreso, a unha comida na Embaixada Francesa en Madrid. A comida ofrecíase en honra dunha deputada francesa e o número de comensais non superaba a ducia.

Imaxinade o comedor do palacete madrileño sito na rúa Serrano: os camareiros servían con guante branco, e os detalles de vaixela, cubertería e cristalería, así como o menú os omitiré en aras á brevidade. Cando un se atopa nunha situación similar, se non ten experiencia nesas lidees, como dixen a semana pasada, debería observar aos demais antes de actuar imprudentemente. Do que vin só contarei o máis significativo dos malos modais nunha mesa: beber sen limparse a boca coa servilleta, colocar os cóbados sobre o mantel, empezar a comer antes de que o servizo terminase de servir a todos os comensais (o último sempre era o Señor Embaixador), servirse cos cubertos para comer en lugar de utilizar os de servir que viñan en cada fonte... E a bomba: un comensal que habendo perdido o seu servilleta entre os seus pés, non tivo reparo en utilizar unha esquina do mantel para tal substituíla.



Outra historia: ocorría no Circulo das Artes durante unha das comidas oficiais que ofrecía o Concello de Lugo a diferentes autoridades de Galicia con motivo da Ofrenda do antigo Reino de Galicia. Nunha das mesas, un deputado e un concelleiro, algo máis eufóricos do normal debido ao viño que beberan, esixían ao camareiro que lles servise máis lubrigante. Aclararei que o menú desde fai anos consiste no medio lubrigante e un prato de carne. Ambos os políticos empezaron a dicir que que era iso de medio lubrigante, que querían un enteiro, e a cousa chego a tal punto que o dono do restaurante encargado de servir, viño á miña mesa a darme as queixas e a dicirme que se negaba a servir a tales persoas. Eu pedinlle paciencia e molesto coa situación debo dicir que me tome a miña vinganza e á hora da sobremesa indiqueille ao hostaleiro que se sobraran lubrigantes, puxéselles de sobremesa en lugar da torta, medio lubrigante a cada un.



Nunha visita ao Parlamento Europeo, durante a explicación por parte de coñecidos eurodiputados a alcaldes da nosa provincia, tiven que volverme cara atrás ante os sonoros ronquidos procedentes das filas posteriores que deixaban perplexos aos intervinientes. Naquel mesma viaxe, durante a cea nun restaurante de Bruxelas, algúns facían faragullas de pan e arroxábanas ao interior do recipiente en que acababan de terminar para comer os mexillóns fervidos, e claro, como non aproveitar aquel "caldo" que non era mais que auga, pois iso, facendo barquitos de pan e tomando aquel líquido cunha culler coma se dunha sopa tratásese.



Podería relatar máis historias de "non saber estar", pero creo que xa son suficientes para pór de manifesto a necesidade de coidar os modos e xeitos en todo tipo de acto público, máxime cando se trata de quen estamos nestes actos ostentando unha representación popular.

Hoxe son moitos os que nestes actos ábrense paso a cotenadas para aparecer en primeira fila e saír ben en todas as fotos, pero logo non coidan os seus modos e xeitos. E como xa dixen, non todos recibimos a mesma educación nos colexios e nas nosas casas, pero si que todos tivemos e temos a oportunidade de observar e mirar ao noso ao redor para ver como se desenvolven os demais en situacións descoñecidas, e logo actuar de forma similar.



O dito ao principio: non quero ofender nin faltar a ninguén, e se fai falta termino o comentario coa frase que aparece ao final dalgunhas películas: "calquera parecido coa realidade é mera coincidencia". O que pasa é que o aquí contado non saía en ningunha película, senón en salas, salóns e restaurantes reais como a vida mesma.

Todos debemos esforzarnos en mellorar os nosos modos e xeitos. Pódese ter calquera tipo de ideoloxía política ou de formación humana, pero con todas elas non esta rifada a educación. Se o facemos contribuiremos a mellorar algo máis importante que a posta en escena, melloraremos o nivel de representación dos nosos cidadáns e veciños, que son os que realmente o merecen.

domingo, 13 de enero de 2008

Saber estar

En los tiempos que corren uno ya no se atreve a pedir grandes dosis de educación y buenas formas al conjunto de la sociedad. Parece que en la época de pasarlo “guay”, “chachi”, y del “todo vale”, las normas de educación, como todo lo que huele a disciplina, obligaciones, respeto, entrega, sacrificio... no están muy fomentadas, más bien lo contrario.

Pero si en el conjunto de la sociedad apreciamos estas carencias, resulta más grave cuando se manifiestan en los que tenemos algún tipo de responsabilidad pública y por tanto de representación social. Aquí es donde resulta grotesco ver a personas que representando a su ciudad, su provincia, su autonomía..., no tienen un mínimo de buenas formas y de “saber estar”.

Hace pocos días acudí como otros miembros de la Corporación Municipal de nuestra ciudad a los actos de celebración del patrón de nuestra ciudad hermana, Ferrol.

Durante el acto de entregas de diversas distinciones a ciudadanos ferrolanos que habían destacado durante el 2007, acto celebrado en el salón de sesiones del Ayuntamiento, por cierto un salón bastante más grande que el de Lugo, me quedé perplejo cuando a los pocos minutos de comenzar el acto, una concejala del grupo de gobierno lucense, cuyo nombre omitiré para evitar su sonrojo, comenzó a roncar a pierna suelta, y mantuvo esa postura y actitud durante prácticamente todo el tiempo que duró el ceremonial.

Después, durante el vino que se sirvió a continuación, otro compañero de la anterior, se dedicaba a perseguir a los camareros para, a dos manos, ir cogiendo cuanto canapé, trozo de queso, jamón u otras viandas detectaban sus ojos y olfato. Después, con la boca llena de tanta vianda, hablaba con sus compañeros y reía sin importarle enseñar cuanto tenia en su boca. Para rematar estos breves pero elocuentes ejemplos, la concejala que había “dormido” los discursos, ya espabilada, les decía a sus compañeros en un tono no precisamente discreto,”como vinimos en autobús ahora en la comida podemos beber bien que no hay que conducir”.

Titulaba estas líneas “saber estar” porque soy consciente de que no todo el mundo ha recibido la misma educación, pero es de suponer que una persona que ostentando determinadas responsabilidades y teniendo oportunidades de acudir a diferentes actos, eventos y viajes, debería al menos aplicarse esa máxima de “donde fueres haz lo que vieres”, es decir observar y aprender lo que no te enseñaron. Saber comportarse es algo que no sólo se le debe suponer a cualquier persona, sino que se le debe exigir, y de forma especial a todos cuantos representamos a nuestros vecinos.

Pero como ahora lo de exigir y seguir normas no está de moda, y nuestro gobierno prefiere no fomentar tales cosas, no vaya a ser que reste votos, pues a seguir viendo estos espectáculos, que de no ser por lo que significan serían para pasarlo pipa.

A lo mejor estoy equivocado y resulta que todo esto lo arregla la “educación para la ciudadanía”.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Saber estar

Nos tempos que corren un xa non se atreve a pedir grandes doses de educación e boas formas ao conxunto da sociedade. Parece que na época de pasalo “guay”, “chachi”, e do “todo vale”, as normas de educación, como todo o que cheira a disciplina, obrigacións, respecto, entrega, sacrificio... non están moi fomentadas, máis ben o contrario.

Pero se no conxunto da sociedade apreciamos estas carencias, resulta máis grave cando se manifestan nos que temos algún tipo de responsabilidade pública e xa que logo de representación social. Aquí é onde resulta grotesco ver a persoas que representando á súa cidade, a súa provincia, a súa autonomía..., non teñen un mínimo de boas formas e de “saber estar”.

Fai poucos días acudín como outros membros da Corporación Municipal da nosa cidade aos actos de celebración do patrón da nosa cidade irmá, Ferrol.

Durante o acto de entregas de diversas distincións a cidadáns ferroláns que destacaran durante o 2007, acto celebrado no salón de sesións do Concello, por certo un salón bastante máis grande que o de Lugo, quedeime perplexo cando aos poucos minutos de comezar o acto, unha concelleira do grupo de goberno lucense, cuxo nomee omitiré para evitar o seu ruborizo, comezou a roncar a perna solta, e mantivo esa postura e actitude durante practicamente todo o tempo que durou o cerimonial.

Despois, durante o viño que se serviu a continuación, outro compañeiro da anterior, dedicábase a perseguir aos camareiros para, a dúas mans, ir collendo canto canapé, anaco de queixo, xamón ou outras viandas detectaban os seus ollos e olfacto. Despois, coa boca chea de tanta vianda, falaba cos seus compañeiros e ría sen importarlle ensinar canto tenia na súa boca. Para rematar estes breves pero elocuentes exemplos, a concelleira que había “durmido” os discursos, xa espabilada, dicíalles aos seus compañeiros nun ton non precisamente discreto,”como viñemos en autobús agora na comida podemos beber ben que non hai que conducir”.

Titulaba estas liñas “saber estar” porque son consciente de que non todo o mundo recibiu a mesma educación, pero é de supor que unha persoa que ostentando determinadas responsabilidades e tendo oportunidades de acudir a diferentes actos, eventos e viaxes, debería polo menos aplicarse esa máxima de “onde fores fai o que veres”, é dicir observar e aprender o que non che ensinaron. Saber comportarse é algo que non só se lle debe supor a calquera persoa, senón que se lle debe esixir, e de forma especial a todos cantos representamos aos nosos veciños.

Pero como agora o de esixir e seguir normas non está de moda, e o noso goberno prefire non fomentar tales cousas, non vaia ser que reste votos, pois a seguir vendo estes espectáculos, que de non ser polo que significan serían para pasalo pipa.

Se cadra estou equivocado e resulta que todo isto arránxao a “educación para a cidadanía”.

domingo, 6 de enero de 2008

Rebajas

Un año mas llegamos a la fecha en que muchas personas se lanzarán a la calle en busca de aquellas prendas y objetos que vieron varias veces pero no se atrevieron o no pudieron comprar, y que ahora tiene sobre el viejo precio una pegatina que dice “rebajado”.

Son días de aglomeraciones en algunos comercios, de buscar lo que se quiere, que pocas veces coincide con lo que más se necesita, y de si hay suerte llevártelo al 50% del precio que tenía hace dos días.

No quiero que parezca una critica a las rebajas. Al contrario, bienvenidas sean, pero sí es una reflexión sobre el fenómeno de la compra por el hecho de estar rebajado, de generarse esa necesidad y de llevarnos a casa cosas que son en muchos casos innecesarias. Pero estamos en una sociedad consumista y es algo innato a ella.

Otra cosa será ver como son este año las ventas ante lo que muchos expertos ya anuncian como una seria crisis económica que ya tenemos aquí y que previsiblemente nos toque de lleno en los próximos meses.

Lugo es una ciudad de servicios y poco más. Por eso el comercio es uno de sus pocos motores y a la crisis nacional habrá que añadir las consecuencias de la reciente apertura de una gran área comercial y el anuncio de la apertura de otra más en poco tiempo.

Veremos cómo afecta todo esto a nuestra maltrecha economía. No tengo curiosidad por verlo, solo preocupación. Quisiera estar equivocado.

Rebaixas

Un ano mais chegamos á data en que moitas persoas lanzaranse á rúa en busca daquelas pezas e obxectos que viron varias veces pero non se atreveron ou non puideron comprar, e que agora ten sobre o vello prezo un adhesivo que di “rebaixado”.

Son días de aglomeracións nalgúns comercios, de buscar o que se quere, que poucas veces coincide co que máis se necesita, e de se hai sorte levarcho ao 50% do prezo que tiña hai dous días.

Non quero que pareza unha critica ás rebaixas. Ao contrario, benvidas sexan, pero si é unha reflexión sobre o fenómeno da compra polo feito de estar rebaixado, de xerarse esa necesidade e de levarnos a casa cosas que son en moitos casos innecesarias. Pero estamos nunha sociedade consumista e é algo innato a ela.

Outra cousa será ver como son este ano as vendas ante o que moitos expertos xa anuncian como unha seria crise económica que xa temos aquí e que previsiblemente nos toque de cheo nos próximos meses.

Lugo é unha cidade de servizos e pouco máis. Por iso o comercio é un dos seus poucos motores e á crise nacional haberá que engadir as consecuencias da recente apertura dunha gran área comercial e o anuncio da apertura doutra máis en pouco tempo.

Veremos como afecta todo isto á nosa maltreita economía. Non teño curiosidade por velo, só preocupación. Quixera estar equivocado.

martes, 1 de enero de 2008

Un Nuevo Año

Acabamos de estrenar año, el 2008, y es momento de cambiar de calendario, de estrenar recambios de agendas, de propósitos y buenas intenciones que no tardaremos en incumplir... en definitiva, de pasar página y comenzar 365 días, o mejor dicho 366, que es año bisiesto, con muchas ganas y algunos kilos de más por los excesos navideños.

He de reconocer que hay años que me apetecen más en sus inicios que otros. Que hay años que deseas enterrar y estrenar ya el siguiente. Y este es el caso. 2008 me apetece.

Las razones son siempre varias, pero en lo político es evidente que un año marcado por unas elecciones generales en marzo, es un año muy especial.

Es un año con oportunidad de cambiar el rumbo a una política errática en muchos campos vitales para la vida de un país. O para otros de elegir más de lo mismo y sumir a España en 8 años de dirección equivocada y, por tanto, de mucha dificultad para enderezar lo económico, el posicionamiento en Europa y el resto del mundo y el retorno al llamado Estado de Bienestar.

Desde hace algunos meses se empieza a vislumbrar la crisis económica que se nos viene encima, y nuestro Presidente del Gobierno saca pecho, hace balance y dice que ha sido la mejor legislatura de la historia de la democracia en España. Hay que reconocerles a nuestros gobernantes la gran capacidad para negar la evidencia a base de construir una realidad virtual que, debidamente publicitada y difundida en medios afines al Gobierno, consigue resultar creíble para miles de ciudadanos.

Pero la realidad es bien distinta y las luces rojas no han hecho más que comenzar a encenderse: la cesta de la compra, la gasolina, las hipotecas, el precio del dinero, la falta de liquidez... son sólo ejemplos de lo que todos empezamos a ver y notar.

Lo único bueno que tienen estos serios síntomas es que son los que más ayudan a cambiar un gobierno.

Sólo queda trabajar seriamente y saber ofrecer a los españoles nuevas ilusiones y esperanzas de mejoras en nuestras vidas. Por eso me apetece especialmente el 2008, porque tengo oportunidades especiales de trabajar por mejorar esta tierra.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Un Novo Ano

Acabamos de estrear ano, o 2008, e é momento de cambiar de calendario, de estrear recambios de axendas, de propósitos e boas intencións que non tardaremos en incumprir... en definitiva, de pasar páxina e comezar 365 días, ou mellor dito 366, que é ano bisiesto, con moitas ganas e algúns quilos de máis polos excesos do Nadal.

Hei de recoñecer que hai anos que me apetecen máis nos seus inicios que outros. Que hai anos que desexas enterrar e estrear xa o seguinte. E este é o caso. 2008 apetéceme.

As razóns son sempre varias, pero no político é evidente que un ano marcado por unhas eleccións xerais en marzo, é un ano moi especial.

É un ano con oportunidade de cambiar o rumbo a unha política errática en moitos campos vitais para a vida dun país. Ou para outros de elixir máis do mesmo e sumir a España en 8 anos de dirección equivocada e, xa que logo, de moita dificultade para endereitar o económico, o posicionamento en Europa e o resto do mundo e o retorno ao chamado Estado de Benestar.

Desde fai algúns meses empézase a albiscar a crise económica que se nos vén encima, e o noso Presidente do Goberno saca peito, fai balance e di que foi a mellor lexislatura da historia da democracia en España. Hai que recoñecerlles aos nosos gobernantes a gran capacidade para negar a evidencia a base de construír unha realidade virtual que, debidamente publicitada e difundida en medios afíns ao Goberno, consegue resultar crible para miles de cidadáns.

Pero a realidade é ben distinta e as luces vermellas non fixeron máis que comezar a acenderse: a cesta da compra, a gasolina, as hipotecas, o prezo do diñeiro, a falta de liquidez... son só exemplos do que todos empezamos a ver e notar.

O único bo que teñen estes serios síntomas é que son os que máis axudan a cambiar un goberno.

Só queda traballar seriamente e saber ofrecer aos españois novas ilusións e esperanzas de melloras nas nosas vidas. Por iso apetéceme especialmente o 2008, porque teño oportunidades especiais de traballar por mellorar esta terra.