miércoles, 30 de diciembre de 2009

Cuestión de confianza y optimismo

Como estas líneas se publicarán a escasas horas de las campanadas de fin de año, quisiera referirme a un artículo que Fernando Fernández publicaba en El economista y que, bajo el título de “Ya casi no quedan optimistas”, realiza un repaso a la coyuntura económica y social del último año y a las nubes que todavía permanecerán en el cielo durante 2010.

Comparto su diagnóstico y sin entrar en tecnicismos vayan a continuación nuestras coincidencias: 2009 ha sido un año horrible, en la próxima primavera la tasa de paro estará en el 20%, habremos perdido mas de un año discutiendo si estamos en crisis o en desaceleración, la deuda pública ya es un problema, la reforma laboral continúa pendiente, se desperdició la oportunidad de hacer la reestructuración bancaria, tres de cada cuatro españoles califican la situación económica de mala o muy mala y siete de cada diez piensan que el 2010 será igual o peor. Lo dejamos aquí.

Cuando el articulista afirma que “se podía haber hecho peor, pero era difícil”, lo que hace es, en pocas palabras, expresar lo que muchos ciudadanos piensan desde hace meses. Ahora que se anuncian medidas, algunas disparatadas, nos preguntamos muchos por qué no se tomaron antes, por qué se dejó pasar tanto tiempo, y la verdad es que sólo el hecho de que al gobierno se le pusieran las cosas algo más cuesta arriba ha provocado su reacción, y me refiero especialmente a una cuestión leída en el citado artículo: el endurecimiento de las condiciones financieras a los países con altos o crecientes niveles de endeudamiento, caso de España.

Sin duda, muchos lectores no necesitarán de la lectura de diarios económicos ni de artículos como el aquí comentado para darse cuenta que, por mucho optimismo que se pida desde el gobierno, será difícil contagiarse de tan necesaria cualidad cuando, al meter la mano en el bolsillo, cada vez salen menos euros, cuando las dificultades para llegar a final de mes ya surgen antes de superar el día 15, cuando el puesto de trabajo se ha perdido, peligra o resulta misión casi imposible para los que aspiran a encontrarlo. Al presidente del gobierno le he escuchado repetidas veces decir, desde la tribuna del Congreso de los Diputados, que la economía es cuestión de confianza. Y si así fuera, muy mal nos irá la economía en los próximos meses, porque las encuestas oficiales dicen que los ciudadanos españoles han perdido mucha confianza en su gobierno. Posiblemente esta sea una de las razones por las que ya casi no queden optimistas entre nosotros, y así resulte todavía más complejo salir de esta situación a la que nunca deberíamos haber llegado de tener al mando de la nave a un responsable capitán y a una experta tripulación.

Que termine ya el 2009 y para vosotros, optimistas y pesimistas, un feliz 2010 que ante todo nos traiga felicidad y salud.


________________________________________________________________________

Cuestión de confianza e optimismo

Como estas liñas publicaranse a escasas horas das badaladas de fin de ano, quixese referirme a un artigo que Fernando Fernández publicaba no economista e que, baixo o título de "Xa case non quedan optimistas", realiza un repaso á conxuntura económica e social do último ano e ás nubes que aínda permanecerán no ceo durante 2010.

Comparto o seu diagnóstico e sen entrar en tecnicismos vaian a continuación as nosas coincidencias: 2009 foi un ano horrible, na próxima primavera a taxa de paro estará no 20%, perdemos mais dun ano discutindo se estamos en crise ou en desaceleración, a débeda pública xa é un problema, a reforma laboral continúa pendente, desperdiciouse a oportunidade de facer a reestruturación bancaria, tres de cada catro españois cualifican a situación económica de mala ou moi mala e sete de cada dez pensan que o 2010 será igual ou peor... Deixámolo aquí.

Cando o articulista afirma que "podíase facer peor, pero era difícil", o que fai é, en poucas palabras, expresar o que moitos cidadáns pensan desde hai meses. Agora que se anuncian medidas, algunhas disparatadas, preguntámonos moitos por que non se tomaron antes, por que se deixou pasar tanto tempo, e a verdade é que só o feito de que ao goberno puxésenselle as cousas algo máis costa arriba provocou a súa reacción, e refírome especialmente a unha cuestión lida no citado artigo: o endurecemento das condicións financeiras aos países con altos ou crecentes niveis de endebedamento, caso de España.

Sen dúbida, moitos lectores non necesitarán da lectura de diarios económicos nin de artigos como o aquí comentado para darse conta que, por moito optimismo que se pida desde o goberno, será difícil contaxiarse de tan necesaria calidade cando, ao meter a man no peto, cada vez saen menos euros, cando as dificultades para chegar a final de mes xa xorden antes de superar o día 15, cando o posto de traballo perdeuse, periga ou resulta misión case imposible para os que aspiran a atopalo. Ao Presidente do goberno escoiteille repetidas veces dicir, desde a tribuna do Congreso dos Deputados, que a economía é cuestión de confianza. E se así fóra, moi mal nos irá a economía nos próximos meses, porque as enquisas oficiais din que os cidadáns españois perderon moita confianza no seu goberno. Posiblemente esta sexa unha das razóns polas que xa case non queden optimistas entre nós, e así resulte aínda máis complexo saír desta situación á que nunca deberiamos chegar de ter ao mando da nave a un responsable capitán e a unha experta tripulación.

Que termine xa o 2009 e para vós, optimistas e pesimistas, un feliz 2010 que ante todo nos traia felicidade e saúde.

martes, 15 de diciembre de 2009

A favor de la vida

Durante estos últimos días han sido muchas y variadas las noticias que han podido llamar nuestra atención. Desde las manifestaciones convocadas por los sindicatos en contra de los empresarios, vivir para ver, a la entrega del polémico premio Nóbel de la Paz al Presidente Obama, pasando por la regulación del aborto, hasta las agresiones al presidente del gobierno italiano. Pero sin duda la noticia más repetida en las últimas semanas y probablemente en los días sucesivos ha sido y será la huelga de hambre emprendida por la activista saharahui Aminatu Haidar. Esta noticia ha generado debate político, pero también en la calle, desde los que no entienden esta actitud y la critican despectivamente, hasta los que de su apoyo incondicional han llegado a montar un circo mediático que mantiene la carrera en ver quien consigue más fotos y titulares a costa de saludar y apoyar a Aminatu.

Pero de todo lo que he leído quiero seleccionar para el artículo que escribo algo muy interesante que ha publicado Meilán Gil bajo el titulo “Responsabilidad ante la vida”.

En dicho artículo de opinión se analiza el serio problema en que se ha metido el Estado español al ser parte directa con su autorización a permitir la entrada de esta mujer en nuestro territorio, y debe tomar nota de la doctrina constitucional sobre la obligación de alimentar a una persona en situaciones extremas. El articulista tiene razón cuando relaciona esta situación con la que se ha dado en otros momentos de nuestra historia reciente, al alimentar a la fuerza y en contra de su voluntad al terrorista De Juana o en su día a los grapos. En aquellas ocasiones el argumento jurídico utilizado fue la relación especial con el Estado, al encontrarse estos en una institución penitenciaria. Esta relación especial también puede darse en este caso ya que el Estado a través de sus diferentes estamentos autorizó a entrar en nuestro territorio, tomando un avión y llegando al aeropuerto de Lanzarote, a esta persona, lo que justificaría su intervención adoptando las medidas oportunas que impidan el deterioro definitivo de la vida de Aminatu.

No soy jurista pero comparto al cien por cien, por sentido común, la opinión del articulista e ilustre profesor cuando afirma que “el derecho ha de interpretarse siempre, y con más razón cuando existen dudas, a favor de la vida”.

Por ello y a través de estas modestas líneas quiero mostrar mi apoyo a cuantos estén a favor de que nuestro Estado, a través de los cauces oportunos, pero sin más dilación, tome medidas para que no se permita la extinción en la vida de cualquier persona, y para que nadie mire hacia otro lado ante un resultado letal.


______________________________________________________________________

A favor da vida

Durante estes últimos días foron moitas e variadas as noticias que puideron chamar a nosa atención. Desde as manifestacións convocadas polos sindicatos en contra dos empresarios, vivir para ver, á entrega do polémico premio Nóbel da Paz ao Presidente Obama, pasando pola regulación do aborto, ata as agresións ao presidente do goberno italiano. Pero sen dúbida a noticia máis repetida nas últimas semanas e probablemente nos días sucesivos foi e será a folga de fame emprendida pola activista saharahui Aminatu Haidar. Esta noticia xerou debate político, pero tamén na rúa, desde os que non entenden esta actitude e a critican despectivamente, ata os que do seu apoio incondicional chegaron a montar un circo mediático que mantén a carreira en ver quen consegue máis fotos e titulares á conta de saudar e apoiar a Aminatu.

Pero de todo o que lin quero seleccionar para o artigo que escribo algo moi interesante que publicou Meilán Gil baixo o titulo "Responsabilidade ante a vida".

Nese artigo de opinión analízase o serio problema en que se meteu o Estado español ao ser parte directa coa súa autorización a permitir a entrada desta muller no noso territorio, e debe tomar nota da doutrina constitucional sobre a obrigación de alimentar a unha persoa en situacións extremas. O articulista ten razón cando relaciona esta situación coa que se deu noutros momentos da nosa historia recente, ao alimentar á forza e en contra da súa vontade ao terrorista De Juana ou no seu día aos grapos. Naquelas ocasións o argumento xurídico utilizado foi a relación especial co Estado, ao atoparse estes en unha institución penal. Esta relación especial tamén pode darse neste caso xa que o Estado a través dos seus diferentes estamentos autorizou a entrar no noso territorio, tomando un avión e chegando ao aeroporto de Lanzarote, a esta persoa, o que xustificaría a súa intervención adoptando as medidas oportunas que impidan a deterioración definitiva da vida de Aminatu.

Non son xurista pero comparto ao cento por cento, por sentido común, a opinión do articulista e ilustre profesor cando afirma que "o dereito ten que interpretarse sempre, e con máis razón cando existen dúbidas, a favor da vida".

Por iso e a través destas modestas liñas quero mostrar o meu apoio a cantos estean a favor de que o noso Estado, a través das canles oportunas, pero sen máis dilación, tome medidas para que non se permita a extinción na vida de calquera persoa, e para que ninguén mire cara a outro lado ante un resultado letal.

lunes, 30 de noviembre de 2009

Llegó el momento

Hace más de veinte años que soy militante del Partido Popular y desde 1990 vengo participando de forma activa en la vida política. Tiempo suficiente para saber como transcurren las cosas y para conocer las dos caras de la moneda, pero sobre todo para darme cuenta de las oportunidades que me han otorgado, y cuanta confianza se ha depositado en mí.

Estos días hice pública una decisión que durante un tiempo me resulto difícil de tomar. Previamente me quiero remontar a otra decisión que tuvo lugar hace algo más de tres años cuando importantes dirigentes de mi Partido me pidieron que aceptara encabezar nuevamente las listas electorales a las municipales de 2007, ocho años después de haber dejado voluntariamente la alcaldía de Lugo. Por sentido de la responsabilidad y por haber estado siempre donde se me ha pedido, acepte aquel reto, tras haber figurado ya en otras ocasiones como candidato en diferentes lugares de las listas municipales de este ayuntamiento. Fui de número 3, de 1, de 25 y finalmente otra vez de 1.

A estas alturas y aproximándose ya el momento de tener que elegir los nuevos cabezas de lista para el 2011, los fantasmas de aquellas ocasiones rondaron por mi cabeza para tomar una decisión en tiempo y forma. Como siempre hay que colocar en un plato de la balanza los pros y en otro los contras. No cabrían en este artículo todos ellos, pero por encima de todo y casi desde el primer momento prevaleció la coherencia y la responsabilidad.

Soy plenamente consciente de que para que un proyecto político tenga éxito debe contar entre otras características con la capacidad de ilusionar, y para ello no podemos caer en la tentación de repetir con frecuencia a los mismos candidatos, uno no puede ser el mismo perejil para todas las salsas

Algún día los Partidos políticos y el aparato legislativo, deberán abordar muy en serio, y más pronto que tarde, el poner límite a la permanencia en los cargos y a modificar el sistema de listas por otro más fresco y democrático como las listas abiertas.

Pero mientras todo eso llega, lo que más ha prevalecido en mi decisión, además de lo ya dicho, fue ese sentimiento de querer que otras personas de mi organización puedan disponer de las oportunidades que yo he tenido, y ello no es posible sino sabemos ser generosos y apartarnos a tiempo, dejando paso a nuevas caras y nuevas ilusiones.

Mi vocación de servicio público a esta ciudad y provincia me mantiene todavía con muchas ganas de seguir aportando ideas, proyectos…, y aunque ya no sea en la arena municipal, y con profunda gratitud por tanta confianza y cariño recibido de miles de lucenses, solo puedo decir: hasta luego y aquí sigo.

_____________________________________________________________________

Chegou o momento

Fai máis de vinte anos que son militante do Partido Popular e desde 1990 veño participando de forma activa na vida política. Tempo suficiente para saber como transcorren as cousas e para coñecer as dúas caras da moeda, pero sobre todo para darme conta das oportunidades que me outorgaron, e canta confianza se depositou en min.

Estes días fixen pública unha decisión que durante un tempo resultoume difícil de tomar. Previamente quérome remontar a outra decisión que tivo lugar fai algo máis de tres anos cando importantes dirixentes do meu Partido pedíronme que aceptase encabezar novamente as listas electorais ás municipais de 2007, oito anos logo de deixar voluntariamente a alcaldía de Lugo. Por sentido da responsabilidade e por estar sempre onde se me pediu, aceptei aquel reto, tras figurar xa noutras ocasións como candidato en diferentes lugares das listas municipais deste concello. Fun de número 3, de 1, de 25 e finalmente outra vez de 1.

A estas alturas e aproximándose xa o momento de ter que elixir os novos cabezas de lista para o 2011, as pantasmas daquelas ocasións roldaron pola miña cabeza para tomar unha decisión en tempo e forma. Como sempre hai que colocar nun prato da balanza os proles e noutro os contras. Non caberían neste artigo todos eles, pero por encima de todo e case desde o primeiro momento prevaleceu a coherencia e a responsabilidade.

Son plenamente consciente de que para que un proxecto político teña éxito debe contar entre outras características coa capacidade de ilusionar, e para iso non podemos caer na tentación de repetir con frecuencia aos mesmos candidatos, un non pode ser o mesmo perexil para todas as salsas

Algún día os Partidos políticos e o aparello lexislativo, deberán abordar moi en serio, e máis pronto que tarde, o pór límite á permanencia nos cargos e a modificar o sistema de listas por outro máis fresco e democrático como as listas abertas.

Pero mentres todo iso chega, o que máis ten prevalecido na miña decisión, ademais do xa dito, foi ese sentimento de querer que outras persoas da miña organización poidan dispor das oportunidades que eu tiven, e iso non é posible senón sabemos ser xenerosos e apartarnos a tempo, deixando paso a novas caras e novas ilusións.

A miña vocación de servizo público a esta cidade e provincia mantenme aínda con moitas ganas de seguir achegando ideas, proxectos..., e aínda que xa non sexa na area municipal, e con profunda gratitude por tanta confianza e agarimo recibido de miles de lucenses, só podo dicir: ata logo e aquí sigo.

domingo, 22 de noviembre de 2009

Saber priorizar

Gobernar es tomar decisiones, y yo añado que también es saber priorizar.

En tiempos de recursos escasos y de crisis económica generalizada en todo el territorio español, los ayuntamientos son las administraciones más afectadas. Por ello, el gobierno de España dijo que aprobaba y ponía en marcha, primero, el Plan de Inversión Local y, ahora, el Fondo Estatal de Inversión Local (FIEL). La finalidad anunciada era sacar del paro a miles de desempleados.

No recordaré, aquí y ahora, que estas medidas fueron calificadas de pan para hoy y hambre para mañana. Después vinieron los ya famosamente sobredimensionados carteles de dichas obras y el levantamiento de aceras por España adelante, hubiera poca, mucha o nada de necesidad: véase aquí en Lugo el ejemplo más cercano con la Avenida de Ramón Ferreiro. Había que hacer ruido y levantar polvo, que se notara actividad. Y eso vive Dios que lo han conseguido.

Ahora con el segundo de estos fondos el Ayuntamiento de Lugo presentó hace unos días, de palabra no vayamos a gastar papel, una propuesta para invertir más de 10 millones de euros. De todas las obras que se pretenden acometer, llama la atención, al menos a este humilde servidor, que en sólo dos conceptos se gaste casi todo el botín: cerrar el Parque Rosalía de Castro con verja (2.400.000€) y adquirir los elementos para dotaciones del futuro Museo Interactivo de Historia de Lugo, el MIHL, otros 2.400.000€.

Llegados a este punto, y sin entrar a cuestionar si hay que cerrar o no el parque, o si hay que “amueblar” un museo que nuestro alcalde abandera como el boom que nos sacará de la catarsis turística y económica, sí tengo muy claro que no se pueden dedicar cerca del 50% de los recursos de todo el Plan a dos obras. Y lo tengo claro, porque en la poca información facilitada y disponible, se reconoce que hay muchas calles en Lugo con deficiente iluminación, con problemas de abastecimiento de agua o sin aceras. Estos tres conceptos parecen a todas luces más básicos y de ineludible disposición para cualquier vecino y, por tanto, prioritarios en cualquier plan de choque que se quiera llevar a cabo en nuestra ciudad.

Esto se hace y se produce porque los mecanismos de control por parte de los ciudadanos, ante los despilfarros de quienes tienen la obligación de hacer un buen uso de lo que se recauda, son prácticamente inexistentes. La sociedad no sólo debe escandalizarse ante las noticias de corrupción. Debe reaccionar ante el mal uso de lo nuestro, y digo nuestro porque hablamos del dinero de todos. Y máxime en tiempos en los que estos dineros son escasos. Por ello, en estas líneas, quiero dejar muy claro que un buen gobernante es el que toma decisiones que tienen en cuenta las necesidades prioritarias de una sociedad, y las antepone a caprichos o proyectos de dudoso servicio público con la idea de pasar a la posteridad.

Aquí viene a cuento aquella frase de R.Steele Es grande solamente el que puede prescindir del aplauso y del favor de la multitud.

____________________________________________________________________________


Saber priorizar


Gobernar é tomar decisións, e eu engado que tamén é saber priorizar.

En tempos de recursos escasos e de crise económica xeneralizada en todo o territorio español, os concellos son as administracións máis afectadas. Por iso, o goberno de España dixo que aprobaba e puña en marcha, primeiro, o Plan de Investimento Local e, agora, o Fondo Estatal de Investimento Local (FIEL). A finalidade anunciada era sacar do paro a miles de desempregados.

Non recordarei, aquí e agora, que estas medidas foron cualificadas de pan para hoxe e fame para mañá. Despois viñeron os xa famosamente sobredimensionados carteis das devanditas obras e o levantamento de beirarrúas por España adiante, houbese pouca, moita ou nada de necesidade: véxase aquí en Lugo o exemplo máis próximo coa Avenida de Ramón Ferreiro. Había que facer ruído e levantar po, que se notase actividade. E iso vive Deus que o conseguiron.

Agora co segundo destes fondos o Concello de Lugo presentou hai uns días, de palabra non vaiamos gastar papel, unha proposta para investir máis de 10 millóns de euros. De todas as obras que se pretenden acometer, chama a atención, polo menos a este humilde servidor, que en só dous conceptos gástese case todo o botín: pechar o Parque Rosalía de Castro con enreixado (2.400.000€) e adquirir os elementos para dotacións do futuro Museo Interactivo de Historia de Lugo, o MIHL, outros 2.400.000€.

Chegados a este punto, e sen entrar a cuestionar se hai que pechar ou non o parque, ou se hai que "amoblar" un museo que o noso alcalde abandera como o boom que nos sacará da catarse turística e económica, si teño moi claro que non se poden dedicar cerca do 50% dos recursos de todo o Plan a dúas obras. E téñoo claro, porque na pouca información facilitada e dispoñible, recoñécese que hai moitas rúas en Lugo con deficiente iluminación, con problemas de abastecemento de auga ou sen beirarrúas. Estes tres conceptos parecen de xeito evidente máis básicos e de ineludible disposición para calquera veciño e, xa que logo, prioritarios en calquera plan de choque que se queira levar a cabo na nosa cidade.

Isto faise e prodúcese porque os mecanismos de control por parte dos cidadáns, ante os despilfarros de quen teñen a obrigación de facer un bo uso do que se recada, son practicamente inexistentes. A sociedade non só debe escandalizarse ante as noticias de corrupción. Debe reaccionar ante o mal uso do noso, e digo noso porque falamos do diñeiro de todos. E máxime en tempos nos que estes diñeiros son escasos. Por iso, nestas liñas, quero deixar moi claro que un bo gobernante é o que toma decisións que teñen en conta as necesidades prioritarias dunha sociedade, e anteponas a caprichos ou proxectos de dubidoso servizo público coa idea de pasar á posteridade.

Aquí vén a conto aquela frase de R.Steele É grande soamente o que pode prescindir do aplauso e do favor da multitude.

domingo, 8 de noviembre de 2009

Un abrazo a la Muralla

El diccionario de la Real Academia Española atribuye a la palabra ‘abrazar’ varias acepciones entre ellas «estrechar entre los brazos en señal de cariño». Cuando queremos expresar nuestro afecto a alguien a quien queremos, no lo dejamos para el próximo año, lo hacemos cuando tenemos la primera oportunidad.

A un monumento de más de 2 Km. de perímetro no puede, alguien sólo, darle un abrazo pero para eso se inventaron las cadenas humanas, que volviendo al diccionario, se definen como «conjunto de personas que se enlazan cogiéndose de las manos en la danza o en otras ocasiones».

A estas alturas del artículo, los que lleguen hasta aquí se preguntarán por qué hablo de esto, y no les mantengo las dudas por más tiempo. En el pleno municipal del pasado lunes defendí la necesidad de testimoniar mediante un gran abrazo colectivo, nuestra gratitud al principal monumento que tiene Lugo, al único declarado Patrimonio de la Humanidad.

Siempre pensé que todas las iniciativas referentes a la Muralla deberían contar con todo el apoyo social y político de la ciudad, por eso en diciembre de 2008 conseguimos que el pleno municipal acordara que con seis meses de antelación todos los grupos municipales fueran convocados a reunirse para preparar de forma consensuada los eventos correspondientes. Nunca se celebró tal reunión.

En el pleno de hace unos días horas el gobierno municipal rechazó organizar el abrazo colectivo de los lucenses a la Muralla con 2 únicos argumentos: necesitan tiempo y dinero. El tiempo no lo quisieron tener cuando lo había, pero bien que le sobró a nuestro alcalde tiempo cuando, de forma improvisada y por su cuenta, convocó hace pocas fechas a todos los lucenses a limpiar la Muralla. No fue un gesto de unión sino para enfrentarnos al gobierno gallego. En cuanto al dinero sólo decir que se gasta a espuertas, sin rubor.

En el pleno municipal se dijo que la iniciativa que proponía el Partido Popular podía salir mal, y eso es lo grave, que aquí y una vez más, hay miedo y falta de liderazgo para plantear y defender los temas que saquen a Lugo de la apatía y de la falta de ideas que la proyecten más allá de Piedrafita. Los segovianos, hace unas semanas, organizaron un abrazo colectivo a su acueducto en la onomástica correspondiente. La repercusión fue importante en los medios de comunicación nacionales. Pero en Lugo, por estar en las manos que estamos, y como la idea no se les ocurrió a los que gobiernan la ciudad, hay que aparcar las propuestas ajenas, vengan de donde vengan, y a mirar para otro lado.

Aquel célebre «conseguímolo entre todos» tendremos que cambiarlo, cuando con estas actitudes consigan que ya nadie se acuerde ni sepa que Lugo tiene un monumento Patrimonio de la Humanidad, por «lo consiguió usted solo».

__________________________________________________________

Un abrazo á Muralla

O dicionario da Real Academia Española atribúe á palabra “abrazar” varias acepcións entre elas «estreitar entre os brazos en sinal de agarimo». Cando queremos expresar o noso afecto a alguén a quen queremos, non o deixamos para o próximo ano, facémolo cando temos a primeira oportunidade.

A un monumento de máis de 2 Km. de perímetro non pode, alguén só, darlle un abrazo pero para iso inventáronse as cadeas humanas, que volvendo ao dicionario, defínense como «conxunto de persoas que se enlazan colléndose das mans na danza ou noutras ocasións».

A estas alturas do artigo, os que cheguen ata aquí preguntaranse por que falo disto, e non lles manteño as dúbidas por máis tempo. No pleno municipal do pasado luns defendín a necesidade de testemuñar mediante un gran abrazo colectivo, a nosa gratitude ao principal monumento que ten Lugo, ao único declarado Patrimonio da Humanidade.

Sempre pensei que todas as iniciativas referentes á Muralla deberían contar con todo o apoio social e político da cidade, por iso en decembro de 2008 conseguimos que o pleno municipal acordase que con seis meses de antelación todos os grupos municipais fosen convocados a reunirse para preparar de forma consensuada os eventos correspondentes. Nunca se celebrou tal reunión.

No pleno de hai uns días horas o goberno municipal rexeitou organizar o abrazo colectivo dos lucenses á Muralla con 2 únicos argumentos: necesitan tempo e diñeiro. O tempo non o quixeron ter cando o había, pero ben que lle sobrou ao noso alcalde tempo cando, de forma improvisada e pola súa conta, convocou hai poucas datas a todos os lucenses a limpar a Muralla. Non foi un xesto de unión senón para enfrontarnos ao goberno galego. En canto ao diñeiro só dicir que se gasta a espuertas, sen rubor.

No pleno municipal díxose que a iniciativa que propuña o Partido Popular podía saír mal, e iso é o grave, que aquí e unha vez máis, hai medo e falta de liderado para expor e defender os temas que saquen a Lugo da apatía e da falta de ideas que a proxecten máis aló de Piedrafita. Os segovianos, fai unhas semanas, organizaron un abrazo colectivo ao seu acueducto na onomástica correspondente. A repercusión foi importante nos medios de comunicación nacionais. Pero en Lugo, por estar nas mans que estamos, e como a idea non se lles ocorreu aos que gobernan a cidade, hai que aparcar as propostas alleas, veñan de onde veñan, e a mirar para outro lado.

Aquel soado «conseguímolo entre todos» teremos que cambialo, cando con estas actitudes consigan que xa ninguén se acorde nin saiba que Lugo ten un monumento Patrimonio da Humanidade, por conseguiuno vostede só».

domingo, 1 de noviembre de 2009

Corrupción

Estos últimos meses han sido muchas las noticias publicadas en relación con diferentes casos y denuncias de tramas corruptas relacionadas con determinados políticos de diferentes opciones e ideologías.

La imagen de concejales, alcaldes u otros responsables públicos entrando en furgones policiales o en las dependencias judiciales, cuando no en calabozos, merece alguna reflexión.

En primer lugar esto es un problema de personas y no de la clase política en general. En segundo lugar la repercusión mediática es mucho mayor por diferentes intereses, generalmente políticos, que no entraré a valorar.

Pero lo que más me preocupa es que la actitud y conducta de unos individuos, pocos o muchos, está poniendo en una situación muy grave, y en todo caso en tela de juicio, la noble tarea del servicio público. Porque eso es y debería ser la tarea de cualquier político: trabajar por mejorar las condiciones de vida de nuestra sociedad. Cuando la ambición personal y económica se plantea en cualquier ámbito de la vida profesional de las personas, no deja de ser una lucha por la promoción y la mejora de cada uno. Pero cuando esto lo sacamos del terreno privado, las conductas de cualquier responsable público, y máxime los cargos políticos de cualquier índole, deben estar sometidos el mayor rigor y total transparencia. Es aquello de la mujer del Cesar.

Tengo que reconocer que, de seguir en esta dirección y volver a ser testigos diarios de estos bochornosos espectáculos, cada día se hace más difícil dar la cara como político ante la sociedad, y máxime cuando esta sociedad lo está pasando realmente muy mal por la situación de crisis económica y laboral.

Sin duda alguna, todo el rigor y el peso de la ley a quien practica toda clase de corruptelas, pero a todos con la misma vara de medir.

_____________________________________________________________________________

Corrupción

Estes últimos meses foron moitas as noticias publicadas en relación con diferentes casos e denuncias de tramas corruptas relacionadas con determinados políticos de diferentes opcións e ideoloxías.

A imaxe de concelleiros, alcaldes ou outros responsables públicos entrando en furgóns policiais ou nas dependencias xudiciais, cando non en calabozos, merece algunha reflexión.

En primeiro lugar isto é un problema de persoas e non da clase política en xeral. En segundo lugar a repercusión mediática é moito maior por diferentes intereses, xeralmente políticos, que non entrarei a valorar.

Pero o que máis me preocupa é que a actitude e conduta duns individuos, poucos ou moitos, está a por nunha situación moi grave, e en todo caso en cuestión, a nobre tarefa do servizo público. Porque iso é e debería ser a tarefa de calquera político: traballar por mellorar as condicións de vida da nosa sociedade. Cando a ambición persoal e económica exponse en calquera ámbito da vida profesional das persoas, non deixa de ser unha loita pola promoción e a mellora de cada un. Pero cando isto o sacamos do terreo privado, as condutas de calquera responsable público, e máxime os cargos políticos de calquera índole, deben estar sometidos o maior rigor e total transparencia. É aquilo da muller do Cesar.

Teño que recoñecer que, de seguir nesta dirección e volver ser testemuñas diarias destes bochornosos espectáculos, cada día faise máis difícil dar a cara como político ante a sociedade, e máxime cando esta sociedade o está a pasar realmente moi mal pola situación de crise económica e laboral.

Sen ningunha dúbida, todo o rigor e o peso da lei a quen practica toda clase de corruptelas, pero a todos coa mesma vara de medir.

domingo, 25 de octubre de 2009

En estos últimos días hemos podido leer en prácticamente todos los medios de comunicación la palabra “Presupuestos”: los del Estado, los autonómicos de Galicia y pronto los municipales. Uno puede quedarse con los titulares o descender a los números y porcentajes. Para la mayoría es un tema árido y son pocos los que se adentran en su lectura. Los que desde hace años hemos tenido responsabilidades públicas ligadas a la gestión administrativa sabemos lo que implica un presupuesto y por ello vemos en estas cuentas algo más que cifras. En este pequeño espacio sólo quiero poner de manifiesto algo que no salta a primera vista, que requiere algo de atención. Me refiero a la diferencia que existe entre los números de los Presupuestos Generales del Estado y los de la comunidad de Galicia.

Mientras los primeros están construidos sobre “previsiones irreales”, y cuando se hace a sabiendas deberíamos decir de “engaño”, los segundos se confeccionan desde una posición de partida de penuria en las arcas públicas gallegas tras el despilfarro y el desgobierno de los cuatro últimos años del bipartito. Por tanto, su elaboración entraña mayor dificultad y un mayor ejercicio de explicación a los ciudadanos.

El Gobierno de la Nación Española ya se equivocó en sus previsiones cuando propuso las cuentas para el año en que estamos. Las previsiones de gastos se quedaron cortas y la desviación va ya en un 34%, mientras las de ingresos fueron generosas y ahora la cruda realidad nos habla de un 35% menos de recaudación. Con estas premisas, cómo podemos prestar credibilidad a las cuentas que nos presentan ahora para el 2.010.

Mientras tanto, en Galicia, hace pocos días conocíamos la propuesta presupuestaria del Presidente Feijóo para Lugo y las otras provincias gallegas. Aquí el rigor y la austeridad, junto a la priorización, son las hojas de ruta de tan importante documento.

Cuando el Presidente de la Xunta vino a Lugo en su primera visita institucional ya advirtió de las dificultades económicas que había heredado su gobierno. En aquel momento dejó claros sus objetivos y prioridades: suelo industrial y puesta en funcionamiento del nuevo hospital de nuestro municipio. Ambos proyectos figuran en lugar prioritario y con partidas más que suficientes para asegurar su ejecución en los plazos comprometidos. Además la Muralla, gran olvidada por nuestro ayuntamiento lucense y por el gobierno bipartito, recibe un total de un millón de euros para diferentes actuaciones. Incluso el propio alcalde de Lugo ha reconocido la bondad de estos números.

No hay espacio para más, sólo para resaltar que desde la precariedad y con una forma de trabajar seria y responsable, sin engaños, es posible presentar unos presupuestos, y además cumplirlos.

___________________________________________________________________________

Algo máis que cifras

Nestes últimos días puidemos ler en practicamente todos os medios de comunicación a palabra “Orzamentos”: os do Estado, os autonómicos de Galicia e pronto os municipais. Un pode quedar cos titulares ou descender aos números e porcentaxes. Para a maioría é un tema árido e son poucos os que se penetran na súa lectura. Os que desde hai anos tivemos responsabilidades públicas ligadas á xestión administrativa sabemos o que implica un orzamento e por iso vemos nestas contas algo máis que cifras. Neste pequeno espazo só quero pór de manifesto algo que non salta a primeira vista, que require algo de atención. Refírome á diferenza que existe entre os números dos Orzamentos Xerais do Estado e os da comunidade de Galicia.

Mentres os primeiros están construídos sobre “previsións irreais”, e cando se fai a propósito deberiamos dicir de “engano”, os segundos confecciónanse desde unha posición de partida de penuria nas arcas públicas galegas tras o malgasto e o desgoberno dos catro últimos anos do bipartito. Xa que logo, a súa elaboración entraña maior dificultade e un maior exercicio de explicación aos cidadáns.

O Goberno da Nación Española xa se equivocou nas súas previsións cando propuxo as contas para o ano en que estamos. As previsións de gastos quedaron curtas e a desviación vai xa nun 34%, mentres as de ingresos foron xenerosas e agora a crúa realidade fálanos dun 35% menos de recadación. Con estas premisas, como podemos prestar credibilidade ás contas que nos presentan agora para o 2.010.

Mentres tanto, en Galicia, hai poucos días coñeciamos a proposta orzamentaria do Presidente Feijóo para Lugo e as outras provincias galegas. Aquí o rigor e a austeridade, xunto á priorización, son as follas de ruta de tan importante documento.

Cando o Presidente da Xunta viño a Lugo na súa primeira visita institucional xa advertiu das dificultades económicas que herdara o seu goberno. Naquel momento deixou claros os seus obxectivos e prioridades: chan industrial e posta en funcionamento do novo hospital do noso municipio. Ambos os proxectos figuran en lugar prioritario e con partidas máis que suficientes para asegurar a súa execución nos prazos comprometidos. Ademais a Muralla, gran esquecida polo noso concello lucense e polo goberno bipartito, recibe un total dun millón de euros para diferentes actuacións. Ata o propio alcalde de Lugo recoñeceu a bondade destes números.

Non hai espazo para máis, só para resaltar que desde a precariedade e cunha forma de traballar seria e responsable, sen enganos, é posible presentar uns orzamentos, e ademais cumprilos.

domingo, 11 de octubre de 2009

Espíritu olímpico para Lugo

Durante los últimos días fueron millones las personas que aguardaron con mayor o menor entusiasmo la decisión del COI entorno a la ciudad que organizará los Juegos de 2016.

Mientras tanto, en Lugo conocíamos la propuesta del Gobierno de la Nación sobre los Presupuestos Generales para el año 2010, y cómo afectan a la provincia. El Gobierno habla de inversiones como nunca se vieron en Lugo, mientras desde la oposición no acabamos de encontrar justificación a tales afirmaciones. No hay ningún proyecto novedoso, desaparecen algunos que figuraban en años anteriores y continúan los retrasos en las anualidades sobre las inicialmente previstas. Entonces ¿dónde está la alegría del Gobierno para justificar sus anuncios? Muy sencillo, en dotar de contenido, aunque sea insuficiente, las partidas de autovías y líneas de AVE que ya figuraban en presupuestos anteriores con consignaciones simbólicas - Algo mejoramos pero nunca como para hacer sonar las campanas de las iglesias- .

El martes pasado celebrábamos Pleno Municipal en Lugo, y tuve la responsabilidad de defender con convicción dos propuestas de las que yo insisto en calificar como “cuestión de ciudad”, porque afectan a esos temas donde las discrepancias deberían ser inexistentes o ser mínimas, sólo de forma y no de fondo. Conseguir un mecanismo estable que permita garantizar que la Muralla Romana esté siempre limpia y bien promocionada era una de las propuestas. La otra, que se comience a estudiar la instalación en Lugo capital de un Parador Nacional de Turismo, en las actuales dependencias del Hospital de San José.

Esta última fue rechazada por socialistas y nacionalistas con los argumentos de siempre, con disculpas que no tienen más explicación que la idea no partió de ellos.

En Lugo hace falta el espíritu que la delegación española vivió en las horas previas a la decepción de Madrid y a la euforia de Río de Janeiro, ese que llevó a abrazarse a Zapatero con Gallardón, y a Gallardón con Esperanza Aguirre. En Lugo es necesario que cambie la actitud de desconfianza y recelo del Alcalde hacia el líder de la oposición en su corporación, Orozco debería esforzarse y aceptar las ideas de los demás, que también pueden ser buenas para Lugo, aunque no salgan de su cabeza. Lugo precisa de personas remando en la misma dirección, de aunar esfuerzos, de buscar complicidades. En definitiva, de defender al unísono un proyecto de ciudad que traiga confianza y credibilidad al resto de administraciones y a empresarios y que a la postre nos coloque definitivamente en el mapa.

Por mí no va a quedar.

_____________________________________________________________________


Espíritu olímpico para Lugo

Durante os últimos días foron millóns as persoas que agardaron con maior ou menor entusiasmo a decisión do COI sobre a cidade que organizará os Xogos de 2016.

Mentres tanto, en Lugo coñeciamos a proposta do Goberno da Nación sobre os Orzamentos Xerais para o ano 2010, e como afectan á provincia. O Goberno fala de investimentos como nunca se viron en Lugo, mentres desde a oposición non acabamos de atopar xustificación a tales afirmacións. Non hai ningún proxecto novo, desaparecen algúns que figuraban en anos anteriores e continúan os atrasos nas anualidades sobre as inicialmente previstas. Entón onde está a alegría do Goberno para xustificar os seus anuncios? Moi sinxelo, en dotar de contido, aínda que sexa insuficiente, as partidas de autovías e liñas de AVE que xa figuraban en orzamentos anteriores con consignacións simbólicas - Algo melloramos pero nunca como para facer soar as campás das igrexas- .

O martes pasado celebrabamos Pleno Municipal en Lugo, e tiven a responsabilidade de defender con convicción dúas propostas das que eu insisto en cualificar como "cuestión de cidade", porque afectan a eses temas onde as discrepancias deberían ser inexistentes ou ser mínimas, só de forma e non de fondo. Conseguir un mecanismo estable que permita garantir que a Muralla Romana estea sempre limpa e ben promocionada era unha das propostas. A outra, que se comece a estudar a instalación en Lugo capital dun Parador Nacional de Turismo, nas actuais dependencias do Hospital de San José.

Esta última foi rexeitada por socialistas e nacionalistas cos argumentos de sempre, con desculpas que non teñen máis explicación que a idea non partiu deles.

En Lugo fai falta o espírito que a delegación española viviu nas horas previas á decepción de Madrid e á euforia de Río de Janeiro, ese que levou a abrazarse a Zapatero con Gallardón, e a Gallardón con Esperanza Aguirre. En Lugo é necesario que cambie a actitude de desconfianza e receo do Alcalde cara ao líder da oposición na súa corporación, Orozco debería esforzarse e aceptar as ideas dos demais, que tamén poden ser boas para Lugo, aínda que non salgan da súa cabeza. Lugo precisa de persoas remando na mesma dirección, de axuntar esforzos, de buscar complicidades. En definitiva, de defender ao unísono un proxecto de cidade que traia confianza e credibilidade ao resto de administracións e a empresarios e que ao cabo nos coloque definitivamente no mapa.

Por min non vai quedar.

domingo, 27 de septiembre de 2009

En tiempos en los que los anuncios reiterados, aunque hasta ahora incumplidos, sobre las importantes inversiones en infraestructuras ferroviarias en nuestra provincia, puede resultarle paradójico que yo les escriba sobre el esfuerzo, la vocación y la dedicación de un grupo de personas, también de nuestra tierra, que se empeñan en recuperar el patrimonio histórico del ferrocarril, la huella de nuestro tren y la divulgación a generaciones que no lo conocieron.

Estas personas están en Monforte de Lemos, trabajan sin horario y no les mueve el ánimo de lucro porque ni lo tienen ni lo esperan. Desde hace casi 10 años pusieron en marcha un bonito y algo más que curioso proyecto bautizado como el Museo del Ferrocarril de Galicia.

La restauración de locomotoras, vagones y otro interesante material se complementa con la no menos importante y delicada recuperación de la rotonda ferroviaria, única en España, de forma radial y circular.

Hasta aquí lo material y palpable, pero no lo a mi juicio esencial y necesario.

Estas personas han vencido durante estos años todo tipo de incomprensión y falta de apoyo, con puntuales y dignas excepciones. A pesar de ello siguen, día a día, con mucha ilusión trabajando por algo que forma parte de nosotros. Y aquí quería llegar.

Es frecuente escuchar a muchos representantes de los ciudadanos, en diferentes estamentos, que hay que apoyar estas iniciativas, pero también es frecuente ver cómo pasado el día pasó la romería.

Lo más chocante es que, por mucho empeño que se ponga, resultará inútil encontrar en las diferentes publicaciones y folletos divulgativos que realiza la diputación de Lugo, o el Ayuntamiento de la ciudad de Monforte de Lemos, cualquier referencia a la existencia de este Museo. Incluso en la reciente efeméride de los 100 años de la llegada del tren a Monforte, este Museo facilitó piezas exclusivas para hacer brillar y llenar de contenido la celebración, y los organismos citados no tuvieron ni la educación, ya que tampoco la ayuda económica, de agradecer la colaboración ni de incluir aunque fuese en letra pequeña cualquier referencia en el programa de los actos llevados a cabo.

Acaso un descuido, quizás un error. No. Lamentablemente cuando los descuidos y los errores son reiterados, hay que hablar de negligencia. Y cuando los responsables tienen y ostentan el poder local, y tiran contra estas personas y su trabajo, hay que calificarlos de mezquinos e indignos de la representación que ostentan.

Ayuntamiento, Diputación y Xunta de Galicia (que ya ayudó en su día) tienen la obligación política y moral de cuidar, ayudar y respetar a las personas que aman y trabajan por la recuperación y divulgación de un patrimonio tristemente olvidado.

Les animo a conocer este museo que otros se empeñan en ignorar. Además, y en estos tiempos, es gratuito.


________________________________________________________________________


Sen pasado non hai futuro

En tempos nos que os anuncios reiterados, aínda que ata agora incumpridos, sobre os importantes investimentos en infraestruturas ferroviarias na nosa provincia, pode resultar unha paradoxa que eu lles escriba sobre o esforzo, a vocación e a dedicación dun grupo de persoas, tamén da nosa terra, que se empeñan en recuperar o patrimonio histórico do ferrocarril, a pegada do noso tren e a divulgación a xeracións que non o coñeceron.

Estas persoas están en Monforte de Lemos, traballan sen horario e non lles move o ánimo de lucro porque nin o teñen nin o esperan. Desde hai case 10 anos puxeron en marcha un bonito e algo máis que curioso proxecto bautizado como o Museo do Ferrocarril de Galicia.

A restauración de locomotoras, vagóns e outro interesante material compleméntase coa non menos importante e delicada recuperación da rotonda ferroviaria, única en España, de forma radial e circular.

Ata aquí o material e palpable, pero non o ao meu xuízo esencial e necesario.

Estas persoas venceron durante estes anos todo tipo de incomprensión e falta de apoio, con puntuais e dignas excepcións. A pesar diso seguen, día a día, con moita ilusión traballando por algo que forma parte de nós. E aquí quería chegar.

É frecuente escoitar a moitos representantes dos cidadáns, en diferentes estamentos, que hai que apoiar estas iniciativas, pero tamén é frecuente ver como pasado o día pasou a romaría.

O máis chocante é que, por moito empeño que se poña, resultará inútil atopar nas diferentes publicacións e folletos divulgativos que realiza a deputación de Lugo, ou o Concello da cidade de Monforte de Lemos, calquera referencia á existencia deste Museo. Ata na recente efeméride dos 100 anos da chegada do tren a Monforte, este Museo facilitou pezas exclusivas para facer brillar e encher de contido a celebración, e os organismos citados non tiveron nin a educación, xa que tampouco a axuda económica, de agradecer a colaboración nin de incluír aínda que fose en letra pequena calquera referencia no programa dos actos levados a cabo.

Seica un descoido, quizais un erro. Non. Lamentablemente cando os descoidos e os erros son reiterados, hai que falar de neglixencia. E cando os responsables teñen e ostentan o poder local, e tiran contra estas persoas e o seu traballo, hai que cualificalos de mezquinos e indignos da representación que ostentan.

Concello, Deputación e Xunta de Galicia (que xa axudou no seu día) teñen a obrigación política e moral de coidar, axudar e respectar ás persoas que aman e traballan pola recuperación e divulgación dun patrimonio tristemente esquecido.

Anímolles a coñecer este museo que outros se empeñan en ignorar. Ademais, e nestes tempos, é gratuíto.

domingo, 20 de septiembre de 2009

100 semanas

Con este nuevo texto se completan los 100 artículos de opinión personal volcados en mi blog como portavoz del Grupo Municipal Popular en el Ayuntamiento de Lugo.

Con sólo pensarlo, lo primero que se me viene a la mente es la rapidez con la que pasa el tiempo (100 semanas) y cuántas cosas ocurren en ese tiempo.

Hoy, en vísperas del debate sobre el estado del municipio, a celebrar mañana lunes día 21 de septiembre, quisiera hacer mi reflexión personal sobre lo que ha sido este último año en la ciudad y sus parroquias. Probablemente no, seguramente sí, el alcalde de la ciudad en una primera intervención de no menos de 45 a 60 minutos, describirá una situación más cercana a lo idílico que a la realidad. Así lo hizo el año anterior, primero en que se celebró este debate.

Desde la oposición se contrastará ese discurso con la tozuda realidad que los hechos y las hemerotecas, a falta de buena memoria, nos traerán de nuevo a la actualidad.

Pero a mi modo de ver lo importante del debate no debería ser la confrontación política ni las discrepancias gobierno-oposición. Lo importante de ese Pleno tendría que ser que al final todos, y especialmente los ciudadanos, tuviésemos claro cuáles son los remedios que se proponen para atajar nuestros problemas y cuáles son, y esto es lo esencial, los proyectos reales y tangibles que están sobre la mesa, o que lo puedan estar en un plazo concreto, para que Lugo pueda mirar al futuro con algo más de ilusión que la que haya podido tener durante los últimos 10 años.

No quisiera ser pesimista, pero a escasas horas de ese debate y tras 100 semanas escribiendo y 10 años en la vida municipal en diferentes etapas y situaciones, tengo que serlo. No habrá reconocimiento de las carencias, especialmente de proyectos, y sí sobrarán autobombo y satisfacción por parte del Gobierno, porque como siempre nos acaba diciendo nuestro Alcalde, para algunos “Lugo nunca vivió un momento tan dulce”. Cuidado con el exceso de azúcar que es muy malo para la salud.


____________________________________________________________________________


100 semanas

Con este novo texto complétanse os 100 artigos de opinión persoal envorcados no meu blog como portavoz do Grupo Municipal Popular no Concello de Lugo.

Con só pensalo, o primeiro que se me vén á mente é a rapidez coa que pasa o tempo (100 semanas) e cantas cousas ocorren nese tempo.

Hoxe, en vésperas do debate sobre o estado do municipio, a celebrar mañá luns día 21 de setembro, quixese facer a miña reflexión persoal sobre o que foi este último ano na cidade e as súas parroquias. Probablemente non, seguramente si, o alcalde da cidade nunha primeira intervención de non menos de 45 a 60 minutos, describirá unha situación máis próxima ao idílico que á realidade. Así o fixo o ano anterior, primeiro en que se celebrou este debate.

Desde a oposición contrastarase ese discurso coa túzara realidade que os feitos e as hemerotecas, a falta de boa memoria, traerannos de novo á actualidade.

Pero ao meu modo de ver o importante do debate non debería ser a confrontación política nin as discrepancias goberno-oposición. O importante dese Pleno tería que ser que ao final todos, e especialmente os cidadáns, tivésemos claro cales son os remedios que se propón para atallar os nosos problemas e cales son, e isto é o esencial, os proxectos reais e tanxibles que están sobre a mesa, ou que o poidan estar nun prazo concreto, para que Lugo poida mirar ao futuro con algo máis de ilusión que a que puido ter durante os últimos 10 anos.

Non quixese ser pesimista, pero a escasas horas dese debate e tras 100 semanas escribindo e 10 anos na vida municipal en diferentes etapas e situacións, teño que selo. Non haberá recoñecemento das carencias, especialmente de proxectos, e si sobrarán autobombo e satisfacción por parte do Goberno, porque como sempre nos acaba dicindo o noso Alcalde, para algúns “Lugo nunca viviu un momento tan doce”. Coidado co exceso de azucre que é moi malo para a saúde.

domingo, 13 de septiembre de 2009

Oportunidad irrepetible

Hay asuntos que todos consideramos temas “de Estado”. Con la estación intermodal de Lugo deberíamos también todos coincidir en catalogarlo como cuestión “de ciudad”. La forma en que se plantee, se resuelva y se concluya esta infraestructura será determinante y decisiva, para bien o para mal de los lucenses, por decenas de años.

La ubicación de una estación intermodal (ferrocarril y autobuses) no se puede dejar en manos de aficionados. No puede ser algo que se decida tomando unas copas o tras una tarde de reflexión.

Éste es el momento de abrir el debate y de dar voz a los expertos, a los que saben, a los que llevan tiempo estudiando estos problemas. Y claro que los hay, aunque no formen parte de la Corporación Municipal de Lugo.

Por eso propusimos, desde el Grupo Municipal Popular, que se considerara una iniciativa para crear una mesa de trabajo donde los expertos, los colectivos interesados y también los representantes de los ciudadanos en los órganos políticos, expusieron sus propuestas y las contrastasen con los demás.

Mientras nosotros buscábamos un consenso, el BNG prefería utilizar esta iniciativa para su lucimiento sin pararse a pensar que quien pierde con su actitud son los vecinos de Lugo. Tendrán que comprender los lucenses que cuando uno quiere tender puentes y otro pone cargas de dinamita es muy difícil llegar en un futuro a ningún tipo de acuerdo.

Sorprende que quien quería llevar esta dotación al borde de la ciudad rectifique ahora diciendo que su posición siempre estuvo abierta (que es lo mismo que no tener postura). Otros, incapaces de definir su postura, renuncian a liderar la llegada del AVE. El alcalde socialista de Lugo primero quería soterrar la estación de autobuses y ahora se apunta a llevarla al Barrio de la Estación.

Nosotros abogamos por escuchar y conocer los datos, las opiniones y los estudios de los expertos en la materia. Escuché a uno de ellos. Proponía dejar la estación de autobuses donde está y construir debajo la nueva estación del tren. Se llegaría por un túnel de 3 kilómetros y lo primero que verían los viajeros al salir de la estación sería la Muralla.

¿Es esto una locura? No me atrevo a poner calificativos a las ideas sin antes dar la oportunidad de exponerlas con luz y taquígrafos. Lo que sí me atrevo a decir es que a algunos les parecía hace cinco años un disparate que el tren llegara a la Puerta del Sol de Madrid y allí se hiciese una estación intermodal (metro-ferrocarril) con más de seis plantas subterráneas. Hoy está funcionando.

Ésta es mi reflexión. Los políticos dejemos a quien puede asesorarnos opinar y hablar. Después decidamos y no nos equivoquemos porque será por muchos años.

______________________________________________________________________


Oportunidade irrepetible

Hai asuntos que todos consideramos temas "de Estado". Coa estación intermodal de Lugo deberiamos tamén todos coincidir en catalogalo como cuestión "de cidade". A forma en que se expoña, resolva e conclúa esta infraestrutura será determinante e decisiva, para ben ou para mal dos lucenses, por decenas de anos.

A localización dunha estación intermodal (ferrocarril e autobuses) non se pode deixar en mans de afeccionados. Non pode ser algo que se decida tomando unhas copas ou tras unha tarde de reflexión.

Este é o momento de abrir o debate e de dar voz aos expertos, aos que saben, aos que levan tempo estudando estes problemas. E claro que os hai, aínda que non formen parte da Corporación Municipal de Lugo.

Por iso propuxemos, desde o Grupo Municipal Popular, que se considerase unha iniciativa para crear unha mesa de traballo onde os expertos, os colectivos interesados e tamén os representantes dos cidadáns nos órganos políticos, expuxeron as súas propostas e contrastásenas cos demais.

Mentres nós buscabamos un consenso, o BNG prefería utilizar esta iniciativa para o seu lucimento sen pararse a pensar que quen perde coa súa actitude son os veciños de Lugo. Terán que comprender os lucenses que cando un quere tender pontes e outro pon cargas de dinamita é moi difícil chegar nun futuro a ningún tipo de acordo.

Sorprende que quen quería levar esta dotación ao bordo da cidade rectifique agora dicindo que a súa posición sempre estivo aberta (que é o mesmo que non ter postura). Outros, incapaces de definir a súa postura, renuncian a liderar a chegada do AVE. O alcalde socialista de Lugo primeiro quería soterrar a estación de autobuses e agora apúntase a levala ao Barrio da Estación.

Nós avogamos por escoitar e coñecer os datos, as opinións e os estudos dos expertos na materia. Escoitei a un deles. Propuña deixar a estación de autobuses onde está e construír debaixo a nova estación do tren. Chegaríase por un túnel de 3 quilómetros e o primeiro que verían os viaxeiros ao saír da estación sería a Muralla.

É isto unha tolemia? Non me atrevo a pór cualificativos ás ideas sen antes dar a oportunidade de expolas con luz e taquígrafos. O que si me atrevo a dicir é que a algúns lles parecía fai cinco anos un disparate que o tren chegase á Porta do Sol de Madrid e alí fixésese unha estación intermodal (metro-ferrocarril) con máis de seis plantas subterráneas. Hoxe está funcionando.

Esta é a miña reflexión. Os políticos deixemos a quen pode asesorarnos opinar e falar. Despois decidamos e non nos equivoquemos porque será por moitos anos.

domingo, 30 de agosto de 2009

Regresos

Estos días una de las palabras que más escuchamos y leemos es la de “regreso”. Regresamos de las vacaciones, regresamos a la normalidad... En otras ocasiones, queriendo decir lo mismo utilizamos expresiones como el comienzo del curso político, la vuelta al colegio...

El verano a algunos les sirve para aparcar temporalmente sus principales preocupaciones, a otros para descansar merecidamente, aunque también los hay que trabajan más que nunca en estas semanas porque hacen su agosto.

En julio y agosto los medios de comunicación nos distrajeron con reportajes variopintos, que en estos últimos días comienzan a cargarse nuevamente de contenido económico, político y en esta ocasión también de salud, por lo de la gripe A.

Pero hay muchos españoles que estos días desearían más que nunca regresar a la normalidad, a su vida de siempre, y sin embargo no podrán hacerlo. Me refiero a los muchos que han perdido en los últimos meses sus trabajos y ven agotar los tiempos de ayudas y de nuevas promesas. La falta de respuesta a sus solicitudes, al envío de currículum, a las llamadas telefónicas, causa en ellos un desasosiego y una enorme desmoralización. Para ellos no ha sido verano. Han sido meses de incertidumbre, de preocupación y en muchos casos de desesperación. No necesitan vacaciones, quieren trabajar.

Me pregunto cómo verán y sentirán las declaraciones de un Presidente de Gobierno, que tras sus vacaciones en las islas Canarias, con semblante moreno y aparentemente relajado, pide a sus ciudadanos que acepten y crean en sus nuevas promesas: “Los impuestos subirán temporalmente y aunque nos esperan tiempos duros, saldremos pronto de la crisis”. No perdía Zapatero la oportunidad y nos avisaba que en otoño tendremos que soportar nuevos repuntes en la cifras del paro, y en esta ocasión también de los casos de gripe A.

Siempre se escucha hablar de un otoño caliente, pero en esta ocasión serán muchos los hogares españoles donde el otoño será frío, muy frío. Y lo será porque en muchas familias todos sus miembros estarán en el paro, sin trabajo, y ni la liga de fútbol, ni la esperada concesión de los Juegos Olímpicos a Madrid, ni las Fiestas de San Froilán calentarán sus emociones porque sencillamente les faltará la manera de ganarse la vida, de ser como sus vecinos, de sentirse útiles y valorados en esta sociedad injusta e insolidaria.

Con este panorama cada día me resultan más grotescas las grandes afirmaciones, las frases huecas, los discursos demagógicos, los debates estériles, en definitiva la falta de rigor y de rumbo en los responsables de esta situación. Se engañó y se sigue engañando y por ello estamos donde estamos.

Gobernar es tomar decisiones, y al tomarlas es lícito equivocarse. Lo que es imperdonable, y espero que así sea, es que no se diga la verdad, no se tomen las medidas necesarias aunque duelan y no se sepa hacia dónde vamos y cuánto tiempo nos queda por delante para regresar a la normalidad.


_____________________________________________________________________________


Regresos

Estes días unha das palabras que máis escoitamos e lemos é a de "regreso". Regresamos das vacacións, regresamos á normalidade... Noutras ocasións, querendo dicir o mesmo utilizamos expresións como o comezo do curso político, a volta ao colexio...

O verán a algúns lles serve para aparcar temporalmente as súas principais preocupacións, a outros para descansar merecidamente, aínda que tamén os hai que traballan máis que nunca nestas semanas porque fan o seu agosto.

En xullo e agosto os medios de comunicación distraéronnos con reportaxes variadas, que nestes últimos días comezan a cargarse novamente de contido económico, político e nesta ocasión tamén de saúde, polo da gripe A.

Pero hai moitos españois que estes días desexarían máis que nunca regresar á normalidade, á súa vida de sempre, e con todo non poderán facelo. Refírome aos moitos que perderon nos últimos meses os seus traballos e ven esgotar os tempos de axudas e de novas promesas. A falta de resposta ás súas solicitudes, ao envío de currículos, ás chamadas telefónicas, causa neles un desasosego e unha enorme desmoralización. Para eles non foi verán. foron meses de incerteza, de preocupación e en moitos casos de desesperación. Non necesitan vacacións, queren traballar.

Pregúntome como verán e sentirán as declaracións dun Presidente de Goberno, que tras as súas vacacións nas illas Canarias, con aspecto moreno e aparentemente relaxado, pide aos seus cidadáns que acepten e crean nas súas novas promesas: "Os impostos subirán temporalmente e aínda que nos esperan tempos duros, sairemos pronto da crise". Non perdía Zapatero a oportunidade e avisábanos que no outono teremos que soportar novos repuntes na cifras do paro, e nesta ocasión tamén dos casos de gripe A.

Sempre se escoita falar dun outono quente, pero nesta ocasión serán moitos os fogares españois onde o outono será frío, moi frío. E o será porque en moitas familias todos os seus membros estarán no paro, sen traballo, e nin a liga de fútbol, nin a esperada concesión dos Xogos Olímpicos a Madrid, nin as Festas de San Froilán quentarán as súas emocións porque sinxelamente faltaralles o xeito de gañarse a vida, de ser como os seus veciños, de sentirse útiles e valorados nesta sociedade inxusta e insolidaria.

Con este panorama cada día resúltanme máis grotescas as grandes afirmacións, as frases ocas, os discursos demagóxicos, os debates estériles, en definitiva a falta de rigor e de rumbo nos responsables desta situación. Enganouse e séguese enganando e por iso estamos onde estamos.

Gobernar é tomar decisións, e ao tomalas é lícito equivocarse. O que é imperdoable, e espero que así sexa, é que non se diga a verdade, non se tomen as medidas necesarias aínda que desbastan e non se saiba cara a onde imos e canto tempo quédanos por diante para regresar á normalidade.

domingo, 19 de julio de 2009

Marcha verde por la Muralla

“¡tun tun! ¿quién es?
Una rosa y un clavel...
¡abre la muralla!
¡tun tun! ¿quién es?
El sable del coronel
¡cierra la muralla!”

La historia que hoy les quiero contar es algo parecido, pero en lugar de abrir o cerrar iría de limpiar o no limpiar.

En los últimos días nuestro Alcalde aparecía como una persona preocupada y reivindicativa en pro de nuestra querida muralla romana. En este breve artículo intentaré explicar la capacidad de algunos para aparecer ante la opinión pública como defensores de aquello en lo que nunca creyeron o entendieron; ese tipo de personas que, por un puñado de votos, son capaces de convocar oportunistas marchas verdes cual Hassan de turno. Lugo en ocasiones pierde con facilidad la memoria, y precisamente por eso, hay gobernantes que, actuando hoy de una forma y mañana de la contraria, casi siempre obtienen rentabilidad.

Pero la realidad es bien distinta. A Orozco le tocó recoger los frutos de esfuerzos de personas, entre las que modestamente me incluyo - porque si no lo hago yo otros no lo harán por mí - que trabajamos para conseguir que la Muralla fuese declarada Patrimonio de la Humanidad. Lejos de aprovechar tal oportunidad, el gobierno municipal la dejó huérfana de planes de promoción.

Cuando llegó el bipartito a la Xunta, fue objeto de constantes litigios entre PSOE y BNG, que fueron incapaces de firmar un convenio para repartirse las tareas. El colmo fue cuando el Ayuntamiento de Lugo no concedió una licencia solicitada por los responsables de la Consellería de Cultura para realizar obras de limpieza similares a las que ahora reclama Orozco.

Durante este último mandato tuve la ocurrencia de denunciar públicamente, en nombre del Grupo Municipal Popular, este abandono y la necesidad de tomar medidas como prohibir botellones en el adarve, o redactar, de acuerdo con la Xunta, una ordenanza específica para su vigilancia y conservación. Socialistas y nacionalistas votaron en contra.

Posteriormente vinieron más propuestas en positivo, siempre nuestras, como la celebración de un importante evento deportivo ligado al aniversario de la declaración de la Muralla como Patrimonio de la Humanidad, con retransmisión televisiva incluida. Se aprobó, con el voto en contra del PSOE, y aún estamos esperando a que se materialice.

Como colofón, hace unos días recibimos la visita institucional del Presidente Feijóo, y nadie, salvo el que suscribe, le planteó la necesidad de actuar y de tomarse en serio a la Muralla.

Lo que sigue es lo que ya saben: los que fueron incapaces de realizar un mínimo esfuerzo cuando pudieron ahora no sólo exigen plazos imposibles a la Xunta de Galicia, sino que se convocan actos populistas para realizar trabajos que sólo con la supervisión de especialistas pueden acometerse.
Mientras unos montaron su particular teatrillo provinciano, otros ya anunciaron la licitación y comienzo de las obras para esta misma semana.

Vivir para ver. Y lo que nos queda.

______________________________________________________________________________


Marcha verde pola Muralla

“¡tun tun! ¿quién es?
Una rosa y un clavel...
¡abre la muralla!
¡tun tun! ¿quién es?
El sable del coronel
¡cierra la muralla!”

A historia que hoxe lles quero contar é algo parecido, pero en lugar de abrir ou pechar iría de limpar ou non limpar.

Nos últimos días o noso Alcalde aparecía como unha persoa preocupada e reivindicativa en prol da nosa querida muralla romana. Neste breve artigo intentarei explicar a capacidade dalgúns para aparecer ante a opinión pública como defensores daquilo no que nunca creron ou entenderon; ese tipo de persoas que, por un puñado de votos, son capaces de convocar oportunistas marchas verdes cal Hassan de quenda. Lugo en ocasións perde con facilidade a memoria, e precisamente por iso, hai gobernantes que, actuando hoxe dunha forma e mañá da contraria, case sempre obteñen rendibilidade.

Pero a realidade é ben distinta. A Orozco tocoulle recoller os froitos de esforzos de persoas, entre as que modestamente me inclúo - porque se non o fago eu outros non o farán por min - que traballamos para conseguir que a Muralla fose declarada Patrimonio da Humanidade. Lonxe de aproveitar tal oportunidade, o goberno municipal deixouna orfa de plans de promoción.

Cando chegou o bipartito á Xunta, foi obxecto de constantes litixios entre PSOE e BNG, que foron incapaces de asinar un convenio para repartirse as tarefas. O colmo foi cando o Concello de Lugo non concedeu unha licenza solicitada polos responsables da Consellería de Cultura para realizar obras de limpeza similares ás que agora reclama Orozco.

Durante este último mandato tiven a ocorrencia de denunciar publicamente, en nome do Grupo Municipal Popular, este abandono e a necesidade de tomar medidas como prohibir botellóns no adarve, ou redactar, de acordo coa Xunta, unha ordenanza específica para a súa vixilancia e conservación. Socialistas e nacionalistas votaron en contra.

Posteriormente viñeron máis propostas en positivo, sempre nosas, como a celebración dun importante evento deportivo ligado ao aniversario da declaración da Muralla como Patrimonio da Humanidade, con retransmisión televisiva incluída. Aprobouse, co voto en contra do PSOE, e aínda estamos esperando a que se materialice.

Como colofón, hai uns días recibimos a visita institucional do Presidente Feijóo, e ninguén, salvo o que subscribe, expúxolle a necesidade de actuar e de tomarse en serio á Muralla.

O que segue é o que xa saben: os que foron incapaces de realizar un mínimo esforzo cando puideron agora non só esixen prazos imposibles á Xunta de Galicia, senón que se convocan actos populistas para realizar traballos que só coa supervisión de especialistas poden acometerse.

Mentres uns montaron o seu particular teatrillo provinciano, outros xa anunciaron a licitación e comezo das obras para esta mesma semana.

Vivir para ver. E o que nos queda.

domingo, 12 de julio de 2009

Solidaridad

Estos días los medios de comunicación se hacen eco a diario de las discrepancias, acercamientos y todo tipo de valoraciones acerca del nuevo modelo de financiación autonómica.

Cuando se trata de crear un nuevo modelo parece lógico que todo el mundo espere algo mejor, más avanzado y también más solidario. En definitiva, no deja de ser una fórmula por la cual se calcula el dinero que les corresponde a las diferentes comunidades autónomas para recibir fondos de Papá Estado... Y aquí es donde empieza el cachondeo.

Todos cuantos aprendimos algo de matemáticas sabemos que podemos llegar al mismo resultado por diferentes caminos. Así, 2+2=4, pero también 8:2= 4, o 2*2=4. Es decir, que si el Gobierno lo que quiere es que el resultado sea 4, puede utilizar las diferentes variables que le convenga introducir en su fórmula mágica y, así, llegar a la conclusión y al resultado deseado.

En esta ocasión, como siempre, había que dar satisfacción a los compañeros de partido de Cataluña y Andalucía, y para ello le dieron algunas vueltas a la cabeza para ver qué variables convenía introducir en la fórmula, llegando a la conclusión que el incremento de población en los últimos años era la más adecuada. No quisieron introducir en esa fórmula mágica los criterios de dispersión geográfica u otros que hubiesen favorecido a Galicia, donde ya no gobiernan.

Lo más grave de toda esta historia no es que unos se lleven más que otros, que siempre fue así, sino que se lo lleven los que más desarrollados están en detrimento de los que más necesitan mejorar.

Esto de la solidaridad entre los pueblos parece que a algunos sólo lo aplican cuando se habla de ayudar a los países subdesarrollados, pero no lo entienden, o no les conviene entenderlo, cuando hay que hacerlo en casa y cabreamos a los que aportan las claves de la gobernabilidad a un gobierno en minoría.

Dos más dos para algunos ya no son cuatro.

_____________________________________________________________________________

Solidariedade

Estes días os medios de comunicación fanse eco a diario das discrepancias, achegamentos e todo tipo de valoracións sobre o novo modelo de financiamento autonómico.

Cando se trata de crear un novo modelo parece lóxico que todo o mundo espere algo mellor, máis avanzado e tamén máis solidario. En definitiva, non deixa de ser unha fórmula pola cal calculamos o diñeiro que lles corresponde ás diferentes comunidades autónomas para recibir fondos de Papá Estado... E aquí é onde empeza a broma.

Todos cantos aprendemos algo de matemáticas sabemos que podemos chegar ao mesmo resultado por diferentes camiños. Así, 2 2=4, pero tamén 8:2= 4, ou 2*2=4. É dicir, que se o Goberno o que quere é que o resultado sexa 4, pode utilizar as diferentes variables que lle conveña introducir na súa fórmula máxica e, así, chegar á conclusión e ao resultado desexado.

Nesta ocasión, como sempre, había que dar satisfacción aos compañeiros de partido de Cataluña e Andalucía, e para iso déronlle algunhas voltas á cabeza para ver que variables conviña introducir na fórmula, chegando á conclusión que o incremento de poboación nos últimos anos era a máis adecuada. Non quixeron introducir nesa fórmula máxica os criterios de dispersión xeográfica ou outros que favorecesen a Galicia, onde xa non gobernan.

O máis grave de toda esta historia non é que uns leven máis que outros, que sempre foi así, senón que llo leven aos que máis desenvolvidos están en detrimento dos que máis necesitan mellorar.

Isto da solidariedade entre os pobos parece que a algúns só o aplican cando se fala de axudar aos países subdesenvolvidos, pero non o entenden, ou non lles convén entendelo, cando hai que facelo en casa e cabreamos aos que achegan as claves da gobernabilidade a un goberno en minoría.

Dous máis dous para algúns xa non son catro.

domingo, 5 de julio de 2009

Impuestos

Estos días se empieza a hablar de lo que nos espera. En España el gobierno prepara una subida de impuestos que afectará a prácticamente todo bicho contribuyente y de la que, directa o indirectamente, no se librará nadie.

En Lugo, la concejala de economía acaba de decir que no descartan subir los impuestos municipales para el próximo año porque no están recaudando lo previsto.

Se repite la historia de los gobiernos modelo PSOE: gastar lo que se pueda dilapidando las arcas saneadas que recibieron para, después, cuando se acercan al límite máximo de endeudamiento permitido por Ley, subir los impuestos de los contribuyentes y poner una tirita a la maltrecha economía. Viejas recetas que ya han demostrado que no sirven para crear empleo, sino más bien para generar más paro.

Zapatero pasó de no reconocer la crisis a ver brotes verdes que anuncian su final, sin más receta que la de incrementar el gasto, liquidarse el superávit y, para más INRI, no conseguir parar la galopante progresión del paro que, según todos los expertos, pronto llegará al 20% de la población. Ahora, para hacer caja y seguir gastando, nos anuncian para después del verano una subida de los impuestos, después de haber subido los de gasolinas y tabaco.

En Lugo Orozco, como alumno disciplinado, sigue su ejemplo y, tras derrochar en gastos superfluos e innecesarios comprobar que ya casi no le queda superávit y meter al ayuntamiento de Lugo en cuentas deficitarias, ya prepara su particular receta, la misma de Zapatero: subida de tasas, precios públicos, en definitiva, subida de impuestos municipales.

Se lo dijimos desde el Partido Popular en agosto del año pasado y nos dijeron que no aceptaban lecciones del PP. Lo repetimos en el pleno de noviembre de 2008, cuando preparaban los presupuestos municipales para este año, y nos dijeron que sus previsiones ya contemplaban la caída de ingresos, que ya eran pesimistas en los cálculos que hacían y, finalmente, que dejáramos de enredar.

Ahora acabamos de pedirles, a la vista de que se confirman los malos augurios y de que no estábamos equivocados en nuestras previsiones, que se pongan a realizar de manera inmediata un plan de equilibrio presupuestario, que recorten más los gastos innecesarios y que digan la verdad. La respuesta no se ha hecho esperar y, así, en el último Pleno municipal de este pasado lunes, nos contestaban desde las filas del gobierno con un sonoro rechazo a nuestra propuesta de redacción de un Plan de equilibrio presupuestario. Y en esta ocasión no fue por rechazar otra propuesta del PP, no. En esta ocasión es por coherencia con la estrategia que el alcalde nos tiene preparada. Le quedan menos de dos años para someterse a la reválida de las urnas y anda algo nervioso. Por eso habla de modernizar su equipo, de rearmarse, de nombrar representantes políticos que coordinen su equipo con su Partido... Y me arriesgaré a realizar un pronóstico que preferiría fallar. Subirá impuestos para recaudar más y endeudará el ayuntamiento hasta el límite permitido por Ley, que para eso el gobierno de Zapatero acaba de incrementar el techo presupuestario y el nivel de endeudamiento permitido a los ayuntamientos españoles. ¿Y después? pues muy fácil. En el año y poco que quede tras las navidades veremos cortar, una a una, las cintas de las inauguraciones correspondientes a las obrillas del Plan E, esas que por ejemplo destrozan para hacer de nuevo aceras donde ya las había mientras en otros barrios siguen suspirando por tener algo parecido por donde caminar separados de los coches.

Y acabado el Plan E con unos presupuestos prorrogados en el último año y la maquinaria del gasto a tope, Orozco se presentará como a él le gusta: diciendo que “nunca en la Historia de Lugo se había hecho tanto”. Lástima que los romanos no pudieran levantar la cabeza y escucharlo, aunque algunos más contemporáneos, como el que escribe estas líneas, cuando lo escucha piense que, algún día, los lucenses, le digamos: “Ahí tiene lo que usted mereció por tanta palabrería y tan poco proyecto de ciudad con visión de futuro y no de juego cortoplacista y en clave electoral”.
Termino, que ya estoy enredando de más.


_________________________________________________________________________


Impostos

Estes días empézase a falar do que nos espera. En España o Goberno prepara unha subida de impostos que afectará a practicamente todo bicho contribuínte e da que, directa ou indirectamente, non se librará ninguén.

En Lugo, a concelleira de economía acaba de dicir que non descartan subir os impostos municipais para o próximo ano porque non están recadando o previsto.

Repítese a historia dos gobernos modelo PSOE: gastar o que se poida dilapidando as arcas saneadas que recibiron para, despois, cando se achegan ao límite máximo de endebedamento permitido pola Lei, subir os impostos dos contribuíntes e pór unha tirita á maltreita economía. Vellas receitas que xa demostraron que non serven para crear emprego, senón máis ben para xerar máis paro.

Zapatero pasou de non recoñecer a crise a ver brotes verdes que anuncian o seu final, sen máis receita que a de incrementar o gasto, liquidarse o superávit e, para mais INRI, non conseguir parar a galopante progresión do paro que, segundo todos os expertos, pronto chegará ao 20% da poboación. Agora, para facer caixa e seguir gastando, anúnciannos para despois do verán unha subida dos impostos, logo de subir os de gasolinas e tabaco.

En Lugo Orozco, como alumno disciplinado, segue o seu exemplo e, tras malgastar en gastos superfluos e innecesarios comprobar que xa case non lle queda superávit e meter ao concello de Lugo en contas deficitarias, xa prepara a súa particular receita, a mesma de Zapatero: subida de taxas, prezos públicos, en definitiva, subida de impostos municipais.

Dixémosllo desde o Partido Popular en agosto do ano pasado e dixéronnos que non aceptaban leccións do PP. Repetímolo no pleno de novembro de 2008, cando preparaban os orzamentos municipais para este ano, e dixéronnos que as súas previsións xa contemplaban a caída de ingresos, que xa eran pesimistas nos cálculos que facían e, finalmente, que deixásemos de enredar.

Agora acabamos de pedirlles, á vista de que se confirman os malos agoiros e de que non estabamos equivocados nas nosas previsións, que se poñan a realizar de xeito inmediato un plan de equilibrio orzamentario, que recorten máis os gastos innecesarios e que digan a verdade. A resposta non se fixo esperar e, así, no último Pleno municipal deste pasado luns, contestábannos desde as filas do goberno cun sonoro rexeitamento á nosa proposta de redacción dun Plan de equilibrio orzamentario. E nesta ocasión non foi por rexeitar outra proposta do PP, non. Nesta ocasión é por coherencia coa estratexia que o alcalde tennos preparada. Quédanlle menos de dous anos para someterse á reválida das urnas e anda algo nervioso. Por iso fala de modernizar o seu equipo, de rearmarse, de nomear representantes políticos que coordinen o seu equipo co seu Partido... E arriscareime a realizar un prognóstico que preferiría fallar. Subirá impostos para recadar máis e endebedará o concello ata o límite permitido por Lei, que para iso o goberno de Zapatero acaba de incrementar o teito orzamentario e o nivel de endebedamento permitido aos concellos españois. E despois? pois moi fácil. No ano e pouco que quede tras os Nadais veremos cortar, unha a unha, as cintas das inauguracións correspondentes ás obriñas do Plan E, esas que por exemplo esnaquizan para facer de novo beirarrúas onde xa as había mentres noutros barrios seguen suspirando por ter algo parecido por onde camiñar separados dos coches.

E acabado o Plan E cuns orzamentos prorrogados no último ano e a maquinaria do gasto a lume de biqueira, Orozco presentarase como a el lle gusta: dicindo que "nunca na Historia de Lugo fíxose tanto". Mágoa que os romanos non puidesen levantar a cabeza e escoitalo, aínda que algúns máis contemporáneos, como o que escribe estas liñas, cando o escoita pense que, algún día, os lucenses, digámoslle: "Aí ten o que vostede mereceu por tanta palabrería e tan pouco proxecto de cidade con visión de futuro e non de xogo cortoplacista e en clave electoral".

Termino, que xa estou enredando de máis.

domingo, 28 de junio de 2009

Arde Lucus

Acaba de terminar una edición más de una fiesta que cada vez atrae más participantes y visitantes. Cuando en el año 1998 propuse la creación del Foro de ciudades de origen romano del Noroeste Peninsular, una de las ideas que debatimos en las pocas reuniones que dio tiempo a mantener - porque tras la llegada de los socialistas al Gobierno Local de este foro nunca más se supo - fue la de implantar un evento anual que conmemorara el origen romano de la ciudad. Así se lo transmití, al igual que otros proyectos de importancia que quedaban en marcha, al Alcalde entrante. Por ello cuando años después vi esta iniciativa, me alegré porque la considero acertada, oportuna y de amplia repercusión turística y por tanto económica. Felicitaciones pues a los impulsores y organizadores año tras año.

De todas maneras, quisiera poner algunos peros para que, si se quieren tener presentes como aportaciones en positivo, se puedan tomar precauciones y corregir algunos fallos en futuras ediciones.

Me preocupa que valga todo a la hora de montar mercadillos y así, en una fiesta romana, pudimos ver puestos que poco o nada tenían que ver con la causa. Los mismos que se instalan en la feria medieval, la goyesca, o cualquiera de las muchas que ahora se venden a los ayuntamientos por parte de las mismas empresas organizadoras.

El programa podría ser algo más reducido y no, por llenar un folleto, poner algunas cosas sin mucho contenido pero sí gasto. Además, se da el caso de que no es posible acudir a todo por coincidir en horario y estar en diferentes emplazamientos.

Es muy positivo el que la población participe con sus trajes de la época, pero habrá que tener cuidado a la hora de los repartos desde el Ayuntamiento para evitar sospechas, o algo más, de favoritismos. Lo mismo que en el reparto de entradas para determinados espectáculos.

En definitiva, creo que como en otras cuestiones lo importante es la calidad y no la cantidad, por eso apuesto por reducir programación y concentrarse en aquellos actos que realmente puedan ser fieles a la tradición e historia del pueblo romano, con una organización a nivel de garantizar la seguridad, el orden público y la limpieza para que puedan ser digno ejemplo para los que nos visitan esos días.

Finalmente espero apoyo para la petición que mi grupo municipal le planteo al Presidente de la Xunta en su última visita a Lugo: declarar esta fiesta de interés turístico para potenciar su proyección y difusión.

Ésta es una buena oportunidad de vender Lugo como algo único y fiel a su historia. Aprovechémosla.

__________________________________________________________________________


Arde Lucus

Acaba de terminar unha edición máis dunha festa que cada vez atrae máis participantes e visitantes. Cando no ano 1998 propuxen a creación do Foro de cidades de orixe romana do Noroeste Peninsular, unha das ideas que debatemos nas poucas reunións que deu tempo a manter - porque tras a chegada dos socialistas ao Goberno Local deste foro nunca máis se soubo - foi a de implantar un evento anual que conmemorase a orixe romana da cidade. Así llo transmitín, do mesmo xeito que outros proxectos de importancia que quedaban en marcha, ao Alcalde entrante. Por iso cando anos despois vin esta iniciativa, alegreime porque a considero acertada, oportuna e de ampla repercusión turística e xa que logo económica. Felicitacións pois aos impulsores e organizadores ano tras ano.

De todas as maneiras, quixese pór algúns peros para que, se se queren ter presentes como achegas en positivo, póidanse tomar precaucións e corrixir algúns fallos en futuras edicións.

Preocúpame que valla todo á hora de montar mercadillos e así, nunha festa romana, puidemos ver postos que pouco ou nada tiñan que ver coa causa. Os mesmos que se instalan na feira medieval, a goyesca, ou calquera das moitas que agora se venden aos concellos por parte das mesmas empresas organizadoras.

O programa podería ser algo máis reducido e non, por encher un folleto, pór algunhas cousas sen moito contido pero si gasto. Ademais, dáse o caso de que non é posible acudir a todo por coincidir en horario e estar en diferentes emprazamentos.

É moi positivo o que a poboación participe cos seus traxes da época, pero haberá que ter coidado á hora das reparticións desde o Concello para evitar sospeitas, ou algo máis, de favoritismos. O mesmo que na repartición de entradas para determinados espectáculos.

En definitiva, creo que como noutras cuestións o importante é a calidade e non a cantidade, por iso aposto por reducir programación e concentrarse naqueles actos que realmente poidan ser fieis á tradición e historia do pobo romano, cunha organización a nivel de garantir a seguridade, a orde pública e a limpeza para que poidan ser digno exemplo para os que nos visitan eses días.

Finalmente espero apoio para a petición que o meu grupo municipal expuxo ao Presidente da Xunta na súa última visita a Lugo: declarar esta festa de interese turístico para potenciar a súa proxección e difusión.

Esta é unha boa oportunidade de vender Lugo como algo único e fiel á súa historia. Aproveitémola.

domingo, 21 de junio de 2009

Arrancan los tractores

Diputadas socialistas a las que nunca se escuchó en la etapa del gobierno bipartito reclamar mejoras para Lugo, piden ahora actuaciones urgentes en la Muralla, compromisos de la Xunta para investigación arqueológica y urgencia a las obras del museo de la romanización. Estos días también reaparecen asociaciones vecinales con exigencias y amenazas de movilizaciones para pedir que se agilicen las obras del nuevo hospital.

Mientras, el Alcalde de Lugo dice estar muy preocupado por la situación de los trabajadores de Leche Pascual y le pide a la Xunta soluciones inmediatas, y otros como el sindicato Labrego Galego protagonizan hoy una tractorada en protesta por la situación que viven desde hace años los ganaderos gallegos.

¿Qué les parece? Tuvo que cambiar el gobierno gallego y gobernar el Partido Popular para que arranquen los tractores y se vayan de manifestación, para que se exija a quien no lleva ni cien días de acción de gobierno soluciones para los problemas que dos partidos juntos fueron incapaces tan siquiera de imaginar durante su desgobierno de casi mil quinientos días. 100 frente a 1.500 días.

¿Dónde estaban las protestas cuando las obras del hospital de Lugo estuvieron paradas y las empresas se marchaban porque la administración gallega no les pagaba o ni tan siquiera les certificaba las obras realizadas? ¿Dónde estaban cuando venía el entonces Presidente Touriño a fotografiarse con el casco visitando unas obras para ocultar el verdadero problema, que no había obra? ¿Por qué no se exigía entonces seriedad, rigor y cumplimiento de los plazos en lugar de retrasos de más de 400 días?

Feijóo vino a Lugo sin haber cumplido 50 días de acción de gobierno y dijo que la Galicia interior era prioritaria. Dijo que, de los compromisos pendientes con Lugo, el hospital era para él la mayor prioridad, pero también dijo que para acabarlo necesitaba del orden de 50 millones de euros (8.319.300.000 de ptas.), millones que el anterior gobierno fue incapaz de presupuestar, en Román paladino, que no existían ya que pensaban financiar la compra de todo el mobiliario, aparatos, etc. por el sistema de renting porque, como paga Juan Pueblo, qué más da si salía carísimo.

Los que durante 4 años callaron ya tienen sus particulares tractores encendidos y que no se engañe nadie, no los encienden para trabajar y arar en el buen camino, no. Lo hacen para hacer ruido y cuanto más ruido mejor, porque así mucha gente acabará creyendo que ellos no tuvieron culpa de nada, que toda la responsabilidad la tienen los que hoy todavía no llevan ni cien días gobernando.

Feijóo vino a dar la cara, a decir la verdad y a pedirnos a todos colaboración, como mínimo en dejarle claras las prioridades de Lugo. Pero, a las pocas horas, nuestro Alcalde ya iba por libre y era portavoz de todas las ideologías, rechazaba el diálogo y escribía ágil y veloz al Presidente para contarle lo que pensamos los demás. Mal comienzo del Alcalde y de otros dirigentes hasta ahora mudos en sus reivindicaciones, y que ahora descubren su amor reivindicativo por Lugo y ya amenazan con movilizar lo que no quisieron, no pudieron, o no les dejaron reivindicar.


____________________________________________________________________________


Arrincan os tractores

Deputadas socialistas ás que nunca se escoitou na etapa do goberno bipartito reclamar melloras para Lugo, piden agora actuacións urxentes na Muralla, compromisos da Xunta para investigación arqueolóxica e urxencia ás obras do museo da romanización. Estes días tamén reaparecen asociacións veciñais con esixencias e ameazas de mobilizacións para pedir que se axilicen as obras do novo hospital.

Mentres, o Alcalde de Lugo di estar moi preocupado pola situación dos traballadores de Leite Pascual e pídelle á Xunta solucións inmediatas, e outros como o sindicato Labrego Galego protagonizan unha tractorada en protesta pola situación que viven desde hai anos os gandeiros galegos.

Que lles parece? Tivo que cambiar o goberno galego e gobernar o Partido Popular para que arrinquen os tractores e vaian de manifestación, para que se esixa a quen non leva nin cen días de acción de goberno soluciones para os problemas que dous partidos xuntos foron incapaces tan sequera de imaxinar durante o seu desgoberno de case mil cincocentos días. 100 fronte a 1.500 días.

Onde estaban as protestas cando as obras do hospital de Lugo estiveron paradas e as empresas marchaban porque a administración galega non lles pagaba ou nin tan sequera certificabal as obras realizadas? Onde estaban cando viña o entón Presidente Touriño a fotografarse co casco visitando unhas obras para ocultar o verdadeiro problema, que non había obra? Por que non se esixía entón seriedade, rigor e cumprimento dos prazos en lugar de atrasos de máis de 400 días?

Feijóo veu a Lugo sen cumprir 50 días de acción de goberno e dixo que a Galicia interior era prioritaria. Dixo que, dos compromisos pendentes con Lugo, o hospital era para el a maior prioridade, pero tamén dixo que para acabalo necesitaba da orde de 50 millóns de euros (8.319.300.000 de ptas.), millóns que o anterior goberno foi incapaz de orzar, en Román paladino, que non existían xa que pensaban financiar a compra de todo o mobiliario, aparellos... polo sistema de renting porque, como paga Juan Pueblo, que máis dá se saía carísimo.

Os que durante 4 anos calaron xa teñen os seus particulares tractores acesos e que non se engane ninguén, non os acenden para traballar e arar no bo camiño, non. Fano para facer ruído e canto máis ruído mellor, porque así moita xente acabará crendo que eles non tiveron culpa de nada, que toda a responsabilidade téñena os que hoxe aínda non levan nin cen días gobernando.

Feijóo veu dar a cara, a dicir a verdade e a pedirnos a todos colaboración, como mínimo en deixarlle claras as prioridades de Lugo. Pero, ás poucas horas, o noso Alcalde xa ía por libre e era portavoz de todas as ideoloxías, rexeitaba o diálogo e escribía áxil e veloz ao Presidente para contarlle o que pensamos os demais. Mal comezo do Alcalde e doutros dirixentes ata agora mudos nas súas reivindicacións, e que agora descobren o seu amor reivindicativo por Lugo e xa ameazan con mobilizar o que non quixeron, non puideron, ou non lles deixaron reivindicar.

domingo, 14 de junio de 2009

Resaca electoral

Hace ahora una semana que se completaban los escrutinios de las mesas electorales y el resultado reflejaba una clara victoria electoral para el Partido Popular en España y en Europa. Por el contrario el Partido socialista sufría una derrota importante y aquí, en Galicia, el BNG quedaba a mucha distancia del ganador.

Hasta aquí lo que parece más evidente. Lo que no lo fue tanto fue la reacción del partido en el Gobierno, y de forma especial la del Presidente Zapatero.

No sé si han dado cuenta de la similitud entre las noches electorales del 1 de marzo en Galicia y la pasada de las europeas. En ambas el Presidente del Gobierno, que también es secretario general del PSOE, estaba desaparecido en combate y no daba la cara en ningún momento, ni tampoco lo hizo en los días siguientes. La derrota no parece gustarle y prefiere, como todos, fotos en celebraciones, pero se olvida de quién es.

A los pocos días en sus primeras intervenciones en el Senado y en el Congreso más de lo mismo, es decir ni una palabra relacionada con su derrota en las urnas. Cada vez se va conociendo mejor a estas personas que primero prometen, después anuncian el final de la crisis varias veces en un año, pierden las elecciones y hacen mutis por el foro como si la cosa no fuera con ellos.

Aquí, en el Ayuntamiento de Lugo, el PP subió 4 puntos, el PSOE quedó a 10 del PP, y el BNG a 40 puntos. Sin comentarios.

Yo no extrapolo estos resultados a otras elecciones, pero que en 90 días y en dos procesos electorales el PP consiga dos importantes victorias marca una tendencia y ésta es alcista, así que animo a todos, que las cosas van por el buen camino y estoy seguro que no han sido ajenas las actitudes y el trabajo de este partido en nuestra ciudad y parroquias.

Enhorabuena a todos los que de una forma u otra colaborasteis en este triunfo y muchas gracias a cuantos nos disteis vuestro voto de confianza. Seguiremos trabajando para no defraudar.


__________________________________________________________________________


Resaca electoral

Hai agora unha semana que se completaban os escrutinios das mesas electorais e o resultado reflectía unha clara vitoria electoral para o Partido Popular en España e en Europa. Pola contra o Partido socialista sufría unha derrota importante e aquí, en Galicia, o BNG quedaba a moita distancia do gañador.

Ata aquí o que parece máis evidente. O que non o foi tanto foi a reacción do partido no Goberno, e de forma especial a do Presidente Zapatero.

Non sei se deron conta da similitude entre as noites electorais do 1 de marzo en Galicia e a pasada das europeas. En ambas o Presidente do Goberno, que tamén é secretario xeral do PSOE, estaba desaparecido en combate e non daba a cara en ningún momento, nin tampouco o fixo nos días seguintes. A derrota non parece que lle guste e prefire, como todos, fotos en celebracións, pero se esquece de quen é.

Aos poucos días nas súas primeiras intervencións no Senado e no Congreso máis do mesmo, é dicir nin unha palabra relacionada coa súa derrota nas urnas. Cada vez vaise coñecendo mellor a estas persoas que primeiro prometen, despois anuncian o final da crise varias veces nun ano, perden as eleccións e fan mutis polo foro coma se a cousa non fose con eles.

Aquí, no Concello de Lugo, o PP subiu 4 puntos, o PSOE quedou a 10 do PP, e o BNG a 40 puntos. Sen comentarios.

Eu non extrapolo estes resultados a outras eleccións, pero que en 90 días e en dous procesos electorais o PP consiga dúas importantes vitorias marca unha tendencia e esta é alcista, así que animo a todos, que as cousas van polo bo camiño e estou seguro que non foron alleas as actitudes e o traballo deste partido na nosa cidade e parroquias.

Parabén a todos os que dunha forma ou outra colaborastes neste triunfo e moitas grazas a cantos nos destes o voso voto de confianza. Seguiremos traballando para non defraudar.