domingo, 29 de junio de 2008

Movimiento "Slow"

Cocinar la vida con calma y a fuego lento. Así comienza un artículo periodístico que no pude dejar de leer atraído por el titular. Hablar de movimiento slow implica saber que existen denominaciones como slow cities, slow sex, slow school, slow food, slow travel, slow book, slow money… Todas ellas responden a una filosofía de vida que invade nuestra sociedad y que cada día cuenta con más seguidores.

Con dos ejemplos lo entenderemos mejor. Si el objetivo es terminar una clase, no cuando suene la campana sino cuando toda la lección ha sido comprendida, estamos hablando del slow school. Si hablamos de defender la cocina tradicional frente a la invasión de las cadenas de comida rápida que invaden especialmente las zonas turísticas y las grandes ciudades, hablaremos del movimiento slow food.

Es una forma de rebelarse contra la tiranía del tiempo, que nos obliga a realizar cosas constantemente, a aplazar muchas de las cosas que realmente nos hacen más felices, por falta de tiempo, porque tenemos que hacer otras cosas, lo cual nos lleva a perder la capacidad de priorizar y de invertir adecuadamente nuestro tiempo.

Pero lo que más llamó mi atención fue el saber que este movimiento se extendió hasta las ciudades como modelo y así nacieron las slow cities. Algunas ya existen en España.

Un concejal de un pueblo de la provincia de Alicante, Bigastro para más señas, explica este movimiento como una defensa de un ritmo más pausado de vida, que mantiene tradiciones sin renunciar a los avances tecnológicos. Llevado a los ejemplos que nos ayudan a entender mejor las cosas, diríamos que estamos hablando de actuaciones como el uso de energías renovables, la recuperación y protección de la huerta tradicional como patrimonio natural... Pero los ejemplos más llamativos los encontramos en Bra, un pueblo italiano donde el reloj de la plaza está retrasado 30 minutos, las tiendas cierran por orden de las autoridades los jueves y los domingos, los coches no pueden acceder al centro y cientos de caracoles (logo oficial de las ciudades slow) están repartidos por sus calles.

Enseguida pensé en proponer que Lugo se acogiera a esta red de ciudades. Lo digo en serio aunque ya sé que algunos estarán partiéndose de risa pensando que aquí las obras y otras cosas ya van “very slow”.

Pero mi disgusto llegó cuando leí que entre las condiciones para poder entrar en tan curiosa comunidad, y lo miran escrupulosamente, está el no poder superar los 50.000 habitantes, no ser capital de nada y contar con una legislación respetuosa con el medio ambiente.

Ya que Lugo capital no podrá formar parte de esta comunidad de ciudades lentas, animo a todos los municipios de la provincia a apuntarse a este carro. Las futuras generaciones nunca podrán reprocharlo, más bien al contrario. Estarán eternamente agradecidas a los responsables políticos que impulsen estas medidas.


______________________________________________________________________


Movemento “Slow”

Cociñar a vida con calma e a lume lento. Así comeza un artigo xornalístico que non puiden deixar de ler atraído polo titular. Falar de movemento slow implica saber que existen denominacións como slow cities, slow sex, slow school, slow food, slow travel, slow book, slow money… Todas elas responden a unha filosofía de vida que invade a nosa sociedade e que cada día conta con máis seguidores.

Con dous exemplos entenderémolo mellor. Se o obxectivo é terminar unha clase, non cando soe a campá senón cando toda a lección foi comprendida, estamos falando do slow school. Se falamos de defender a cociña tradicional fronte á invasión das cadeas de comida rápida que invaden especialmente as zonas turísticas e as grandes cidades, falaremos do movemento slow food.

É unha forma de rebelarse contra a tiranía do tempo, que nos obriga a realizar cousas constantemente, a aprazar moitas das cousas que realmente nos fan máis felices, por falta de tempo, porque temos que facer outras cousas, o cal lévanos a perder a capacidade de priorizar e de investir adecuadamente o noso tempo.

Pero o que máis chamou a miña atención foi o saber que este movemento estendeuse ata as cidades como modelo e así naceron as slow cities. Algunhas xa existen en España.

Un concelleiro dun pobo da provincia de Alacante, Bigastro para máis acenos, explica este movemento como unha defensa dun ritmo máis pausado de vida, que mantén tradicións sen renunciar aos avances tecnolóxicos. Levado aos exemplos que nos axudan a entender mellor as cousas, diriamos que estamos falando de actuacións como o uso de enerxías renovables, a recuperación e protección da horta tradicional como patrimonio natural... Pero os exemplos máis rechamantes atopámolos en Bra, un pobo italiano onde o reloxo da praza está atrasado 30 minutos, as tendas pechan por orde das autoridades os xoves e os domingos, os coches non poden acceder ao centro e centos de caracois (logo oficial das cidades slow) están repartidos polas súas rúas.

Enseguida pensei en propor que Lugo se acollese a esta rede de cidades. Dígoo en serio aínda que xa sei que algúns estarán partíndose de risa pensando que aquí as obras e outras cousas xa van “very slow”.

Pero o meu desgusto chegou cando lin que entre as condicións para poder entrar en tan curiosa comunidade, e mírano escrupulosamente, está o non poder superar os 50.000 habitantes, non ser capital de nada e contar cunha lexislación respectuosa co medio ambiente.

Xa que Lugo capital non poderá formar parte desta comunidade de cidades lentas, animo a todos os municipios da provincia a apuntarse a este carro. As futuras xeracións nunca poderán reprochalo, máis ben ao contrario. Estarán eternamente agradecidas aos responsables políticos que impulsen estas medidas.

domingo, 22 de junio de 2008

Congreso

Acaba de terminar el 16º Congreso Nacional del Partido Popular, celebrado desde el viernes en Valencia. Como compromisario he vivido bastante el ambiente previo, polémicas y tensiones incluidas, y las tres jornadas de Congreso.

Lo primero que debo decir, porque es de justicia, es que la organización y la forma de dirigirlo han sido muy buenas, y hay que felicitar a Rita Barberá, como Presidenta del Congreso, y como Alcaldesa de Valencia, porque también hay que decir que la ciudad esta cada día más impresionante.

Pero entrando en materia quiero decir que no he salido defraudado. Había expectación y no defraudó a nadie. En todo Congreso hay partes más mediáticas y otras de más trabajo y menos repercusión exterior. Me referiré sólo a las primeras.

En las semanas previas al evento, se había generado la sensación de que podían acabar liándose las cosas y hasta el riesgo de la división era motivo de especulaciones. Nunca me pareció que pudieran llegar las aguas hasta ese nivel, especialmente porque siempre me pareció que las dotes dialogantes de Mariano Rajoy eran aval y garantía suficiente para llegar a suavizar tensiones y alcanzar acuerdos.

De las intervenciones más esperadas tengo que decir que seguí con desigual interés algunas de ellas. Las he clasificado en dos grupos.

Las de aquellos que buscaron reprochar algunas decisiones a la actual dirección del Partido, y las de aquellos, especialmente el presidente Rajoy, que explicaron al detalle porqué consideran importante introducir cambios en la forma de trabajar y comunicar desde el Partido a la sociedad española.

Probablemente unos y otros tenían sus razones, y un Congreso es el lugar adecuado para decir estas cosas. Pero cuando llevas un tiempo en la vida de un Partido, y supongo que en cualquier organización, sabes distinguir entre los mensajes oportunos y los que no lo son tanto. Sabes distinguir entre las actitudes oportunistas y las responsables, y en definitiva te enganchas con las propuestas que se orientan hacia la consecución de objetivos que compartes y te desconectas de frases y gestos que pudieran aportar poco de futuro y despertar mucho del pasado.

Vengo esperanzado e ilusionado porque, salvo imponderables, la nueva dirección tiene un objetivo muy claro: sembrar mejor para recoger más. Es decir, comunicar mejor nuestras propuestas, dialogar con todos para buscar soluciones a los principales problemas que tiene nuestra sociedad y conseguir , como dijo Rajoy, que nadie vuelva a votar al PSOE para que no gane el PP.

He simplificado mucho, y puede parecer fácil y sencillo el conseguir estos objetivos, pero no lo será. Contra la demagogia y el gran control que ejercen el Gobierno y el aparato socialista en determinados medios, no será fácil. Pero cuando las ideas y las personas rezuman claridad e ilusión renovada, la tarea es más asequible y el éxito se ve más cerca.

Tenemos un Presidente que lleva luchando mucho porque España y el Partido Popular, al que pertenece desde hace muchos años, puedan vivir buenos tiempos. Conozco a Mariano Rajoy desde hace veinte años, tenemos la misma edad, y lo veo cada semana en el Congreso. Por eso creo no equivocarme si digo que va por el buen camino, que todavía vendrán días complicados, pero que su determinación y capacidad de dialogo lo llevarán a el y a nuestro Partido a alcanzar en poco tiempo los objetivos que han salido de este Congreso.


Ah, y Valencia… ¡qué ciudad! Pero de eso hablamos otro día.

_____________________________________________________________________


Congresos


Acaba de terminar o 16º Congreso Nacional do Partido Popular, celebrado desde o venres en Valencia. Como compromisario vivín bastante o ambiente previo, polémicas e tensións incluídas, e as tres xornadas de Congreso.

O primeiro que debo dicir, porque é de xustiza, é que a organización e a forma de dirixilo foron moi boas, e hai que felicitar a Rita Barberá, como Presidenta do Congreso, e como Alcaldesa de Valencia, porque tamén hai que dicir que a cidade esta cada día máis impresionante.

Pero entrando en materia quero dicir que non saín defraudado. Había expectación e non defraudou a ninguén. En todo Congreso hai partes máis mediáticas e outras de máis traballo e menos repercusión exterior. Referireime só ás primeiras.

Nas semanas previas ao evento, xerouse a sensación de que podían acabar leándose as cousas e ata o risco da división era motivo de especulacións. Nunca me pareceu que puidesen chegar as augas ata ese nivel, especialmente porque sempre me pareceu que os dotes dialogantes de Mariano Rajoy eran aval e garantía suficiente para chegar a suavizar tensións e alcanzar acordos.

Das intervencións máis esperadas teño que dicir que seguín con desigual interese algunhas delas. Clasifiqueinas en dous grupos.

As daqueles que buscaron reprochar algunhas decisións á actual dirección do Partido, e as daqueles, especialmente o presidente Rajoy, que explicaron ao detalle porqué consideran importante introducir cambios na forma de traballar e comunicar desde o Partido á sociedade española.

Probablemente uns e outros tiñan as súas razóns, e un Congreso é o lugar adecuado para dicir estas cousas. Pero cando levas un tempo na vida dun Partido, e supoño que en calquera organización, sabes distinguir entre as mensaxes oportunas e os que non o son tanto. Sabes distinguir entre as actitudes oportunistas e as responsables, e en definitiva engánchasche coas propostas que se orientan cara á consecución de obxectivos que compartes e desconéctasche de frases e xestos que puidesen achegar pouco de futuro e espertar moito do pasado.

Vingo esperanzado e ilusionado porque, salvo imponderables, a nova dirección ten un obxectivo moi claro: sementar mellor para recoller máis. É dicir, comunicar mellor as nosas propostas, dialogar con todos para buscar solucións aos principais problemas que ten a nosa sociedade e conseguir , como dixo Rajoy, que ninguén volva votar ao PSOE para que non gañe o PP.

Simplifiquei moito, e pode parecer fácil e sinxelo o conseguir estes obxectivos, pero non o será. Contra a demagoxia e o gran control que exercen o Goberno e o aparello socialista en determinados medios, non será fácil. Pero cando as ideas e as persoas rezuman claridade e ilusión renovada, a tarefa é máis alcanzable e o éxito vese máis cerca.

Temos un Presidente que leva loitando moito porque España e o Partido Popular, ao que pertence desde fai moitos anos, poidan vivir bos tempos. Coñezo a Mariano Rajoy desde fai vinte anos, temos a mesma idade, e véxoo cada semana no Congreso. Por iso creo non equivocarme se digo que vai polo bo camiño, que aínda virán días complicados, pero que o seu determinación e capacidade de dialogo levarano ao e ao noso Partido a alcanzar en pouco tempo os obxectivos que saíron deste Congreso.


Ah, e Valencia… que cidade! Pero diso falamos outro día.

domingo, 15 de junio de 2008

China

La organización de un Año de España en China se planteó como decisivo para mejorar nuestra imagen como país, así como la de las empresas españolas en esa lejana pero al tiempo más importante potencia del mundo.

En la lectura del artículo se plantean preguntas como: ¿se han alcanzado los objetivos previstos?, ¿ha cosechado España resultados tangibles?, ¿ha servido este Año para impulsar el negocio de nuestras empresas en China? Es evidente que las respuestas son discrepantes en función de quien las contesta, el gobierno español o las empresas afectadas.

La mayoría de las empresas consultadas estimaron que el impacto en sus negocios por la organización de este evento fue nulo.

Mientras, si el que opina es el gobierno, lo hace afirmando que China se ha interesado más por España y ha tenido ocasión de conocer nuestras cualidades y fortalezas.

Una de las críticas más destacadas por los defraudados con este Año, fue la de no haber sido apoyado con un presupuesto específico, ya que se dotó de fondos provenientes de desvíos de recursos de otros organismos e instituciones y con la ayuda de algunas empresas.

Pero de las afirmaciones recogidas en el análisis realizado por el artículo en cuestión, la que me ha llamado más la atención es la de un empresario que dice que el beneficio para las empresas españolas ha sido bastante intangible, al tiempo que afirma que ha habido un claro divorcio entre la Administración y las empresas.

Cuando la opinión la emite el responsable y referente en publicidad y medios en el Internet chino, este cree que el Programa ha ayudado a la imagen de España, pero si se le pregunta si ha valido la pena la inversión, responde que no. Para otro experto en marketing, crítico con este evento, este formato no tiene sentido, y lo dice así de claro: “si tienes algo que vender al precio adecuado, los chinos lo comprarán, no es necesaria una exposición de pintura”.

Esta última afirmación me permite enlazar con la idea del Ayuntamiento de Lugo de organizar un viaje a China para promocionar nuestra muralla. Desde el momento en que contamos con la información necesaria y observamos que el contenido de este viaje es prácticamente empresarial, lo impulsan diez empresarios lucenses, hemos dejado claro que con una reducida presencia política están cubiertas las demandas empresariales de contar con apoyos institucionales y reducimos las facturas de gastos públicos.

¡Feliz viaje a todos los expedicionarios y que Lugo se venda bien!

China

Para que serviu o ano de España en China? Este é o titular dun artigo publicado recentemente nun diario económico no que se contrastan os bos resultados, segundo a versión gobernamental, fronte á crítica pola falta de orzamento, a descoordinación e o nulo impacto desta promoción, en versión dos empresarios participantes.

A organización dun Ano de España en China expúxose como decisivo para mellorar a nosa imaxe como país, así como a das empresas españolas nesa afastada pero ao tempo máis importante potencia do mundo.

Na lectura do artigo exponse preguntas como: alcanzáronse os obxectivos previstos?, cultivou España resultados tanxibles?, serviu este ano para impulsar o negocio das nosas empresas en China? É evidente que as respostas son discrepantes en función de quen as contesta, o goberno español ou as empresas afectadas.

A maioría das empresas consultadas estimaron que o impacto nos seus negocios pola organización deste evento foi nulo. Mentres, se o que opina é o goberno, faio afirmando que China se interesou máis por España e tivo ocasión de coñecer as nosas calidades e fortalezas.

Unha das críticas máis destacadas polos defraudados con este ano, foi a de non ser apoiado cun orzamento específico, xa que se dotou de fondos obtidos de desvíos de recursos doutros organismos e institucións e coa axuda dalgunhas empresas.

Pero das afirmacións recollidas na análise realizada polo artigo en cuestión, a que me chamou máis a atención é a dun empresario que di que o beneficio para as empresas españolas foi bastante intangible, á vez que afirma que houbo un claro divorcio entre a Administración e as empresas.

Cando a opinión a emite o responsable e referente en publicidade e medios no Internet chinés, este cre que o Programa axudou á imaxe de España, pero se se lle pregunta se valeu a pena o investimento, responde que non. Para outro experto en mercadotecnia, crítico con este evento, este formato non ten sentido, e dio así de claro: “se tes algo que vender ao prezo adecuado, os chineses comprarano, non é necesaria unha exposición de pintura”.

Esta última afirmación permíteme enlazar coa idea do Concello de Lugo de organizar unha viaxe a China para promocionar a nosa muralla. Desde o momento en que contamos coa información necesaria e observamos que o contido desta viaxe é practicamente empresarial, e que está impulsado por dez empresarios lucenses, deixamos claro que cunha reducida presenza política están cubertas as demandas empresariais de contar con apoios institucionais e reducimos as facturas de gastos públicos.

Feliz viaxe a todos os expedicionarios e que Lugo se venda ben!

domingo, 8 de junio de 2008

Día Mundial del Medio Ambiente

Nunca me gustaron las etiquetas, la multitud de “días de..” que se dedican a temas varios en todo el mundo.

Esta pasada semana le tocó al día mundial del medio ambiente, y en Lugo un camión repartió durante unos minutos plantas gratis a todos cuantos allí se acercaron. Hasta aquí nada que reprochar.

Lo que me parece lamentable es que celebremos este día en Lugo sin ninguna reacción mientras lugares emblemáticos y de enorme valor ecológico permanecen en un estado de total abandono desde hace tiempo.

Uno de estos lugares es el conocido como Parque del Miño, un lugar recuperado hace nueve años para el disfrute de los lucenses, y que pasó de ser una escombrera a orillas de nuestro hermoso río Miño a ser un lugar de paseo y disfrute, de zonas verdes a un paso de la ciudad. Posteriormente, y debido a las obras de los colectores que transcurren al borde de la carretera nacional VI, esta zona se vio convertida en un lugar destrozado en su totalidad y con una actuación insensible, que curiosamente lleva la firma del Ministerio de Medio Ambiente.

En diferentes ocasiones se dijo que la apertura al publico sería “inminente”, y ahora que ya se han retirado las vallas de las obras y ya nadie trabaja en la zona, he podido comprobar en mi ultimo paseo por allí que aquello es un barrizal, que los bancos permanecen amontonados y que la señalización de árboles y senderos ha desaparecido.

La mejor forma de celebrar el día del Medio Ambiente en Lugo habría sido pidiendo, exigiendo, al Ministerio del mismo nombre que reponga todo lo que destrozó y abriendo de verdad otra vez, para el paseo y el disfrute de los lucenses, esa zona que otros quisieran en sus ciudades y que aquí hemos permitido destrozar por acción u omisión.

Esperemos no tener que esperar un año más para poderla disfrutar como antes.

______________________________________________________________________

Día mundial do medio ambiente

Nunca me gustaron as etiquetas, a multitude de “días de…” que se dedican a temas varios en todo o mundo.

Esta pasada semana tocoulle ao día mundial do medio ambiente, e en Lugo un camión repartiu durante uns minutos plantas gratis a todos cantos alí se achegaron. Ata aquí nada que reprochar.

O que me parece lamentable é que celebremos este día en Lugo sen ningunha reacción mentres lugares emblemáticos e de enorme valor ecolóxico permanecen nun estado de total abandono desde hai tempo.

Un destes lugares é o coñecido como Parque do Miño, un lugar recuperado hai nove anos para o goce dos lucenses, e que pasou de ser un vertedoiro a beiras do noso fermoso río Miño a ser un lugar de paseo e goce, de zonas verdes a un paso da cidade. Posteriormente, e debido ás obras dos colectores que transcorren ao bordo da estrada nacional VI, esta zona viuse convertida nun lugar esnaquizado na súa totalidade e cunha actuación insensible, que curiosamente leva a firma do Ministerio de Medio Ambiente.

En diferentes ocasións díxose que a apertura ao publico sería “inminente”, e agora que xa se retiraron os valos das obras e xa ninguén traballa na zona, puiden comprobar na miña ultimo paseo por alí que aquilo é un bulleiral, que os bancos permanecen amontoados e que a sinalización de árbores e carreiros desapareceu.

A mellor forma de celebrar o día do Medio Ambiente en Lugo sería pedindo, esixindo, ao Ministerio do mesmo nome que repoña todo o que esnaquizou e abrindo de verdade outra vez, para o paseo e o goce dos lucenses, esa zona que outros quixesen nas súas cidades e que aquí permitimos esnaquizar por acción ou omisión.

Esperemos non ter que esperar un ano máis para podela gozar como antes.

lunes, 2 de junio de 2008

Ruidos

Lo que nos faltaba. Resulta que la tensión arterial también se ve afectada por los decibelios. Al menos eso afirma un artículo relacionado con la salud en el que se dice que “los decibelios que desprenden los aviones por la noche elevan la tensión arterial”.

Aunque permanezcamos dormidos, el ruido está produciendo un estrechamiento en nuestras arterias, lo que a su vez obliga al corazón a latir más veces de lo normal, cuando lo habitual es que fuese más lento.

Como en todo estudio, no faltan las estadísticas y éstas hablan de riesgos de hasta un 40% superiores de sufrir hipertensión arterial en personas expuestas al ruido y sólo con superar los 35 decibelios de noche.

La Organización Mundial de la Salud subraya que la mitad de los ciudadanos de Europa vive en entornos ruidosos y una tercera parte experimenta dificultades de sueño debido al ruido nocturno.

El pasado 16 de abril fue el Día Internacional sin ruido y, según un estudio presentado por AEG-Electrolux, el tráfico y ruidos generados por nuestros vecinos son los sonidos más citados por los europeos. Siguiendo con las cifras, el 52% de los españoles afirma sentirse molesto con el ruido que producen sus vecinos, llegando al 3% de los europeos los que cambiaron de domicilio por culpa de los ruidos de sus vecinos.

El último dato, que es un medidor de decibelios instalado en la calle Princesa de Madrid hace pocos días, a las 10:30 horas registró techos de ruido de hasta 95 decibelios cuando los daños en el oido aparecen a partir de los 85 decibelios.

Lo que parece evidente y se desprende de estas y otras cifras es que la solución al problema la tenemos nosotros mismos, ya que somos nosotros y nuestra actividad la que genera el problema. Si nos conciencian para cerrar el grifo del agua mientras nos cepillamos los dientes, ¿por qué no en bajar el volumen del televisor o del equipo de música especialmente por la noche?. Al fin y al cabo, estamos hablando de concienciación y educación.

Mientras escribo estas líneas, y durante horas, alguien en un piso de la vecindad con un taladro de obra hace vibrar hasta mi ordenador.

Bueno, ¡menos mal que en Lugo no tenemos aviones sobrevolando nuestras cabezas! Nos llega con la movida del botellón, que también tiene sus decibelios.


_________________________________________________________________

Ruídos

O que nos faltaba. Resulta que a tensión arterial tamén se ve afectada polos decibeis. Polo menos iso afirma un artigo relacionado coa saúde no que se di que “os decibeis que desprenden os avións pola noite elevan a tensión arterial”.

Aínda que permanezamos durmidos, o ruído está producindo un estrechamiento nas nosas arterias, o que á súa vez obriga ao corazón a latexar máis veces do normal, cando o habitual é que fose máis lento.

Como en todo estudo, non faltan as estatísticas e estas falan de riscos de ata un 40% superiores de sufrir hipertensión arterial en persoas expostas ao ruído e só con superar os 35 decibeis de noite.

A Organización Mundial da Saúde subliña que a metade dos cidadáns de Europa vive en contornas ruidosas e unha terceira parte experimenta dificultades de soño debido ao ruído nocturno.

O pasado 16 de abril foi o Día Internacional sen ruído e, segundo un estudo presentado por AEG-Electrolux, o tráfico e ruídos xerados polos nosos veciños son os sons máis citados polos europeos. Seguindo coas cifras, o 52% dos españois afirma sentirse molesto co ruído que producen os seus veciños, chegando ao 3% dos europeos os que cambiaron de domicilio por culpa dos ruídos dos seus veciños.

O último dato, que é un medidor de decibeis instalado en cálea Princesa de Madrid fai poucos días, ás 10:30 horas rexistrou teitos de ruído de ata 95 decibeis cando os danos no oido aparecen a partir dos 85 decibeis.

O que parece evidente e despréndese destas e outras cifras é que a solución ao problema témola nós mesmos, xa que somos nós e a nosa actividade a que xera o problema. Se nos conciencian para pechar a billa da auga mentres nos cepillamos os dentes, por que non en baixar o volume do televisor ou do equipo de música especialmente pola noite”. á fin e ao cabo, estamos falando de concienciación e educación.

Mentres escribo estas liñas, e durante horas, alguén nun piso da veciñanza cun trade de obra fai vibrar ata o meu computador.

Bo, menos mal que en Lugo non temos avións sobrevoando as nosas cabezas! Chéganos coa movida do botellón, que tamén ten os seus decibeis.