domingo, 26 de octubre de 2008

Bienvenido Mr. Marshall

"Con toda la humildad del mundo de un pobre alcalde de pueblo haga todo lo que pueda para que España esté también representada en ese foro que se celebra en su país en el mes de Noviembre". Así se dirigía hace pocos días nuestro Alcalde al embajador de Estados Unidos en España en el salón de Plenos del Ayuntamiento de Lugo.

Yo venía conduciendo con la radio puesta y esto se emitía en el informativo de cobertura nacional de las dos de la tarde. No pude evitar subir el volumen y prestar atención: era la voz de Orozco en Castilla-León no en Lugo. No daba crédito a lo que oía, mi Alcalde en su tono característico implorando la intercesión del embajador americano para que Bush le haga un hueco a Zapatero en la mesa. Sin comentarios.

Pero lo que me preocupa, al margen de la política internacional, es que esas declaraciones se producían casi al mismo tiempo de otras también pronunciadas por Orozco en las que decía que ya estaba cansado de ir a Santiago a perder el tiempo, en referencia a sus entrevistas con Consellerías gobernadas por el BNG.

De ambas frases se pueden sacar diferentes conclusiones, aunque yo solo extraeré dos y el resto las dejo para los que queráis hacerlo en este blog: ¿Se debe cansar un Alcalde de ir a gestionar proyectos a Santiago? ¿Es perder el tiempo realizar tales gestiones, o lo es más dedicarse a suplicar a favor de su jefe político en temas de política internacional?

Que nuestro alcalde haya pronunciado las palabras con las que comienza este artículo quedará pronto en anecdótico, pero a mí me gustaría que cuando se hable de Lugo a nivel nacional sea por algo más serio.

A la mañana siguiente, en una tertulia radiofónica un periodista comentaba que Orozco ya tenia asegurada una Cancillería y que Moratinos podía empezar a preocuparse.

Mucha gente se quedará con esta parte de la historia, pero a mí me sigue preocupando más que un Alcalde, el de mi ciudad, diga que no está dispuesto a perder el tiempo en Santiago exigiendo inversiones para Lugo.

Eso sí, en pocos días debatiremos los presupuestos de este Ayuntamiento para 2009, y todos verán que ya no es necesario buscar dinero fuera ,porque aquí lo pagamos todo nosotros solitos y no pasa nada. Aunque a lo mejor es que ya viene Mr. Marshall.



______________________________________________________________________________________________



Benvido Mr. Marshall

"Con toda a humildade do mundo dun pobre alcalde de pobo faga todo o que poida para que España estea tamén representada nese foro que se celebra no seu país no mes de Novembro". Así se dirixía hai poucos días o noso Alcalde ao embaixador de Estados Unidos en España no salón de Plenos do Concello de Lugo.

Eu viña conducindo coa radio posta e isto emitíase no informativo de cobertura nacional das dúas da tarde. Non puiden evitar subir o volume e prestar atención: era a voz de Orozco en Castela-León non en Lugo. Non daba crédito ao que oía, o meu Alcalde no seu ton característico implorando a intercesión do embaixador americano para que Bush lle faga un oco a Zapatero na mesa. Sen comentarios.

Pero o que me preocupa, á marxe da política internacional, é que esas declaracións producíanse case ao mesmo tempo doutras tamén pronunciadas por Orozco nas que dicía que xa estaba cansado de ir a Santiago a perder o tempo, en referencia ás súas entrevistas con Consellerías gobernadas polo BNG.

De ambas as frases pódense sacar diferentes conclusións, aínda que eu só extraerei dúas e o resto déixoas para os que queirades facelo neste blog: Débese cansar un Alcalde de ir xestionar proxectos a Santiago? É perder o tempo realizar tales xestións, ou o é máis dedicarse a suplicar a favor do seu xefe político en temas de política internacional?

Que o noso alcalde pronuncie as palabras coas que comeza este artigo quedará pronto en anecdótico, pero a min gustaríame que cando se fale de Lugo a nivel nacional sexa por algo máis serio.

Á mañá seguinte, nun faladoiro radiofónico un xornalista comentaba que Orozco xa tenia asegurada unha Cancillería e que Moratinos podía empezar a preocuparse.

Moita xente quedará con esta parte da historia, pero a min ségueme a preocupar máis que un Alcalde, o da miña cidade, diga que non está disposto a perder o tempo en Santiago esixindo investimentos para Lugo.

Iso si, en poucos días debateremos os orzamentos deste Concello para 2009, e todos verán que xa non é necesario buscar diñeiro fora, porque aquí pagámolo todo nós solitos e non pasa nada. Aínda que se cadra é que xa vén Mr. Marshall.

domingo, 19 de octubre de 2008

Mal comienzo

“Si al final el AVE no llega, que haya un tren convencional”, con esta frase nos sorprendió el Alcalde de Lugo durante su discurso en la recepción oficial a la Corporación de Ferrol. Algo debe pasar cuando él mismo reconoce públicamente en el Salón de Plenos que peligran los plazos comprometidos por el gobierno socialista con esta provincia.

También es llamativo que añadiera que “trabajaremos por mejorar el tren convencional”, quien acaba de votar en contra de una batería de propuestas del Partido Popular en esa dirección.

Durante el Pleno municipal del pasado día 7 de octubre, defendí propuestas encaminadas a solicitar del Gobierno la puesta en servicio de un tren diario y diurno entre Lugo y Madrid en ambos sentidos, la necesidad de abordar la electrificación de la línea ferroviaria entre Monforte y A Coruña, necesarios para poder ir directos a Barcelona sin necesidad de trasbordo en Monforte, y el incremento de frecuencias con Monforte y A Coruña.

En el transcurso del debate aceptamos incorporar propuestas de otros grupos que, sin ser urgentes, entendíamos no distorsionaban la proposición inicial.

Repetí, hasta rayar, que eran momentos de unidad política, que ahora no se trataba de ver quién se colgaba medallas, que no eran momentos de reproches entre unos y otros, que junto a la unidad política debería existir movilización ciudadana, y que todos deberíamos hacer un seguimiento y defensa firme de las propuestas que fuésemos aprobando.

La excesiva protección de los gobernantes locales hacia sus compañeros del Partido Socialista en Santiago y Madrid, ese miedo a no crear problemas, a no molestar, unido a un exceso de celo por parte de los nacionalistas para que no se cambie ni una coma de lo que ellos proponen, impidió la unidad y el consenso, aunque se aprobaran dos propuestas. Ahora se tendrán que impulsar ambas, y estaremos atentos a su cumplimiento.

Salí defraudado de aquel pleno por la miopía y la cortedad de algunos planteamientos, por no ser capaces de sumar en las cosas donde la provincia realmente se la juega.

Se perdió la primera oportunidad pero mi empeño no termina en aquella tarde. Vendrán otras.


_____________________________________________________________________________



Mal comezo

"Se ao final o AVE non chega, que haxa un tren convencional", con esta frase sorprendeunos o Alcalde de Lugo durante o seu discurso na recepción oficial á Corporación de Ferrol. Algo debe pasar cando el mesmo recoñece publicamente no Salón de Plenos que perigan os prazos comprometidos polo goberno socialista con esta provincia.

Tamén é rechamante que engadise que “traballaremos por mellorar o tren convencional”, quen acaba de votar en contra dunha batería de propostas do Partido Popular nesa dirección.

Durante o Pleno municipal do pasado día 7 de outubro, defendín propostas encamiñadas a solicitar do Goberno a posta en servizo dun tren diario e diúrno entre Lugo e Madrid en ambos os sentidos, a necesidade de abordar a electrificación da liña ferroviaria entre Monforte e A Coruña, necesarios para poder ir directos a Barcelona sen necesidade de transbordo en Monforte, e o incremento de frecuencias con Monforte e A Coruña.

No transcurso do debate aceptamos incorporar propostas doutros grupos que, sen ser urxentes, entendiamos non distorsionaban a proposición inicial.

Repetín, ata raiar, que eran momentos de unidade política, que agora non se trataba de ver quen se colgaba medaias, que non eran momentos de reproches entre uns e outros, que xunto á unidade política debería existir mobilización cidadá, e que todos deberiamos facer un seguimento e defensa firme das propostas que fósemos aprobando.

A excesiva protección dos gobernantes locais cara aos seus compañeiros do Partido Socialista en Santiago e Madrid, ese medo a non crear problemas, a non molestar, unido a un exceso de celo por parte dos nacionalistas para que non se cambie nin unha coma do que eles propoñen, impediu a unidade e o consenso, aínda que se aprobasen dúas propostas. Agora teranse que impulsar ambas, e estaremos atentos ao seu cumprimento.

Saín defraudado daquel pleno pola miopía e a cortedade dalgunhas formulacións, por non ser capaces de sumar nas cousas onde a provincia realmente está a xogarse o seu futuro.

Perdeuse a primeira oportunidade pero o meu empeño non termina naquela tarde. Virán outras.

domingo, 12 de octubre de 2008

Se acabó la fiesta

Todavía retumban las últimas bombas de la sesión de fuegos artificiales y me pongo a escribir mis primeras impresiones sobre las fiestas que se acaban.

Hablando de fuegos, dos primeros apuntes. Me parecen exageradas cuatro sesiones en ocho días en estos tiempos y dado el precio de cada una. Por otro lado habría que procurar que el nivel sonoro de las explosiones se rebajara porque en muchas casas parece que se van a romper los cristales y además hay muchas personas, especialmente niños, que no lo pasan nada bien con esos estruendos. Los fuegos artificiales no necesitan mucho ruido para ser lucidos.

Estas fiestas comenzaron mal, con el incendio de dos churrerías que pudo acabar en tragedia pero que, por no soplar viento en ese momento, y a pesar de la falta de un plan bien coordinado para estas emergencias, se saldó con desgracias materiales que los afectados subsanaron en gran parte gracias a la solidaridad de compañeros de profesión.

A esto le siguió la polémica de los vendedores ilegales, llegados en autentica riada humana atraídos por la permisividad de años anteriores, especialmente el pasado 2007.
Está claro que el problema de los manteros lo tienen que resolver otras instancias superiores a las municipales, pero los Ayuntamientos deben marcar claramente las reglas del juego y evitar bandazos de un año para otro.

Conjugar intereses de vecinos, comerciantes y ambulantes (legales e ilegales) debe ser prioritario en tiempos de crisis económica, y dedicar un tiempo a pensar y organizar un plan en fiestas está claro que no estuvo en las agendas de los responsables municipales.

Gracias a una exigencia del Grupo Municipal Popular, este año una parte de los puestos de venta ambulante presentaron un aspecto más digno, tanto para los vendedores como para la imagen de la ciudad, pero esto no sirve de nada si al mismo tiempo se permite acampar en el interior del Parque Rosalía, desaguar en la vía pública en el Parque de la Milagrosa, y estacionar las furgonetas hasta en triple fila en lugares de tránsito y sobre aceras.

Ahora toca, entre todos, analizar las cosas que funcionaron bien y las que no. Ahora en caliente, sin dejar pasar meses, para que la próxima edición del San Froilán represente un salto cualitativo en nuestras fiestas.

Se termina San Froilán 2008, y una vez más el principal número del Programa ha sido el Tiempo, la meteorología, que nos ha regalado un veranillo mientras media España se inunda con lluvias y tormentas.

Esperaremos por las cuentas para poder realizar un balance completo. Mientras tanto volveremos a la dura realidad y a seguir apretándonos el cinturón porque la crisis no perdona ni durante los días de fiesta.

Para terminar en positivo, un deseo. Que en estos días festivos seamos más felices.


__________________________________________________________________


Acabou a festa

Aínda retumban as últimas bombas da sesión de fogos artificiais e póñome a escribir as miñas primeiras impresións sobre as festas que se acaban.

Falando de lumes, dous primeiros apuntes. Parécenme esaxeradas catro sesións en oito días nestes tempos e dado o prezo de cada unha. Doutra banda habería que procurar que o nivel sonoro das explosións se rebaixase porque en moitas casas parece que van romper os cristais e ademais hai moitas persoas, especialmente nenos, que non o pasan nada ben con eses estrondos. Os fogos artificiais non precisan de moito ruído para ser lucidos.

Estas festas comezaron mal, co incendio de dous churrerías que puido acabar en traxedia pero que, por non soprar vento nese momento, e a pesar da falta dun plan ben coordinado para estas urxencias, saldouse con desgrazas materiais que os afectados emendaron en gran parte grazas á solidariedade de compañeiros de profesión.

A isto seguiulle a polémica dos vendedores ilegais, chegados en autentica riada humana atraídos pola permisividade de anos anteriores, especialmente o pasado 2007.
Está claro que o problema dos manteros téñeno que resolver outras instancias superiores ás municipais, pero os Concellos deben marcar claramente as regras do xogo e evitar bandazos dun ano para outro.

Conxugar intereses de veciños, comerciantes e ambulantes (legais e ilegais) debe ser prioritario en tempos de crise económica, e dedicar un tempo a pensar e organizar un plan en festas está claro que non estivo nas axendas dos responsables municipais.

Grazas a unha esixencia do Grupo Municipal Popular, este ano unha parte dos postos de venda ambulante presentaron un aspecto máis digno, tanto para os vendedores como para a imaxe da cidade, pero isto non serve de nada se ao mesmo tempo se permite acampar no interior do Parque Rosalía, desaugar na vía pública no Parque da Milagrosa, e estacionar as furgonetas ata en tripla fila en lugares de tránsito e sobre beirarrúas.

Agora toca, entre todos, analizar as cousas que funcionaron ben e as que non. Agora en quente, sen deixar pasar meses, para que a próxima edición do San Froilán represente un salto cualitativo nas nosas festas.

Termínase San Froilán 2008, e unha vez máis o principal número do Programa foi o Tempo, a meteoroloxía, que nos regalou un veranillo mentres media España alágase con choivas e tormentas.

Esperaremos polas contas para poder realizar un balance completo. Mentres tanto volveremos á dura realidade e a seguir apertándonos o cinto porque a crise non perdoa nin durante os días de festa.

Para terminar en positivo, un desexo. Que nestes días festivos sexamos máis felices.

domingo, 5 de octubre de 2008

Crónica de un viaje anunciado

A las 23:07, la hora marcada como salida de Lugo en el billete, arranca el tren Estrella procedente de Ferrol y destino a Madrid. Comienza así el anunciado viaje en tren que prometí durante mi intervención en el Congreso al preguntar por la marginación del ferrocarril en nuestra provincia a la Ministra de Fomento.

El tren esta compuesto por la máquina y dos vagones, el primero de clase preferente, con butacas que no son reclinables y con un precio de 53,40 euros, y el de cola con cabinas cama y un precio de 120,20 euros, sólo ida.

Hojeo una revista que hay en el compartimento, el número de septiembre de “paisajes desde el tren”. Uno de sus artículos compara, a doble página, el tren en 1953 con el de 1996. El del 53, un TAF que alcanzaba una velocidad máxima de 120 Km/h, y el Ave Madrid-Sevilla con velocidades que rozan los 300Km/h. ¿De qué año es el tren en que estoy yo? Creo que uno de los años 80 pero cuya velocidad punta se acerca más al TAF que al Ave.

12:05 llegamos a Monforte. Cambio de la maquina diesel por una eléctrica. La parada se hace larga: 23 minutos. Recuerdo este mismo tren, cuando yo era joven, con vagones de segunda, primera, coche cama, literas, restaurante, etc. ocupando todo el largo del andén. Hoy semihuérfano de vagones, con los dos ya citados.

Seguimos el viaje y empiezo a contar las paradas: A las 12:50 en San Clodio-Quiroga con cruce de trenes (hay que decir que no tenemos doble vía), la siguiente a la 1:10 en A Rúa-Petín, otra más a las y veinte en O Barco de valedoras (5m), y voy perdiendo la cuenta mientras me arropo y trato de coger el sueño.

A las 5 de la mañana veo el cartel de “Venta de Baños” y en la estación un local que sugiere mucho, “Asociación vecinal amigos del ferrocarril”. Se nota mayor velocidad y cruces con otros trenes en movimiento. Estamos en la doble vía, en la otra España.

Abro la cortinilla y el amanecer deja ver El Escorial, Cercedilla..., estaciones con bastantes coches aparcados de los vecinos que han tomado un cercanías para ir al trabajo en Madrid.

En estos últimos minutos nuestro tren se cruza con más cercanías que todos los trenes de viajeros que paran en un día en la estación de Lugo. También se ven los embotellamientos de las carreteras de entrada a Madrid que contagian algo el ritmo del Estrella, que finalmente estaciona en Chamartín con 15 minutos de retraso.

Cumplí mi promesa. Ahora le toca a la Ministra cumplir la suya. Tren Hotel ya, y a pelear el diurno y diario a Madrid.

Que no tenga que volver a ser noticia una crónica como la de este viaje.


_______________________________________________________________________________________


Crónica dunha viaxe anunciada

Ás 23:07, a hora marcada como saída de Lugo no billete, arrinca o tren Estrela procedente de Ferrol e destino a Madrid. Comeza así a anunciada viaxe en tren que prometín durante a miña intervención no Congreso ao preguntar pola marxinación do ferrocarril na nosa provincia á Ministra de Fomento.

O tren esta composto pola máquina e dous vagóns, o primeiro de clase preferente, con butacas que non son reclinables e cun prezo de 53,40 euros, e o de cola con cabinas cama e un prezo de 120,20 euros, só ida.

Hojeo unha revista que hai no compartimento, o número de setembro de "paisaxes desde o tren". Un dos seus artigos compara, a dobre páxina, o tren en 1953 co de 1996. O do 53, un TAF que alcanzaba unha velocidade máxima de 120 Km/h, e o Ave Madrid-Sevilla con velocidades que rozan os 300Km/h. Nun tren de que ano estou eu? Creo que un dos anos 80 pero cuxa velocidade punta achegar máis ao TAF que ao Ave.

12:05 chegamos a Monforte. Cambio da maquina diesel por unha eléctrica. A parada faise longa: 23 minutos. Recordo este mesmo tren, cando eu era novo, con vagóns de segunda, primeira, coche cama, literas, restaurante... ocupando todo o longo da plataforma. Hoxe medio baleiro de vagóns, cos dous xa citados.

Seguimos a viaxe e empezo a contar as paradas: Ás 12:50 en San Clodio-Quiroga con cruzamento de trens (hai que dicir que non temos dobre vía), a seguinte á 1:10 na Rúa-Petín, outra máis ás e vinte no Barco de valedoras (5m), e vou perdendo a conta mentres me arroupo e trato de coller o soño.

Ás 5 da mañá vexo o cartel de "Venta de Baños" e na estación un local que suxire moito, "Asociación veciñal amigos do ferrocarril". Nótase maior velocidade e cruces con outros trens en movemento. Estamos na dobre vía, na outra España.

Abro a cortinilla e o amencer deixa ver El Escorial, Cercedilla..., estacións con bastantes coches aparcados dos veciños que tomaron un cercanías para ir ao traballo en Madrid.

Nestes últimos minutos o noso tren crúzase con máis cercanías que todos os trens de viaxeiros que paran nun día na estación de Lugo. Tamén ven os embotellamentos das estradas de entrada a Madrid que contaxian algo o ritmo do Estrela, que finalmente estaciona en Chamartín con 15 minutos de atraso.

Cumprín a miña promesa. Agora tócalle á Ministra cumprir a súa. Tren Hotel xa, e a pelexar o diúrno e diario a Madrid.

Que non teña que volver ser noticia unha crónica como a desta viaxe.