miércoles, 18 de octubre de 2023

ENFOCANDO - Imágenes y palabras


Con este artículo comienza una nueva etapa de colaboración en las páginas del diario El Progreso de Lugo. Suele ser frecuente que los artículos publicados se hagan bajo un titular o reseña y ello me ha obligado a pensar cuál sería el que mejor se adaptaría a lo que en este y sucesivos artículos quiero transmitir.

Para ello comencé por pensar en mis aficiones y concretamente en una de ellas, la fotografía. Desde muy joven sentí atracción por las cámaras y por realizar fotos, además de completar el proceso que por entonces incluyó el revelado de la película y de las copias en papel.

De las cámaras donde todo era manual y con un único objetivo, pasando por las réflex con diferentes lentes y automatismos, hasta la llegada del mundo digital y los móviles de última generación equipados con potentes y precisas cámaras de fotos, la evolución tecnológica no ha estado nunca reñida con la creatividad y las decisiones del fotógrafo que es quien decide qué, cuándo y cómo enfocar las imágenes.

Si una buena foto requiere captar con precisión el momento, un artículo también exige lograr transmitir con palabras los pensamientos de quien lo escribe.

He decidido agrupar mis artículos bajo el título general de “Enfocando” porque al igual que me ocurre cuando fotografío algo o a alguien, cuando escribo y trato de contar algo me gusta que sean cosas sobre las que he puesto el enfoque personal, el objetivo apuntando hacia lo que llama mi atención, y hacerlo de manera nítida.

La fotografía y la escritura guardan muchas similitudes. Ambas transmiten emociones, una con la imagen y la otra con la palabra, en ocasiones de manera complementaria. Así ocurre cuando una noticia, artículo o libro, se acompaña de imágenes o fotografías.

El presente caso carecerá de fotos de apoyo a las ideas y pensamientos que aquí les haga llegar, lo que comparta en estas líneas solo contendrá palabras, frases que tratarán de reflejar y transmitir lo que captaría mi atención y fotografiaría de resultar interesante.

He de reconocer que, entre ambas opciones, me resulta más sencillo transmitir con imágenes que con palabras, quizás por esa afición muy temprana a la fotografía. Pero también he de decirles que el ejercicio periódico de escribir y publicar ha resultado ser algo similar a una terapia, una obligación de opinar en público, un esfuerzo por no callar, al menos parcialmente, lo que uno piensa, consciente de que hasta ahora lo hacía al tiempo que ocupaba responsabilidades públicas, que representaba a todos los ciudadanos en la sede de la soberanía nacional.

En esta nueva etapa, habiendo finalizado voluntariamente mi vida de servicio público, quiero que la política no sea el centro de estos enfoques. En estas líneas lo cotidiano, lo que nos rodea a diario, será lo que capte más mi atención y pienso que serán muchos los que lo agradezcan. Lo pienso así entre otras razones por el grado de crispación y permanente enfrentamiento verbal que a diario vemos, escuchamos y leemos en las herramientas que nos cuentan lo que acontece a nivel local, nacional y también en el resto del mundo.

Una crispación que todavía no parece haber tocado techo y con la que me niego a colaborar. Al contrario, procuraré reducirla en todo lo que esté en mi mano.


ENFOCANDO
Imaxes e palabras

Con este artigo comeza unha nova etapa de colaboración nas páxinas do diario O Progreso de Lugo. Adoita ser frecuente que os artigos publicados se fagan baixo un titular ou recensión e iso obrigoume a pensar cal sería o que mellor se adaptaría ao que en leste e sucesivos artigos quero transmitir.

Para iso comecei por pensar nas miñas afeccións e concretamente nunha delas, a fotografía. Desde moi novo sentín atracción polas cámaras e por realizar fotos, ademais de completar o proceso que por entón incluíu o revelado da película e das copias en papel.

Das cámaras onde todo era manual e cun único obxectivo, pasando polas réflex con diferentes lentes e automatismos, ata a chegada do mundo dixital e os móbiles de última xeración equipados con potentes e precisas cámaras de fotos, a evolución tecnolóxica non estivo nunca rifada coa creatividade e as decisións do fotógrafo que é quen decide que, cando e como enfocar as imaxes.

Se unha boa foto require captar con precisión o momento, un artigo tamén esixe lograr transmitir con palabras os pensamentos de quen o escribe.

Decidín agrupar os meus artigos baixo o título xeral de “Enfocando” porque do mesmo xeito que me ocorre cando fotografo algo ou a alguén, cando escribo e trato de contar algo me gusta que sexan cousas sobre as que puxen o enfoque persoal, o obxectivo apuntando cara ao que chama a miña atención, e facelo de maneira nítida.

A fotografía e a escritura gardan moitas similitudes. Ambas transmiten emocións, unha coa imaxe e a outra coa palabra, en ocasións de maneira complementaria. Así ocorre cando unha noticia, artigo ou libro, acompáñase de imaxes ou fotografías.

O presente caso carecerá de fotos de apoio ás ideas e pensamentos que aquí lles faga chegar, o que comparta nestas liñas só conterá palabras, frases que tratarán de reflectir e transmitir o que captaría a miña atención e fotografaría de resultar interesante.

Hei de recoñecer que, entre ambas as opcións, resúltame máis sinxelo transmitir con imaxes que con palabras, quizais por esa afección moi temperá á fotografía. Pero tamén hei de dicirlles que o exercicio periódico de escribir e publicar resultou ser algo similar a unha terapia, unha obrigación de opinar en público, un esforzo por non calar, polo menos parcialmente, o que un pensa, consciente de que ata o de agora o facía á vez que ocupaba responsabilidades públicas, que representaba a todos os cidadáns na sede da soberanía nacional.

Nesta nova etapa, finalizando voluntariamente a miña vida de servizo público, quero que a política non sexa o centro destes enfoques. Nestas liñas o cotián, o que nos rodea a diario, será o que capte máis a miña atención e penso que serán moitos os que o agradezan. Pénsoo así entre outras razóns polo grao de crispación e permanente enfrontamento verbal que a diario vemos, escoitamos e lemos nas ferramentas que nos contan o que acontece a nivel local, nacional e tamén no resto do mundo.

Unha crispación que aínda non parece tocar teito e coa que me nego a colaborar. Ao contrario, procurarei reducila en todo o que estea na miña man.