domingo, 24 de agosto de 2008

Consejo de Ministros (I)

Un nuevo golpe de efecto, especialidad de los gobiernos socialistas, más preocupados de la imagen y del marketing que de mojarse en la toma de medidas necesarias por temor a que puedan ser impopulares, y más preocupados de la rentabilidad del voto que de la rentabilidad de las cuentas de todos los españoles. Esa fue la percepción que muchos tenemos del último y más vendido Consejo de Ministros celebrado el pasado día 14 de agosto.

Hemos podido leer en todos los diarios, especialmente en los económicos, la decepción de los analistas ante las medidas adoptadas para hacer frente a la, ya reconocida oficialmente, delicadísima situación económica. Otro Consejo de Ministros es posible, titulaba El Economista el mismo día que se aprobaban las insuficientes medidas propuestas por nuestro Gobierno.

Los expertos creen que sí hay salida a la crisis, la solución pasa por poner en práctica determinadas acciones que resumiré en dos artículos de este blog:

  • La principal demanda del mercado laboral formulada por los empresarios y con el objetivo de dinamizarlo es la reforma laboral. Las alarmantes cifras del paro hacen que la reforma sea ahora más necesaria que nunca, y que ésta no pueda esperar más. A juicio de los expertos, la flexibilidad es la clave. Flexibilidad en contrataciones y despidos, así como fomentar la movilidad funcional y geográfica de los trabajadores.
  • En segundo lugar, eliminar en el menor tiempo posible el cáncer del déficit público , algo que merece una dura crítica a quién se pasó los últimos meses presumiendo de superávit en las cuentas públicas. Para ello la confección de los próximos presupuestos deberá tener como objetivo la austeridad sin que ello afecte a las inversiones en infraestructuras ni al I+D+i.
  • Un tercer grupo de medidas serían las destinadas a favorecer la competencia para bajar los precios y con ello reducir la inflación (hoy tenemos el IPC en las cotas de 1992, el 5,3%).
  • En cuarto lugar, los expertos recomiendan bajar los impuestos como buena receta para conseguir crecimiento económico. Especialmente los impuestos que gravan las rentas de capital, y especialmente el Impuesto de Sociedades en 5 puntos, medida propuesta por el Partido Popular, que ya demostró en situaciones de crisis similares, saber aplicar estas recetas y sacarnos de las graves y erráticas políticas económicas de los gobiernos socialistas.

El Consejo de Ministros suprime el Impuesto de Patrimonio, y los expertos apuestan por la total desaparición del impuesto de Sucesiones y Donaciones, que a pesar de ser considerados obsoletos, en Galicia Touriño sigue empeñado en mantener con ligeros maquillajes con la idea de aparentar su eliminación.

…continuará

____________________________________________________________________


Consello de Ministros (I)

Un novo golpe de efecto, especialidade dos gobernos socialistas, máis preocupados da imaxe e da mercadotecnia que de mollarse na toma de medidas necesarias por temor a que poidan ser impopulares, e máis preocupados da rendibilidade do voto que da rendibilidade das contas de todos os españois. Esa foi a percepción que moitos temos do último e máis vendido Consello de Ministros celebrado o pasado día 14 de agosto.

Puidemos ler en todos os diarios, especialmente nos económicos, a decepción dos analistas ante as medidas adoptadas para facer fronte á, xa recoñecida oficialmente, delicadísima situación económica. Otro Consejo de Ministros es posible, titulaba El Economista o mesmo día que se aprobaban as insuficientes medidas propostas polo noso Goberno.

Os expertos cren que si hai saída á crise, a solución pasa por pór en práctica determinadas accións que resumirei en dous artigos deste blog:


  • A principal demanda do mercado laboral formulada polos empresarios e co obxectivo de dinamizalo é a reforma laboral. As alarmantes cifras do paro fan que a reforma sexa agora máis necesaria que nunca, e que esta non poida esperar máis. A xuízo dos expertos, a flexibilidade é a clave. Flexibilidade en contratacións e despedimentos, así como fomentar a mobilidade funcional e xeográfica dos traballadores.
  • En segundo lugar, eliminar no menor tempo posible o cancro do déficit público , algo que merece unha dura crítica a quen se pasou os últimos meses presumindo de superávit nas contas públicas. Para iso a confección dos próximos orzamentos deberá ter como obxectivo a austeridade sen que iso afecte aos investimentos en infraestruturas nin ao I D i.
  • Un terceiro grupo de medidas serían as destinadas a favorecer a competencia para baixar os prezos e con iso reducir a inflación (hoxe temos o IPC nas cotas de 1992, o 5,3%).
  • En cuarto lugar, os expertos recomendan baixar os impostos como boa receita para conseguir crecemento económico. Especialmente os impostos que gravan as rendas de capital, e especialmente o Imposto de Sociedades en 5 puntos, medida proposta polo Partido Popular, que xa demostrou en situacións de crises similares, saber aplicar estas receitas e sacarnos das graves e erráticas políticas económicas dos gobernos socialistas.
O Consello de Ministros suprime o Imposto de Patrimonio, e os expertos apostan pola total desaparición do imposto de Sucesións e Doazóns, que a pesar de ser considerados obsoletos, en Galicia Touriño segue empeñado en manter con lixeiras maquillaxes coa idea de aparentar a súa eliminación.

...continuará

domingo, 17 de agosto de 2008

Fiestas veraniegas

Estos días casi todos los rincones de España están celebrando alguna fiesta. Sean capitales o pequeños pueblos, todos están en fiestas.

No faltarán ni pregoneros, ni alumbrados de colores, y ni mucho menos los fuegos artificiales y las orquestas verbeneras. Todo suma y contribuye a poner una nota de alegría en medio de la crisis económica. Por unos días posiblemente las fiestas consigan que aparquemos nuestras preocupaciones y nos dediquemos a los bailes y eventos gastronómicos tan apreciados en nuestras tierras.

A pesar de lo dicho resulta difícil olvidarse del asunto económico porque los presupuestos de toda fiesta no dejarían a nadie indiferente de preocuparse por ellos.

He sabido que los hay de 3,4 millones de euros como los de la Semana Grande de Bilbao, o de 2 millones de euros en las de María Pita de A Coruña, si hablamos de grandes ciudades. Si a pequeñas localidades nos referimos hablamos de 100.000 euros para 6 días de fiesta en un pueblo de 1000 habitantes como Fontanar en Guadalajara, o en caso de algunos habitantes más, otros seis días de fiesta llegan a 293.000 euros para los 10.000 habitantes de Alfaro en La Rioja.

¿Es mucho o poco presupuesto? ¿Están o no justificados estos gastos? Dejo la respuesta a criterio de cada uno. Lo que sí me parece fuertemente criticable es que en tiempos como los que corren se pueda aumentar el presupuesto dedicado a fiestas en un 33% respecto al año pasado. Es el caso de A Coruña.

Y es que las sesiones de fuegos mínimamente decentes no bajan de 7.000 euros, las orquestas andan por los 12.000 euros, la iluminación ni se sabe, y un largo etcétera eleva las cifras presupuestarias hasta cantidades que en ocasiones superan las posibilidades de muchos pueblos y ciudades.

Pero estamos en fiestas y es lo que cuenta. Qué pinto yo amargando un dulce, si a fin de cuentas con buenas viandas, música y chupinazo olvidamos por unas horas que las pasaremos canutas en cuanto se termine el programa de festejos.

Ahora toca disfrutar. Después ya veremos.

Felices fiestas a todos estéis donde estéis. Las nuestras en octubre, y para entonces ya veremos.


____________________________________________________________________



Festas

Estes días case todos os recunchos de España están a celebrar algunha festa. Sexan capitais ou pequenos pobos, todos están en festas.

Non faltarán nin pregoeiros, nin alumados de cores, e nin moito menos os fogos artificiais e as orquestras verbeneras. Todo suma e contribúe a pór unha nota de alegría no medio da crise económica. Por uns días posiblemente as festas consigan que aparquemos as nosas preocupacións e nos dediquemos aos bailes e eventos gastronómicos tan apreciados nas nosas terras.

A pesar do devandito resulta difícil esquecerse do asunto económico porque os orzamentos de toda festa non deixarían a ninguén indiferente de preocuparse por eles.

Souben que os hai de 3,4 millóns de euros como os da Semana Grande de Bilbao, ou de 2 millóns de euros nas de María Pita da Coruña, se falamos de grandes cidades. Se a pequenas localidades nos referimos falamos de 100.000 euros para 6 días de festa nun pobo de 1000 habitantes como Fontanar en Guadalajara, ou en caso dalgúns habitantes máis, outros seis días de festa chegan a 293.000 euros para os 10.000 habitantes de Alfaro en La Rioja.

É moito ou pouco orzamento? Están ou non xustificados estes gastos? Deixo a resposta a criterio de cada un. O que si me parece fortemente criticable é que en tempos como os que corren se poda aumentar o orzamento dedicado a festas nun 33% respecto ao ano pasado. É o caso de A Coruña.

E é que as sesións de lumes minimamente decentes non baixan de 7.000 euros, as orquestras andan polos 12.000 euros, a iluminación nin se sabe, e un longo etcétera eleva as cifras orzamentarias ata cantidades que en ocasións superan as posibilidades de moitos pobos e cidades.

Pero estamos en festas e é o que conta. Que pinto eu amargando un doce, se a final de contas con boas viandas, música e chupinazo esquecemos por unhas horas que as pasaremos canutas en canto remate o programa de festexos.

Agora toca gozar. Despois xa veremos.

Felices festas a todos esteades onde esteades. As nosas en outubro, e para entón xa veremos.

domingo, 10 de agosto de 2008

Padres

Durante las últimas semanas y coincidiendo con las vacaciones de muchas familias, han sido numerosas las noticias que todos hemos leído relacionadas con fallecimientos de niños, especialmente bebés, en unas ocasiones olvidados en el interior de coches, expuestos durante horas a las altas temperaturas del verano, y en otras, ahogados en piscinas privadas o públicas.

Nadie con un mínimo de sensibilidad puede dejar de imaginar las reacciones de esos padres que descubren en el maletero, o en los asientos traseros de su coche el cuerpo sin vida de uno de sus hijos como consecuencia de un descuido imperdonable porque “lo olvidaron” cual paquete. Tampoco resulta difícil ver la cara y las sensaciones que experimentarían aquellos otros que, cuando notan en falta a algún pequeño, comprueban que flota sin vida en la piscina porque nadie estaba allí pendiente y vigilante.

Después de la tragedia familiar, pienso que además les tiene que quedar un sentido de culpabilidad que, en muchos casos, acompañará toda la vida de esos padres y que pesará, como una gran losa, sobre su estado anímico.

Hace pocos días acompañé a un familiar a una estación de tren en Pontevedra (en Lugo ya casi no pasan los trenes), y mientras esperábamos la entrada del tren, apareció en el andén una pareja. No tendrían más de 20 años, con un niño de unos cuatro y otro todavía en sillita de bebé. Solamente con observar la actitud de aquel joven padre, preocupado únicamente de buscar a alguien que le diera fuego mientras el niño correteaba suelto por el andén acercándose hasta el mismo borde con riesgo de caer a las vías. Fuimos muchos los que dejamos de atender a nuestras conversaciones para fijarnos exclusivamente en el riesgo que todos teníamos delante.

Seguramente en todo accidente hay una componente de mala suerte, de fatalidad, pero en otros muchos los descuidos, la irresponsabilidad y la falta de cuidado de los más pequeños, provoca los desenlaces que trágicamente sólo dejan tristeza y dolor para toda la vida en muchas familias.

Vivimos épocas en las que ser padres parece convertirse en tarea complicada, porque a las dificultades económicas cabría añadir las dificultades de conciliar la vida familiar con la laboral, especialmente en las grandes ciudades. Estas dificultades son algo menores cuando la pareja cuenta con la ayuda de algún abuelote, hoy convertidos en perfectos canguros.

Me pregunto si son hoy mayores las dificultades para criar que las que tuvieron que superar nuestros padres, o es el modelo de sociedad construido entre todos, el que está haciendo agua por muchos boquetes.


____________________________________________________________________



Pais

Durante as últimas semanas e coincidindo coas vacacións de moitas familias, foron numerosas as noticias que todos lemos relacionadas con falecementos de nenos, especialmente bebés, nunhas ocasións esquecidos no interior de coches, expostos durante horas ás altas temperaturas do verán, e noutras, afogados en piscinas privadas ou públicas.

Ninguén cun mínimo de sensibilidade pode deixar de imaxinar as reaccións deses pais que descobren no maleteiro, ou nos asentos traseiros do seu coche o corpo sen vida dun dos seus fillos como consecuencia dun descoido imperdoable porque “o esqueceron” cal paquete. Tampouco resulta difícil ver a cara e as sensacións que experimentarían aqueloutros que, cando notan en falta a algún pequeno, comproban que flota sen vida na piscina porque ninguén estaba alí pendente e vixiante.

Logo da traxedia familiar, penso que ademais lles ten que quedar un sentido de culpabilidade que, en moitos casos, acompañará toda a vida deses pais e que pesará, como unha gran laxa, sobre o seu estado anímico.

Hai poucos días acompañei a un familiar a unha estación de tren en Pontevedra (en Lugo xa case non pasan os trens), e mentres esperabamos a entrada do tren, apareceu na plataforma unha parella. Non terían máis de 20 anos, cun neno duns catro e outro aínda en silla de bebé. Soamente con observar a actitude daquel novo pai, preocupado unicamente de buscar a alguén que lle dese lume mentres o neno correteaba solto pola plataforma achegándose ata o mesmo bordo con risco de caer ás vías. Fomos moitos os que deixamos de atender ás nosas conversacións para fixarnos exclusivamente no risco que todos tiñamos diante.

Seguramente en todo accidente hai unha compoñente de mala sorte, de fatalidade, pero noutros moitos os descoidos, a irresponsabilidade e a falta de coidado dos máis pequenos, provoca os desenlaces que trágicamente só deixan tristeza e dor para toda a vida en moitas familias.

Vivimos épocas nas que ser pais parece converterse en tarefa complicada, porque ás dificultades económicas cabería engadir as dificultades de conciliar a vida familiar coa laboral, especialmente nas grandes cidades. Estas dificultades son algo menores cando a parella conta coa axuda dalgún avó, hoxe convertidos en perfectos canguros.

Pregúntome se son hoxe maiores as dificultades para criar que as que tiveron que superar os nosos pais, ou é o modelo de sociedade construído entre todos, o que está facendo auga por moitas fendas.

domingo, 3 de agosto de 2008

Días de verano, citas otoñales

Me habría gustado que durante agosto las ideas que traslado al blog cada semana tuvieran acento estival, informal y relajante, pero con la que está cayendo resulta tarea complicada. Ni mirando a uno de los muchos mares de Galicia, consigo esas sensaciones.

Hace unos días el Presidente Touriño decía que las elecciones gallegas serían convocadas en función del interés de Galicia (?). Días después parece que no todos sus correligionarios de Partido comparten esa opinión y de manera especial José Blanco, que a la postre manda lo que manda y maneja mejor los tiempos que Touriño. Por tanto estoy seguro que cuando finalice San Froilán estaremos metidos de lleno en la campaña electoral más reñida de los últimos tiempos.

Esto demostrará que las elecciones no son convocadas en función de lo que mas interesa a Galicia y los gallegos, sino de lo que mas conviene a los socialistas y a sus intereses personales y políticos.

No me extraña que se adelanten los comicios más de ocho meses, porque todas las previsiones apuntan a que el 2009 será especialmente duro, con 4 millones de parados y las economías empresariales y familiares en números muy, muy rojos.

En octubre o noviembre todavía estaremos con la resaca de las vacaciones, las olimpiadas y la vuelta al Cole, y así será mas fácil que en la jornada de reflexión algunos sigan pensando que con dos gobiernos (PSOE+BNG) que reman cada uno por su cuenta y pocas veces en la misma dirección, Galicia camina en la buena dirección.

Sólo confío en que los gallegos reflexionemos fríamente en clave de interés general y pensemos qué ha conseguido este doble gobierno que por las mañanas hace teatro oficial para aparentar unión, para horas después, por las tardes, ponerse a caldo unos a los otros. Y así día tras día durante cuatro años, Galicia ha ido perdiendo oportunidades y dejando de converger con otras comunidades más avanzadas.

En la cita otoñal tendremos ocasión de cambiar de rumbo y de recuperar parte del tiempo perdido, porque la otra parte ya se perdió para siempre.


____________________________________________________________________

Días de verán, citas otoñales


Gustoume que durante agosto as ideas que traslado ao blog cada semana tivesen acento estival, informal e relaxante, pero coa que está a caer resulta tarefa complicada. Nin mirando a un dos moitos mares de Galicia, consigo esas sensacións.

Hai uns días o Presidente Touriño dicía que as eleccións galegas serían convocadas en función do interese de Galicia (?). Días despois parece que non todos os seus correlixionarios de Partido comparten esa opinión e de xeito especial José Branco, que ao cabo manda o que manda e manexa mellor os tempos que Touriño. Xa que logo estou seguro que cando finalice San Froilán estaremos metidos de cheo na campaña electoral máis rifada dos últimos tempos.

Isto demostrará que as eleccións non son convocadas en función do que mais interesa a Galicia e os galegos, senón do que mais convén aos socialistas e aos seus intereses persoais e políticos.

Non me estraña que se adianten os comicios máis de oito meses, porque todas as previsións apuntan a que o 2009 será especialmente duro, con 4 millóns de parados e as economías empresariais e familiares en números moi, moi vermellos.

En outubro ou novembro aínda estaremos coa resaca das vacacións, as olimpíadas e a volta ao Cole, e así será mais fácil que na xornada de reflexión algúns sigan pensando que con dous gobernos (PSOE BNG) que reman cada un pola súa conta e poucas veces na mesma dirección, Galicia camiña na boa dirección.

Só confío en que os galegos reflexionemos fríamente en clave de interese xeral e pensemos que conseguiu este dobre goberno que polas mañás fai teatro oficial para aparentar unión, para horas despois, polas tardes, porse a caldo uns aos outros. E así día tras día durante catro anos, Galicia foi perdendo oportunidades e deixando de converxer con outras comunidades máis avanzadas.

Na cita otoñal teremos ocasión de cambiar de rumbo e de recuperar parte do tempo perdido, porque a outra parte xa se perdeu para sempre.