miércoles, 26 de junio de 2013

Privilegios

Como vocal de la Comisión para las Políticas Integrales de la Discapacidad desde que llegué al Congreso, he tenido múltiples ocasiones de conocer y escuchar a personas que representan a colectivos afectados por muy diversas formas de discapacidad o de enfermedades calificadas como raras. Me han regalado experiencias como pocas en esta vida, vivencias enriquecedoras y cargadas de humanidad de la auténtica.

La semana pasada tuve la oportunidad de realizar una visita al Hospital Nacional de Parapléjicos en Toledo acompañado por otros compañeros pertenecientes a la Comisión y por los responsables de diferentes áreas de este centro hospitalario de referencia en España.

Con prudencia comencé la visita escuchando las cifras estadísticas, siempre frías y sobrecogedoras, comentarios positivos como la caída significativa en los últimos años de ingresos por accidentes de tráfico. Las campañas de la DGT y el carnet por puntos parecen ser la causa.

Me llamaron la atención las explicaciones sobre lo que se realiza en el laboratorio de biomecánica, el área de rehabilitación y la zona de investigación en médula espinal. También las actividades rehabilitadoras del gimnasio, o las plantas de hospitalización, con especial impacto en la infantil.

Cuando estás rodeado de personas y familiares cuyo sufrimiento y lucha son tan palpables algo especial se respira en el ambiente.

Si de algo no me olvidaré será de algunas de las caras y de las personas con las que pude intercambiar miradas o breves palabras. Allí el personal transmitía cariño, entrega y autentica vocación en dosis como casi nunca he visto. Vi pacientes que luchan por su recuperación, y cuidadores y familiares que dejaban escapar su emoción contenida ante las miradas de solidaridad y comprensión que nos cruzábamos.

Es en esos momentos y en las reflexiones que les siguen cuando somos conscientes de lo afortunados que somos los que no tenemos que luchar por vencer problemas de salud, por no tener a ningún hijo o ser querido en situaciones similares. Pero también por tener el privilegio de poder conocer cómo luchan unos y como se entregan profesionalmente otros. 

Soy un privilegiado por tener el honor y la responsabilidad de representar a miles de ciudadanos y por poder conocer y pelear por mejorar las condiciones de vida de, entre otros, los que luchan por volver a respirar por sí mismos. Eso es lo que me mueve y debe movernos a todos cuantos estamos vocacionalmente en el servicio público. 

No os equivoquéis cuando nos asignéis ciertos privilegios materiales, porque todos ellos son solo herramientas efímeras. Mi mayor privilegio es la capacidad de emocionarme y de sentirme útil a algunas personas, especialmente a las que más nos enseñan a valorar la vida.



Privilexios


Como vocal da Comisión para as Políticas Integrais da Discapacidade dende que cheguei ao Congreso, tiven múltiples ocasións de coñecer e escoitar a persoas que representan a colectivos afectados por moi diversas formas de discapacidade ou de enfermidades cualificadas como raras. Regaláronme experiencias como poucas nesta vida, vivencias enriquecedoras e cargadas de humanidade da auténtica.

A semana pasada tiven a oportunidade de realizar unha visita ao Hospital Nacional de Parapléxicos en Toledo acompañado por outros compañeiros pertencentes á Comisión e polos responsables de diferentes áreas deste centro hospitalario de referencia en España.

Con prudencia comecei a visita escoitando as cifras estatísticas, sempre frías e sobrecoxedoras, comentarios positivos como a caída significativa nos últimos anos de ingresos por accidentes de tráfico. As campañas da DGT e o carné por puntos parecen ser a causa.

Chamáronme a atención as explicacións sobre o que se realiza no laboratorio de biomecánica, a área de rehabilitación e a zona de investigación en medula espinal. Tamén as actividades rehabilitadoras do ximnasio, ou as plantas de hospitalización, con especial impacto na infantil.

Cando estás rodeado de persoas e familiares cuxo sufrimento e loita son tan palpables algo especial respírase no ambiente.

Si de algo non me esquecerei será dalgunhas das caras e das persoas coas que puiden intercambiar miradas ou breves palabras. Alí o persoal transmitía agarimo, entrega e autentica vocación en dose como case nunca vin. Vin pacientes que loitan pola súa recuperación, e coidadores e familiares que deixaban escapar a súa emoción contida ante as miradas de solidariedade e comprensión que nos cruzabamos.

É neses momentos e nas reflexións que lles seguen cando somos conscientes do afortunados que somos os que non temos que loitar por vencer problemas de saúde, por non ter a ningún fillo ou ser querido en situacións similares. Pero tamén por ter o privilexio de poder coñecer como loitan uns e como se entregan profesionalmente outros. 

Son un privilexiado por ter o honor e a responsabilidade de representar a miles de cidadáns e por poder coñecer e pelexar por mellorar as condicións de vida de, entre outros, os que loitan por volver respirar por si mesmos. Iso é o que me move e debe movernos a todos cantos estamos vocacionalmente no servizo público. 

Non vos equivoquedes cando nos asignedes certos privilexios materiais, porque todos eles son só ferramentas efémeras. O meu maior privilexio é a capacidade de emocionarme e de sentirme útil a algunhas persoas, especialmente ás que máis nos ensinan a valorar a vida.

0 comentarios: