miércoles, 3 de junio de 2015

Por qué lo llaman pactar cuando quieren decir vengar

Unos días después de tener que digerir unos resultados electorales dignos de un guión de película más que de la realidad de España, asistimos expectantes a las conversaciones y declaraciones de los líderes de algunos partidos políticos dispuestos a cerrar acuerdos que permitan colmar sus aspiraciones. Se trata de alcanzar gobiernos al precio que sea y como sea. Se trata del quítate tu para ponerme yo.

Pactar es dialogar sobre la base de tener claro a qué final se desea llegar, tener claro cuál es el objetivo deseado pensando en el interés general y dando por hecho que será necesario ceder y rebajar las pretensiones iniciales de partida.

El escenario más repetido estos días en diferentes localidades de España difiere mucho del que en otros lugares de Europa se pudo producir tras celebrarse elecciones sin que se alcanzasen mayorías absolutas. Baste como ejemplo las últimas elecciones en Alemania, donde los dos principales partidos se sentaron a pactar un gobierno de coalición entre conservadores y socialistas sin que ello supusiera sorpresa o quebranto de los principios que defiende cada una de esas formaciones. 

Por el contrario, el escenario en España pasa por forzar la salida de las instituciones del partido político que más votos ha obtenido en muchos ayuntamientos y comunidades autónomas, aunque en muchos no alcanzase la mayoría absoluta. Es decir, mientras el sentido común señalaría ir hacia la búsqueda de acuerdos entre los partidos no solamente más votados, sino más respetuosos con el sistema democrático construido con esfuerzos y cesiones por todas las partes desde hace cuarenta años, aquí y ahora se camina en sentido contrario. Los esfuerzos se dirigen hacia un escenario donde deberán sumarse dos, tres, cuatro y hasta cinco formaciones políticas para sumar más votos que los obtenidos por uno solo de los otros partidos que han concurrido a las elecciones. 

Pocos se mueven pensando en lo mejor para las comunidades que pretenden gobernar. Pocos piensan en el interés general, porque para ellos lo más importante es la revancha. Se mueven por rencor.

Cuestión diferente y no objeto del contenido de esta reflexión, serían las posibles causas por las que se ha llegado a esta situación. Muchos ciudadanos han roto con la que parecería una lógica reflexión, asqueados por la corrupción y cansados de soportar medidas que, o no se han sabido explicar, o no han sido fáciles de asimilar. Todos tendremos que analizar estas razones y con prudencia y serenidad asumir las correspondientes decisiones para corregir errores y recuperar tanta confianza perdida. 

Lo cierto y verdad es que vivimos en un país donde no se suele practicar y por tanto no figura entre sus características, la cultura del pacto. El pacto como la búsqueda del acuerdo con cesiones por todas las partes y con el único objetivo de responder al interés general.

Lo que estos días vemos va desde el acuerdo contra natura al revanchismo trasnochado. Lo que vemos es rencor, el escenario menos conveniente para fomentar la convivencia y mantener la salud democrática.

Por que o chaman pactar cando queren dicir vingar

Uns días despois de ter que dixerir uns resultados electorais dignos dun guión de película máis que da realidade de España, asistimos expectantes ás conversacións e declaracións dos líderes dalgúns partidos políticos dispostos a pechar acordos que permitan satisfacer as súas aspiracións. Trátase de alcanzar gobernos ao prezo que sexa e como sexa. Trátase do quita te o teu para poñerme eu.

Pactar é dialogar sobre a base de ter claro a que final se desexa chegar, ter claro cal é o obxectivo desexado pensando no interese xeral e dando por feito que será necesario ceder e rebaixar as pretensións iniciais de partida.

O escenario máis repetido estes días en diferentes localidades de España difire moito do que noutros lugares de Europa se puido producir tras celebrarse eleccións sen que se alcanzasen maiorías absolutas. Abonde como exemplo as últimas eleccións en Alemaña, onde os dous principais partidos se sentaron a pactar un goberno de coalición entre conservadores e socialistas sen que iso supuxese sorpresa ou quebranto dos principios que defende cada unha desas formacións.

Pola contra, o escenario en España pasa por forzar a saída das institucións do partido político que máis votos obtivo en moitos concellos e comunidades autónomas, aínda que en moitos non alcanzase a maioría absoluta. É dicir, mentres o sentido común sinalaría ir cara á busca de acordos entre os partidos non soamente máis votados, senón máis respectuosos co sistema democrático construído con esforzos e cesións por todas as partes dende hai corenta anos, aquí e agora camíñase en sentido contrario. Os esforzos diríxense cara a un escenario onde deberán sumarse dous, tres, catro e ata cinco formacións políticas para sumar máis votos que os obtidos por un só dos outros partidos que concorreron ás eleccións.

Poucos se moven pensando no mellor para as comunidades que pretenden gobernar. Poucos pensan no interese xeral, porque para eles o máis importante é a revancha. Móvense por rancor.

Cuestión diferente e non obxecto do contido desta reflexión, serían as posibles causas polas que se chegou a esta situación. Moitos cidadáns romperon coa que parecería unha lóxica reflexión, anoxado pola corrupción e cansado de soportar medidas que, ou non se souberon explicar, ou non foron doados de asimilar. Todos teremos que analizar estas razóns e con prudencia e serenidade asumir as correspondentes decisións para corrixir erros e recuperar tanta confianza perdida.

O certo e verdade é que vivimos nun país onde non se adoita practicar e polo tanto non figura entre as súas características, a cultura do pacto. O pacto como a busca do acordo con cesións por todas as partes e co único obxectivo de responder ao interese xeral.

O que estes días vemos vai dende o acordo contra natura á vinganza trasnoitada. O que vemos é rancor, o escenario menos conveniente para fomentar a convivencia e manter a saúde democrática.

0 comentarios: