miércoles, 19 de mayo de 2010

Del cuento de hadas a la cruda realidad

Corría el mes de septiembre de 2008, hace dieciocho meses, cuando nuestro Presidente de Gobierno Zapatero decía en público que se sentía muy orgulloso de los anuncios que hacía a cuantos le escuchaba en Rodiezmo (León): “para mí los compromisos son decisiones y van al BOE. Hoy os digo porque éste es un país fuerte, que vamos a subir las pensiones mínimas por encima del 6% y llegaremos al objetivo de subirlas al 25% hasta el final de la legislatura en 2012. Seguiremos subiendo las pensiones porque la economía y la Seguridad Social lo permiten en España gracias a la buena gestión que esta haciendo este gobierno….” (Leído en ABC ).
Estas afirmaciones fueron en un mitin, pero lo malo es que se repetían todos los veranos, aunque probablemente no podrá volver a pronunciarlas sin riesgo de ser como mínimo abucheado. Recordemos algunas de sus soflamas celebres, también recordadas estos días por ABC: “No llevaré adelante la receta de Rajoy de un drástico recorte del gasto público porque esos planes siempre chocan contra los mas débiles”(septiembre 2008); “Los que proponen recortes de salarios y de derechos que no llamen a la puerta del gobierno”(dic. 2008); “El camino para transitar la crisis es un camino social o no será”(abril-2009); “El cheque bebé de 2.500€ por recién nacido no se tocará”(agosto 2009); y más recientemente en febrero de este año dio instrucciones a su Vicepresidenta Salgado para prometer que “se va a respetar el acuerdo con los sindicatos y no se tocará nada que se refiera a las retribuciones de los funcionarios”.
No merece la pena seguir enumerando todos los anuncios solemnes, que ahora hace una semana se han venido abajo no por el paso del tiempo o por la ley de la gravedad, sino por la decisión de Zapatero que pude escuchar en sede parlamentaria y que dejó atónitos incluso a los de sus propias filas.
Del cambio de 180º sólo es responsable el propio Zapatero, aunque lo pagaremos todos, y no conviene olvidar ni perder de vista para inmediatas nuevas medidas que de no ser por la presión internacional (Sarkozy, Merkel, Obama entre otros) nuestro presidente seguiría insistiendo en que ya estábamos saliendo de la crisis.
Pasamos de la “salida social a la crisis” a bajar el sueldo a los funcionarios, congelar las pensiones, recortar el derecho a la retroactividad de las prestaciones de dependencia, eliminar el cheque-bebé que era intocable, tocar las ayudas al desarrollo después de prometer en Davos a Bill Gates que nunca tocaría esa partida...
No tengo ninguna duda al compartir la afirmación de Rajoy en ese mismo día en el Congreso cuando dijo que Zapatero había anunciado “el mayor recorte de derechos sociales de la democracia, por lo que pasará a la historia”.
Se acabó el cuento de hadas que Zapatero nos contaba todos los días, y ahora como él mismo pronunció en el Congreso hace 7 días, no nos queda más remedio que aceptar “la cruda realidad”.

______________________________________

Do conto de fadas á crúa realidade

Corría o mes de setembro de 2008, fai dezaoito meses, cando o noso Presidente de Goberno Zapatero dicía en público que se sentía moi orgulloso dos anuncios que facía a cantos lle escoitaba en Rodiezmo (León): "para min os compromisos son decisións e van ao BOE. Hoxe dígovos porque este é un país forte, que imos subir as pensións mínimas por encima do 6% e chegaremos ao obxectivo de subilas ao 25% ata o final da lexislatura en 2012. Seguiremos subindo as pensións porque a economía e a Seguridade Social permíteno en España grazas á boa xestión que esta facendo este goberno"." (Lido en ABC ).
Estas afirmacións foron nun mitin, pero o malo é que se repetían todos os veráns, aínda que probablemente non poderá volver pronuncialas sen risco de ser como mínimo apupado. Recordemos algunhas dos seus soflamas celebres, tamén recordadas estes días por ABC: "Non levarei adiante a receita de Rajoy dun drástico recorte do gasto público porque eses plans sempre chocan contra os mais débiles"(setembro 2008); "Os que propón recortes de salarios e de dereitos que non chamen á porta do goberno"(dic. 2008); "O camiño para transitar a crise é un camiño social ou non será"(abril-2009); "O cheque bebé de 2.500" por recentemente nacido non se tocará"(agosto 2009); e máis recentemente en febreiro deste ano deu instrucións á súa Vicepresidenta Salgado para prometer que "vaise a respectar o acordo cos sindicatos e non se tocará nada que se refira ás retribucións dos funcionarios".
Non merece a pena seguir enumerando todos os anuncios solemnes, que agora fai unha semana viñéronse abaixo non polo paso do tempo ou pola lei da gravidade, senón pola decisión de Zapatero que puiden escoitar en sede parlamentaria e que deixou atónitos ata aos das súas propias filas.
Do cambio de 180º só é responsable o propio Zapatero, aínda que o pagaremos todos, e non convén esquecer nin perder de vista para inmediatas novas medidas que de non ser pola presión internacional (Sarkozy, Merkel, Obama entre outros) o noso presidente seguiría insistindo en que xa estabamos saíndo da crise.
Pasamos da "saída social á crise" a baixar o soldo aos funcionarios, conxelar as pensións, recortar o dereito á retroactividad das prestacións de dependencia, eliminar o cheque-bebé que era intocable, tocar as axudas ao desenvolvemento logo de prometer en Davos a Bill Gates que nunca tocaría esa partida...
Non teño ningunha dúbida ao compartir a afirmación de Rajoy nese mesmo día no Congreso cando dixo que Zapatero anunciara "o maior recorte de dereitos sociais da democracia, polo que pasará á historia".
Acabouse o conto de fadas que Zapatero nos contaba todos os días, e agora como el mesmo pronunciou no Congreso fai 7 días, non nos queda máis remedio que aceptar "a crúa realidade".

0 comentarios: