jueves, 18 de noviembre de 2010

Arenas movedizas

En mis libros de texto del colegio había unas páginas dedicadas al entonces denominado “Sáhara español”. Fue español hasta que en 1976, de forma unilateral y vergonzosa, España abandonó la soberanía sobre aquellas tierras. Desde entonces y hasta que no se resuelva definitivamente sobre la soberanía del “Sahara Occidental”, España es su administradora oficial.

Hechas las presentaciones se preguntarán, igual que yo, cómo es posible que este territorio resulte gravemente agredido, por no decir invadido, y nuestras autoridades, los máximos responsables de nuestro gobierno, empezando por  Rodríguez Zapatero y la nueva Ministra de Exteriores, Trinidad Jiménez, hasta el momento en que escribo estas líneas, no hayan movido una ceja, ni realizado la menor crítica hacia el país agresor, Marruecos, limitándose a “lamentar” lo sucedido.

Ya se habla de decenas de muertos y miles de afectados, heridos y detenidos. Las pocas imágenes que han llegado a las televisiones muestran el asalto por la fuerza a un campamento saharaui y el posterior estado de sitio a la ciudad de El Aaiun, con la población amedrentada en el interior de sus edificios y los continuos incendios de vehículos y viviendas.

Pero lo que resulta todavía más inexplicable e injustificable es que nuestro gobierno, preso de su política de buen rollito con Marruecos cueste lo que cueste, o como le gusta repetir a Zapatero, “como sea”, sólo llamen  a la calma, pidan prudencia, o dicho de la forma más clara que puedo y sin perder la compostura, miren para otro lado.

Lugo, igual que otras ciudades de España, ha demostrado su solidaridad y su cariño en repetidas ocasiones con los más jóvenes de aquellas tierras. Y lo ha hecho acogiendo entre muchas familias lucenses a niños saharauis para que pasen todos los años unas semanas en nuestra provincia, disfrutando entre nosotros.

Frente a esta actitud, nuestro gobierno calla, olvida los compromisos que España tiene con el Sáhara, traiciona a sus gentes y nos deja en una posición de absoluta debilidad ante la estrategia invasora y belicista del monarca Alauí, que todavía no renuncia a territorios algo más próximos en la distancia como Ceuta y Melilla, y que desde esta semana ven debilitada su seguridad y españolidad por la actitud de quienes siempre acaban mirando para el lado contrario a donde está el problema.

Estoy seguro que las arenas de aquel desierto acabaran por convertirse en arenas movedizas y terminarán por engullir a los que hoy las traicionan, a los que mientras allí se derrama la sangre de ciudadanos españoles y saharauis, prefieren criticar las palabras del Papa en España a condenar los actos belicistas de Marruecos. Y si no se los tragan estas arenas movedizas lo harán las urnas, serán las que pondrán punto y final a este esperpéntico gobierno.

 

Areas movedizas

Nos meus libros de texto do colexio había unhas páxinas dedicadas ao entón denominado “Sahara español”. Foi español ata que en 1976, de forma unilateral e vergoñosa, España abandonou a soberanía sobre aquelas terras. Desde entón e ata que non se resolva definitivamente sobre a soberanía do “Sahara Occidental”, España é a súa administradora oficial.

Feitas as presentacións preguntaranse, igual que eu, como é posible que este territorio resulte gravemente agredido, por non dicir invadido, e as nosas autoridades, os máximos responsables do noso goberno, empezando por Rodríguez Zapatero e a nova Ministra de Exteriores, Trindade Jiménez, ata o momento en que escribo estas liñas, non movan unha cella, nin realizado a menor crítica cara ao país agresor, Marrocos, limitándose a “lamentar” o sucedido.

Xa se fala de decenas de mortos e miles de afectados, feridos e detidos. As poucas imaxes que chegaron ás televisións mostran o asalto pola forza a un campamento saharauí e o posterior estado de sitio á cidade do Aaiun, coa poboación amedrentada no interior dos seus edificios e os continuos incendios de vehículos e vivendas.

Pero o que resulta aínda máis inexplicable e inxustificable é que o noso goberno, preso da súa política de bo rolo con Marrocos custe o que custe, ou como lle gusta repetir a Zapatero, “como sexa”, só chamen á calma, pidan prudencia, ou dito da forma máis clara que podo e sen perder a compostura, miren para outro lado.

Lugo, igual que outras cidades de España, demostrou a súa solidariedade e o seu agarimo en repetidas ocasións cos máis novos daquelas terras. E fíxoo acollendo entre moitas familias lucenses a nenos saharauís para que pasen todos os anos unhas semanas na nosa provincia, gozando entre nós.

Fronte a esta actitude, o noso goberno cala, esquece os compromisos que España ten co Sahara, traizoa ás súas xentes e déixanos nunha posición de absoluta debilidade ante a estratexia invasora e belicista do monarca Alauí, que aínda non renuncia a territorios algo máis próximos na distancia como Ceuta e Melilla, e que desde esta semana ven debilitada a súa seguridade e españolidad pola actitude de quen sempre acaban mirando para o lado contrario onde está o problema.

Estou seguro que as areas daquel deserto acabasen por converterse en areas movedizas e terminarán por engulir aos que hoxe as traizoan, aos que mentres alí se derrama o sangue de cidadáns españois e saharauís, prefiren criticar as palabras do Papa en España a condenar os actos belicistas de Marrocos. E se non llos tragan estas areas movedizas farano as urnas, serán as que porán punto e final a este esperpéntico goberno.

0 comentarios: