miércoles, 9 de febrero de 2011

Generación perdida

Los deberes que hace meses le impusieron a nuestro gobierno español desde las aulas germanas y francesas, parece que han merecido un aprobado raspado en la convocatoria de febrero, al tiempo que la maestra volvía a poner nuevas tareas para la próxima evaluación. Puede que algunos encontraran en ello razón suficiente para celebrarlo como si acabaran de culminar sus estudios con un sobresaliente cum laude pero, terminada la fiesta, lo que ahora apremia es aplicar un torniquete en la herida que nos desangra.

“Nos enfrentamos a la perspectiva de una generación perdida de gente joven que sufrirá toda su vida lo peor del desempleo y sus condiciones sociales”. La frase es del director gerente del Fondo Monetario Internacional y parece pronunciarla al tiempo que nos señala con el dedo. Y es que en España el 40%, 4 de cada 10 jóvenes menores de 30 años, ni tienen trabajo ni prácticamente posibilidades de encontrarlo. Por eso cuando Zapatero vendía como un gran logro el acuerdo alcanzado con los sindicatos y los empresarios, me preguntaba qué aportaría de nuevo, de esperanzador, a esta generación de jóvenes que ya suman más de un millón y medio. Me preguntaba que más les da a ellos si se tendrán que jubilar a los 65 o a los 67, si ahora sólo piensan en poder trabajar para empezar a cotizar, para ganarse la vida.

Los más jóvenes necesitan planes de estudios adaptados a las necesidades reales del terreno, a las posibilidades reales del mercado. No necesitan más universidades fabricando títulos que nadie demanda pero que tienen nombres muy seductores. Sí necesitan un gran consenso para un sistema educativo con alternativas realistas tanto en la formación profesional como en la universitaria.

El gobierno tiene muchas y graves responsabilidades en todo este triste y doloroso camino, pero desde toda la sociedad tenemos la obligación y el deber de poner negro sobre blanco esta tarea, que no admite ni un día más de demoras y debates estériles.

Sé de lo que hablo, tengo hijas como muchos de vosotros en esta fase de su vida, y como los hijos de otros muchos españoles, formadas y con ganas de poder demostrar que lo que sus padres les dieron pueden devolverlo con su trabajo, ese que ahora la mitad de ellos no encuentra.

Ahora, a estas alturas del drama que viven, no debe asustarnos que ese trabajo lo tengan que buscar fuera de nuestras fronteras, esas que ya prácticamente dejaron de existir, porque en muchos casos sus anteriores generaciones también lo tuvieron que hacer, y en condiciones muchísimo más duras.

Hasta hace poco a muchos padres les preocupaba que sus hijos se tuviesen que ir de Lugo a buscarse la vida. Hoy ya se conforman, qué remedio, con que encuentren trabajo donde surjan las oportunidades, donde puedan empezar su propia vida.

Ésta es nuestra gran tarea, evitarle a nuestro país el empobrecimiento que conlleva la perdida de toda una generación. Porque si ellos pierden, pierde más España.

Xeración perdida

Os deberes que fai meses impuxéronlle ao noso goberno español desde as aulas xermanas e francesas, parece que mereceron un aprobado raspado na convocatoria de febreiro, á vez que a mestra volvía pór novas tarefas para a próxima avaliación. Poida que algúns atopasen niso razón suficiente para celebralo coma se acabasen de culminar os seus estudos cun sobresaliente cum laude pero, terminada a festa, o que agora aprema é aplicar un torniquete na ferida que nos desangra.

"Enfrontámonos á perspectiva dunha xeración perdida de xente nova que sufrirá toda a súa vida o peor do desemprego e as súas condicións sociais". A frase é do director xerente do Fondo Monetario Internacional e parece pronunciala á vez que nos sinala co dedo. E é que en España o 40%, 4 de cada 10 mozos menores de 30 anos, nin teñen traballo nin practicamente posibilidades de atopalo. Por iso cando Zapatero vendía como un gran logro o acordo alcanzado cos sindicatos e os empresarios, preguntábame que achegaría de novo, de esperanzador, a esta xeración de mozas que xa suman máis dun millón e medio. Preguntábame que máis lles dá a eles se se terán que xubilar aos 65 ou aos 67, se agora só pensan en poder traballar para empezar a cotizar, para gañarse a vida.

Os máis novos necesitan plans de estudos adaptados ás necesidades reais do terreo, ás posibilidades reais do mercado. Non necesitan máis universidades fabricando títulos que ninguén demanda pero que teñen nomes moi sedutores. Si necesitan un gran consenso para un sistema educativo con alternativas realistas tanto na formación profesional como na universitaria.

O goberno ten moitas e graves responsabilidades en todo este triste e doloroso camiño, pero desde toda a sociedade temos a obrigación e o deber de pór negro sobre branco esta tarefa, que non admite nin un día máis de demoras e debates estériles.

Sei do que falo, teño fillas como moitos de vós nesta fase da súa vida, e como os fillos doutros moitos españois, formadas e con ganas de poder demostrar que o que os seus pais déronlles poden devolvelo co seu traballo, ese que agora a metade deles non atopa.

Agora, a estas alturas do drama que viven, non debe asustarnos que ese traballo téñano que buscar fóra das nosas fronteiras, esas que xa practicamente deixaron de existir, porque en moitos casos as súas anteriores xeracións tamén o tiveron que facer, e en condicións moitísimo máis duras.

Ata hai pouco a moitos pais preocupáballes que os seus fillos tivésense que ir de Lugo a buscarse a vida. Hoxe xa se conforman, que remedio, con que atopen traballo onde xurdan as oportunidades, onde poidan empezar a súa propia vida.

Esta é a nosa gran tarefa, evitarlle ao noso país o empobrecimiento que leva a perdida de toda unha xeración. Porque se eles perden, perde máis España.

1 comentarios:

YO dijo...

Ya es hora de que se adapten los estudios al mercado laboral. ¿A qué está jugando España?