miércoles, 23 de febrero de 2011

Aquellos tanques de febrero

Acababa de finalizar mis estudios universitarios, y comenzaban mis primeros escarceos en el mundo laboral, rebosando en mí los sentimientos propios de quien en aquel entonces tenía 26 años.

Han pasado 30 años, y aunque la canción diga que “20 años no es nada”, el tiempo transcurrido parece toda una vida.

En aquellos tiempos no había ni Facebook, ni Twiter, ni, claro está, Internet. Los teléfonos móviles eran algo inalcanzable para la mayoría, así que la radio y la televisión eran las únicas fuentes de información para aproximarse a las noticias en directo.

Aquel histórico episodio cobra hoy, 30 años después, una nueva perspectiva, y me lleva a pensar como imaginarán los que entonces no vivían, la historia que estos días los medios de comunicación vuelven a reproducir una y otra vez.

A ellos quiero decirles que, a pesar de la coincidencia de esta efemérides con la salida a la calle en varios países africanos de tanques y revueltas populares revelándose contra quienes les llevan oprimiendo y privando de toda clase de libertades durante décadas, los sucesos de aquella fecha en España nada tienen en común con estas revueltas.

Pocas veces podremos encontrar mejor ejemplo de cómo comportarse ante acontecimientos graves como los de aquel 23 de febrero de 1981. Un pueblo que estaba empezando a consolidar un régimen democrático tras años sin él, que resistía los ataques del terrorismo que durante muchos años llenó de luto nuestros pueblos, que veía un futuro esperanzador para sus generaciones más jóvenes, supo guardar la calma, confiar en sus instituciones y finalmente arropar sin fisuras a su gobierno y a su monarca.

Aquellos tanques de febrero del 81 en España, nada tienen que ver con los tanques de hoy en Túnez, Egipto, Yemen, Libia, Argelia o Bahrein.

Mientras en estos países las movilizaciones populares, principalmente de jóvenes insatisfechos por su falta de futuro, sometidos a la pobreza que contrasta con la riqueza de sus gobernantes, se revelan contra estos regímenes, en España lo ocurrido hace 30 años fue un intento fallido de acabar con la incipiente democracia que todos los españoles nos acabábamos de dar.

Aquel joven de 26 años que seguía las noticias en la radio y en la tele, hoy representa a sus conciudadanos en ese mismo lugar que fuera objeto de asalto, secuestro y disparos contra los legítimos representantes de entonces. La historia y la vida son caprichosas y sus giros y vueltas te permiten entender mejor las cosas con el paso del tiempo.

Aprendamos de nuestra historia, o al menos de las cosas más positivas de ella. Que la unión y solidaridad de entonces recobre protagonismo frente al egoísmo e la indiferencia de hoy ante los que lo están pasando peor. Que el único golpe que permitamos sea contra el desempleo, la insolidaridad y las injusticias sociales. Y que ese golpe lo demos todos los demócratas y responsables públicos de manera unida y contundente. Para eso no harán falta los tanques.

Aqueles tanques de febreiro


Acababa de finalizar os meus estudos universitarios, e comezaban os meus primeiros escarceos no mundo laboral, sobordando en min os sentimentos propios de quen naquel entón tiña 26 anos.

Pasaron 30 anos, e aínda que a canción diga que “20 anos non é nada”, o tempo transcorrido parece toda unha vida.

Naqueles tempos non había nin Facebook, nin Twiter, nin, está claro, Internet. Os teléfonos móbiles eran algo inalcanzable para a maioría, así que a radio e a televisión eran as únicas fontes de información para aproximarse ás noticias en directo.

Aquel histórico episodio cobra hoxe, 30 anos despois, unha nova perspectiva, e lévame a pensar como imaxinarán os que entón non vivían, a historia que estes días os medios de comunicación volven reproducir unha e outra vez.

A eles quero dicirlles que, a pesar da coincidencia desta efemérides coa saída á rúa en varios países africanos de tanques e revoltas populares revelándose contra quen lles levan oprimindo e privando de toda clase de liberdades durante décadas, os sucesos daquela data en España nada teñen en común con estas revoltas.

Poucas veces poderemos atopar mellor exemplo de como comportarse ante acontecementos graves como os daquel 23 de febreiro de 1981. Un pobo que estaba empezando a consolidar un réxime democrático tras anos sen el, que resistía os ataques do terrorismo que durante moitos anos encheu de loito os nosos pobos, que vía un futuro esperanzador para as súas xeracións máis novas, soubo gardar a calma, confiar nas súas institucións e finalmente arroupar sen fisuras ao seu goberno e ao seu monarca.

Aqueles tanques de febreiro do 81 en España, nada teñen que ver cos tanques de hoxe en Tunisia, Exipto, Iemen, Libia, Alxeria ou Bahrein.
Mentres nestes países as mobilizacións populares, principalmente de mozos insatisfeitos pola súa falta de futuro, sometidos á pobreza que contrasta coa riqueza dos seus gobernantes, revélanse contra estes réximes, en España o ocorrido fai 30 anos foi un intento errado de acabar coa incipiente democracia que todos os españois acababámonos de dar.

Aquel mozo de 26 anos que seguía as noticias na radio e na tele, hoxe representa aos seus concidadáns nese mesmo lugar que fose obxecto de asalto, secuestro e disparos contra os lexítimos representantes de entón. A historia e a vida son caprichosas e os seus xiros e voltas permítenche entender mellor as cousas co paso do tempo.

Aprendamos da nosa historia, ou polo menos das cousas máis positivas dela. Que a unión e solidariedade de entón recobre protagonismo fronte ao egoísmo e a indiferenza de hoxe ante os que o están pasando peor. Que o único golpe que permitamos sexa contra o desemprego, a insolidaridad e as inxustizas sociais. E que ese golpe deámolo todos os demócratas e responsables públicos de xeito unido e contundente. Para iso non farán falta os tanques.

0 comentarios: