miércoles, 17 de septiembre de 2025

Perspectivas

Una de las definiciones que podemos encontrar en el diccionario para la palabra que da título a este artículo dice así: «visión, considerada en principio más ajustada a la realidad, que viene favorecida por la observación ya distante, espacial o temporalmente, de cualquier hecho o fenómeno».

Pues bien, cuando uno acaba de cumplir un año más y la suma lo sitúa dentro de un considerable número de décadas a las espaldas, la observación distante de lo acontecido hace unos años, provoca una visión que sin duda permite analizar los cambios en la vida y la manera en que actuamos ante las mismas circunstancias, pero a distintas edades. Veamos algunas de ellas.

Cuando miramos al futuro, a los 20 años sentimos cierto vértigo, emociones y ansiedad, mientras que yo ahora casi no temo lo desconocido, y si lo hago es más más por los míos que por mí mismo. 

En las cuestiones de la salud, con 20 años nos parecía que nuestro cuerpo era invencible y los excesos o malos hábitos se asumían sin miedo a las consecuencias, mientras que ahora nos preocupa cada molestia y procuramos cuidar nuestro cuerpo, que sea una prioridad. Damos más valor a lo que en la juventud nos parecía accesorio.

En lo referente a las relaciones con amigos y familiares, a los 20 años buscamos nuevas conexiones, amigos para compartir nuestras aficiones, mientras que la familia parece algo lejano o incluso un freno. A mi edad las relaciones son valoradas por su estabilidad, por el tiempo con hijos y nietos, todo es más profundo.

A los 20 años se vive al día, posponiendo decisiones sin presión por el futuro que nos pudiera aguardar, el tiempo de vida parece infinito. Tenemos prisa por llegar sin tener muy claro a dónde, porque creemos que el tiempo sobra. Cuando se llega a mi década el tiempo falta, es un recurso muy valioso, y toda decisión es tomada de manera reflexiva, dándole mucho aprecio a lo simple, al detalle. En realidad, el tiempo nunca sobró ni faltó, simplemente fue el que había.

Como veinteañeros conducir mi primer coche, aquel Diane 6 de segunda mano, se veía como una herramienta de libertad, de independencia. Conducía más deprisa, y con poca conciencia del riesgo. Ahora mi conducción evita las horas y días conflictivos en la carretera, los reflejos cambian y además de reducir la velocidad impera la cautela.

El tiempo no solamente pasa, nos pasa a todos, y con él nos cambia el ángulo desde el que miramos la vida, la perspectiva. A los 70 años lo pequeño gana peso, se vive más el presente y la memoria… noto cómo el tiempo lima aristas, miro con más ternura situaciones que hace años sólo me producían impaciencia. Cuando eres joven la vida es blanco o negro, mientras que hoy percibo más gamas de grises, lo que sin duda enriquece el cuadro de la vida.

Mi edad no es mejor que la de un joven, como también fui, no se trata de eso, sino que cada tiempo, cada edad nos permite un punto de vista distinto, como cuando observamos un mismo paisaje a diferentes horas del día. La vista es la misma, pero la mirada no es igual al amanecer o al atardecer.

La misma conversación, la misma carretera o el mismo vino saben distinto según la edad en que se tomen. La vida no cambia tanto de contenido como de perspectiva.

Perspectivas

Unha das definicións que podemos atopar no dicionario para a palabra que dá título a este artigo di así: «visión, considerada en principio máis axustada á realidade, que vén favorecida pola observación xa distante, espacial ou temporalmente, de calquera feito ou fenómeno».

Pois ben, cando un acaba de cumprir un ano máis e a suma sitúao dentro dun considerable número de décadas ás costas, a observación distante do acontecido hai uns anos, provoca unha visión que sen dúbida permite analizar os cambios na vida e a maneira en que actuamos #ante as mesmas circunstancias, pero a distintas idades. Vexamos algunhas delas.

Cando miramos ao futuro, aos 20 anos sentimos certa vertixe, emocións e ansiedade, mentres que eu agora case non temo o descoñecido, e se o fago é máis máis polos meus que por min mesmo. 

Nas cuestións da saúde, con 20 anos parecíanos que o noso corpo era invencible e os excesos ou malos hábitos asumíanse sen medo ás consecuencias, mentres que agora preocúpanos cada molestia e procuramos coidar o noso corpo, que sexa unha prioridade. Damos máis valor ao que na mocidade parecíanos accesorio.

No referente ás relacións con amigos e familiares, aos 20 anos buscamos novas conexións, amigos para compartir as nosas afeccións, mentres que a familia parece algo afastado ou mesmo un freo. Á miña idade as relacións son valoradas pola súa estabilidade, polo tempo con fillos e netos, todo é máis profundo.

Aos 20 anos vívese ao día, pospoñendo decisións sen presión polo futuro que nos puidese agardar, o tempo de vida parece infinito. Temos présa por chegar sen ter moi claro onde, porque cremos que o tempo sobra. Cando se chega á miña década o tempo falta, é un recurso moi valioso, e toda decisión é tomada de maneira reflexiva, dándolle moito aprecio ao simple, ao detalle. En realidade, o tempo nunca sobrou nin faltou, simplemente foi o que había.

Como veinteañeros conducir o meu primeiro coche, aquel Diane 6 de segunda man, víase como unha ferramenta de liberdade, de independencia. Conducía máis rápido, e con pouca conciencia do risco. Agora a miña condución evita as horas e días conflitivos na estrada, os reflexos cambian e ademais de reducir a velocidade impera a cautela.

O tempo non soamente pasa, pásanos a todos, e con el cámbianos o ángulo desde o que miramos a vida, a perspectiva. Aos 70 anos o pequeno gaña peso, vívese máis o presente e a memoria… noto como o tempo lima arestas, miro con máis tenrura situacións que hai anos só me producían impaciencia. Cando es novo a vida é branco ou negro, mentres que hoxe percibo máis gamas de grises, o que sen dúbida enriquece o cadro da vida.

A miña idade non é mellor que a dun mozo, como tamén fun, non se trata diso, senón que cada tempo, cada idade permítenos un punto de vista distinto, como cando observamos un mesmo paisaxe a diferentes horas do día. A vista é a mesma, pero a mirada non é igual ao amencer ou á tardiña.

A mesma conversación, a mesma estrada ou o mesmo veu saben distinto segundo a idade en que se tomen. A vida non cambia tanto de contido como de perspectiva.


0 comentarios: