jueves, 4 de octubre de 2012

Rodeados

Por todos es conocida la situación que en las últimas jornadas se ha producido en las inmediaciones del Congreso de los Diputados. He sido testigo directo de la situación y seguramente no les descubro nada nuevo diciéndoles que la mezcla de sentimientos y sensaciones como mínimo produce intranquilidad.

Pero lo cierto es que me han preocupado más otras noticias de las que todos, sin excepción, hemos estado rodeados en los últimos días. Recordemos algunas.

Aquí en nuestra propia ciudad las actuaciones de la justicia hacían temblar varios cimientos dejando al descubierto, al menos, vergüenzas y debilidades que, aunque humanas, resultan imperdonables en las personas con dedicación a lo público.

Un poco más lejos de Lugo, no nos hemos librado de cientos de noticias, declaraciones e imágenes de todo lo concerniente al desvarío colectivo, imprudencia institucional y vuelo cortoplacista de quienes dicen dirigir los destinos del pueblo catalán. El daño causado y todavía en proceso de expansión resulta todavía difícil de evaluar.

Ya, con la llegada del fin de semana, fueron al menos tres los acontecimientos que también rodearon nuestras mentes: Las imágenes de pueblos y ciudades del sur y levante español ahogados en barro y aguas violentas a nadie han podido dejar indiferente, por mucho que nos acostumbremos a verlas casi todos los años. La impotencia de los inesperados protagonistas de estas historias provoca sentimientos de solidaridad compartida aunque no podamos estar físicamente a su lado.

El segundo tiene que ver con la entrada en el Congreso, sin que nadie tratara de impedirlo, de los Presupuestos del Estado para 2013. Se dijo y seguirá diciendo de todo, pero como solamente yo soy dueño de estas líneas déjenme decirles lo que pienso de ellos: Que por duros y austeros son más realistas que todas las orgías de gasto que durante los últimos años nos hicieron soñar en que vivíamos en un país rico cuando no lo éramos y nos llevaron a tener que afrontar ahora capítulos de deudas y pago de intereses que absorben cualquier capacidad inversora en nuevas infraestructuras, que alguna sigue haciendo falta, a pesar de los puentes sin coches y los aeropuertos sin aviones.

Y dejo para el final lo que acontecía también este pasado sábado, que siendo lo menos publicitado y de menor repercusión mediática, provocaba en mí el verme rodeado de emociones y sentimientos auténticos. Compartí unos minutos con los protagonistas de Auxilia-Lugo, celebrando sus “40 anos rodando”, cuarenta años de toda una lección de gente especialmente luchadora. Como recordaban en uno de sus paneles con frases del poeta alemán Bertolt Brecht: “Hay hombres que luchan un día y son buenos. Hay otros que luchan un año y son mejores. Hay quienes luchan muchos años, y son muy buenos. Pero hay los que luchan toda la vida, esos son los imprescindibles”. El sábado estuve rodeado, muy rodeado de personas imprescindibles, y por eso todavía me quedan esperanzas.


Rodeados

Por todos é coñecida a situación que nas últimas xornadas se produciu nas inmediacións do Congreso dos Deputados. fun testemuña directa da situación e seguramente non lles descubro nada novo dicíndolles que a mestura de sentimentos e sensacións como mínimo produce intranquilidade.

Pero o certo é que me preocuparon máis outras noticias das que todos, sen excepción, estivemos rodeados nos últimos días. Recordemos algunhas.

Aquí na nosa propia cidade as actuacións da xustiza facían tremer varios cimentos deixando ao descuberto, polo menos, vergoñas e debilidades que, aínda que humanas, resultan imperdoables nas persoas con dedicación ao público.

Un pouco máis lonxe de Lugo, non nos libramos de centos de noticias, declaracións e imaxes de todo o concernente ao desvarío colectivo, imprudencia institucional e voo cortoplacista de quen din dirixir os destinos do pobo catalán. O dano causado e aínda en proceso de expansión resulta aínda difícil de avaliar.

Xa, coa chegada do fin de semana, foron polo menos tres os acontecementos que tamén rodearon as nosas mentes: As imaxes de pobos e cidades do sur e levante español afogados en barro e augas violentas a ninguén puideron deixar indiferente, por moito que nos afagamos a velas case todos os anos. A impotencia dos inesperados protagonistas destas historias provoca sentimentos de solidariedade compartida aínda que non podamos estar fisicamente ao seu lado.

O segundo ten que ver coa entrada no Congreso, sen que ninguén tratase de impedilo, dos Orzamentos do Estado para 2013. Díxose e seguirá dicindo de todo, pero como soamente eu son dono destas liñas déixenme dicirlles o que penso deles: Que por duros e austeros son máis realistas que todas as orxías de gasto que durante os últimos anos fixéronnos soñar en que viviamos nun país rico cando non o eramos e leváronnos a ter que afrontar agora capítulos de débedas e pago de intereses que absorben calquera capacidade investidora en novas infraestruturas, que algunha segue facendo falta, a pesar das pontes sen coches e os aeroportos sen avións.

E deixo para o final o que acontecía tamén este pasado sábado, que sendo o menos publicitado e de menor repercusión mediática, provocaba en min o verme rodeado de emocións e sentimentos auténticos. Compartín uns minutos cos protagonistas de Auxilia-Lugo, celebrando os seus ?40 anos rodando?, corenta anos de toda unha lección de xente especialmente loitadora. Como recordaban nun dos seus paneis con frases do poeta alemán Bertolt Brecht: ?Hai homes que loitan un día e son bos. Hai outros que loitan un ano e son mellores. Hai quen loitan moitos anos, e son moi bos. Pero hai os que loitan toda a vida, eses son os imprescindibles?. O sábado estiven rodeado, moi rodeado de persoas imprescindibles, e por iso aínda me quedan esperanzas.

0 comentarios: