miércoles, 30 de abril de 2014

Un paso al frente

Hacerse el valiente en tierra firme no es lo mismo que en medio de una galerna. Expresar una opinión ante tus amigos no es comparable a hacerlo en un ambiente hostil.

Estos días hemos conocido la noticia de la presentación en sociedad, ante la sociedad catalana, de la denominada Sociedad Civil Catalana, que cada uno podrá definir como quiera, plataforma, movimiento, asociación… pero que en definitiva representa un revulsivo en la Cataluña no nacionalista, que también existe.

Para mí se trata de dar un paso al frente, una respuesta al secesionismo que allí algunos pretenden convertir en hegemónico. Un paso al frente de la Cataluña silenciosa.

La manifestación de hartazgo de aquellos que no están dispuestos a ver cómo las paranoias de unos pocos sumada al miedo de otros muchos, pueden acabar convirtiendo una broma pesada en una pesadilla.

Resulta cansino ver cómo algunos siguen alimentando la ficción del referéndum y llegan ya a utilizar a los presos de una cárcel de Lérida para diseñar e imprimir las necesarias papeletas. Estas actitudes nos recuerdan a aquellos dirigentes de regímenes totalitarios que utilizan a los reclusos como mano de obra barata. No respetan ni las normas ni a las personas privadas de libertad.

Mientras así actúan siguen reclamando dialogo y fórmulas de entendimiento con los que no pensamos como ellos o con los que tienen la obligación de aplicar las leyes y hacer cumplir la más sagrada de todas ellas, nuestra Constitución. Y yo me pregunto ¿cómo se puede dialogar con quién mantiene el piñón fijo y se empecina cada día más en una convocatoria ilegal?

Estamos ante algo que empezó de manera similar a cualquier otra extravagancia, en la mente de un político irresponsable y que se ha convertido en el asunto del día, de todos los días, y que no se trata tanto del referéndum sino de la independencia.

Por eso el resurgir de Sociedad Civil Catalana en medio de este clima evangelizador de nacionalistas tiene no sólo un especial significado sino que también es una muestra de valor. Y la mejor prueba de la transcendencia de este nacimiento ha sido la respuesta inmediata por parte de los independentistas.

En un ambiente donde no seguir la corriente a las instancias oficiales, y a sus predicadores te puede complicar la vida a cada minuto que pasa, debemos concederle la importancia que tiene y requiere el nacimiento de este movimiento social, de la Sociedad Civil Catalana, harta de tanto sectarismo.

Sabemos que no lo van a tener nada fácil, que cuentan con ello, y por eso precisamente nacen fuertes, porque saben que tendrán el apoyo de aquellos que piensan que se puede ser catalán y español, gallego y español, murciano y español, español en cualquier lugar de España. Por eso han dado un paso al frente.

Un paso á fronte

Facerse o valente en terra firme non é o mesmo que no medio dunha galerna. Expresar unha opinión ante os teus amigos non é comparable a facelo nun ambiente hostil.

Estes días coñecemos a noticia da presentación en sociedade, ante a sociedade catalá, da denominada Sociedade Civil Catalá, que cada un poderá definir como queira, plataforma, movemento, asociación? pero que en definitiva representa un revulsivo na Cataluña non nacionalista, que tamén existe.

Para min trátase de dar un paso á fronte, unha resposta ao secesionismo que alí algúns pretenden converter en hexemónico. Un paso á fronte da Cataluña silenciosa.

A manifestación de fartura daqueles que non están dispostos a ver como as paranoias duns poucos sumada ao medo doutros moitos, poden acabar convertendo unha broma pesada nun pesadelo.

Resulta cansino ver como algúns seguen alimentando a ficción do referendo e chegan xa a utilizar aos presos dun cárcere de Lérida para deseñar e imprimir as necesarias papeletas. Estas actitudes recórdannos a aqueles dirixentes de réximes totalitarios que utilizan aos recluídos como man de obra barata. Non respectan nin as normas nin ás persoas privadas de liberdade.

Mentres así actúan seguen reclamando dialogo e fórmulas de entendemento cos que non pensamos como eles ou cos que teñen a obrigación de aplicar as leis e facer cumprir a máis sagrada de todas elas, a nosa Constitución. E eu pregúntome como se pode dialogar con quen mantén o piñón fixo e se empecina cada día máis nunha convocatoria ilegal?

Estamos ante algo que empezou de xeito similar a calquera outra extravagancia, na mente dun político irresponsable e que se converteu no asunto do día, de todos os días, e que non se trata tanto do referendo senón da independencia.

Por iso o rexurdir de Sociedade Civil Catalá no medio deste clima evangelizador de nacionalistas ten non só un especial significado senón que tamén é unha mostra de valor. E a mellor proba da transcendencia deste nacemento foi a resposta inmediata por parte dos independentistas.

Nun ambiente onde non seguir a corrente ás instancias oficiais, e ás súas predicadores pódeche complicar a vida a cada minuto que pasa, debemos concederlle a importancia que ten e require o nacemento deste movemento social, da Sociedade Civil Catalá, farta de tanto sectarismo.



Sabemos que non o van a ter nada fácil, que contan con iso, e por iso precisamente nacen fortes, porque saben que terán o apoio daqueles que pensan que se pode ser catalán e español, galego e español, murciano e español, español en calquera lugar de España. Por iso deron un paso á fronte.

7 comentarios:

manto dijo...

está claro que no todos los catalanes quieren apostar por el si y el si.
Son muchos más los que se sienten españoles y catalanes sin que ello interfiera en su vida normal, y mas digo, el catalán es eminentemente pragmático; dudo que quieran lo que supone la independencia.
Veremos lo que hacen y como tratamos este tema.
Saludos Joaquín

Anónimo dijo...

1 paso al frente y 2 palos por la espalda. Me resulta pragmático la capacidad que teneis de creeros vuestra propia mentira, asi como hacersela creer a todos los ciudadanos.

Anónimo dijo...

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/galicia/2014/05/01/querian-cobrarme-consultar-hijo-hospital-burela/0003_201405G1P15991.htm?utm_source=facebook&utm_medium=referral&utm_campaign=fbgen

Anónimo dijo...

Asi que isto e o que pregonaba tan alegremente Balseiro non? O hospital da costa....

Anónimo dijo...

Bo artigo Joaquín
Cómo sempre acertado

Anónimo dijo...

Los separatismos y los separatistas lo son para ocultar sus vergüenzas y su ineptitud.
Cataluña sola conocerá necesidad y ruina.
No será que no se lo hayan dicho.
Esperemos que Rajoy tome cartas en este asunto con seriedad necesaria

Jose dijo...

Todo mi apoyo a la Sociedad Civil Catalana. No ser nacionalista en Cataluña y decirlo públicamente tiene mucho mérito.