miércoles, 29 de diciembre de 2010

Cinco años

Pocas veces he deseado tanto arrancar la última hoja del calendario como en este 2010. Quedan sólo dos días para poder hacerlo, y me quiero engañar pensando que con este cambio de año todos los problemas que padecemos se quedarán en las viejas hojas y empezaremos de cero. Quiero engañarme, pero no lo consigo.

En el 2010 hemos seguido cayendo en el pesimismo por la ausencia de indicadores que permitan ver algo de luz al final del túnel. Se ha impuesto la tozuda realidad de esta crisis, negada por el Gobierno para ganar unas elecciones. Ese PSOE que acusaba a los demás de alarmistas, acabó aprobando un paquete de medidas improvisadas y exigidas desde fuera que sobre todo están resultando muy dolorosas en las economías familiares. Y lo peor es que no están funcionando porque no forman parte de un Plan.

Por si eso fuera poco, el Presidente del Gobierno, el socialista Rodríguez Zapatero, pronosticaba el pasado día 22 en el Congreso que todavía quedan cinco años para empezar a recuperarnos. Si lo hubiera dicho Rajoy volveríamos a escuchar que es un “patriota de hojalata” por minar la confianza en España, cuando lo que realmente mina la confianza es ver a un Presidente ocultando la realidad, como hizo ZP para ganar las últimas elecciones generales.

Durante esa intervención, en menos de un minuto citó hasta en cinco ocasiones la cifra de los cinco años. “Llevamos dos de lucha contra la crisis, haciendo reformas o proyectándolas hacia el futuro pero necesitaremos cinco años para corregir los desequilibrios estructurales de esta economía, cinco años.”

No sé lo que pensaron ustedes al escuchar esto, pero coincidirán conmigo en que provoca de todo menos ganas de invertir, consumir o crear empleo, porque lo que genera es temor y desconfianza para el futuro.

Sólo ahora, tras tres años muy duros donde se negaron los ajustes necesarios para no perder votos en distintas contiendas, sólo ahora que parece haber arrojado la toalla para volver a pelear en las urnas, acaba de reconocer que necesitamos cinco años más para salir de la crisis.

Me pregunto qué sentirán los millones de españoles sin empleo o con serias dificultades económicas. De escuchar que ya se apreciaban los famosos brotes verdes en nuestra economía hace pocos meses, o que ya estábamos en la última curva, pasamos a que se nos diga ahora que nos queda media década para poder recuperarnos.

La única esperanza que nos queda es que una vez más estos pronósticos, por venir de quien vienen, sean erróneos de nuevo. O que pronto se produzca un relevo en el Gobierno que devuelva la ilusión perdida, genere más confianza en los inversores y nos permita retomar la senda de la creación de empleo que nunca debió de abandonarse.
En todo caso y dadas las fechas en las que estamos, y a pesar de los pronósticos agoreros, mi deseo para todos es, por lo de ahora, de un Feliz 2011.

 

Cinco anos

Poucas veces desexei tanto arrincar a última folla do calendario como neste 2010. Quedan só dous días para poder facelo, e quérome enganar pensando que con este cambio de ano todos os problemas que padecemos quedarán nas vellas follas e empezaremos de cero. Quero enganarme, pero non o consigo.

No 2010 seguimos caendo no pesimismo pola ausencia de indicadores que permitan ver algo de luz ao final do túnel. Impúxose a túzara realidade desta crise, negada polo Goberno para gañar unhas eleccións. Ese PSOE que acusaba aos demais de alarmistas, acabou aprobando un paquete de medidas improvisadas e esixidas desde fóra que sobre todo están resultando moi dolorosas nas economías familiares. E o peor é que non están funcionando porque non forman parte dun Plan.

Por se iso fose pouco, o Presidente do Goberno, o socialista Rodríguez Zapatero, prognosticaba o pasado día 22 no Congreso que aínda quedan cinco anos para empezar a recuperarnos. Se o dixo Rajoy volveriamos escoitar que é un “patriota de hojalata” por minar a confianza en España, cando o que realmente mina a confianza é ver a un Presidente ocultando a realidade, como fixo ZP para gañar as últimas eleccións xerais.

Durante esa intervención, en menos dun minuto citou ata en cinco ocasións a cifra dos cinco anos. “Levamos dous de loita contra a crise, facendo reformas ou proxectándoas cara ao futuro pero necesitaremos cinco anos para corrixir os desequilibrios estruturais desta economía, cinco anos.”

Non se o que pensaron vostedes ao escoitar isto, pero coincidirán comigo en que provoca de todo menos ganas de investir, consumir ou crear emprego, porque o que xera é temor e desconfianza para o futuro.

Só agora, tras tres anos moi duros onde se negaron axústelos necesarios para non perder votos en distintas contendas, só agora que parece arroxar a toalla para volver pelexar nas urnas, acaba de recoñecer que necesitamos cinco anos máis para saír da crise.

Pregúntome que sentirán os millóns de españois sen emprego ou con serias dificultades económicas. De escoitar que xa se apreciaban os famosos brotes verdes na nosa economía fai poucos meses, ou que xa estabamos na última curva, pasamos a que se nos diga agora que nos queda media década para poder recuperarnos.

A única esperanza que nos queda é que unha vez máis estes prognósticos, por vir de quen veñen, sexan erróneos de novo. Ou que pronto se produza unha substitución no Goberno que devolva a ilusión perdida, xere máis confianza nos investidores e permítanos retomar a senda da creación de emprego que nunca debeu de abandonarse.

En todo caso e dadas as datas nas que estamos, e a pesar dos prognósticos agoreiros, o meu desexo para todos é, polo de agora, dun Feliz 2011.

0 comentarios: