domingo, 24 de mayo de 2009

Santa Bárbara cuando truena

No hay refrán más cierto que aquel que nos recuerda a Santa Bárbara cuando truena. En la mar, los medios de comunicación y la sociedad, se acuerdan de los sufridos marineros cuando un pequeño barco naufraga y sus familias lloran la desaparición de sus seres queridos. En el campo gallego pasa algo parecido, sólo se acuerdan de los ganaderos cuando hay tractoradas, se derraman litros de leche delante de algún Ministerio, o como estos días, se anuncia el cierre de alguna planta láctea con la consiguiente perdida de puestos de trabajo.

Si esto es frecuente, en el terreno político la cosa es parecida. Si es habitual que el gobierno se olvide de estos sectores vitales en nuestra economía, es infumable que se haga cuando acaba de perder el poder que le permitió adoptar medidas paliativas, correctoras, preventivas y de todo tipo. Pero lo que merece el calificativo de burla grotesca, es que a los pocos días de abandonar un gobierno, sus propios integrantes, o sus correligionarios de idénticas siglas se dediquen a “exigir soluciones urgentes”, a los que no llevan ni treinta días gobernando.

Este triste escenario se ve completado cuando aparecen en la escena esos personajillos que dicen querer, como pocos, a su ciudad y encuentran en estas noticias tan preocupantes ocasión de hacerse otra foto, su foto.

Estos días nos llegaba la noticia del preocupante panorama que se cierne sobre ciento cincuenta y cinco personas que pueden perder su puesto de trabajo en una importante planta láctea de  Outeiro de Rei. 

Algunos llevamos tiempo demandando medidas urgentes, de choque, que eviten la ruina de miles de productores que venden el litro de leche por debajo de su coste real. A diferencia de otros sectores que sí figuran entre las prioridades del gobierno, el lácteo no está incluido en los planes de medidas para refinanciar las deudas contraídas durante los últimos años adquiriendo cuota láctea o modernizando sus explotaciones para ser más competitivos y sobrevivir.

Estos momentos de graves dificultades requieren decisiones firmes, valientes y pegadas al terreno. Es decir, lo contrario a la demagogia barata y a la palabrería de aficionados que dicen sentirse muy preocupados y afligidos por lo que se viene encima. Lo que realmente se necesita es trabajar buscando posibles alternativas: nuevos inquilinos para esa planta de Outeiro, si los actuales se van, y medidas para que los ganaderos no sigan obteniendo pérdidas cada vez que el camión de recogida se marcha de sus fincas con los litros de leche que acaban de malvender.

Si la situación económica nacional requiere urgentemente un pacto de estado, nuestro sector productivo lechero y toda la cadena que le sigue, precisa de un amplio consenso en políticas económicas y sociales, dentro de un marco de defensa a muerte de miles de familias que durante muchos años han representado el sentir y el sustento de nuestra pobre economía provincial. 

Si mañana nos faltan nuestras gentes en la mar o en el terruño, alguien acabará por poner el letrero de cerrado por defunción a nuestra provincia. Pero mientras tanto menos fotos, menos lamentaciones oportunistas y más trabajo serio y silencioso.


_____________________________________________________________________________


Santa Bárbara cando truena

Non hai refrán máis certo que aquel que nos recorda a Santa Bárbara cando truena. Na mar, os medios de comunicación e a sociedade, acórdanse dos sufridos mariñeiros cando un pequeno barco naufraga e as súas familias choran a desaparición dos seus seres queridos. No campo galego pasa algo parecido, só se acordan dos gandeiros cando hai tractoradas, derrámanse litros de leite diante dalgún Ministerio, ou como estes días, anúnciase o peche dalgunha planta láctea coa consecuente perdida de postos de traballo.

Se isto é frecuente, no terreo político a cousa é parecida. Se é habitual que o goberno se esqueza destes sectores vitais na nosa economía, é infumable que se faga cando acaba de perder o poder que lle permitiu adoptar medidas paliativas, correctoras, preventivas e de todo tipo. Pero o que merece o cualificativo de burla grotesca, é que aos poucos días de abandonar un goberno, os seus propios integrantes, ou os seus correlixionarios de idénticas siglas se dediquen a "esixir solucións urxentes", aos que non levan nin trinta días gobernando.

Este triste escenario vese completado cando aparecen na escena eses personajillos que din querer, como poucos, á súa cidade e atopan nestas noticias tan preocupantes ocasión de facerse outra foto, a súa foto.

Estes días chegábanos a noticia do preocupante panorama que se cerne sobre cento cincuenta e cinco persoas que poden perder o seu posto de traballo nunha importante planta láctea de Outeiro de Rei. 

Algúns levamos tempo demandando medidas urxentes, de choque, que eviten a ruína de miles de produtores que venden o litro de leite por baixo do seu custo real. A diferenza doutros sectores que si figuran entre as prioridades do goberno, o lácteo non está incluído nos plans de medidas para refinanciar as débedas contraídas durante os últimos anos adquirindo cota láctea ou modernizando as súas explotacións para ser máis competitivos e sobrevivir.

Estes momentos de graves dificultades requiren decisións firmes, valentes e pegadas ao terreo. É dicir, o contrario á demagoxia barata e á palabrería de afeccionados que din sentirse moi preocupados e aflixidos polo que vén encima. O que realmente se necesita é traballar buscando posibles alternativas: novos inquilinos para esa planta de Outeiro, se os actuais marchan, e medidas para que os gandeiros non sigan obtendo perdas cada vez que o camión de recollida marcha das súas leiras cos litros de leite que tiveron que malvender.

Se a situación económica nacional require urxentemente un pacto de estado, o noso sector produtivo leiteiro e toda a cadea que lle segue, precisa dun amplo consenso en políticas económicas e sociais, dentro dun marco de defensa a matar de miles de familias que durante moitos anos representaron o sentir e o sustento da nosa pobre economía provincial. 

Se mañá nos faltan as nosas xentes na mar ou no terruño, alguén acabará por pór o letreiro de pechado por defunción á nosa provincia. Pero mentres tanto menos fotos, menos lamentacións oportunistas e máis traballo serio e silencioso.

0 comentarios: