domingo, 30 de marzo de 2008

Escurrir el bulto

Hay momentos en la vida política donde uno siente asco y decepción. Me refiero a esos momentos donde podemos comprobar que el responsable de turno no asume su responsabilidad ni sus posibles errores, y además, para más descaro y vergüenza, se dedica a culpar a los demás de esta situación.

En Lugo acabamos de vivir estos días una de estas situaciones.

En la última Junta de Gobierno del Ayuntamiento de Lugo, el gobierno socialista aprobaba una licencia de obras que permitirá consumar una de las mayores barbaridades urbanísticas de los últimos años en esta ciudad. El tiempo, es decir cuando se termine la obra, lo confirmará.

Se trata de la licencia para construir varias torres de nueve alturas con los correspondientes bajos sobre las laderas de las cuestas del Parque Rosalía de Castro, en la Unidad de Actuación CS-5. El impacto visual desde cualquier lugar será de tipo pantalla y provocará que una de las zonas más emblemáticas y todavía bien conservadas de Lugo quede destrozada y como ejemplo de urbanismo salvaje y sin sensibilidad.

Lo curioso es que el alcalde y su portavoz, ante las preguntas de propios y extraños, dice que no pudo evitarlo porque así estaba en el Plan General de 1990 y que a él no le queda más remedio que cumplir y hacer cumplir la ley, y que por tanto la responsabilidad y culpa de llegar a esta situación es del PP que aprobó este Plan en el año 1990, es decir hace 18 años.

Lo primero que hay que decir es que dicho Plan fue redactado y aprobado por un gobierno municipal que no era del PP, y que este partido lo único que votó fue una corrección de errores. Aunque esto tampoco creo que sea lo más relevante.

La edificabilidad que fijaba el Plan de Urbanismo era la normal de otras unidades de actuación urbanas y la previsión para ejecutar la obra estaba marcada en el segundo cuatrienio, es decir, que debería haberse concluido en 1998.

Como quiera que ésta y otras unidades de actuación no fueron ejecutadas en tiempo y forma, el gobierno del Partido Popular encargó una revisión del PGOM para resolver ésta y otras situaciones similares. Por tanto desde 1999 existe un mecanismo legal que permite modificar aquellas situaciones que políticamente cada gobierno municipal considere acertado alterar. Y el gobierno socialista, que gobierna en esta ciudad desde 1999, no sólo no utilizó todos los procedimientos legales a su disposición para evitar que se edificara en el parque, sino que por el contrario firmó un acuerdo con el promotor, y aprobó, con los únicos votos del PSOE en la corporación municipal, un convenio urbanístico y un Plan Especial de Reforma Interior de esa unidad de Actuación que para sí quisieran muchos promotores. Le mantuvieron todas las ventajas del Plan antiguo, le evitaron estar afectado por las limitaciones en edificabilidad que le imponía la nueva Ley del Suelo de Galicia al aprobarle el PERI antes de la entrada en vigor de esta Ley, y le aceptaron unas denominaciones de “locales sin uso” para posteriormente poder convertir esos espacios en viviendas. Es decir, le hicieron una operación a la carta, prevaleciendo los intereses particulares por encima de los de la ciudad.

Pero por eso decía al principio, que lo más grave es que en lugar de reconocer errores o de asumir la responsabilidad de sus propios actos, se busquen culpables en gobiernos y actos de hace 18 años. Es como culpar a los romanos de que ahora el AVE no pase por Lugo por haber asentado Lucus Augusti a orillas del Miño y no del Pisuerga en Valladolid.

Hay que reconocer que mentir y culpar a los demás de sus pecados es algo que hacen como pocos, y que ya les ha dado buenos resultados.

Algún día, quiero estar seguro, los autores y consentidores de esta salvajada pagarán por ello. Será ya tarde, pero al menos caerá sobre sus conciencias, y la Historia los pondrá en su sitio.


Escurrir o vulto

Hai momentos na vida política onde un sente noxo e decepción. Refírome a eses momentos onde podemos comprobar que o responsable de turno non asume a súa responsabilidade nin os seus posibles erros, e ademais, para máis descaro e vergoña, dedícase a culpar aos demais desta situación.

En Lugo acabamos de vivir estes días unha destas situacións.

Na última Xunta de Goberno do Concello de Lugo, o goberno socialista aprobaba unha licenza de obras que permitirá consumar unha das maiores barbaridades urbanísticas dos últimos anos nesta cidade. O tempo, é dicir cando se termine a obra, confirmarao.

Trátase da licenza para construír varias torres de nove alturas cos correspondentes baixos sobre as ladeiras das costas do Parque Rosalía de Castro, na Unidade de Actuación CS-5. O impacto visual desde calquera lugar será de tipo pantalla e provocará que unha das zonas máis emblemáticas e aínda ben conservadas de Lugo quede esnaquizada e como exemplo de urbanismo salvaxe e sen sensibilidade.

O curioso é que o alcalde e o seu portavoz, ante as preguntas de propios e estraños, di que non o puido evitar porque así estaba no Plan Xeral de 1990 e que a el non lle queda máis remedio que cumprir e facer cumprir a lei, e que xa que logo a responsabilidade e culpa de chegar a esta situación é do PP que aprobou este Plan no ano 1990, é dicir fai 18 anos.

O primeiro que hai que dicir é que dito Plan foi redactado e aprobado por un goberno municipal que non era do PP, e que este partido o único que votou foi unha corrección de erros. Aínda que isto tampouco creo que sexa o máis relevante.

A edificabilidade que fixaba o Plan de Urbanismo era a normal doutras unidades de actuación urbanas e a previsión para executar a obra estaba marcada no segundo cuadrienio, é dicir, que debería haberse concluído en 1998.

Como queira que esta e outras unidades de actuación non foron executadas en tempo e forma, o goberno do Partido Popular encargou unha revisión do PGOM para resolver esta e outras situacións similares. Xa que logo desde 1999 existe un mecanismo legal que permite modificar aquelas situacións que politicamente cada goberno municipal considere acertado alterar. E o goberno socialista, que goberna nesta cidade desde 1999, non só non utilizou todos os procedementos legais á súa disposición para evitar que se edificase no parque, senón que pola contra asinou un acordo co promotor, e aprobou, cos únicos votos do PSOE na corporación municipal, un convenio urbanístico e un Plan Especial de Reforma Interior desa unidade de Actuación que para si quixesen moitos promotores. Mantivéronlle todas as vantaxes do Plan antigo, evitáronlle estar afectado polas limitacións en edificabilidade que lle impuña a nova Lei do Chan de Galicia ao aprobarlle o PERI antes da entrada en vigor desta Lei, e aceptáronlle unhas denominacións de “locais sen uso” para posteriormente poder converter eses espazos en vivendas. É dicir, fixéronlle unha operación á carta, prevalecendo os intereses particulares por encima dos da cidade.

Pero por iso dicía ao principio, que o máis grave é que en lugar de recoñecer erros ou de asumir a responsabilidade dos seus propios actos, búsquense culpables en gobernos e actos de fai 18 anos. É como culpar aos romanos de que agora o AVE non pase por Lugo por asentar Lucus Augusti a beiras do Miño e non do Pisuerga en Valladolid.
Hai que recoñecer que mentir e culpar aos demais dos seus pecados é algo que fan como poucos, e que xa lles deu bos resultados.

Algún día, quero estar seguro, os autores e consentidores desta salvajada pagarán por iso. Será xa tarde, pero polo menos caerá sobre as súas conciencias, e a Historia poraos no seu sitio.

domingo, 23 de marzo de 2008

Procesiones

¿De qué hablar en estas fechas que sea más apropiado que las procesiones de Semana Santa? En estos días sólo hay filas interminables de nazarenos, cofrades, coches en atascos y colas en las cafeterías de los centros comerciales y en los lugares turísticos.

Hace pocos años estas fechas tenían un sentido marcadamente austero y religioso. Eran otros tiempos y otras épocas diferentes. Ni mejores, ni peores, eran otras.

Hoy vivimos en una sociedad consumista y con la cultura del ocio como objetivo prioritario, mezclada con la permanencia de tradiciones muy ligadas a cada tierra de los diferentes rincones de España, que hacen que en pocos días el país se movilice y unos y otros busquemos nuestro particular descanso. Para ello estamos dispuestos a desplazarnos kilómetros por muchos medios, pero sobre todo por carretera.

Y lo hacemos casi todos al mismo tiempo, por lo que desde que ponemos el motor en marcha hasta que llegamos a nuestro destino, todo ese tiempo se convierte en procesión, con penitencias incluidas. Podemos observar las conductas de seres de nuestra misma especie, aunque con distintas carrocerías. El catalogo resultaría interminable: piques, chulerías, agresividad, muchas prisas, y también, al otro lado, algún educado conductor que todavía decide ceder el paso.

Las cifras de accidentes, fallecidos y heridos en estas circunstancias hacen temblar a cualquier alma sensible. Aún así, ninguno cambiamos nuestros planes, y muchos, como si la cosa no fuese con ellos, tampoco modifican sus conductas al volante.

Las otras procesiones, las que en muchas poblaciones, pequeñas y grandes, salen a las calles en estos días guiadas por miles de cofrades son otra historia.

Guiadas por personas que entienden su participación en las cofradías de maneras muy diferentes, desde sentimientos de fe y religiosidad hasta aquellos que sin ser creyentes defienden a su virgen o a su cristo con más pasión que la que manifiestan por su equipo de fútbol.

Son personas como las demás. Como las otras que conducen por las carreteras estos días, con sus virtudes y defectos. Pero me quedo con las últimas, con las procesiones de toda la vida, donde las caras de los cofrades van tapadas. A los conductores agresivos por suerte no les ves su expresión cuando te adelantan y con su mirada parecen perdonarte la vida.

Que volvamos todos, que la vida continúa y tenemos mucho por hacer todavía.

Procesións

De que falar nestas datas que sexa máis apropiado que as procesións de Semana Santa?

Nestes días só hai filas interminables de nazarenos, confrades, coches en atascos e colas nas cafeterías dos centros comerciais e nos lugares turísticos.

Hai poucos anos estas datas tiñan un sentido marcadamente austero e relixioso. Eran outros tempos e outras épocas diferentes. Nin mellores, nin peores, eran outras.

Hoxe vivimos nunha sociedade consumista e coa cultura do lecer como obxectivo prioritario, mesturada coa permanencia de tradicións moi ligadas a cada terra dos diferentes recunchos de España, que fan que en poucos días o país se mobilice e uns e outros busquemos o noso particular descanso. Para iso estamos dispostos a desprazarnos quilómetros por moitos medios, pero sobre todo por estrada.

E facémolo case todos ao mesmo tempo, polo que desde que pomos o motor en marcha ata que chegamos ao noso destino, todo ese tempo convértese en procesión, con penitencias incluídas. Podemos observar as condutas de seres da nosa mesma especie, aínda que con distintas carrocerías. O catalogo resultaría interminable: piques, chulerías, agresividade, moitas présas, e tamén, alén, algún educado condutor que aínda decide ceder o paso.

As cifras de accidentes, falecidos e feridos nestas circunstancias fan tremer a calquera alma sensible. Aínda así, ningún cambiamos os nosos plans, e moitos, coma se a cousa non fose con eles, tampouco modifican as súas condutas ao volante.

As outras procesións, as que en moitas poboacións, pequenas e grandes, saen ás rúas nestes días guiadas por miles de confrades son outra historia.

Guiadas por persoas que entenden a súa participación nas confrarías de xeitos moi diferentes, desde sentimentos de fe e relixiosidade ata aqueles que sen ser crentes defenden á súa virxe ou ao seu cristo con máis paixón que a que manifestan polo seu equipo de fútbol.

Son persoas como as demais. Como as outras que conducen polas estradas estes días, coas súas virtudes e defectos. Pero me quedo coas últimas, coas procesións de toda a vida, onde as caras dos confrades van tapadas. Aos condutores agresivos por sorte non lles ves a súa expresión cando che adiantan e coa súa mirada parecen perdoarche a vida.

Que volvamos todos, que a vida continúa e temos moito por facer aínda.

domingo, 16 de marzo de 2008

Ferias del Vino

En estas semanas se prodigan en nuestra provincia Ferias relacionadas con las diferentes denominaciones del vino: Chantada, Sober, Quiroga…

Todas ellas presentan partes coincidentes en sus programas: mucha asistencia de visitantes, puestos de las diferentes bodegas, pregones, controles de alcoholemia…

Personalmente pienso que estas ferias, que han mejorado en lo relacionado con su oferta de vinos, tienen todavía un largo recorrido en la dirección de su especialización y en la búsqueda de una oferta más completa, coordinando vino con turismo y cultura. No podemos quedarnos en un evento para beber y comer exclusivamente.

La búsqueda de promoción es el objetivo de las bodegas que concurren a modo de expositores. Sus ventas son simbólicas en tales días, pero hay que estar.

En las últimas semanas han sido noticia por sus premios y distinciones varios vinos de la Ribeira Sacra lucense, y sin embargo poco se habló de tal circunstancia.

Es por todo ello que los planes de promoción y divulgación de nuestros caldos deben ser objetivo de administración y bodegueros, que necesariamente deben elaborar y promocionar en común.

Nuestra provincia es rica en calidad humana y en diversidad de productos y paisajes. No tiene industrias, pero si estos potenciales se ponen en valor de manera adecuada y con sentido común, Lugo puede tener un importante recorrido y desarrollo.

Mucho ánimo y suerte a nuestros vinos, Lo merecen.

Feiras do viño


Nestas semanas prodíganse na nosa provincia Feiras relacionadas coas diferentes denominacións do viño: Chantada, Sober, Quiroga…

Todas elas presentan partes coincidentes nos seus programas: moita asistencia de visitantes, postos das diferentes adegas, pregóns, controis de alcoholemia…

Persoalmente penso que estas feiras, que melloraron no relacionado coa súa oferta de viños, teñen aínda un longo percorrido na dirección da súa especialización e na procura dunha oferta máis completa, coordinando viño con turismo e cultura. Non podemos quedarnos nun evento para beber e comer exclusivamente.

A procura de promoción é o obxectivo das adegas que concorren a modo de expositores. As súas vendas son simbólicas en tales días, pero hai que estar.

Nas últimas semanas foron noticia polos seus premios e distincións varios viños da Ribeira Sacra lucense, e con todo pouco se falou de tal circunstancia.

É por todo iso que os plans de promoción e divulgación dos nosos caldos deben ser obxectivo de administración e adegueiros, que necesariamente deben elaborar e promocionar en común.

A nosa provincia é rica en calidade humana e en diversidade de produtos e paisaxes. Non ten industrias, pero se estes potenciais ponse en valor de xeito adecuado e con sentido común, Lugo pode ter un importante percorrido e desenvolvemento.

Moito ánimo e sorte aos nosos viños, Meréceno.

lunes, 10 de marzo de 2008

El día después

Después de la precampaña, la campaña electoral y la larga jornada de votaciones y escrutinios, hoy es un día resacoso.

Lo primero, felicitar al vencedor. Lo segundo, a mis compañeros de candidaturas.

Lo tercero, agradecer la labor y trabajo de las bases del Partido Popular en Lugo, de los simpatizantes y de todos los que de una forma u otra nos han ayudado estos meses, en especial a mis colaboradores más directos.

Lo más importante: agradecer la confianza que han depositado en mí, como integrante de la candidatura al Congreso, los miles de personas que introdujeron en la urna la papeleta del Partido Popular. Con ellos contraigo un contrato para defender los intereses generales de la provincia de Lugo, y los concretos que estos meses asumí en presencia de diversos colectivos, así como los que vayamos adquiriendo. En definitiva, mucho trabajo desde la oposición para demandar y reclamar todo lo que en justicia Lugo debe exigir al Gobierno de España.

Luchamos democráticamente para ganar, pero los resultados no fueron los deseados. Hoy eso ya es historia, y sólo pienso en corregir errores y en cargar las pilas para, con mucha ilusión, empezar a trabajar.

Los elegidos somos privilegiados, y debemos ser conscientes de ello.

Me propongo rendir cuentas periódicamente de mi trabajo: a través de la página Web del Congreso de los Diputados, mediante contactos con los medios de comunicación y manteniendo reuniones con colectivos y asociaciones que lo demanden.

Dos prioridades, además de los cometidos que me asignen en el Grupo Parlamentario: los colectivos representantes de personas con algún tipo de discapacidad y la mejora de nuestro ferrocarril.

Desde ya me pongo a ello. Quedáis todos invitados a colaborar como creáis mas oportuno.


-------------------------------------------------------------------------------------------------------

O día despois

Logo da precampaña, a campaña electoral e a longa xornada de votacións e escrutinios, hoxe é un día resacoso.
O primeiro, felicitar ao vencedor. O segundo, aos meus compañeiros de candidaturas.
O terceiro, agradecer o labor e traballo das bases do Partido Popular en Lugo, dos simpatizantes e de todos os que dunha forma ou doutra nos axudaron estes meses, en especial aos meus colaboradores máis directos.
O máis importante: agradecer a confianza que depositaron en min, como integrante da candidatura ao Congreso, os miles de persoas que introduciron na urna a papeleta do Partido Popular. Con eles contraio un contrato para defender os intereses xerais da provincia de Lugo, e os concretos que estes meses asumín en presenza de diversos colectivos, así como os que vaiamos adquirindo. En definitiva, moito traballo desde a oposición para demandar e reclamar todo o que en xustiza Lugo debe esixir ao Goberno de España.
Loitamos democraticamente para gañar, pero os resultados non foron os desexados. Hoxe iso xa é historia, e só penso en corrixir erros e en cargar as pilas para, con moita ilusión, empezar a traballar.
Os elixidos somos privilexiados, e debemos ser conscientes diso.
Propóñome render contas periodicamente do meu traballo: a través da páxina Web do Congreso dos Deputados, mediante contactos cos medios de comunicación e mantendo reunións con colectivos e asociacións que o demanden.
Dúas prioridades, ademais dos labores que me asignen no Grupo Parlamentario: os colectivos representantes de persoas con algún tipo de discapacidade e a mellora do noso ferrocarril.
Desde xa me poño a iso. Quedades todos invitados a colaborar como creades mais oportuno.

domingo, 2 de marzo de 2008

La semana de la ilusión

Cuando escribo estas letras falta justo una semana para el cierre de los colegios electorales dentro del proceso electoral de las Generales 2008.

Para los candidatos será una semana intensa y cargada de actos. Para algunos ciudadanos y vecinos nuestros puede que sea una semana innecesaria por tener ya decidido su voto. Para el 20% aproximadamente que todavía no lo han decidido, según las encuestas, será una semana donde podrán seguir escuchando propuestas, debates, algunas descalificaciones y ruido de altavoces.

Para mí esta semana es la de la ilusión, porque es en la que podemos cambiar democráticamente nuestro gobierno.

Necesitamos ilusionar a nuestros vecinos, recordarles que fueron otros, y no el Partido Popular, quienes incumplieron y faltaron a sus promesas electorales con Lugo. Recordar que fuimos nosotros los que, tras un periodo de gobiernos socialistas, fuimos capaces de sanear la economía, asegurar por ley las pensiones y traer las autovías a esta tierra.

Otros ahora parece que han descubierto América y hablan de sus logros cuando todo el mundo es consciente de que fueron los gobiernos del Partido Popular los únicos que mejoraron situaciones económicas heredadas con quiebras en la Seguridad social y con planes de infraestructuras que no contemplaban el tren de alta velocidad en esta provincia.

Ya no es tiempo de nuevos engaños. Hoy los políticos que han perdido su credibilidad ante los lucenses no están facultados moral ni políticamente para asumir nuevos compromisos.

Por eso hoy comienza la semana de la ilusión, semana electoral, semana de las elecciones más importantes de la democracia, porque sólo hay dos opciones: seguir hacia la deriva o incorporarse al rumbo de la normalidad y del progreso que esta provincia demanda.

Sólo quiero y deseo que tengamos suerte y la tengan Lugo y España.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

A semana da ilusión


Cando escribo estas letras falta xusto unha semana para o peche dos colexios electorais dentro do proceso electoral das Xerais 2008.

Para os candidatos será unha semana intensa e cargada de actos. Para algúns cidadáns e veciños nosos poida que sexa unha semana innecesaria por ter xa decidido o seu voto. Para o 20% aproximadamente que aínda non o decidiron, segundo as enquisas, será unha semana onde poderán seguir escoitando propostas, debates, algunhas descualificacións e ruído de altofalantes.

Para min esta semana é a da ilusión, porque é na que podemos cambiar democraticamente o noso goberno.

Necesitamos ilusionar aos nosos veciños, recordarlles que foron outros, e non o Partido Popular, quen incumpriron e faltaron ás súas promesas electorais con Lugo. Recordar que fomos nós os que, tras un período de gobernos socialistas, fomos capaces de sanear a economía, asegurar por lei as pensións e traer as autovías a esta terra.

Outros agora parece que descubriron América e falan dos seus logros cando todo o mundo é consciente de que foron os gobernos do Partido Popular os únicos que melloraron situacións económicas herdadas con quebras na Seguridade social e con plans de infraestruturas que non contemplaban o tren de alta velocidade nesta provincia.

Xa non é tempo de novos enganos. Hoxe os políticos que perderon a súa credibilidade ante os lucenses non están facultados moral nin politicamente para asumir novos compromisos.

Por iso hoxe comeza a semana da ilusión, semana electoral, semana das eleccións máis importantes da democracia, porque só hai dúas opcións: seguir cara a deriva ou incorporarse ao rumbo da normalidade e do progreso que esta provincia demanda.

Só quero e desexo que teñamos sorte e a teñan Lugo e España.