miércoles, 5 de febrero de 2025

El ruido y lo verde

Si vives en la ciudad de Lugo y escuchas a alguien decir que se dirige al parque, muchos sabrán que se está refiriendo al Parque Rosalía de Castro, el primero de los parques construidos en Lugo hace más de cien años. Después con el paso de los años se fueron incorporando nuevos espacios verdes en principio pensados más como zonas de esparcimiento y disfrute alejados de los ruidos que como pulmones de la ciudad, ya que Lugo es una ciudad con una buena calidad en su aire.

Aquí nuestras autoridades presumen de su apuesta por lo verde, pero olvidando otro tipo de agresiones ambientales, como las acústicas, los ruidos. 

En nuestra ciudad no es infrecuente sufrir los tubos de escape trucados de coches y motos, que es difícil creer que puedan pasar la ITV en esas condiciones, pero quizá donde más choca esta contaminación acústica es en nuestros parques. Lo que debiera ser un espacio idílico, un remanso de paz en medio de la urbe, en realidad no es tal.

Ese escenario imaginario de que el entorno de los parques pudiera albergar sólo sonidos de pájaros o del viento moviendo las ramas de los árboles, es eso, imaginario. Desde hace unos años han aparecido otra clase de ruidos que están perjudicando sensiblemente el descanso de los vecinos de sus entornos. Me estoy refiriendo a las máquinas que utilizan las empresas de jardinería contratadas para mantener el parque en condiciones. Sopladores, cortacéspedes, recorta setos..., compiten cuando no se complementan realizando a la vez sus tareas. Esos ruidos no duran una hora, sino que es muy frecuente escucharlos desde primeras horas de la mañana, hacer un breve descanso al mediodía y retomar su guerra al silencio a la hora de la sobremesa.

Son máquinas que facilitan el trabajo y rendimiento de las contratas, pero que a su vez están incumpliendo con la Ordenanza municipal de Medio ambiente, que nos obliga a todos a cumplir bajo sanciones importantes de no hacerlo.

Hace unos días un medio de comunicación gallego titulaba «Vecinos de Ferrol contra los sopladores de hojas» al tiempo que anunciaban recogidas de firmas desquiciados por tanto ruido. Seguramente este escenario se irá repitiendo con frecuencia en otras ciudades.

Por ello, el Ayuntamiento de Lugo debe de tomar cartas en este asunto, porque las mejoras realizadas en el parque son plausibles, pero olvidar la alteración de la convivencia por incumplimiento de ordenanzas, como la permisividad del botellón o la utilización de maquinaria que incumple sus propias normas, no son una buena carta de presentación en el objetivo compartido de declarar BIC este hermoso espacio de la ciudad.

Si las autoridades municipales no toman la iniciativa, estoy convencido de que lo harán los vecinos, o las asociaciones vecinales. Porque apostar por las políticas verdes también implica combatir la contaminación acústica.


O ruído e o verde

Se vives na cidade de Lugo e escoitas a alguén dicir que se dirixe ao parque, moitos saberán que se está referindo ao Parque Rosalía de Castro, o primeiro dos parques construídos en Lugo fai máis de cen anos. Despois co paso dos anos fóronse incorporando novos espazos verdes en principio pensados máis como zonas de esparexemento e goce afastados dos ruídos que como pulmóns da cidade, xa que Lugo é unha cidade cunha boa calidade no seu aire.

Aquí as nosas autoridades presumen da súa aposta polo verde, pero esquecendo outro tipo de agresións ambientais, como as acústicas, os ruídos. 

Na nosa cidade non é infrecuente sufrir os tubos de escape trucados de coches e motos, que é difícil crer que poidan pasar a ITV nesas condicións, pero quizá onde máis choca esta contaminación acústica é nos nosos parques. O que debese ser un espazo idílico, un remanso de paz no medio da urbe, en realidade non é tal.

Ese escenario imaxinario de que a contorna dos parques puidese albergar só sons de paxaros ou do vento movendo as ramas das árbores, é iso, imaxinario. Desde hai uns anos apareceron outra clase de ruídos que están a prexudicar sensiblemente o descanso dos veciños das súas contornas. Estou a referirme ás máquinas que utilizan as empresas de xardinería contratadas para manter o parque en condicións. Sopladores, cortacéspedes, recorta sebes..., compiten cando non se complementan realizando á vez as súas tarefas. Eses ruídos non duran unha hora, senón que é moi frecuente escoitalos desde primeiras horas da mañá, facer un breve descanso ao mediodía e retomar a súa guerra ao silencio á hora da sobremesa.

Son máquinas que facilitan o traballo e rendemento de contrátalas, pero que á súa vez están a incumprir coa Ordenanza municipal de Medio ambiente, que nos obriga a todos a cumprir baixo sancións importantes de non facelo.

Hai uns días un medio de comunicación galego titulaba «Veciños de Ferrol contra os sopladores de follas» á vez que anunciaban recollidas de firmas exasperados por tanto ruído. Seguramente este escenario irase repetindo con frecuencia noutras cidades.

Por iso, o Concello de Lugo debe de tomar cartas neste asunto, porque as melloras realizadas no parque son plausibles, pero esquecer a alteración da convivencia por incumprimento de ordenanzas, como a permisividade do botellón ou a utilización de maquinaria que incumpre as súas propias normas, non son unha boa carta de presentación no obxectivo compartido de declarar BIC este fermoso espazo da cidade.

Se as autoridades municipais non toman a iniciativa, estou convencido de que o farán os veciños, ou as asociacións veciñais. Porque apostar polas políticas verdes tamén implica combater a contaminación acústica.