domingo, 28 de diciembre de 2008

Espíritu Navideño

En estos días siempre me detengo a observar el ambiente de nuestras calles llenas de personas que se saludan, se paran a conversar, y prácticamente siempre se intercambian un saludo común: “Feliz Navidad y Feliz Año”.

En los últimos tiempos son muchos los que han sustituido ese “Feliz Navidad” por un “felices fiestas”, tratando de imprimirles a estos días un carácter de vacaciones, viajes, fiestas, bailes... y tratando de olvidar que lo que realmente se celebra es la Navidad, el nacimiento del Hijo de Dios. Es posible que sea casual o tiene una intencionalidad en los tiempos que corren.

Nunca oculté mi condición de creyente, pero tampoco vi nunca a nadie, lo fuere o no, sonrojarse ni molestarse por el uso de la palabra “Navidad”. Aunque en definitiva, como casi siempre, lo importante es el fondo y después las formas, en el tema que nos ocupa el fondo es el espíritu navideño, es decir, que creyentes y no creyentes nos deseamos alegría, salud, amor y toda clase de felicidad en estos días. Esto se traduce, o al menos se debería traducir, en una conducta o en una actitud de alegría y de mayor aceptación de los comportamientos ajenos.

En el último Pleno Municipal, celebrado en vísperas de Nochebuena, comencé mi primera intervención con una amplia sonrisa y rezumando este espíritu de la Navidad, pero lamento haberlo terminado más serio y preocupado. La razón no fue otra que la cada vez más preocupante actitud de nuestro Alcalde que, lejos de contagiarse de este espíritu, se dedicó durante todo el Pleno a interrumpir las intervenciones de los demás, a crispar con las suyas, y a usar la peor sorna y comentarios “por lo bajinis” para molestar al contrario. Todo un ejemplo de lo que nadie esperaba un día antes de Nochebuena.

Cada día que pasa me doy cuenta de que la frase tantas veces repetida por mí de que este Alcalde tiene un lujo de Oposición, una Oposición que no merece, está más que justificada.

A punto de aterrizar la azafata por el micrófono desea en nombre de la compañía a todos los pasajeros una muy Feliz Navidad y un Próspero Año Nuevo. Creo que volaré más veces con ellos.


___________________________________________________________________


Espírito Do Nadal

Nestes días sempre me deteño a observar o ambiente das nosas rúas cheas de persoas que se saúdan, páranse a conversar, e practicamente sempre se intercambian un saúdo común: "Feliz Nadal e Feliz Ano".

Nos últimos tempos son moitos os que substituíron ese "Feliz Nadal" por un "felices festas", tratando de imprimirlles a estes días un carácter de vacacións, viaxes, festas, bailes... e tratando de esquecer que o que realmente se celebra é o Nadal, o nacemento do Fillo de Deus. É posible que sexa casual ou ten unha intencionalidade nos tempos que corren.

Nunca ocultei a miña condición de crente, pero tampouco vin nunca a ninguén, o fose ou non, ruborizarse nin molestarse polo uso da palabra "Nadal". Aínda que en definitiva, como case sempre, o importante é o fondo e despois as formas, no tema que nos ocupa o fondo é o espírito do Nadal, é dicir, que crentes e non crentes desexémonos alegría, saúde, amor e toda clase de felicidade nestes días. Isto tradúcese, ou polo menos deberíase traducir, nunha conduta ou nunha actitude de alegría e de maior aceptación dos comportamentos alleos.

No último Pleno Municipal, celebrado en vésperas de Noiteboa, comecei a miña primeira intervención cun amplo sorriso e rezumando este espírito do Nadal, pero lamento telo terminado máis serio e preocupado. A razón non foi outra que a cada vez máis preocupante actitude do noso Alcalde que, lonxe de contaxiarse deste espírito, dedicouse durante todo o Pleno a interromper as intervencións dos demais, a crispar coas súas, e a usar a peor sorna e comentarios "polo bajinis" para molestar ao contrario. Todo un exemplo do que ninguén esperaba un día antes de Noiteboa.

Cada día que pasa doume conta de que a frase tantas veces repetida por min de que este Alcalde ten un luxo de Oposición, unha Oposición que non merece, está máis que xustificada.

A piques de aterrar a azafata polo micrófono desexa en nome da compañía a todos os pasaxeiros unha moi Feliz Nadal e un Próspero Ano Novo. Creo que voarei máis veces con eles.

domingo, 21 de diciembre de 2008

No hay dos sin tres

Los periódicos de días pasados vuelven a contarnos un nuevo accidente nocturno en el mismo punto de la Ronda de la Muralla donde hace 4 años atropellaron mortalmente a una estudiante de 22 años. Nuevamente todo apunta a la imprudencia, el exceso de velocidad y el alcohol. Todo por demostrarse. Esta vez la fortuna fue mayor y no lamentamos víctimas mortales.

Es probable que éste no sea el último accidente que veamos en la Ronda. Vecinos de Lugo están hartos de escuchar y ver conducciones temerarias, cuando no competiciones, y especialmente en la “fiebre del sábado noche”.

¿Se puede hacer algo?

La respuesta es Sí. Desde el Grupo Municipal Popular se apostó, desde el primer momento, por implantar, en las noches de movida, medidas disuasorias como controles de alcoholemia y de velocidad.

Ahora se anuncia la colocación de 3 radares y cámaras que, seguro, ayudarán, pero todos pensamos que existen otras medidas preventivas complementarias que debían estar, hace tiempo, en práctica. Me refiero a la necesaria presencia policial, con los medios humanos y materiales necesarios, que el Ayuntamiento de Lugo tiene. Si se cuenta con medios para realizar controles de alcoholemia, con un vehículo equipado con radar para controlar la velocidad, ¿por qué no se utilizan?. Si se tiene una plantilla de buenos profesionales en la policía local ¿por qué no vemos dispositivos puntuales disuasorios en las noches más conflictivas?.

Estas y otras preguntas nos las hacemos muchos lucenses, sus respuestas tienen un denominador común: la falta de planificación adecuada en la dirección de la policía local, y falta de voluntad política a la hora de adoptar medidas concretas.

¿Tiene sentido que la sala de control donde están las cámaras que vigilan las calles y los semáforos que regulan el tráfico esté bajo llave los fines de semana?. ¿Tiene sentido que sólo esté operativa durante el día y no las 24 horas como pedimos? ¿Tiene sentido que esta sala en lugar de controlarla la propia policía local la gestione una empresa privada contratada por el Ayuntamiento?.

Llama la atención que haya encontrado más sensibilidad y facilidad para llegar a consensos a la hora de proponer y aprobar medidas con relación a la seguridad vial, en el Congreso de los Diputados que en el Ayuntamiento de Lugo. Y eso que estamos hablando de lo que pasa en nuestras calles, de lo que nos cuentan nuestros vecinos. La razón tiene que estar en las personas que deciden en uno u otro sitio, y aquí no hay voluntad de consensuar, de escuchar a los concejales que no formamos parte del gobierno. Por ello pido una vez más sensibilidad y acción, porque no hay dos sin tres, y van dos accidentes en el mismo sitio.


________________________________________________________________________


Non hai dous sen tres


Os xornais dos últimos días volven contarnos un novo accidente nocturno no mesmo punto da Rolda da Muralla onde hai 4 anos atropelaron mortalmente a unha estudante de 22 anos. Novamente todo apunta á imprudencia, o exceso de velocidade e o alcol. Todo por demostrarse. Esta vez a fortuna foi maior e non lamentamos vítimas mortais.

É probable que este non sexa o último accidente que vexamos na Rolda. Vecinos de Lugo están fartos de escoitar e ver conducións temerarias, cando non competicións, e especialmente na "febre do sábado noite".

Pódese facer algo?

A resposta é Si. Desde o Grupo Municipal Popular apostouse, desde o primeiro momento, por implantar, nas noites de movida, medidas disuasorias como controis de alcoholemia e de velocidade.

Agora anúnciase a colocación de 3 radares e cámaras que, seguro, axudarán, pero todos pensamos que existen outras medidas preventivas complementarias que debían estar, hai tempo, en práctica. Refírome á necesaria presenza policial, cos medios humanos e materiais necesarios, que o Concello de Lugo ten. Se se conta con medios para realizar controis de alcoholemia, cun vehículo equipado con radar para controlar a velocidade, por que non se utilizan?. Se se ten un persoal de bos profesionais na policía local por que non vemos dispositivos puntuais disuasorios nas noites máis conflitivas?.

Estas e outras preguntas facémonolas moitos lucenses, as súas respostas teñen un denominador común: a falta de planificación axeitada na dirección da policía local, e falta de vontade política á hora de adoptar medidas concretas.

Ten sentido que a sala de control onde están as cámaras que vixían as rúas e os semáforos que regulan o tráfico estea baixo chave os fins de semana?. Ten sentido que só estea operativa durante o día e non as 24 horas como pedimos? Ten sentido que esta sala en lugar de controlala a propia policía local a xestione unha empresa privada contratada polo Concello?

Chama a atención que atope máis sensibilidade e facilidade para chegar a consensos á hora de propor e aprobar medidas con relación á seguridade viaria, no Congreso dos Deputados que no Concello de Lugo. E iso que estamos falando do que pasa nas nosas rúas, do que nos contan os nosos veciños. A razón ten que estar nas persoas que deciden nun ou outro sitio, e aquí non hai vontade de consensuar, de escoitar aos concelleiros que non formamos parte do goberno. Por iso pido unha vez máis sensibilidade e acción, porque non hai dúas sen tres, e van dous accidentes no mesmo sitio.

domingo, 14 de diciembre de 2008

Inauguraciones

Cuando te hablan de inaugurar lo primero que piensas es que será algo de envergadura, importancia y que quien lo hace será quien lo hizo o financió, además de haber cumplido los plazos previstos con márgenes razonables.

Pero cuando te hablan de inaugurar un alumbrado competencia del Ministerio de Fomento, que lo inaugura un alcalde y que la obra se termina con muchos meses de retraso (más de 8), piensas que sólo puede ser cosa del gobierno municipal de Lugo. Es el caso del recién inaugurado alumbrado público de la N-VI a su paso por la zona comprendida entre Garabolos y la Tolda. Una obra que realizo el Ministerio de Fomento como segunda fase a la puesta en servicio hace años entre Ramil y Garabolos.

Personalmente creo que lo ético y políticamente correcto sería haberla puesto en funcionamiento sin más, y no montar una inauguración extemporánea y realizada por el representante de una administración que no hizo dicha obra.

Ésta es una de las diferencias entre un gobierno municipal, el del Partido Popular, que cuando gobernó realizaba contadas inauguraciones a pesar de haber realizado más obras que ningún otro gobierno en este Ayuntamiento, y el actual gobierno socialista, que corta cintas hasta cuando pone una papelera. La verdad es que pienso que lo correcto es lo primero, pero a la vista de la rentabilidad política que algunos obtienen comportándose de la segunda manera, comprendo perfectamente que muchos piensen que está justificado.

Pero lo importante es que ese tramo de carretera, que es una calle de circunvalación de Lugo, ahora será algo más segura, que falta hacía. Sería bueno que ahora se impulse una obra que desde el Partido Popular hemos demandado, hasta ahora sin éxito, para que todo este tramo de carretera, con un tráfico de más de 15.000 vehículos diarios, pudiera ver mejorada su seguridad con su desdoblamiento en 4 carriles y mediana central, algo similar a lo que se está haciendo entre Nadela y la Tolda y que también programó, proyectó y presupuestó un gobierno de la Nación del Partido Popular. Digo por ahora, porque en varias ocasiones hemos presentado iniciativas en el Ayuntamiento y en el Congreso de los Diputados y el PSOE siempre votó en contra.

Pero mientras no lo consigamos creo que no sería mucho pedir el demandar a Fomento una capa de aglomerado y una señalización adecuada para esta carretera/ronda de Lugo en la que cada día somos testigos de situaciones de verdadero peligro. Si lo hacen hasta podría aceptar su inauguración.


_____________________________________________________________________________________________


Inauguracións


Cando che falan de inaugurar o primeiro que pensas é que será algo de envergadura, importancia e que quen o fai será quen o fixo ou financiou, ademais de cumprir os prazos previstos con marxes razoables.

Pero cando che falan de inaugurar un alumado competencia do Ministerio de Fomento, que o inaugura un alcalde e que a obra se termina con moitos meses de atraso (máis de 8), pensas que só pode ser cousa do goberno municipal de Lugo. É o caso do recentemente inaugurado alumado público da N-VI ao seu paso pola zona comprendida entre Garabolos e a Tolda. Unha obra que realizou o Ministerio de Fomento como segunda fase á posta en servizo hai anos entre Ramil e Garabolos.

Persoalmente creo que o ético e politicamente correcto sería poñela en funcionamento sen máis, e non montar unha inauguración extemporánea e realizada polo representante dunha administración que non fixo dita obra.

Esta é unha das diferenzas entre un goberno municipal, o do Partido Popular, que cando gobernou realizaba contadas inauguracións a pesar de realizar máis obras que ningún outro goberno neste Concello, e o actual goberno socialista, que corta cintas ata cando pon unha papeleira. A verdade é que penso que o correcto é o primeiro, pero á vista da rendibilidade política que algúns obteñen comportándose do segundo xeito, comprendo perfectamente que moitos pensen que está xustificado.

Pero o importante é que ese tramo de estrada, que é unha rúa de circunvalación de Lugo, agora será algo máis segura, que falta facía. Sería bo que agora se impulse unha obra que desde o Partido Popular demandamos, ata o de agora sen éxito, para que todo este tramo de estrada, cun tráfico de máis de 15.000 vehículos diarios, puidese ver mellorada a súa seguridade co seu desdobramento en 4 carriis e mediana central, algo similar ao que se está facendo entre Nadela e a Tolda e que tamén programou, proxectou e orzamentou un goberno da Nación do Partido Popular. Digo por agora, porque en varias ocasións presentamos iniciativas no Concello e no Congreso dos Deputados e o PSOE sempre votou en contra.

Pero mentres non o consigamos creo que non sería moito pedir o demandar a Fomento unha capa de aglomerado e unha sinalización adecuada para esta estrada/rolda de Lugo na que cada día somos testemuñas de situacións de verdadeiro perigo. Se o fan ata podería aceptar a súa inauguración.

domingo, 7 de diciembre de 2008

"Estamos en ello, por supuesto"

Antes de leer la noticia vi la foto: Orozco y Zapatero en la portada de un diario local. Al pie de la misma “estoy en lo del puente, por supuesto”.

Otra vez el puente, otra vez el Presidente del Gobierno de España diciéndonos que “están en ello”. La diferencia es el “por supuesto”. Podía haber dicho “faltaría más”, pero eso se lo deja a la Ministra de Fomento, la señora Álvarez, más campechana y directa en su palabreo.

Dejando lo anecdótico, que no lo es, y tratando de profundizar en lo esencial, que algo hay, me llamó más la atención la siguiente frase: “Orozco dice que Lugo tendrá obras tras hablar con Zapatero en Madrid”. Me pregunté inmediatamente, ¿es que sin hablar con Zapatero no las tendríamos?; ¿acaso lo aprobado en los Presupuestos Generales del Estado o en los de otras administraciones como nuestro propio Ayuntamiento depende de que el Alcalde se acerque a la tribuna que ocupa el Presidente del Gobierno buscando la ansiada foto?.

Los lucenses ya podemos dormir tranquilos porque ahora sí, ahora ya vamos a tener obras. Ahora ya sabemos por qué seguimos sin Auditorio en Lugo, por qué seguimos sin mejoras en el ferrocarril o en otras infraestructuras largamente demandadas…

Claro que en medio de esta fiesta aparece desde la tribuna del Congreso de los Diputados el Presidente citado, que promete un Fondo Especial de Inversión Local, que en más de uno provoca frotarse las manos. El Alcalde anunció en el último Pleno que, para gastar la lluvia de millones prometida, ya se han puesto a trabajar, y la primera medida a materializar es contratar personal para poder gestionar tanto dinero.

Esto, que no es una película, sí me recuerda otra cosa que sí lo era y se llamaba “Bienvenido Mr. Marshall”. Ya están contratando persona sin haberse confirmado la existencia de fondos extraordinarios.

Además, tenemos que recordar que el Gobierno Local está gestionando mal sus propios recursos (los presupuestos municipales), gastando mucho en cosas superfluas e innecesarias, y exigiendo poco al resto de las administraciones para que inviertan en Lugo. Con estas premisas la posible llegada de fondos extraordinarios, todavía por confirmar, no hará más que engordar la lista de obras e inversiones que serán de difícil ejecución.

Tendremos nuevos y numerosos anuncios, mucha venta de humo, en eso son especialistas, y poca cinta que cortar. Y no olvidemos lo más importante, todo este espectáculo en plena campaña electoral, porque en marzo de 2009 hay elecciones autonómicas.

En Lugo estamos acostumbrados a escuchar lo de “estamos nelo”, pero la diferencia importante es que ahora oímos “estamos en ello, por supuesto” y además lo dice el Presidente del Gobierno. Muchos son los que están en ello pero pocas las cosas que acaban resolviéndose en favor de Lugo.

Seamos serios.

___________________________________________________________________________


"Estamos nelo, por suposto"

Antes de ler a noticia vin a foto: Orozco e Zapatero na portada dun diario local. Ao pé da mesma "estou no da ponte, por suposto".

Outra vez a ponte, outra vez o Presidente do Goberno de España dicíndonos que "están niso". A diferenza é o "por suposto". Podía dicir "faltaría máis", pero iso déixallo á Ministra de Fomento, a señora Álvarez, máis campechana e directa na súa palabreo.

Deixando o anecdótico, que non o é, e tratando de profundar no esencial, que algo hai, chamoume máis a atención a seguinte frase: "Orozco di que Lugo terá obras tras falar con Zapatero en Madrid". Pregunteime inmediatamente, é que sen falar con Zapatero non as teriamos"; seica o aprobado nos Orzamentos Xerais do Estado ou nos doutras administracións como o noso propio Concello depende de que o Alcalde se achegue á tribuna que ocupa o Presidente do Goberno buscando a ansiada foto".

Os lucenses xa podemos durmir tranquilos porque agora si, agora xa imos ter obras. Agora xa sabemos por que seguimos sen Auditorio en Lugo, por que seguimos sen melloras no ferrocarril ou noutras infraestruturas longamente demandadas...

Claro que no medio desta festa aparece desde a tribuna do Congreso dos Deputados o Presidente citado, que promete un Fondo Especial de Investimento Local, que en máis dun provoca fregarse as mans. O Alcalde anunciou no último Pleno que, para gastar a choiva de millóns prometida, xa se puxeron a traballar, e a primeira medida a materializar é contratar persoal para poder xestionar tanto diñeiro.

Isto, que non é unha película, si me recorda outra cousa que si o era e chamábase "Benvido Mr. Marshall". Xa están contratando persoal sen haberse confirmado a existencia de fondos extraordinarios.

Ademais, temos que recordar que o Goberno Local está xestionando mal os seus propios recursos (os orzamentos municipais), gastando moito en cousas superfluas e innecesarias, e esixindo pouco ao resto das administracións para que invistan en Lugo. Con estas premisas a posible chegada de fondos extraordinarios, aínda por confirmar, non fará máis que engordar a lista de obras e investimentos que serán de difícil execución.

Teremos novos e numerosos anuncios, moita venda de fume, niso son especialistas, e pouca cinta que cortar. E non esquezamos o máis importante, todo este espectáculo en plena campaña electoral, porque en marzo de 2009 hai eleccións autonómicas.

En Lugo estamos afeitos escoitar o de "estamos nelo", pero a diferenza importante é que agora oímos "estamos niso, por suposto" e ademais dio o Presidente do Goberno. Moitos son os que están niso pero poucas as cousas que acaban resolvéndose en favor de Lugo.

Sexamos serios.

domingo, 30 de noviembre de 2008

¿Nos merecemos tanto despropósito?

Hace pocos días el BNG acusaba al Gobierno Municipal (PSOE) de subvencionar a una empresa que presuntamente hizo negocio elaborando una guía sobre prostitución.

La empresa en cuestión tiene su sede en el CEI de Lugo y recibió subvenciones públicas del Ayuntamiento de Lugo y de la Consellería de Industria (BNG) de la Xunta de Galicia. Por eso a las pocas horas era el propio portavoz del Gobierno Municipal (PSOE) quien exigía responsabilidades a la Consellería de Industria (BNG) “para poner fin al fomento de la pornografía y la prostitución con dinero público desde la Xunta de Galicia”.

Un nuevo ejemplo de cómo, en lugar de asumir responsabilidades municipales, lo mejor es desviar la atención y culpar al vecino (BNG). Un nuevo ejemplo de las magníficas relaciones entre dos socios del gobierno, mejor dicho, del bigobierno gallego, que en Lugo cada día reescriben ambos partidos y que no dejan ya capacidad a la sorpresa.

Mientras tanto el Gobierno Municipal nos avisaba que se cortaría el agua en Lugo durante 14 horas, SOLAMENTE. Y claro todo vecino que se lave, duche, cocine, beba, o tenga un negocio que requiera del agua, ¿que hizo?: llenar bañeras y recipientes, con lo que el consumo, en esos momentos, fue brutal y habrá que pagarlo en el próximo recibo. Pero lo grave vino después, y no fue el anunciado corte, sino que éste no se llevó a cabo y toda el agua acumulada, supongo, corrió por los desagües de domicilios y negocios.

Estas y otras cosas ocurrieron en Lugo en vísperas de cumplirse 8 años de la concesión a nuestra Muralla del título de Patrimonio de la Humanidad. Y claro, es inevitable preguntarse cómo, en lugar de dedicarse a proteger y responder con acciones decididas a favor de nuestra Muralla, y de todo lo que ello le podría reportar a nuestro municipio, nuestro Alcalde y concejales del Gobierno Municipal se dedican a crear falsas alarmas sobre el agua en Lugo que ahora pagaremos los vecinos y no ellos, o a señalar, como acusicas de colegio, a sus socios de gobierno en Galicia como culpables de noticias bochornosas y graves como las de las empresas subvencionadas con fondos públicos que entre sus actividades figura la publicidad de la prostitución.

¿Nos merecemos tanto despropósito y negligencia? Todos tranquilos, que el Alcalde ya habló con Zapatero y éste le confirmó que no piensa en otra cosa, en todo momento, que en el puente para Lugo.


_____________________________________________________________________________


Merecémonos tanto despropósito?

Hai poucos días o BNG acusaba ao Goberno Municipal (PSOE) de subvencionar a unha empresa que presuntamente fixo negocio elaborando unha guía sobre prostitución.

A empresa en cuestión ten a súa sede no CEI de Lugo e recibiu subvencións públicas do Concello de Lugo e da Consellería de Industria (BNG) da Xunta de Galicia. Por iso ás poucas horas era o propio portavoz do Goberno Municipal (PSOE) quen esixía responsabilidades á Consellería de Industria (BNG) “para pór fin ao fomento da pornografía e a prostitución con diñeiro público desde a Xunta de Galicia”.

Un novo exemplo de como, en lugar de asumir responsabilidades municipais, o mellor é desviar a atención e culpar ao veciño (BNG). Un novo exemplo das magníficas relacións entre dous socios do goberno, mellor dito, do bigobierno galego, que en Lugo cada día reescriben ambos os partidos e que non deixan xa capacidade á sorpresa.

Mentres tanto o Goberno Municipal avisábanos que se cortaría a auga en Lugo durante 14 horas, SOAMENTE. E claro, todo veciño que se lave, duche, cociñe, beba, ou teña un negocio que requira da auga, que fixo?: encher bañeiras e recipientes, co que o consumo, neses momentos, foi brutal e haberá que pagalo no próximo recibo. Pero o grave viño despois, e non foi o anunciado corte, senón que este non levou a cabo e toda a auga acumulada, supoño, correu polos desaugadoiros de domicilios e negocios.

Estas e outras cousas ocorreron en Lugo en vésperas de cumprirse 8 anos da concesión á nosa Muralla do título de Patrimonio da Humanidade. E claro, é inevitable preguntarse como, en lugar de dedicarse a protexer e responder con accións decididas a favor da nosa Muralla, e de todo o que iso lle podería reportar ao noso municipio, o noso Alcalde e concelleiros do Goberno Municipal dedícanse a crear falsas alarmas sobre a auga en Lugo que agora pagaremos os veciños e non eles, ou a sinalar, como acusicas de colexio, aos seus socios de goberno en Galicia como culpables de noticias bochornosas e graves como as das empresas subvencionadas con fondos públicos que entre as súas actividades figura a publicidade da prostitución.

Merecémonos tanto despropósito e neglixencia? Todos tranquilos, que o Alcalde xa falou con Zapatero e este confirmoulle que non pensa noutra cousa, en todo momento, que na ponte para Lugo.

domingo, 23 de noviembre de 2008

Sentido y sensibilidad

El título de esta película me sugiere dos cualidades que deberían primar en la acción política: el sentido común y la sensibilidad a los problemas y circunstancias que más afectan a los ciudadanos.

Cada vez hay más empeño en apartar la forma de gobernar de lo que el “sentidiño” aconseja. Es como si se buscara constantemente la originalidad, la pirueta más difícil, el asombro de los espectadores.

En el debate de presupuestos y la confianza en quien nos gobierna, nuestro Alcalde tenía dos caminos para aprobar las cuentas del próximo año: Hablar, dialogar con quienes demostraron, con su apoyo a los anteriores presupuestos, tener sentido, responsabilidad y coherencia política, dándole a Orozco una herramienta para gobernar; o bien buscar una puesta en escena en la que, tras asumir el papel de víctima ante los lucenses y a sabiendas de la imposibilidad de cualquier tipo de acuerdo entre PP y BNG, se sometiera a una moción de confianza que ganaría seguro en primera o segunda vuelta.

El Alcalde eligió el menos común de los caminos, y lo hizo de forma consciente. Quería y necesitaba dar el espectáculo. Con lo que no sé si contaba era con que, en el reparto de papeles, se le colara de artista invitado y, en papel no tan secundario, el BNG, que todavía dio más espectáculo, añadiendo a la pista circense piruetas y saltos mortales de antología.

A este aperitivo le siguieron declaraciones poco prudentes, por decirlo suavemente, de nuestro Alcalde en las que daba por cerrado un acuerdo con el PP para sacar adelante el PXOM. Tuvo que rectificar y pedir disculpas, y entonces al actor secundario, el BNG, le faltó tiempo para enseñar sus cartas insinuando la existencia de dicho pacto y anunciado su desmarque del Plan de urbanismo.

Con todos estos elementos la cosa está clara. De aquí a las elecciones tendremos un partido, el BNG, que para tapar sus vergüenzas utilizará mantas de descalificación, incluso entrando en el terreno de lo personal, de los demás miembros de la Corporación… todo vale con tal de que no se hable y se olvide, cuanto antes, el bochornoso espectáculo ofrecido con su cambio de criterio de 180 grados en 2 minutos. Toda una pirueta sin red que ya les está pasando factura electoral.

Ni sentido, ni sensibilidad. Solo oportunismo y espectáculo de entretenimiento. Los lucenses merecen un respecto, no sólo en la teoría sino en la práctica política. La sociedad necesita y demanda trabajo, rigor, coherencia, principio y proyectos materializados en tiempos razonables.

____________________________________________________________________


Sentido e sensibilidade

O título desta película suxíreme dúas calidades que deberían primar na acción política: o sentido común e a sensibilidade aos problemas e circunstancias que máis afectan aos cidadáns.

Cada vez hai máis empeño en apartar a forma de gobernar do que o "sentidiño" aconsella. É coma se se buscase constantemente a orixinalidade, a pirueta máis difícil, o asombro dos espectadores.

No debate de orzamentos e a confianza en quen nos goberna, o noso Alcalde tiña dous camiños para aprobar as contas do próximo ano: Falar, dialogar cos que demostraron, co seu apoio aos anteriores orzamentos, ter sentido, responsabilidade e coherencia política, dándolle a Orozco unha ferramenta para gobernar; ou ben buscar unha posta en escena na que, tras asumir o papel de vítima ante os lucenses e a propósito da imposibilidade de calquera tipo de acordo entre PP e BNG, se sometera a unha moción de confianza que gañaría seguro en primeira ou segunda volta.

O Alcalde elixiu o menos común dos camiños, e fíxoo de forma consciente. Quería e necesitaba dar o espectáculo. Co que non se contaba era con que, na repartición de papeis, se lle coase de artista invitado e, en papel non tan secundario, o BNG, que aínda deu máis espectáculo, engadindo á pista circense piruetas e saltos mortais de antoloxía.

A este aperitivo seguíronlle declaracións pouco prudentes, por dicilo suavemente, do noso Alcalde nas que daba por pechado un acordo co PP para sacar adiante o PXOM. Tivo que rectificar e pedir desculpas, e entón ao actor secundario, o BNG, faltoulle tempo para ensinar as súas cartas insinuando a existencia do devandito pacto e anunciar o seu desmarque do Plan de urbanismo.

Con todos estes elementos a cousa está clara. De aquí ás eleccións teremos un partido, o BNG, que para tapar as súas vergoñas utilizará mantas de descualificación, ata entrando no terreo do persoal, dos demais membros da Corporación... todo vale con tal de que non se fale e se esqueza, canto antes, o bochornoso espectáculo ofrecido co seu cambio de criterio de 180 graos en 2 minutos. Toda unha pirueta sen rede que xa lles está pasando factura electoral.

Nin sentido, nin sensibilidade. Só oportunismo e espectáculo de entretemento. Os lucenses merecen un respecto, non só na teoría senón na práctica política. A sociedade necesita e demanda traballo, rigor, coherencia, principio e proxectos materializados en tempos razoables.

domingo, 16 de noviembre de 2008

Fin de la representación

En el teatro los actos se suceden concatenando la trama en presentación, nudo y desenlace.

Desde hace unos días se han confirmado los argumentos esgrimidos por el Partido Popular durante el debate presupuestario. Todo obedecía a un plan del Gobierno municipal/Alcalde para evitar tener que negociar. Porque negociar es ceder y Orozco no está acostumbrado a ceder, aunque predique lo contrario.

Lo que deben saber los lucenses es que mintió cuando dijo que no le quedaba otra opción y lo hacía por el bien de Lugo.

Le quedaban al menos otras tres opciones antes de someter el presupuesto a una moción de confianza. Primero, negociar con quien le apoyó hace un año dándole la confianza que otros le negaron. En segundo lugar, de no haber querido negociar con el PP, hacerlo con los dos grupos de la oposición. Y en tercer lugar de no haber querido negociar con alguien, prorrogar los actuales presupuestos, pero claro, esta opción también implicaba negociaciones cuando quisiese aprobar un plan de inversiones.

Conclusión: no quiso ninguno de estos caminos porque no quiso negociar. Quería su juguete sin cambios de ningún tipo. Sin cambiar ni una coma.

Y es en ese escenario cuando, jugando el papel de victima, nos obliga a todos a representar nuestro papel en la tragicomedia de “Orozco y sus soledades”. Un pleno extraordinario, que cuesta dinero, para hacerse el mártir y poner en evidencia un conjunto de mentiras y justificaciones injustificables para quienes lo vamos conociendo y vivimos la política municipal de cerca.

¿Cómo puede decir que no quisimos hacer propuestas cuando le demostramos claramente que debe reducir al menos 650.000€ en diferentes partidas de gastos innecesarios? Pusimos ejemplos de despilfarro que ruborizarían a cualquier persona con un mínimo de pudor político. También le dijimos que debería aplazar el museo interactivo, porque sólo obedece a su capricho y supondrá, cuando esté terminado, una hipoteca importante tanto por la cantidad a devolver como por el mantenimiento anual que se acercará a los dos millones de euros anuales. Para qué, si todavía no sabemos nada del museo de la romanización, ni del auditorio…

Le dijimos que dedicara esos ahorros de más de un millón doscientos mil euros a garantizar otras obras que no va poder ejecutar porque no tendrá las aportaciones que él calcula que pondrán desde Santiago y Madrid.

En definitiva, le propusimos cosas muy sensatas y equilibradas, pero no estaba en plan de escuchar y razonar, sólo quería sacar adelante su juguetito sin perder ni un minuto, porque las elecciones gallegas están a la vuelta de la esquina y hay que tener las máquinas haciendo ruido.

Y qué decir del BNG. Necesitaría toda una noche de tecleo para aproximarme a narrar todas las sensaciones que percibí con su verdadera representación. No le daremos nuestra confianza, no apoyaremos estos malos presupuestos, no, no, no… dijeron durante los días previos al debate del Pleno para, pocas horas antes, decir que permitirían que se aprobaran los presupuestos. No hay más que una explicación admisible porque todas las demás son sinceramente repugnantes en política y en la vida. Sólo obedeció este cambio de 180º a las consignas e instrucciones desde Santiago. Quintana y Touriño no se pueden permitir una herida abierta en Lugo durante semanas, sangrando tensiones y reproches mutuos entre Orozco y Lage, que salpicarían inevitablemente las relaciones del Bigobierno xunteiro a pocas fechas de la cita electoral.

De esta manera cayó el telón, con dos partidos que trataron de justificar lo injustificable y otro, el Partido Popular, que nuevamente hizo gala de responsabilidad y coherencia y que, por desgracia, cuando pasen unos meses podrá decir que sus predicciones se cumplieron. Claro que entre tanto las maquinarias intoxicadoras apoyadas por todo el esfuerzo propagandístico conseguirán hacerle ver al lucense que ellos actuaron con responsabilidad y los malos de la peli eran los de siempre.


___________________________________________________________________


Fin da representación

No teatro os actos sucédense concatenando a trama en presentación, nó e desenlace.

Desde hai uns días confirmáronse os argumentos esgrimidos polo Partido Popular durante o debate orzamentario. Todo obedecía a un plan do Goberno municipal/Alcalde para evitar ter que negociar. Porque negociar é ceder e Orozco non está afeito ceder, aínda que predique o contrario.

O que deben saber os lucenses é que mentiu cando dixo que non lle quedaba outra opción e que o facía polo ben de Lugo.

Quedábanlle polo menos outras tres opcións antes de someter o orzamento a unha moción de confianza. Primeiro, negociar con quen lle apoiou hai un ano dándolle a confianza que outros lle negaron. En segundo lugar, de non querer negociar co PP, facelo cos dous grupos da oposición. E en terceiro lugar de non querer negociar con alguén, prorrogar os actuais orzamentos, pero claro, esta opción tamén implicaba negociacións cando quixese aprobar un plan de investimentos.

Conclusión: non quixo ningún destes camiños porque non quixo negociar. Quería o seu xoguete sen cambios de ningún tipo. Sen cambiar nin unha coma.

E é nese escenario cando, xogando o papel de victima, obríganos a todos a representar o noso papel na traxicomedia de "Orozco e as súas soidades". Un pleno extraordinario, que custa diñeiro, para facerse o mártir e pór en evidencia un conxunto de mentiras e xustificacións inxustificables para quen o imos coñecendo e vivimos a política municipal de cerca.

Como pode dicir que non quixemos facer propostas cando lle demostramos claramente que debe reducir polo menos 650.000 € en diferentes partidas de gastos innecesarios? Puxemos exemplos de malgasto que ruborizarían a calquera persoa cun mínimo de pudor político. Tamén lle dixemos que debería aprazar o museo interactivo, porque só obedece ao seu capricho e suporá, cando estea terminado, unha hipoteca importante tanto pola cantidade a devolver como polo mantemento anual que se achegará aos dous millóns de euros anuais. Para que, se aínda non sabemos nada do museo da romanización, nin do auditorio...

Dixémoslle que dedicase eses aforros de máis dun millón douscentos mil euros a garantir outras obras que non vai poder executar porque non terá as achegas que el calcula que porán desde Santiago e Madrid.

En definitiva, propuxémoslle cousas moi sensatas e equilibradas, pero non estaba en plan de escoitar e razoar, só quería sacar adiante o seu xoguetiño sen perder nin un minuto, porque as eleccións galegas están ao virar a esquina e hai que ter as máquinas facendo ruído.

E que dicir do BNG. Necesitaría toda unha noite de tecleo para aproximarme a narrar todas as sensacións que percibín coa súa verdadeira representación. Non lle daremos a nosa confianza, non apoiaremos estes malos orzamentos, non, non, non... dixeron durante os días previos ao debate do Pleno para, poucas horas antes, dicir que permitirían que se aprobasen os orzamentos. Non hai máis que unha explicación admisible porque todas as demais son sinceiramente repugnantes en política e na vida. Só obedeceu este cambio de 180º ás consignas e instrucións desde Santiago. Quintana e Touriño non se poden permitir unha ferida aberta en Lugo durante semanas, sangrando tensións e reproches mutuos entre Orozco e Lage, que salpicarían inevitablemente as relacións do Bigobierno xunteiro a poucas datas da cita electoral.

Deste xeito caeu o pano, con dous partidos que trataron de xustificar o inxustificable e outro, o Partido Popular, que novamente fixo gala de responsabilidade e coherencia e que, por desgraza, cando pasen uns meses poderá dicir que as súas predicións se cumpriron. Claro que entre tanto as maquinarias intoxicadoras apoiadas por todo o esforzo propagandístico conseguirán facerlle ver ao lucense que eles actuaron con responsabilidade e os malos da peli eran os de sempre.

domingo, 9 de noviembre de 2008

Por la puerta de atrás

Lugo no tiene presupuestos municipales para 2009. Por ahora. Y digo por ahora porque sin duda, y el que mejor lo sabe es el Alcalde, los va a tener pronto.

Durante los últimos días, manifesté mi asombro porque el señor Orozco se lanzaba, de forma apresurada, a convocar el pleno ordinario de noviembre que incluía, en medio de 15 asuntos, los presupuestos del próximo año.

Este hecho llamó mi atención, por ser un gobierno en minoría y porque hace doce meses las formas y la táctica fueron otras: se convocó a la oposición a negociar y el grupo popular, en un acto de responsabilidad, coherencia y generosidad política, dio su apoyo a aquellos presupuestos. El pago por ello fue mínimo: tan sólo cinco de la batería de obras o actuaciones que pedimos se cumplieron.

Entonces, si el año pasado fue posible, ¿qué podía mover al Alcalde a no buscar un acuerdo similar por Lugo este año?

Lo primero, que él sabía que no había cumplido sus compromisos con el grupo popular y, por lo tanto, cosecharía merecidos reproches.

Lo segundo, que su balance de gestión aún era peor. Sólo ha sido capaz de ejecutar el 14% del Plan de inversiones.

Con estas premisas, después de presentar un pésimo balance y ganarse la pérdida de confianza del principal grupo de la oposición y el único que le presta apoyos por el bien de Lugo, “¿Para que perder el tiempo en negociar?", debió pensar Orozco, “mucho mejor llevarlos a pleno, que me los tumben, que ya me haré la víctima ante los lucenses” (papel por el que todos le otorgaríamos un Oscar a la mejor interpretación) “y después de pasar el pleno me someto a una cuestión de confianza que, como el PP y el BNG no me van a presentar una moción de censura”, (no ocurriría lo mismo de ser el PP quien ocupase la alcaldía) “el reglamento me permite que los presupuestos” (los mismos que la oposición rechazó) “queden aprobados automáticamente en treinta días”.

Esto debió de pensar el Alcalde y esta fue la estrategia que siguió.

Así se evitó negociar, porque siempre hay que ceder, y así conseguirá en pocos días tener sus presupuestos, que no son los que Lugo necesita. Serán los presupuestos de un Alcalde en soledad.

Los lucenses deben saber que estos presupuestos hipotecarán sensiblemente las cuentas municipales los próximos años. “Detrás de mí, el diluvio” debió de pensar.

Nunca un Alcalde en minoría tuvo en la oposición un grupo, el popular, tan generoso y coherente en sus planteamientos, que antepuso los intereses de Lugo a los de su propio partido. Por eso es especialmente grave que Orozco haya forzado esta vía para tener unos presupuestos.

El día 4, Orozco anunciaba que en seis días convocaría un nuevo pleno para someterse a la confianza de la Corporación vinculando esa confianza a los Presupuestos presentados. Era la prueba a mis sospechas fundadas de que todo era una estrategia perfectamente calculada. El papel de victima comenzaba a representarse. Este lunes 10 de noviembre continuará la representación.

Lugo tendrá Presupuestos. No serán los adecuados a la situación económica que estamos viviendo, pero lo peor es que los tendrá por la puerta de atrás.

___________________________________________________________________


Pola porta de atrás

Lugo non ten orzamentos municipais para 2009. Por agora. E digo por agora porque sen dúbida, e o que mellor o sabe é o Alcalde, vainos ter pronto.

Durante os últimos días, manifestei o meu asombro porque o señor Orozco lanzábase, de forma apresurada, a convocar o pleno ordinario de novembro que incluía, no medio de 15 asuntos, os orzamentos do próximo ano.

Este feito chamou a miña atención, por ser un goberno en minoría e porque hai doce meses as formas e a táctica foron outras: convocouse á oposición a negociar e o grupo popular, nun acto de responsabilidade, coherencia e xenerosidade política, deu o seu apoio a aqueles orzamentos. O pago por iso foi mínimo: tan só cinco da batería de obras ou actuacións que pedimos se cumpriron.

Entón, se o ano pasado foi posible, que podía mover ao Alcalde a non buscar un acordo similar por Lugo este ano?

O primeiro, que el sabía que non cumprira os seus compromisos co grupo popular e, polo tanto, cultivaría merecidos reproches.

O segundo, que o seu balance de xestión aínda era peor. Só foi capaz de executar o 14% do Plan de investimentos.

Con estas premisas, logo de presentar un pésimo balance e gañarse a perda de confianza do principal grupo da oposición e o único que lle presta apoios polo ben de Lugo, "Para que perder o tempo en negociar?", debeu pensar Orozco, "moito mellor levalos a pleno, que mos tomben, que xa me farei a vítima ante os lucenses" (papel polo que todos outorgariámoslle un Oscar á mellor interpretación) "e logo de pasar o pleno sométome a unha cuestión de confianza que, como o PP e o BNG non me van a presentar unha moción de censura", (non ocorrería o mesmo de ser o PP quen ocupase a alcaldía) "o regulamento permite que os orzamentos" (os mesmos que a oposición rexeitou) "queden aprobados automaticamente en trinta días".

Isto debeu de pensar o Alcalde e esta foi a estratexia que seguiu.

Así se evitou negociar, porque sempre hai que ceder, e así conseguirá en poucos días ter os seus orzamentos, que non son os que Lugo necesita. Serán os orzamentos dun Alcalde en soidade.

Os lucenses deben saber que estes orzamentos hipotecarán sensiblemente as contas municipais os próximos anos. "Detrás de min, o diluvio" debeu de pensar..

Nunca un Alcalde en minoría tivo na oposición un grupo, o popular, tan xeneroso e coherente nas súas formulacións, que antepuxo os intereses de Lugo aos do seu propio partido. Por iso é especialmente grave que Orozco force esta vía para ter uns orzamentos.

O día 4, Orozco anunciaba que en seis días convocaría un novo pleno para someterse á confianza da Corporación vinculando esa confianza aos Orzamentos presentados. Era a proba ás miñas sospeitas fundadas de que todo era unha estratexia perfectamente calculada. O papel de victima comezaba a representarse. Este luns 10 de novembro continuará a representación.

Lugo terá Orzamentos. Non serán os adecuados á situación económica que estamos vivindo, pero o peor é que os terá pola porta de atrás.

domingo, 2 de noviembre de 2008

Sólo tres reflexiones

Este fin de semana tuve que acudir a un acto militar, una jura de bandera. Sí, todavía se jura o promete fidelidad a una serie de valores (palabra también algo infrautilizada). El acto se celebró en Zaragoza, en el patio de la Academia General Militar.

Para los que pertenecemos a las generaciones en las que por vocación o por obligación vestimos algún día el uniforme militar (ahora, y desde hace años en que se eliminó el servicio militar obligatorio ya es muy poco frecuente) estos acontecimientos reviven en nosotros muchas sensaciones y sentimientos difíciles de explicar a quien no los haya vivido, por lo que no lo intentaré en esta líneas pero sí, y a modo de resumen, diré que ver a tantas familias emocionarse viendo lo que sus hijas e hijos juran, aunque sea infrecuente es positivo y por eso espero que estas tradiciones se mantengan por mucho tiempo.

La segunda reflexión deriva del viaje en sí. De Madrid a Zaragoza, en AVE, una hora y quince minutos. De Lugo a Madrid en tren, no AVE, 9 horas.

¿Alguien duda de que existan dos modelos de desarrollo en España en función de las comunicaciones con las que cada una de las zonas cuenta? En Galicia, especialmente Lugo, estamos encuadrados en la España de las 9 horas para llegar a Madrid en tren, o las 6 en autobús o las casi 5 en coche particular. Frente a esto difícilmente podremos ser competitivos o disfrutar de las oportunidades de otros ciudadanos españoles que escuchando estas cifras pensarán que vivimos fuera de España.

La tercera y última reflexión de este artículo hace mención al acontecimiento que acaba de terminar hace semanas en Zaragoza y que se nos vendió como un gran éxito de visitantes y por lo tanto de negocio para Zaragoza. Bueno pues charlando con el taxista que me trasladaba al tren me decía que ni los visitantes fueron tantos ni las oportunidades de negocio se notaron más allá de la plaza del Pilar o del propio recinto de la Expo. Un evento que ha costado miles de millones de las antiguas pesetas y que no ha servido para cumplir los objetivos que se marcaron desde las instancias gubernamentales de España y Zaragoza. ¿Volveremos a ver pabellones cerrados e instalaciones infrautilizadas como recuerdo de una Expo? Y todo esto en medio de una gran crisis económica.

Nada más, porque eran sólo tres.



_____________________________________________________________________________________



Só tres reflexións

Este fin de semana tiven que acudir a un acto militar, unha xura de bandeira. Si, aínda se xura ou promete fidelidade a unha serie de valores (palabra tamén algo infrautilizada). O acto celebrouse en Zaragoza, no patio da Academia Xeral Militar.

Para os que pertencemos ás xeracións nas que por vocación ou por obrigación vestimos algún día o uniforme militar (agora, e desde hai anos en que se eliminou o servizo militar obrigatorio xa é moi pouco frecuente) estes acontecementos reviven en nós moitas sensacións e sentimentos difíciles de explicar a quen non os viviu, polo que non o intentarei nesta liñas pero si, e a modo de resumo, direi que ver a tantas familias emocionarse vendo o que as súas fillas e fillos xuran, aínda que sexa infrecuente é positivo e por iso espero que estas tradicións se manteñan por moito tempo.

A segunda reflexión deriva da viaxe en si. De Madrid a Zaragoza, en AVE, unha hora e quince minutos. De Lugo a Madrid en tren, non AVE, 9 horas.

Alguén dubida de que existan dous modelos de desenvolvemento en España en función das comunicacións coas que cada unha das zonas conta? En Galicia, especialmente Lugo, estamos encadrados na España das 9 horas para chegar a Madrid en tren, ou as 6 en autobús ou as case 5 en coche particular. Fronte a isto dificilmente poderemos ser competitivos ou gozar das oportunidades doutros cidadáns españois que escoitando estas cifras pensarán que vivimos fóra de España.

A terceira e última reflexión deste artigo fai mención ao acontecemento que acaba de terminar hai semanas en Zaragoza e que se nos vendeu como un gran éxito de visitantes e polo tanto de negocio para Zaragoza. Ben, pois charlando co taxista que me trasladaba ao tren dicíame que nin os visitantes foron tantos nin as oportunidades de negocio se notaron máis aló da praza do Pilar ou do propio recinto da Expo. Un evento que custou miles de millóns das antigas pesetas e que non serviu para cumprir os obxectivos que se marcaron desde as instancias gobernamentais de España e Zaragoza. Volveremos ver pavillóns pechados e instalacións infrautilizadas como recordo dunha Expo? E todo isto no medio dunha gran crise económica.

Nada máis, porque eran só tres.

domingo, 26 de octubre de 2008

Bienvenido Mr. Marshall

"Con toda la humildad del mundo de un pobre alcalde de pueblo haga todo lo que pueda para que España esté también representada en ese foro que se celebra en su país en el mes de Noviembre". Así se dirigía hace pocos días nuestro Alcalde al embajador de Estados Unidos en España en el salón de Plenos del Ayuntamiento de Lugo.

Yo venía conduciendo con la radio puesta y esto se emitía en el informativo de cobertura nacional de las dos de la tarde. No pude evitar subir el volumen y prestar atención: era la voz de Orozco en Castilla-León no en Lugo. No daba crédito a lo que oía, mi Alcalde en su tono característico implorando la intercesión del embajador americano para que Bush le haga un hueco a Zapatero en la mesa. Sin comentarios.

Pero lo que me preocupa, al margen de la política internacional, es que esas declaraciones se producían casi al mismo tiempo de otras también pronunciadas por Orozco en las que decía que ya estaba cansado de ir a Santiago a perder el tiempo, en referencia a sus entrevistas con Consellerías gobernadas por el BNG.

De ambas frases se pueden sacar diferentes conclusiones, aunque yo solo extraeré dos y el resto las dejo para los que queráis hacerlo en este blog: ¿Se debe cansar un Alcalde de ir a gestionar proyectos a Santiago? ¿Es perder el tiempo realizar tales gestiones, o lo es más dedicarse a suplicar a favor de su jefe político en temas de política internacional?

Que nuestro alcalde haya pronunciado las palabras con las que comienza este artículo quedará pronto en anecdótico, pero a mí me gustaría que cuando se hable de Lugo a nivel nacional sea por algo más serio.

A la mañana siguiente, en una tertulia radiofónica un periodista comentaba que Orozco ya tenia asegurada una Cancillería y que Moratinos podía empezar a preocuparse.

Mucha gente se quedará con esta parte de la historia, pero a mí me sigue preocupando más que un Alcalde, el de mi ciudad, diga que no está dispuesto a perder el tiempo en Santiago exigiendo inversiones para Lugo.

Eso sí, en pocos días debatiremos los presupuestos de este Ayuntamiento para 2009, y todos verán que ya no es necesario buscar dinero fuera ,porque aquí lo pagamos todo nosotros solitos y no pasa nada. Aunque a lo mejor es que ya viene Mr. Marshall.



______________________________________________________________________________________________



Benvido Mr. Marshall

"Con toda a humildade do mundo dun pobre alcalde de pobo faga todo o que poida para que España estea tamén representada nese foro que se celebra no seu país no mes de Novembro". Así se dirixía hai poucos días o noso Alcalde ao embaixador de Estados Unidos en España no salón de Plenos do Concello de Lugo.

Eu viña conducindo coa radio posta e isto emitíase no informativo de cobertura nacional das dúas da tarde. Non puiden evitar subir o volume e prestar atención: era a voz de Orozco en Castela-León non en Lugo. Non daba crédito ao que oía, o meu Alcalde no seu ton característico implorando a intercesión do embaixador americano para que Bush lle faga un oco a Zapatero na mesa. Sen comentarios.

Pero o que me preocupa, á marxe da política internacional, é que esas declaracións producíanse case ao mesmo tempo doutras tamén pronunciadas por Orozco nas que dicía que xa estaba cansado de ir a Santiago a perder o tempo, en referencia ás súas entrevistas con Consellerías gobernadas polo BNG.

De ambas as frases pódense sacar diferentes conclusións, aínda que eu só extraerei dúas e o resto déixoas para os que queirades facelo neste blog: Débese cansar un Alcalde de ir xestionar proxectos a Santiago? É perder o tempo realizar tales xestións, ou o é máis dedicarse a suplicar a favor do seu xefe político en temas de política internacional?

Que o noso alcalde pronuncie as palabras coas que comeza este artigo quedará pronto en anecdótico, pero a min gustaríame que cando se fale de Lugo a nivel nacional sexa por algo máis serio.

Á mañá seguinte, nun faladoiro radiofónico un xornalista comentaba que Orozco xa tenia asegurada unha Cancillería e que Moratinos podía empezar a preocuparse.

Moita xente quedará con esta parte da historia, pero a min ségueme a preocupar máis que un Alcalde, o da miña cidade, diga que non está disposto a perder o tempo en Santiago esixindo investimentos para Lugo.

Iso si, en poucos días debateremos os orzamentos deste Concello para 2009, e todos verán que xa non é necesario buscar diñeiro fora, porque aquí pagámolo todo nós solitos e non pasa nada. Aínda que se cadra é que xa vén Mr. Marshall.

domingo, 19 de octubre de 2008

Mal comienzo

“Si al final el AVE no llega, que haya un tren convencional”, con esta frase nos sorprendió el Alcalde de Lugo durante su discurso en la recepción oficial a la Corporación de Ferrol. Algo debe pasar cuando él mismo reconoce públicamente en el Salón de Plenos que peligran los plazos comprometidos por el gobierno socialista con esta provincia.

También es llamativo que añadiera que “trabajaremos por mejorar el tren convencional”, quien acaba de votar en contra de una batería de propuestas del Partido Popular en esa dirección.

Durante el Pleno municipal del pasado día 7 de octubre, defendí propuestas encaminadas a solicitar del Gobierno la puesta en servicio de un tren diario y diurno entre Lugo y Madrid en ambos sentidos, la necesidad de abordar la electrificación de la línea ferroviaria entre Monforte y A Coruña, necesarios para poder ir directos a Barcelona sin necesidad de trasbordo en Monforte, y el incremento de frecuencias con Monforte y A Coruña.

En el transcurso del debate aceptamos incorporar propuestas de otros grupos que, sin ser urgentes, entendíamos no distorsionaban la proposición inicial.

Repetí, hasta rayar, que eran momentos de unidad política, que ahora no se trataba de ver quién se colgaba medallas, que no eran momentos de reproches entre unos y otros, que junto a la unidad política debería existir movilización ciudadana, y que todos deberíamos hacer un seguimiento y defensa firme de las propuestas que fuésemos aprobando.

La excesiva protección de los gobernantes locales hacia sus compañeros del Partido Socialista en Santiago y Madrid, ese miedo a no crear problemas, a no molestar, unido a un exceso de celo por parte de los nacionalistas para que no se cambie ni una coma de lo que ellos proponen, impidió la unidad y el consenso, aunque se aprobaran dos propuestas. Ahora se tendrán que impulsar ambas, y estaremos atentos a su cumplimiento.

Salí defraudado de aquel pleno por la miopía y la cortedad de algunos planteamientos, por no ser capaces de sumar en las cosas donde la provincia realmente se la juega.

Se perdió la primera oportunidad pero mi empeño no termina en aquella tarde. Vendrán otras.


_____________________________________________________________________________



Mal comezo

"Se ao final o AVE non chega, que haxa un tren convencional", con esta frase sorprendeunos o Alcalde de Lugo durante o seu discurso na recepción oficial á Corporación de Ferrol. Algo debe pasar cando el mesmo recoñece publicamente no Salón de Plenos que perigan os prazos comprometidos polo goberno socialista con esta provincia.

Tamén é rechamante que engadise que “traballaremos por mellorar o tren convencional”, quen acaba de votar en contra dunha batería de propostas do Partido Popular nesa dirección.

Durante o Pleno municipal do pasado día 7 de outubro, defendín propostas encamiñadas a solicitar do Goberno a posta en servizo dun tren diario e diúrno entre Lugo e Madrid en ambos os sentidos, a necesidade de abordar a electrificación da liña ferroviaria entre Monforte e A Coruña, necesarios para poder ir directos a Barcelona sen necesidade de transbordo en Monforte, e o incremento de frecuencias con Monforte e A Coruña.

No transcurso do debate aceptamos incorporar propostas doutros grupos que, sen ser urxentes, entendiamos non distorsionaban a proposición inicial.

Repetín, ata raiar, que eran momentos de unidade política, que agora non se trataba de ver quen se colgaba medaias, que non eran momentos de reproches entre uns e outros, que xunto á unidade política debería existir mobilización cidadá, e que todos deberiamos facer un seguimento e defensa firme das propostas que fósemos aprobando.

A excesiva protección dos gobernantes locais cara aos seus compañeiros do Partido Socialista en Santiago e Madrid, ese medo a non crear problemas, a non molestar, unido a un exceso de celo por parte dos nacionalistas para que non se cambie nin unha coma do que eles propoñen, impediu a unidade e o consenso, aínda que se aprobasen dúas propostas. Agora teranse que impulsar ambas, e estaremos atentos ao seu cumprimento.

Saín defraudado daquel pleno pola miopía e a cortedade dalgunhas formulacións, por non ser capaces de sumar nas cousas onde a provincia realmente está a xogarse o seu futuro.

Perdeuse a primeira oportunidade pero o meu empeño non termina naquela tarde. Virán outras.

domingo, 12 de octubre de 2008

Se acabó la fiesta

Todavía retumban las últimas bombas de la sesión de fuegos artificiales y me pongo a escribir mis primeras impresiones sobre las fiestas que se acaban.

Hablando de fuegos, dos primeros apuntes. Me parecen exageradas cuatro sesiones en ocho días en estos tiempos y dado el precio de cada una. Por otro lado habría que procurar que el nivel sonoro de las explosiones se rebajara porque en muchas casas parece que se van a romper los cristales y además hay muchas personas, especialmente niños, que no lo pasan nada bien con esos estruendos. Los fuegos artificiales no necesitan mucho ruido para ser lucidos.

Estas fiestas comenzaron mal, con el incendio de dos churrerías que pudo acabar en tragedia pero que, por no soplar viento en ese momento, y a pesar de la falta de un plan bien coordinado para estas emergencias, se saldó con desgracias materiales que los afectados subsanaron en gran parte gracias a la solidaridad de compañeros de profesión.

A esto le siguió la polémica de los vendedores ilegales, llegados en autentica riada humana atraídos por la permisividad de años anteriores, especialmente el pasado 2007.
Está claro que el problema de los manteros lo tienen que resolver otras instancias superiores a las municipales, pero los Ayuntamientos deben marcar claramente las reglas del juego y evitar bandazos de un año para otro.

Conjugar intereses de vecinos, comerciantes y ambulantes (legales e ilegales) debe ser prioritario en tiempos de crisis económica, y dedicar un tiempo a pensar y organizar un plan en fiestas está claro que no estuvo en las agendas de los responsables municipales.

Gracias a una exigencia del Grupo Municipal Popular, este año una parte de los puestos de venta ambulante presentaron un aspecto más digno, tanto para los vendedores como para la imagen de la ciudad, pero esto no sirve de nada si al mismo tiempo se permite acampar en el interior del Parque Rosalía, desaguar en la vía pública en el Parque de la Milagrosa, y estacionar las furgonetas hasta en triple fila en lugares de tránsito y sobre aceras.

Ahora toca, entre todos, analizar las cosas que funcionaron bien y las que no. Ahora en caliente, sin dejar pasar meses, para que la próxima edición del San Froilán represente un salto cualitativo en nuestras fiestas.

Se termina San Froilán 2008, y una vez más el principal número del Programa ha sido el Tiempo, la meteorología, que nos ha regalado un veranillo mientras media España se inunda con lluvias y tormentas.

Esperaremos por las cuentas para poder realizar un balance completo. Mientras tanto volveremos a la dura realidad y a seguir apretándonos el cinturón porque la crisis no perdona ni durante los días de fiesta.

Para terminar en positivo, un deseo. Que en estos días festivos seamos más felices.


__________________________________________________________________


Acabou a festa

Aínda retumban as últimas bombas da sesión de fogos artificiais e póñome a escribir as miñas primeiras impresións sobre as festas que se acaban.

Falando de lumes, dous primeiros apuntes. Parécenme esaxeradas catro sesións en oito días nestes tempos e dado o prezo de cada unha. Doutra banda habería que procurar que o nivel sonoro das explosións se rebaixase porque en moitas casas parece que van romper os cristais e ademais hai moitas persoas, especialmente nenos, que non o pasan nada ben con eses estrondos. Os fogos artificiais non precisan de moito ruído para ser lucidos.

Estas festas comezaron mal, co incendio de dous churrerías que puido acabar en traxedia pero que, por non soprar vento nese momento, e a pesar da falta dun plan ben coordinado para estas urxencias, saldouse con desgrazas materiais que os afectados emendaron en gran parte grazas á solidariedade de compañeiros de profesión.

A isto seguiulle a polémica dos vendedores ilegais, chegados en autentica riada humana atraídos pola permisividade de anos anteriores, especialmente o pasado 2007.
Está claro que o problema dos manteros téñeno que resolver outras instancias superiores ás municipais, pero os Concellos deben marcar claramente as regras do xogo e evitar bandazos dun ano para outro.

Conxugar intereses de veciños, comerciantes e ambulantes (legais e ilegais) debe ser prioritario en tempos de crise económica, e dedicar un tempo a pensar e organizar un plan en festas está claro que non estivo nas axendas dos responsables municipais.

Grazas a unha esixencia do Grupo Municipal Popular, este ano unha parte dos postos de venda ambulante presentaron un aspecto máis digno, tanto para os vendedores como para a imaxe da cidade, pero isto non serve de nada se ao mesmo tempo se permite acampar no interior do Parque Rosalía, desaugar na vía pública no Parque da Milagrosa, e estacionar as furgonetas ata en tripla fila en lugares de tránsito e sobre beirarrúas.

Agora toca, entre todos, analizar as cousas que funcionaron ben e as que non. Agora en quente, sen deixar pasar meses, para que a próxima edición do San Froilán represente un salto cualitativo nas nosas festas.

Termínase San Froilán 2008, e unha vez máis o principal número do Programa foi o Tempo, a meteoroloxía, que nos regalou un veranillo mentres media España alágase con choivas e tormentas.

Esperaremos polas contas para poder realizar un balance completo. Mentres tanto volveremos á dura realidade e a seguir apertándonos o cinto porque a crise non perdoa nin durante os días de festa.

Para terminar en positivo, un desexo. Que nestes días festivos sexamos máis felices.

domingo, 5 de octubre de 2008

Crónica de un viaje anunciado

A las 23:07, la hora marcada como salida de Lugo en el billete, arranca el tren Estrella procedente de Ferrol y destino a Madrid. Comienza así el anunciado viaje en tren que prometí durante mi intervención en el Congreso al preguntar por la marginación del ferrocarril en nuestra provincia a la Ministra de Fomento.

El tren esta compuesto por la máquina y dos vagones, el primero de clase preferente, con butacas que no son reclinables y con un precio de 53,40 euros, y el de cola con cabinas cama y un precio de 120,20 euros, sólo ida.

Hojeo una revista que hay en el compartimento, el número de septiembre de “paisajes desde el tren”. Uno de sus artículos compara, a doble página, el tren en 1953 con el de 1996. El del 53, un TAF que alcanzaba una velocidad máxima de 120 Km/h, y el Ave Madrid-Sevilla con velocidades que rozan los 300Km/h. ¿De qué año es el tren en que estoy yo? Creo que uno de los años 80 pero cuya velocidad punta se acerca más al TAF que al Ave.

12:05 llegamos a Monforte. Cambio de la maquina diesel por una eléctrica. La parada se hace larga: 23 minutos. Recuerdo este mismo tren, cuando yo era joven, con vagones de segunda, primera, coche cama, literas, restaurante, etc. ocupando todo el largo del andén. Hoy semihuérfano de vagones, con los dos ya citados.

Seguimos el viaje y empiezo a contar las paradas: A las 12:50 en San Clodio-Quiroga con cruce de trenes (hay que decir que no tenemos doble vía), la siguiente a la 1:10 en A Rúa-Petín, otra más a las y veinte en O Barco de valedoras (5m), y voy perdiendo la cuenta mientras me arropo y trato de coger el sueño.

A las 5 de la mañana veo el cartel de “Venta de Baños” y en la estación un local que sugiere mucho, “Asociación vecinal amigos del ferrocarril”. Se nota mayor velocidad y cruces con otros trenes en movimiento. Estamos en la doble vía, en la otra España.

Abro la cortinilla y el amanecer deja ver El Escorial, Cercedilla..., estaciones con bastantes coches aparcados de los vecinos que han tomado un cercanías para ir al trabajo en Madrid.

En estos últimos minutos nuestro tren se cruza con más cercanías que todos los trenes de viajeros que paran en un día en la estación de Lugo. También se ven los embotellamientos de las carreteras de entrada a Madrid que contagian algo el ritmo del Estrella, que finalmente estaciona en Chamartín con 15 minutos de retraso.

Cumplí mi promesa. Ahora le toca a la Ministra cumplir la suya. Tren Hotel ya, y a pelear el diurno y diario a Madrid.

Que no tenga que volver a ser noticia una crónica como la de este viaje.


_______________________________________________________________________________________


Crónica dunha viaxe anunciada

Ás 23:07, a hora marcada como saída de Lugo no billete, arrinca o tren Estrela procedente de Ferrol e destino a Madrid. Comeza así a anunciada viaxe en tren que prometín durante a miña intervención no Congreso ao preguntar pola marxinación do ferrocarril na nosa provincia á Ministra de Fomento.

O tren esta composto pola máquina e dous vagóns, o primeiro de clase preferente, con butacas que non son reclinables e cun prezo de 53,40 euros, e o de cola con cabinas cama e un prezo de 120,20 euros, só ida.

Hojeo unha revista que hai no compartimento, o número de setembro de "paisaxes desde o tren". Un dos seus artigos compara, a dobre páxina, o tren en 1953 co de 1996. O do 53, un TAF que alcanzaba unha velocidade máxima de 120 Km/h, e o Ave Madrid-Sevilla con velocidades que rozan os 300Km/h. Nun tren de que ano estou eu? Creo que un dos anos 80 pero cuxa velocidade punta achegar máis ao TAF que ao Ave.

12:05 chegamos a Monforte. Cambio da maquina diesel por unha eléctrica. A parada faise longa: 23 minutos. Recordo este mesmo tren, cando eu era novo, con vagóns de segunda, primeira, coche cama, literas, restaurante... ocupando todo o longo da plataforma. Hoxe medio baleiro de vagóns, cos dous xa citados.

Seguimos a viaxe e empezo a contar as paradas: Ás 12:50 en San Clodio-Quiroga con cruzamento de trens (hai que dicir que non temos dobre vía), a seguinte á 1:10 na Rúa-Petín, outra máis ás e vinte no Barco de valedoras (5m), e vou perdendo a conta mentres me arroupo e trato de coller o soño.

Ás 5 da mañá vexo o cartel de "Venta de Baños" e na estación un local que suxire moito, "Asociación veciñal amigos do ferrocarril". Nótase maior velocidade e cruces con outros trens en movemento. Estamos na dobre vía, na outra España.

Abro a cortinilla e o amencer deixa ver El Escorial, Cercedilla..., estacións con bastantes coches aparcados dos veciños que tomaron un cercanías para ir ao traballo en Madrid.

Nestes últimos minutos o noso tren crúzase con máis cercanías que todos os trens de viaxeiros que paran nun día na estación de Lugo. Tamén ven os embotellamentos das estradas de entrada a Madrid que contaxian algo o ritmo do Estrela, que finalmente estaciona en Chamartín con 15 minutos de atraso.

Cumprín a miña promesa. Agora tócalle á Ministra cumprir a súa. Tren Hotel xa, e a pelexar o diúrno e diario a Madrid.

Que non teña que volver ser noticia unha crónica como a desta viaxe.

domingo, 28 de septiembre de 2008

Sesión de control

La propia palabra lo dice: control. La sesión de los miércoles en el Congreso de los Diputados se dedica a someter la gestión del Gobierno al control democrático de la oposición mediante las preguntas que formulan los diputados a los diferentes ministros. También preguntan los diputados del partido en el gobierno, pero estas preguntas deberían suprimirse por estar diseñadas por y para lucimiento del ministro en suerte.

El pasado miércoles me cupo el honor y la responsabilidad de preguntar a la responsable del Ministerio de Fomento, la señora Álvarez, sobre la marginación que sufre Lugo en los planes ferroviarios. Quien quiera ver la pregunta y la respuesta completa lo puede hacer a través de los enlaces que la página Web del grupo municipal popular del Ayuntamiento de Lugo tiene al vídeo que registró la sesión.

Yo sólo quiero resaltar lo que quedó sin contestar.

• ¿Por qué si desde enero de 2003 está listo el estudio informativo de la línea de alta velocidad entre Ourense y Lugo, llevamos más de 5 años sin Declaración de Impacto Ambiental y, por tanto, sin poder continuar el resto de los trámites previos a la ejecución de la obra?.
• ¿Por qué si en junio de 2003 se adjudicó el estudio informativo de las líneas de alta velocidad entre Ponferrada y Monforte, y entre A Coruña y Lugo, todavía no conocemos tal estudio?
• ¿Piensa el Ministerio electrificar la línea entre Lugo y Monforte?
• ¿Piensa el Ministerio restablecer un tren diario y diurno entre Lugo y Madrid?

Estas preguntas quedaron sin respuesta y ello merece algún comentario.

Si había estudios informativos en un caso y sólo teníamos que someterlos a la declaración de Impacto Ambiental, y si en otros se habían adjudicado los estudios informativos, el hecho de estar paralizados estos expedientes sólo puede obedecer a la orden de alguien con poderes para ello… ¿la Ministra Álvarez?

No perdamos de vista que el Presidente del gobierno tiene un compromiso muy claro con León y por ello estoy seguro que antes de que finalice la legislatura el AVE llegará a esta ciudad, por lo que contar con una línea electrificada entre Lugo y Monforte nos puede posicionar en mejores condiciones que la espera del AVE por Ourense. Por eso me preocupa la falta de compromiso de la Ministra en esta cuestión.

Finalmente nos quedaremos sin un tren diurno y diario (son dos cosas distintas que la Ministra confundió) entre Lugo y Madrid.

Eso sí, ya sabemos que como a algo tenía que contestar con algún compromiso, en unos meses el tren estrella (¿será porque va a la velocidad de la luz?) que sale sobre las 11 de la noche de Lugo y llega a las 8 de la mañana a Madrid (9 horas) será sustituido por un tren hotel (el nombre es porque tiene camas y restaurante), y reducirá el trayecto en casi dos horas. Bueno, mientras esperamos y buscamos nuevas respuestas veremos cuántas estrellas le ponemos al hotel rodante.


____________________________________________________________________


Sesión de control

O di a propia palabra: control. A sesión dos mércores no Congreso dos Deputados adícase a someter a xestión do Goberno ao control democrático da oposición mediante as preguntas que formulan os deputados aos diferentes ministros. Tamén preguntan os deputados do partido no goberno, pero estas preguntas deberían suprimirse por estar deseñadas por e para lucimento do ministro en sorte.

O pasado mércores cóubome o honor e a responsabilidade de preguntar á responsable do Ministerio de Fomento, a señora Álvarez, sobre a marxinación que sofre Lugo nos plans ferroviarios. Quen queira ver a pregunta e a resposta completa pódeo facer a través das ligazóns que a páxina Web do grupo municipal popular do Concello de Lugo ten ao vídeo que rexistrou a sesión.

Eu só quero resaltar o que quedou sen contestar.

• Por que se desde xaneiro de 2003 está listo o estudo informativo da liña de alta velocidade entre Ourense e Lugo, levamos máis de 5 anos sen Declaración de Impacto Ambiental e, polo tanto, sen poder continuar o resto dos trámites previos á execución da obra?.
• Por que se en xuño de 2003 adxudicouse o estudo informativo das liñas de alta velocidade entre Ponferrada e Monforte, e entre A Coruña e Lugo, aínda non coñecemos tal estudo?
• Pensa o Ministerio electrificar a liña entre Lugo e Monforte?
• Pensa o Ministerio restablecer un tren diario e diúrno entre Lugo e Madrid?

Estas preguntas quedaron sen resposta e iso merece algún comentario.

Se había estudos informativos nun caso e só tiñamos que sometelos á declaración de Impacto Ambiental, e se noutros adxudicáranse os estudos informativos, o feito de estar paralizados estes expedientes só pode obedecer á orde de alguén con poderes para iso… a Ministra Álvarez?

Non perdamos de vista que o Presidente do goberno ten un compromiso moi claro con León e xa que logo estou seguro que antes de que finalice a lexislatura a AVE chegará a esta cidade, polo que contar cunha liña electrificada entre Lugo e Monforte pódenos posicionar en mellores condicións que a espera do AVE por Ourense. Por iso preocúpame a falta de compromiso da Ministra nesta cuestión.

Finalmente quedarémonos sen un tren diúrno e diario (son dúas cousas distintas que a Ministra confundiu) entre Lugo e Madrid.

Iso si, xa sabemos que como a algo tiña que contestar con algún compromiso, nuns meses o tren estrella (¿será porque vai á velocidade da luz?) que sae sobre as 11 da noite de Lugo e chega ás 8 da mañá a Madrid (9 horas) será substituído por un tren hotel (o nome é porque ten camas e restaurante), e reducirá o traxecto en case dúas horas. Bo, mentres esperamos e buscamos novas respostas veremos cuántas estrelas lle poñemos ao hotel rodante.

domingo, 21 de septiembre de 2008

Lugo También Existe

Xoan Carlos Vidal acertaba de lleno en su artículo sobre la conmemoración de los 125 años de la puesta en funcionamiento de la línea de ferrocarril A Coruña-Palencia y de la inauguración de la estación de Monforte de Lemos.

Nos cita, entre otras cuestiones, el progresivo desmantelamiento de la estación, o la desacertada decisión de traer algún día el AVE a Galicia por Ourense y no por el más importante nudo ferroviario de comunicaciones, que lo fue, de Monforte.

Desde niño pasé horas muy felices en esa estación. Viví en ella. Mi familia regentaba la concesión de la Fonda de la Estación, como así la llamaban. Mis abuelos fueron testigos directos de la efeméride que ahora se acaba de celebrar, y no hace falta haber tenido las experiencias que yo acumulo en mi memoria para concluir que cualquier parecido entre la actualidad y los tiempos que vivió el ferrocarril en Monforte son pura casualidad.

Los romanos fueron de esas civilizaciones que tendrían sus defectos, pero a las que ningún historiador les negará su preparación y capacidad para ejecutar las grandes infraestructuras que aún hoy perduran entre nosotros, e incluso a pesar de nosotros. ¿Qué sería de Lugo sin su muralla o sin su puente romano?.

Fueron los romanos los que, tras pormenorizados estudios del terreno para ejecutar su penetración hacia estas tierras, decidieron entrar a través del valle del Sil hasta Monforte. Siglos más tarde, estas vías de penetración fueron copiadas para la entrada del ferrocarril, haciendo que Monforte fuera punto de unión y desunión de trenes que, procedentes de la Meseta, se dirigían a Coruña o a Vigo y viceversa.

Los lucenses dejamos que una equivocada decisión, y me da igual que la tomaran unos u otros, provocase que toda aquella vida se fuera de nuestra provincia a la ciudad de Ourense.

Y el error lo fue no sólo desde el punto de vista de penetración, sino también de incumplimiento de la premisa de que toda vía de comunicación debe servir para integrar el territorio que atraviesa y dar servicio al mayor número de habitantes. Nadie dudará que la población existente entre Benavente y Ourense no supone ni el 25% de la que vive en la línea Astorga-Ponferrada-O Barco-A Rua-Quiroga-Monforte.

Ahora es tiempo de aprender de los errores del pasado, de buscar la unidad política para reivindicar con firmeza y argumentos, de conseguir que la sociedad lucense sea consciente y, por tanto, lidere nuestras reivindicaciones.

Sé que es difícil luchar por algo que para muchos es desconocido. No se puede echar de menos algo que nunca se tuvo, pero entre todos, y cada uno desde su sitio, debemos decir, con educación pero con firmeza y sin complejos, que Lugo también existe.

De cómo hagamos las cosas hoy dependerá lo que consigamos mañana, y en esta larga batalla no podemos perder de vista que las cosas se consiguen paso a paso: Primero el tren convencional, a continuación los cercanías, y después el AVE.

Hay que ganar el futuro sin perder el presente.

___________________________________________________________________


Lugo Tamén Existe


Xoan Carlos Vidal acertaba de cheo no seu artigo sobre a conmemoración dos 125 anos da posta en funcionamento da liña de ferrocarril A Coruña-Palencia e da inauguración da estación de Monforte de Lemos.

Cítanos, entre outras cuestións, o progresivo desmantelamento da estación, ou a desacertada decisión de traer algún día o AVE a Galicia por Ourense e non polo máis importante nó ferroviario de comunicacións, que o foi, de Monforte.

Desde neno pasei horas moi felices nesa estación. Vivín nela. A miña familia rexentaba a concesión da Fonda da Estación, como así a chamaban. Os meus avós foron testemuñas directas da efeméride que agora se acaba de celebrar, e non fai falta ter as experiencias que eu acumulo na miña memoria para concluír que calquera parecido entre a actualidade e os tempos que viviu o ferrocarril en Monforte son pura casualidade.

Os romanos foron desas civilizacións que terían os seus defectos, pero ás que ningún historiador negaralles a súa preparación e capacidade para executar as grandes infraestruturas que aínda hoxe perduran entre nós, e ata a pesar de nós. Que sería de Lugo sen a súa muralla ou sen a súa ponte romana?.

Foron os romanos os que, tras pormenorizados estudos do terreo para executar a súa penetración cara a estas terras, decidiron entrar a través do val do Sil ata Monforte. Séculos máis tarde, estas vías de penetración foron copiadas para a entrada do ferrocarril, facendo que Monforte fose punto de unión e desunión de trens que, procedentes da Meseta, dirixíanse a Coruña ou a Vigo e viceversa.

Os lucenses deixamos que unha equivocada decisión, e dáme igual que a tomasen uns ou outros, provocase que toda aquela vida fósese da nosa provincia á cidade de Ourense.

E o erro foino non só desde o punto de vista de penetración, senón tamén de incumprimento da premisa de que toda vía de comunicación debe servir para integrar o territorio que atravesa e dar servizo ao maior número de habitantes. Ninguén dubidará que a poboación existente entre Benavente e Ourense non supón nin o 25% da que vive na liña Astorga-Ponferrada-O Barco-A Rua-Quiroga-Monforte.

Agora é tempo de aprender dos erros do pasado, de buscar a unidade política para reivindicar con firmeza e argumentos, de conseguir que a sociedade lucense sexa consciente e, xa que logo, lidere as nosas reivindicacións.

Sei que é difícil loitar por algo que para moitos é descoñecido. Non se pode botar de menos algo que nunca se tivo, pero entre todos, e cada un desde o seu sitio, debemos dicir, con educación pero con firmeza e sen complexos, que Lugo tamén existe.

De como fagamos as cousas hoxe dependerá o que consigamos mañá, e nesta longa batalla non podemos perder de vista que as cousas conséguense paso a paso: Primeiro o tren convencional, a continuación os proximidades, e despois o AVE.

Hai que gañar o futuro sen perder o presente.

domingo, 14 de septiembre de 2008

Árbitros caseros

No es necesario ser un gran aficionado para saber qué se entiende por arbitraje casero.

No ver los penaltis que cometen los de casa, perdonar fueras de juego, o sacar tarjetas amarillas y rojas al contrario serían ejemplos de ese arbitraje parcial.

En otros foros, menos deportivos, quien preside debates en Plenos municipales, autonómicos o nacionales, es a su vez miembro de uno de los “equipos” presentes en el Salón de Plenos, y además vota.

Por ello uno no espera mucha imparcialidad de los Presidentes de turno, pero al menos sí que supone que tratarán de disimular y que harán lo que en su mano esté para salvar el trance y pasar a la historia.

Hace pocos días, en el último Pleno municipal del Ayuntamiento de Lugo, tuvimos ocasión de comprobar cómo puede llegar a actuar un Alcalde-Presidente de Corporación cuando dirige el desarrollo de una Sesión. El Reglamento es claro y todos tenemos que cumplirlo, y en caso de dudas interpretativas, existe un Secretario que tiene entre sus funciones la de asesorar a toda la Corporación.

Hasta aquí nada que sorprenda.

Lo verdaderamente sorprendente se produce cuando un portavoz de la oposición en el uso de la palabra, y explicando los motivos de su propuesta, es interrumpido por quien preside, con el argumento de que no se esta ciñendo a la cuestión, “PORQUE LO QUE ESTA DICIENDO NO ESTA ESCRITO EN LA EXPOSICIÓN DE MOTIVOS DE SU PROPUESTA”.

Nunca, en toda mi vida, y ya llevo algunos años participando en debates, ya sea presidiéndolos, sentado en los bancos del gobierno o en los de la oposición, había escuchado argumentación tan peregrina y peligrosa.

Decir que uno se sale de la cuestión porque no lo tenía previamente escrito en el texto de la Propuesta, es como proponer que a los Plenos vayamos a leer lo que previamente hemos redactado y a continuación, sin posibilidad de abrir debate alguno porque nos vamos por los cerros de Úbeda, pasar a votar.

Para los que no lo vieron, que son la mayoría ya que los medios de comunicación presentes no se hicieron eco de esta conducta, decirles que la Proposición que debatíamos era sobre medidas para paliar la crisis económica, y los datos que se estaban facilitando cuando fui interrumpido eran sobre cifras del paro, de precios, de impuesto… es decir, todo que ver con la crisis económica.

Me parece peligroso que éste sea el concepto que algunas personas pueden llegar a tener, con el paso del tiempo en el poder, de su papel como árbitros y directores de un Pleno Municipal.

Cuando cualquiera de nosotros escucha la crítica del rival, debe tener la suficiente templanza para encajar y posteriormente replicar con elegancia y habilidad.

Pero lo que nunca se debe volver a producir es que en pleno juego te empiecen a interrumpir y a sacar tarjetas amarillas, mientras a los del equipo de quien arbitra se les permite bien pasar de contestar a las preguntas que se les formulan o bien hablar el tiempo que quieran y de lo que quieran.

La verdadera vida política municipal requiere mucha paciencia, generosidad en el trato con el resto de compañeros de otras formaciones políticas y altura de miras: los intereses de la ciudad por encima de los de tu Partido.

Y visto lo visto, y lo que nos queda por ver, esto escasea.


__________________________________________________________________


Árbitros caseiros

Non é necesario ser un gran afeccionado para saber que se entende por arbitraxe caseira.

Non ver os penaltis que cometen os de casa, perdoar foses de xogo, ou sacar cartóns amarelos e vermellas ao contrario serían exemplos desa arbitraxe parcial.

Noutros foros, menos deportivos, quen preside debates en Plenos municipais, autonómicos ou nacionais, é á súa vez membro dun dos "equipos" presentes no Salón de Plenos, e ademais vota.

Por iso un non espera moita imparcialidade dos Presidentes de quenda, pero polo menos si que supón que tratarán de disimular e que farán o que na súa man estea para salvar o transo e pasar á historia.

Hai poucos días, no último Pleno municipal do Concello de Lugo, tivemos ocasión de comprobar como pode chegar a actuar un Alcalde-Presidente de Corporación cando dirixe o desenvolvemento dunha Sesión. O Regulamento é claro e todos temos que cumprilo, e en caso de dúbidas interpretativas, existe un Secretario que ten entre as súas funcións a de asesorar a toda a Corporación.

Ata aquí nada que sorprenda.

O verdadeiramente sorprendente prodúcese cando un portavoz da oposición no uso da palabra, e explicando os motivos da súa proposta, é interrompido por quen preside, co argumento de que non se esta ciñendo á cuestión, "PORQUE O QUE ESTA A DICIR NON ESTA ESCRITO NA EXPOSICIÓN DE MOTIVOS DA SÚA PROPOSTA".

Nunca, en toda a miña vida, e xa levo algúns anos participando en debates, xa sexa presidíndoos, sentado nos bancos do goberno ou nos da oposición, escoitara argumentación tan peregrina e perigosa.

Dicir que un se sae da cuestión porque non o tiña previamente escrito no texto da Proposta, é como propor que aos Plenos vaiamos ler o que previamente redactamos e a continuación, sen posibilidade de abrir debate algún porque nos imos polos cerros de Úbeda, pasar a votar.

Para os que non o viron, que son a maioría xa que os medios de comunicación presentes non se fixeron eco desta conduta, dicirlles que a Proposición que debatiamos era sobre medidas para paliar a crise económica, e os datos que se estaban facilitando cando fun interrompido eran sobre cifras do paro, de prezos, de impostos... é dicir, todo que ver coa crise económica.

Paréceme perigoso que este sexa o concepto que algunhas persoas poden chegar a ter, co paso do tempo no poder, do seu papel como árbitros e directores dun Pleno Municipal.

Cando calquera de nós escoita a crítica do rival, debe ter a suficiente temperanza para encaixar e posteriormente replicar con elegancia e habilidade.

Pero o que nunca se debe volver producir é que en pleno xogo empecen a te interromper e a sacar cartóns amarelos, mentres aos do equipo de quen arbitra se lles permite ben pasar de contestar ás preguntas que se lles formulan ou ben falar o tempo que queiran e do que queiran.

A verdadeira vida política municipal require moita paciencia, xenerosidade no trato co resto de compañeiros doutras formacións políticas e altura de miras: os intereses da cidade por encima dos do teu Partido.

E visto o visto, e o que nos queda por ver, isto escasea.

domingo, 7 de septiembre de 2008

Consejo de Ministros (y II)

En mi anterior artículo sobre este tema comenzaba analizando las cuatro primeras medidas que, a juicio de los expertos económicos, debería adoptar nuestro Gobierno en España para salir de la, ya reconocida oficialmente, delicadísima situación económica, por no querer llamarla crisis.

Si antes me refería a la necesidad de abordar urgentemente la reforma laboral, a la confección de unos presupuestos austeros sin perjudicar la licitación de infraestructuras, a las necesarias reformas para favorecer la competencia y bajar la inflación, o a las insuficientes medidas adoptadas en materia de impuestos, hoy completaré la lista de recomendaciones de los expertos con tres grupos de medidas urgentes y ampliamente demandadas.

La primera de ellas se refiere a la necesidad de abordar de una vez por todas las políticas de vivienda, especialmente las medidas encaminadas a favorecer la política de alquileres y de acceso a los jóvenes que necesitan su primera vivienda. Algo que fue un claro compromiso de Zapatero en su primera legislatura y que, a día de hoy, está lejos de cumplirse al haberse quedado en golpes de efecto, como la ayuda de los 210€ o las famosas zapatillas para los buscadores de pisos.

Los empresarios del sector reclaman medidas que ayuden a dar salida a las más de 600.000 viviendas que están por vender, antes de poner en marcha el Plan del Ministerio de Vivienda de construir 150.000 nuevas viviendas protegidas al año.

Pero si hay algo que se reclama a gritos desde todos los ámbitos de afectados es la necesaria eliminación de trabas en el mercado de alquiler, incorporándole las viviendas vacías, reformando la legislación ambigua y deficiente y agilizando los desahucios.

El segundo grupo de medidas que hay que comentar tienen como denominador común la liberalización total del mercado de la energía. Acabar con las tarifas eléctricas tuteladas y disminuir la enorme dependencia que tiene España del exterior son actuaciones necesarias. De la energía que consumimos, un 80% proviene del exterior.

Aquí hay que aclararse señor Presidente. No puede usted declararse contrario a la energía nuclear y prometer cerrar las centrales que tiene España, cosa que no ha realizado, y mientras tanto continuar comprando y utilizando importantes cantidades de esta energía nuclear proveniente de Francia. ¿Por qué pagar esas facturas si podríamos producirla más barata? Por no dar el brazo a torcer en un compromiso incumplido, en un nuevo gesto populista hacia sus socios de IU.

Por último, todos coinciden en la necesidad de construir más infraestructuras. Especialmente dándole un nuevo impulso al Plan Estratégico de Infraestructuras y Transporte. De momento, los datos indican que vamos en la dirección contraria porque, según los últimos datos publicados, llevamos un 28% menos de obra pública contratada durante el primer semestre en comparación con el mismo periodo de 2007.

Aquí Galicia, y en particular Lugo, se la juegan. Si se paralizan o ralentizan las obras necesarias en comunicaciones, especialmente en ferrocarril y autovías, Lugo puede perder definitivamente el tren, el tren de la vida.


__________________________________________________________________


Consello de Ministros (e II)


No meu anterior artigo sobre este tema comezaba analizando as catro primeiras medidas que, a xuízo dos expertos económicos, debería adoptar o noso Goberno en España para saír da, xa recoñecida oficialmente, delicadísima situación económica, por non querer chamala crise.

Se antes me referín á necesidade de abordar urxentemente a reforma laboral, á confección duns orzamentos austeros sen prexudicar a licitación de infraestruturas, ás necesarias reformas para favorecer a competencia e baixar a inflación, ou ás insuficientes medidas adoptadas en materia de impostos, hoxe completarei a lista de recomendacións dos expertos con tres grupos de medidas urxentes e amplamente demandadas.

A primeira delas refírese á necesidade de abordar dunha vez por todas as políticas de vivenda, especialmente as medidas encamiñadas a favorecer a política de alugueres e de acceso aos mozos que necesitan a súa primeira vivenda. Algo que foi un claro compromiso de Zapatero na súa primeira lexislatura e que, a día de hoxe, está lonxe de cumprirse ao haberse quedado en golpes de efecto, como a axuda dos 210€ ou as famosas zapatillas para os buscadores de pisos.

Os empresarios do sector reclaman medidas que axuden a dar saída ás máis de 600.000 vivendas que están por vender, antes de pór en marcha o Plan do Ministerio de Vivenda de construír 150.000 novas vivendas protexidas ao ano.

Pero se hai algo que se reclama a berros desde todos os ámbitos de afectados é a necesaria eliminación de trabas no mercado de aluguer, incorporándolle as vivendas baleiras, reformando a lexislación ambigua e deficiente e axilizando os desafiuzamentos.

O segundo grupo de medidas que hai que comentar teñen como denominador común a liberalización total do mercado da enerxía. Acabar coas tarifas eléctricas tuteladas e diminuír a enorme dependencia que ten España do exterior son actuacións necesarias. Da enerxía que consumimos, un 80% provén do exterior.

Aquí hai que aclararse señor Presidente. Non pode vostede declararse contrario á enerxía nuclear e prometer pechar as centrais que ten España, cousa que non realizou, e mentres tanto continuar comprando e utilizando importantes cantidades desta enerxía nuclear proveniente de Francia. Por que pagar esas facturas se poderiamos producila máis barata? Por non dar o brazo a torcer nun compromiso incumprido, nun novo xesto populista cara aos seus socios de EU.

Para rematar, todos coinciden na necesidade de construír máis infraestruturas. Especialmente dándolle un novo impulso ao Plan Estratéxico de Infraestruturas e Transporte. De momento, os datos indican que imos na dirección contraria porque, segundo os últimos datos publicados, levamos un 28% menos de obra pública contratada durante o primeiro semestre en comparación co mesmo período de 2007.

Aquí Galicia, e en particular Lugo, xógansela. Se se paralizan ou retardan as obras necesarias en comunicacións, especialmente en ferrocarril e autovías, Lugo pode perder definitivamente o tren, o tren da vida.

lunes, 1 de septiembre de 2008

Estorninos

Por estas fechas unos regresan a sus casas de las merecidas vacaciones y otros, los estorninos, vuelven a Lugo con ganas de pasar cada noche en nuestros parques urbanos y en cuanta rama de árbol quede libre en cualquier sitio de la ciudad.

Esto es sabido desde hace tiempo, y hace años se adoptaban medidas disuasorias para que estos molestos pájaros, en el momento de acercarse en bandadas que casi nublan el cielo por la enorme cifra que las componen, se asustaran y buscaran otros sitios donde pernoctar.

Para ello el Ayuntamiento encargaba a algunos operarios del Servicio de Jardines que se dedicaran todos los días, tanto laborales como domingos y festivos, a lanzar “foguetes” bajo los árboles donde se posaban, al tiempo que activaban altavoces que emitían grabaciones con sonidos de aves depredadoras. A estas medidas se fueron añadiendo otras más sofisticadas con el paso del tiempo, pero para los vecinos y observadores de este curioso y molesto fenómeno las más efectivas siempre fueron las disuasorias en el momento de su aproximación a los árboles lucenses en el atardecer.

Desde hace algún tiempo, el Ayuntamiento ya no incentiva ni encarga a estos funcionarios las labores descritas y por ello estas medias ya no se utilizan. El resultado es bien patente. Cuando veas que se aproximan las bandadas retirarte del parque en el que estás descansando o paseando porque tienes muchas posibilidades de llevarte un recuerdo perecedero y desagradable en tu ropa. Si es tu coche el que esta estacionado, además de pagando la O.R.A., llévatelo del lugar porque el recuerdo te obligará a un buen lavado si no quieres que la pintura se resienta. El mobiliario urbano queda inutilizable y nuestras aceras resbaladizas hasta que alguien proceda a su limpieza.

Eso sí, en algunas ocasiones aparecerán ya avanzada la noche algunos operarios de alguna empresa privada pagada por el Ayuntamiento a emitir algún ruido que, a la vista está, ya no hace el efecto deseado porque una vez que comienzan su sueño estas medias son prácticamente inútiles.

Por eso, en estas líneas quiero expresar un recuerdo cariñoso y de añoranza hacia aquellos funcionarios municipales de Jardines que todos los días, con métodos sencillos y poco costosos, no permitían que estos desagradables invasores de nuestros parques urbanos, hicieran de las suyas y nos obligasen a salir corriendo mientras a su paso todo queda inutilizable.

Esperemos que alguien tome alguna medida por el bien de nuestros árboles, parques y vías públicas... e indudablemente por nuestro bien.


__________________________________________________________________



Estorniños

Por estas datas uns regresan ás súas casas das merecidas vacacións e outros, os estorniños, volven a Lugo con ganas de pasar cada noite nos nosos parques urbanos e en canta rama de árbore quede libre en calquera sitio da cidade.

Isto é sabido desde hai tempo, e hai anos adoptábanse medidas disuasorias para que estes molestos paxaros, no momento de achegarse en bandadas que case nublan o ceo pola enorme cifra que as compón, se asustasen e buscasen outros sitios onde pasar a noite.

Para iso o Concello encargaba a algúns operarios do Servizo de Xardíns que se dedicasen todos os días, tanto laborais como domingos e festivos, a lanzar “foguetes” baixo as árbores onde se pousaban, á vez que activaban altofalantes que emitían gravacións con sons de aves depredadoras. A estas medidas fóronse engadindo outras máis sofisticadas co paso do tempo, pero para os veciños e observadores deste curioso e molesto fenómeno as máis efectivas sempre foron as disuasorias no momento da súa aproximación ás árbores lucenses no atardecer.

Desde hai algún tempo, o Concello xa non incentiva nin encarga a estes funcionarios os labores descritos e por iso estas medias xa non se utilizan. O resultado é ben patente. Cando vexas que se aproximan as bandadas retírate do parque no que estás descansando ou paseando porque tes moitas posibilidades de levarche un recordo perecedoiro e desagradable na túa roupa. Se é o teu coche o que esta estacionado, ademais de pagando a O.R.A., lévacho do lugar porque o recordo obrigarache a un bo lavado se non queres que a pintura se resinta. O mobiliario urbano queda inutilizable e as nosas beirarrúas esvaradías ata que alguén proceda á súa limpeza.

Iso si, nalgunhas ocasións aparecerán xa avanzada a noite algúns operarios dalgunha empresa privada pagada polo Concello a emitir algún ruído que, á vista está, xa non fai o efecto desexado porque unha vez que comezan o seu soño estas medias son practicamente inútiles.

Por iso, nestas liñas quero expresar un recordo cariñoso e de añoranza cara a aqueles funcionarios municipais de Xardíns que todos os días, con métodos sinxelos e pouco custosos, non permitían que estes desagradables invasores dos nosos parques urbanos, fixesen das súas e nos obriguen a saír correndo mentres ao seu paso todo queda inutilizable.

Esperemos que alguén tome algunha medida polo ben das nosas árbores, parques e vías públicas... e indubidablemente polo noso ben.