domingo, 30 de noviembre de 2008

¿Nos merecemos tanto despropósito?

Hace pocos días el BNG acusaba al Gobierno Municipal (PSOE) de subvencionar a una empresa que presuntamente hizo negocio elaborando una guía sobre prostitución.

La empresa en cuestión tiene su sede en el CEI de Lugo y recibió subvenciones públicas del Ayuntamiento de Lugo y de la Consellería de Industria (BNG) de la Xunta de Galicia. Por eso a las pocas horas era el propio portavoz del Gobierno Municipal (PSOE) quien exigía responsabilidades a la Consellería de Industria (BNG) “para poner fin al fomento de la pornografía y la prostitución con dinero público desde la Xunta de Galicia”.

Un nuevo ejemplo de cómo, en lugar de asumir responsabilidades municipales, lo mejor es desviar la atención y culpar al vecino (BNG). Un nuevo ejemplo de las magníficas relaciones entre dos socios del gobierno, mejor dicho, del bigobierno gallego, que en Lugo cada día reescriben ambos partidos y que no dejan ya capacidad a la sorpresa.

Mientras tanto el Gobierno Municipal nos avisaba que se cortaría el agua en Lugo durante 14 horas, SOLAMENTE. Y claro todo vecino que se lave, duche, cocine, beba, o tenga un negocio que requiera del agua, ¿que hizo?: llenar bañeras y recipientes, con lo que el consumo, en esos momentos, fue brutal y habrá que pagarlo en el próximo recibo. Pero lo grave vino después, y no fue el anunciado corte, sino que éste no se llevó a cabo y toda el agua acumulada, supongo, corrió por los desagües de domicilios y negocios.

Estas y otras cosas ocurrieron en Lugo en vísperas de cumplirse 8 años de la concesión a nuestra Muralla del título de Patrimonio de la Humanidad. Y claro, es inevitable preguntarse cómo, en lugar de dedicarse a proteger y responder con acciones decididas a favor de nuestra Muralla, y de todo lo que ello le podría reportar a nuestro municipio, nuestro Alcalde y concejales del Gobierno Municipal se dedican a crear falsas alarmas sobre el agua en Lugo que ahora pagaremos los vecinos y no ellos, o a señalar, como acusicas de colegio, a sus socios de gobierno en Galicia como culpables de noticias bochornosas y graves como las de las empresas subvencionadas con fondos públicos que entre sus actividades figura la publicidad de la prostitución.

¿Nos merecemos tanto despropósito y negligencia? Todos tranquilos, que el Alcalde ya habló con Zapatero y éste le confirmó que no piensa en otra cosa, en todo momento, que en el puente para Lugo.


_____________________________________________________________________________


Merecémonos tanto despropósito?

Hai poucos días o BNG acusaba ao Goberno Municipal (PSOE) de subvencionar a unha empresa que presuntamente fixo negocio elaborando unha guía sobre prostitución.

A empresa en cuestión ten a súa sede no CEI de Lugo e recibiu subvencións públicas do Concello de Lugo e da Consellería de Industria (BNG) da Xunta de Galicia. Por iso ás poucas horas era o propio portavoz do Goberno Municipal (PSOE) quen esixía responsabilidades á Consellería de Industria (BNG) “para pór fin ao fomento da pornografía e a prostitución con diñeiro público desde a Xunta de Galicia”.

Un novo exemplo de como, en lugar de asumir responsabilidades municipais, o mellor é desviar a atención e culpar ao veciño (BNG). Un novo exemplo das magníficas relacións entre dous socios do goberno, mellor dito, do bigobierno galego, que en Lugo cada día reescriben ambos os partidos e que non deixan xa capacidade á sorpresa.

Mentres tanto o Goberno Municipal avisábanos que se cortaría a auga en Lugo durante 14 horas, SOAMENTE. E claro, todo veciño que se lave, duche, cociñe, beba, ou teña un negocio que requira da auga, que fixo?: encher bañeiras e recipientes, co que o consumo, neses momentos, foi brutal e haberá que pagalo no próximo recibo. Pero o grave viño despois, e non foi o anunciado corte, senón que este non levou a cabo e toda a auga acumulada, supoño, correu polos desaugadoiros de domicilios e negocios.

Estas e outras cousas ocorreron en Lugo en vésperas de cumprirse 8 anos da concesión á nosa Muralla do título de Patrimonio da Humanidade. E claro, é inevitable preguntarse como, en lugar de dedicarse a protexer e responder con accións decididas a favor da nosa Muralla, e de todo o que iso lle podería reportar ao noso municipio, o noso Alcalde e concelleiros do Goberno Municipal dedícanse a crear falsas alarmas sobre a auga en Lugo que agora pagaremos os veciños e non eles, ou a sinalar, como acusicas de colexio, aos seus socios de goberno en Galicia como culpables de noticias bochornosas e graves como as das empresas subvencionadas con fondos públicos que entre as súas actividades figura a publicidade da prostitución.

Merecémonos tanto despropósito e neglixencia? Todos tranquilos, que o Alcalde xa falou con Zapatero e este confirmoulle que non pensa noutra cousa, en todo momento, que na ponte para Lugo.

domingo, 23 de noviembre de 2008

Sentido y sensibilidad

El título de esta película me sugiere dos cualidades que deberían primar en la acción política: el sentido común y la sensibilidad a los problemas y circunstancias que más afectan a los ciudadanos.

Cada vez hay más empeño en apartar la forma de gobernar de lo que el “sentidiño” aconseja. Es como si se buscara constantemente la originalidad, la pirueta más difícil, el asombro de los espectadores.

En el debate de presupuestos y la confianza en quien nos gobierna, nuestro Alcalde tenía dos caminos para aprobar las cuentas del próximo año: Hablar, dialogar con quienes demostraron, con su apoyo a los anteriores presupuestos, tener sentido, responsabilidad y coherencia política, dándole a Orozco una herramienta para gobernar; o bien buscar una puesta en escena en la que, tras asumir el papel de víctima ante los lucenses y a sabiendas de la imposibilidad de cualquier tipo de acuerdo entre PP y BNG, se sometiera a una moción de confianza que ganaría seguro en primera o segunda vuelta.

El Alcalde eligió el menos común de los caminos, y lo hizo de forma consciente. Quería y necesitaba dar el espectáculo. Con lo que no sé si contaba era con que, en el reparto de papeles, se le colara de artista invitado y, en papel no tan secundario, el BNG, que todavía dio más espectáculo, añadiendo a la pista circense piruetas y saltos mortales de antología.

A este aperitivo le siguieron declaraciones poco prudentes, por decirlo suavemente, de nuestro Alcalde en las que daba por cerrado un acuerdo con el PP para sacar adelante el PXOM. Tuvo que rectificar y pedir disculpas, y entonces al actor secundario, el BNG, le faltó tiempo para enseñar sus cartas insinuando la existencia de dicho pacto y anunciado su desmarque del Plan de urbanismo.

Con todos estos elementos la cosa está clara. De aquí a las elecciones tendremos un partido, el BNG, que para tapar sus vergüenzas utilizará mantas de descalificación, incluso entrando en el terreno de lo personal, de los demás miembros de la Corporación… todo vale con tal de que no se hable y se olvide, cuanto antes, el bochornoso espectáculo ofrecido con su cambio de criterio de 180 grados en 2 minutos. Toda una pirueta sin red que ya les está pasando factura electoral.

Ni sentido, ni sensibilidad. Solo oportunismo y espectáculo de entretenimiento. Los lucenses merecen un respecto, no sólo en la teoría sino en la práctica política. La sociedad necesita y demanda trabajo, rigor, coherencia, principio y proyectos materializados en tiempos razonables.

____________________________________________________________________


Sentido e sensibilidade

O título desta película suxíreme dúas calidades que deberían primar na acción política: o sentido común e a sensibilidade aos problemas e circunstancias que máis afectan aos cidadáns.

Cada vez hai máis empeño en apartar a forma de gobernar do que o "sentidiño" aconsella. É coma se se buscase constantemente a orixinalidade, a pirueta máis difícil, o asombro dos espectadores.

No debate de orzamentos e a confianza en quen nos goberna, o noso Alcalde tiña dous camiños para aprobar as contas do próximo ano: Falar, dialogar cos que demostraron, co seu apoio aos anteriores orzamentos, ter sentido, responsabilidade e coherencia política, dándolle a Orozco unha ferramenta para gobernar; ou ben buscar unha posta en escena na que, tras asumir o papel de vítima ante os lucenses e a propósito da imposibilidade de calquera tipo de acordo entre PP e BNG, se sometera a unha moción de confianza que gañaría seguro en primeira ou segunda volta.

O Alcalde elixiu o menos común dos camiños, e fíxoo de forma consciente. Quería e necesitaba dar o espectáculo. Co que non se contaba era con que, na repartición de papeis, se lle coase de artista invitado e, en papel non tan secundario, o BNG, que aínda deu máis espectáculo, engadindo á pista circense piruetas e saltos mortais de antoloxía.

A este aperitivo seguíronlle declaracións pouco prudentes, por dicilo suavemente, do noso Alcalde nas que daba por pechado un acordo co PP para sacar adiante o PXOM. Tivo que rectificar e pedir desculpas, e entón ao actor secundario, o BNG, faltoulle tempo para ensinar as súas cartas insinuando a existencia do devandito pacto e anunciar o seu desmarque do Plan de urbanismo.

Con todos estes elementos a cousa está clara. De aquí ás eleccións teremos un partido, o BNG, que para tapar as súas vergoñas utilizará mantas de descualificación, ata entrando no terreo do persoal, dos demais membros da Corporación... todo vale con tal de que non se fale e se esqueza, canto antes, o bochornoso espectáculo ofrecido co seu cambio de criterio de 180 graos en 2 minutos. Toda unha pirueta sen rede que xa lles está pasando factura electoral.

Nin sentido, nin sensibilidade. Só oportunismo e espectáculo de entretemento. Os lucenses merecen un respecto, non só na teoría senón na práctica política. A sociedade necesita e demanda traballo, rigor, coherencia, principio e proxectos materializados en tempos razoables.

domingo, 16 de noviembre de 2008

Fin de la representación

En el teatro los actos se suceden concatenando la trama en presentación, nudo y desenlace.

Desde hace unos días se han confirmado los argumentos esgrimidos por el Partido Popular durante el debate presupuestario. Todo obedecía a un plan del Gobierno municipal/Alcalde para evitar tener que negociar. Porque negociar es ceder y Orozco no está acostumbrado a ceder, aunque predique lo contrario.

Lo que deben saber los lucenses es que mintió cuando dijo que no le quedaba otra opción y lo hacía por el bien de Lugo.

Le quedaban al menos otras tres opciones antes de someter el presupuesto a una moción de confianza. Primero, negociar con quien le apoyó hace un año dándole la confianza que otros le negaron. En segundo lugar, de no haber querido negociar con el PP, hacerlo con los dos grupos de la oposición. Y en tercer lugar de no haber querido negociar con alguien, prorrogar los actuales presupuestos, pero claro, esta opción también implicaba negociaciones cuando quisiese aprobar un plan de inversiones.

Conclusión: no quiso ninguno de estos caminos porque no quiso negociar. Quería su juguete sin cambios de ningún tipo. Sin cambiar ni una coma.

Y es en ese escenario cuando, jugando el papel de victima, nos obliga a todos a representar nuestro papel en la tragicomedia de “Orozco y sus soledades”. Un pleno extraordinario, que cuesta dinero, para hacerse el mártir y poner en evidencia un conjunto de mentiras y justificaciones injustificables para quienes lo vamos conociendo y vivimos la política municipal de cerca.

¿Cómo puede decir que no quisimos hacer propuestas cuando le demostramos claramente que debe reducir al menos 650.000€ en diferentes partidas de gastos innecesarios? Pusimos ejemplos de despilfarro que ruborizarían a cualquier persona con un mínimo de pudor político. También le dijimos que debería aplazar el museo interactivo, porque sólo obedece a su capricho y supondrá, cuando esté terminado, una hipoteca importante tanto por la cantidad a devolver como por el mantenimiento anual que se acercará a los dos millones de euros anuales. Para qué, si todavía no sabemos nada del museo de la romanización, ni del auditorio…

Le dijimos que dedicara esos ahorros de más de un millón doscientos mil euros a garantizar otras obras que no va poder ejecutar porque no tendrá las aportaciones que él calcula que pondrán desde Santiago y Madrid.

En definitiva, le propusimos cosas muy sensatas y equilibradas, pero no estaba en plan de escuchar y razonar, sólo quería sacar adelante su juguetito sin perder ni un minuto, porque las elecciones gallegas están a la vuelta de la esquina y hay que tener las máquinas haciendo ruido.

Y qué decir del BNG. Necesitaría toda una noche de tecleo para aproximarme a narrar todas las sensaciones que percibí con su verdadera representación. No le daremos nuestra confianza, no apoyaremos estos malos presupuestos, no, no, no… dijeron durante los días previos al debate del Pleno para, pocas horas antes, decir que permitirían que se aprobaran los presupuestos. No hay más que una explicación admisible porque todas las demás son sinceramente repugnantes en política y en la vida. Sólo obedeció este cambio de 180º a las consignas e instrucciones desde Santiago. Quintana y Touriño no se pueden permitir una herida abierta en Lugo durante semanas, sangrando tensiones y reproches mutuos entre Orozco y Lage, que salpicarían inevitablemente las relaciones del Bigobierno xunteiro a pocas fechas de la cita electoral.

De esta manera cayó el telón, con dos partidos que trataron de justificar lo injustificable y otro, el Partido Popular, que nuevamente hizo gala de responsabilidad y coherencia y que, por desgracia, cuando pasen unos meses podrá decir que sus predicciones se cumplieron. Claro que entre tanto las maquinarias intoxicadoras apoyadas por todo el esfuerzo propagandístico conseguirán hacerle ver al lucense que ellos actuaron con responsabilidad y los malos de la peli eran los de siempre.


___________________________________________________________________


Fin da representación

No teatro os actos sucédense concatenando a trama en presentación, nó e desenlace.

Desde hai uns días confirmáronse os argumentos esgrimidos polo Partido Popular durante o debate orzamentario. Todo obedecía a un plan do Goberno municipal/Alcalde para evitar ter que negociar. Porque negociar é ceder e Orozco non está afeito ceder, aínda que predique o contrario.

O que deben saber os lucenses é que mentiu cando dixo que non lle quedaba outra opción e que o facía polo ben de Lugo.

Quedábanlle polo menos outras tres opcións antes de someter o orzamento a unha moción de confianza. Primeiro, negociar con quen lle apoiou hai un ano dándolle a confianza que outros lle negaron. En segundo lugar, de non querer negociar co PP, facelo cos dous grupos da oposición. E en terceiro lugar de non querer negociar con alguén, prorrogar os actuais orzamentos, pero claro, esta opción tamén implicaba negociacións cando quixese aprobar un plan de investimentos.

Conclusión: non quixo ningún destes camiños porque non quixo negociar. Quería o seu xoguete sen cambios de ningún tipo. Sen cambiar nin unha coma.

E é nese escenario cando, xogando o papel de victima, obríganos a todos a representar o noso papel na traxicomedia de "Orozco e as súas soidades". Un pleno extraordinario, que custa diñeiro, para facerse o mártir e pór en evidencia un conxunto de mentiras e xustificacións inxustificables para quen o imos coñecendo e vivimos a política municipal de cerca.

Como pode dicir que non quixemos facer propostas cando lle demostramos claramente que debe reducir polo menos 650.000 € en diferentes partidas de gastos innecesarios? Puxemos exemplos de malgasto que ruborizarían a calquera persoa cun mínimo de pudor político. Tamén lle dixemos que debería aprazar o museo interactivo, porque só obedece ao seu capricho e suporá, cando estea terminado, unha hipoteca importante tanto pola cantidade a devolver como polo mantemento anual que se achegará aos dous millóns de euros anuais. Para que, se aínda non sabemos nada do museo da romanización, nin do auditorio...

Dixémoslle que dedicase eses aforros de máis dun millón douscentos mil euros a garantir outras obras que non vai poder executar porque non terá as achegas que el calcula que porán desde Santiago e Madrid.

En definitiva, propuxémoslle cousas moi sensatas e equilibradas, pero non estaba en plan de escoitar e razoar, só quería sacar adiante o seu xoguetiño sen perder nin un minuto, porque as eleccións galegas están ao virar a esquina e hai que ter as máquinas facendo ruído.

E que dicir do BNG. Necesitaría toda unha noite de tecleo para aproximarme a narrar todas as sensacións que percibín coa súa verdadeira representación. Non lle daremos a nosa confianza, non apoiaremos estes malos orzamentos, non, non, non... dixeron durante os días previos ao debate do Pleno para, poucas horas antes, dicir que permitirían que se aprobasen os orzamentos. Non hai máis que unha explicación admisible porque todas as demais son sinceiramente repugnantes en política e na vida. Só obedeceu este cambio de 180º ás consignas e instrucións desde Santiago. Quintana e Touriño non se poden permitir unha ferida aberta en Lugo durante semanas, sangrando tensións e reproches mutuos entre Orozco e Lage, que salpicarían inevitablemente as relacións do Bigobierno xunteiro a poucas datas da cita electoral.

Deste xeito caeu o pano, con dous partidos que trataron de xustificar o inxustificable e outro, o Partido Popular, que novamente fixo gala de responsabilidade e coherencia e que, por desgraza, cando pasen uns meses poderá dicir que as súas predicións se cumpriron. Claro que entre tanto as maquinarias intoxicadoras apoiadas por todo o esforzo propagandístico conseguirán facerlle ver ao lucense que eles actuaron con responsabilidade e os malos da peli eran os de sempre.

domingo, 9 de noviembre de 2008

Por la puerta de atrás

Lugo no tiene presupuestos municipales para 2009. Por ahora. Y digo por ahora porque sin duda, y el que mejor lo sabe es el Alcalde, los va a tener pronto.

Durante los últimos días, manifesté mi asombro porque el señor Orozco se lanzaba, de forma apresurada, a convocar el pleno ordinario de noviembre que incluía, en medio de 15 asuntos, los presupuestos del próximo año.

Este hecho llamó mi atención, por ser un gobierno en minoría y porque hace doce meses las formas y la táctica fueron otras: se convocó a la oposición a negociar y el grupo popular, en un acto de responsabilidad, coherencia y generosidad política, dio su apoyo a aquellos presupuestos. El pago por ello fue mínimo: tan sólo cinco de la batería de obras o actuaciones que pedimos se cumplieron.

Entonces, si el año pasado fue posible, ¿qué podía mover al Alcalde a no buscar un acuerdo similar por Lugo este año?

Lo primero, que él sabía que no había cumplido sus compromisos con el grupo popular y, por lo tanto, cosecharía merecidos reproches.

Lo segundo, que su balance de gestión aún era peor. Sólo ha sido capaz de ejecutar el 14% del Plan de inversiones.

Con estas premisas, después de presentar un pésimo balance y ganarse la pérdida de confianza del principal grupo de la oposición y el único que le presta apoyos por el bien de Lugo, “¿Para que perder el tiempo en negociar?", debió pensar Orozco, “mucho mejor llevarlos a pleno, que me los tumben, que ya me haré la víctima ante los lucenses” (papel por el que todos le otorgaríamos un Oscar a la mejor interpretación) “y después de pasar el pleno me someto a una cuestión de confianza que, como el PP y el BNG no me van a presentar una moción de censura”, (no ocurriría lo mismo de ser el PP quien ocupase la alcaldía) “el reglamento me permite que los presupuestos” (los mismos que la oposición rechazó) “queden aprobados automáticamente en treinta días”.

Esto debió de pensar el Alcalde y esta fue la estrategia que siguió.

Así se evitó negociar, porque siempre hay que ceder, y así conseguirá en pocos días tener sus presupuestos, que no son los que Lugo necesita. Serán los presupuestos de un Alcalde en soledad.

Los lucenses deben saber que estos presupuestos hipotecarán sensiblemente las cuentas municipales los próximos años. “Detrás de mí, el diluvio” debió de pensar.

Nunca un Alcalde en minoría tuvo en la oposición un grupo, el popular, tan generoso y coherente en sus planteamientos, que antepuso los intereses de Lugo a los de su propio partido. Por eso es especialmente grave que Orozco haya forzado esta vía para tener unos presupuestos.

El día 4, Orozco anunciaba que en seis días convocaría un nuevo pleno para someterse a la confianza de la Corporación vinculando esa confianza a los Presupuestos presentados. Era la prueba a mis sospechas fundadas de que todo era una estrategia perfectamente calculada. El papel de victima comenzaba a representarse. Este lunes 10 de noviembre continuará la representación.

Lugo tendrá Presupuestos. No serán los adecuados a la situación económica que estamos viviendo, pero lo peor es que los tendrá por la puerta de atrás.

___________________________________________________________________


Pola porta de atrás

Lugo non ten orzamentos municipais para 2009. Por agora. E digo por agora porque sen dúbida, e o que mellor o sabe é o Alcalde, vainos ter pronto.

Durante os últimos días, manifestei o meu asombro porque o señor Orozco lanzábase, de forma apresurada, a convocar o pleno ordinario de novembro que incluía, no medio de 15 asuntos, os orzamentos do próximo ano.

Este feito chamou a miña atención, por ser un goberno en minoría e porque hai doce meses as formas e a táctica foron outras: convocouse á oposición a negociar e o grupo popular, nun acto de responsabilidade, coherencia e xenerosidade política, deu o seu apoio a aqueles orzamentos. O pago por iso foi mínimo: tan só cinco da batería de obras ou actuacións que pedimos se cumpriron.

Entón, se o ano pasado foi posible, que podía mover ao Alcalde a non buscar un acordo similar por Lugo este ano?

O primeiro, que el sabía que non cumprira os seus compromisos co grupo popular e, polo tanto, cultivaría merecidos reproches.

O segundo, que o seu balance de xestión aínda era peor. Só foi capaz de executar o 14% do Plan de investimentos.

Con estas premisas, logo de presentar un pésimo balance e gañarse a perda de confianza do principal grupo da oposición e o único que lle presta apoios polo ben de Lugo, "Para que perder o tempo en negociar?", debeu pensar Orozco, "moito mellor levalos a pleno, que mos tomben, que xa me farei a vítima ante os lucenses" (papel polo que todos outorgariámoslle un Oscar á mellor interpretación) "e logo de pasar o pleno sométome a unha cuestión de confianza que, como o PP e o BNG non me van a presentar unha moción de censura", (non ocorrería o mesmo de ser o PP quen ocupase a alcaldía) "o regulamento permite que os orzamentos" (os mesmos que a oposición rexeitou) "queden aprobados automaticamente en trinta días".

Isto debeu de pensar o Alcalde e esta foi a estratexia que seguiu.

Así se evitou negociar, porque sempre hai que ceder, e así conseguirá en poucos días ter os seus orzamentos, que non son os que Lugo necesita. Serán os orzamentos dun Alcalde en soidade.

Os lucenses deben saber que estes orzamentos hipotecarán sensiblemente as contas municipais os próximos anos. "Detrás de min, o diluvio" debeu de pensar..

Nunca un Alcalde en minoría tivo na oposición un grupo, o popular, tan xeneroso e coherente nas súas formulacións, que antepuxo os intereses de Lugo aos do seu propio partido. Por iso é especialmente grave que Orozco force esta vía para ter uns orzamentos.

O día 4, Orozco anunciaba que en seis días convocaría un novo pleno para someterse á confianza da Corporación vinculando esa confianza aos Orzamentos presentados. Era a proba ás miñas sospeitas fundadas de que todo era unha estratexia perfectamente calculada. O papel de victima comezaba a representarse. Este luns 10 de novembro continuará a representación.

Lugo terá Orzamentos. Non serán os adecuados á situación económica que estamos vivindo, pero o peor é que os terá pola porta de atrás.

domingo, 2 de noviembre de 2008

Sólo tres reflexiones

Este fin de semana tuve que acudir a un acto militar, una jura de bandera. Sí, todavía se jura o promete fidelidad a una serie de valores (palabra también algo infrautilizada). El acto se celebró en Zaragoza, en el patio de la Academia General Militar.

Para los que pertenecemos a las generaciones en las que por vocación o por obligación vestimos algún día el uniforme militar (ahora, y desde hace años en que se eliminó el servicio militar obligatorio ya es muy poco frecuente) estos acontecimientos reviven en nosotros muchas sensaciones y sentimientos difíciles de explicar a quien no los haya vivido, por lo que no lo intentaré en esta líneas pero sí, y a modo de resumen, diré que ver a tantas familias emocionarse viendo lo que sus hijas e hijos juran, aunque sea infrecuente es positivo y por eso espero que estas tradiciones se mantengan por mucho tiempo.

La segunda reflexión deriva del viaje en sí. De Madrid a Zaragoza, en AVE, una hora y quince minutos. De Lugo a Madrid en tren, no AVE, 9 horas.

¿Alguien duda de que existan dos modelos de desarrollo en España en función de las comunicaciones con las que cada una de las zonas cuenta? En Galicia, especialmente Lugo, estamos encuadrados en la España de las 9 horas para llegar a Madrid en tren, o las 6 en autobús o las casi 5 en coche particular. Frente a esto difícilmente podremos ser competitivos o disfrutar de las oportunidades de otros ciudadanos españoles que escuchando estas cifras pensarán que vivimos fuera de España.

La tercera y última reflexión de este artículo hace mención al acontecimiento que acaba de terminar hace semanas en Zaragoza y que se nos vendió como un gran éxito de visitantes y por lo tanto de negocio para Zaragoza. Bueno pues charlando con el taxista que me trasladaba al tren me decía que ni los visitantes fueron tantos ni las oportunidades de negocio se notaron más allá de la plaza del Pilar o del propio recinto de la Expo. Un evento que ha costado miles de millones de las antiguas pesetas y que no ha servido para cumplir los objetivos que se marcaron desde las instancias gubernamentales de España y Zaragoza. ¿Volveremos a ver pabellones cerrados e instalaciones infrautilizadas como recuerdo de una Expo? Y todo esto en medio de una gran crisis económica.

Nada más, porque eran sólo tres.



_____________________________________________________________________________________



Só tres reflexións

Este fin de semana tiven que acudir a un acto militar, unha xura de bandeira. Si, aínda se xura ou promete fidelidade a unha serie de valores (palabra tamén algo infrautilizada). O acto celebrouse en Zaragoza, no patio da Academia Xeral Militar.

Para os que pertencemos ás xeracións nas que por vocación ou por obrigación vestimos algún día o uniforme militar (agora, e desde hai anos en que se eliminou o servizo militar obrigatorio xa é moi pouco frecuente) estes acontecementos reviven en nós moitas sensacións e sentimentos difíciles de explicar a quen non os viviu, polo que non o intentarei nesta liñas pero si, e a modo de resumo, direi que ver a tantas familias emocionarse vendo o que as súas fillas e fillos xuran, aínda que sexa infrecuente é positivo e por iso espero que estas tradicións se manteñan por moito tempo.

A segunda reflexión deriva da viaxe en si. De Madrid a Zaragoza, en AVE, unha hora e quince minutos. De Lugo a Madrid en tren, non AVE, 9 horas.

Alguén dubida de que existan dous modelos de desenvolvemento en España en función das comunicacións coas que cada unha das zonas conta? En Galicia, especialmente Lugo, estamos encadrados na España das 9 horas para chegar a Madrid en tren, ou as 6 en autobús ou as case 5 en coche particular. Fronte a isto dificilmente poderemos ser competitivos ou gozar das oportunidades doutros cidadáns españois que escoitando estas cifras pensarán que vivimos fóra de España.

A terceira e última reflexión deste artigo fai mención ao acontecemento que acaba de terminar hai semanas en Zaragoza e que se nos vendeu como un gran éxito de visitantes e polo tanto de negocio para Zaragoza. Ben, pois charlando co taxista que me trasladaba ao tren dicíame que nin os visitantes foron tantos nin as oportunidades de negocio se notaron máis aló da praza do Pilar ou do propio recinto da Expo. Un evento que custou miles de millóns das antigas pesetas e que non serviu para cumprir os obxectivos que se marcaron desde as instancias gobernamentais de España e Zaragoza. Volveremos ver pavillóns pechados e instalacións infrautilizadas como recordo dunha Expo? E todo isto no medio dunha gran crise económica.

Nada máis, porque eran só tres.