Con dos ejemplos lo entenderemos mejor. Si el objetivo es terminar una clase, no cuando suene la campana sino cuando toda la lección ha sido comprendida, estamos hablando del slow school. Si hablamos de defender la cocina tradicional frente a la invasión de las cadenas de comida rápida que invaden especialmente las zonas turísticas y las grandes ciudades, hablaremos del movimiento slow food.
Es una forma de rebelarse contra la tiranía del tiempo, que nos obliga a realizar cosas constantemente, a aplazar muchas de las cosas que realmente nos hacen más felices, por falta de tiempo, porque tenemos que hacer otras cosas, lo cual nos lleva a perder la capacidad de priorizar y de invertir adecuadamente nuestro tiempo.
Pero lo que más llamó mi atención fue el saber que este movimiento se extendió hasta las ciudades como modelo y así nacieron las slow cities. Algunas ya existen en España.
Un concejal de un pueblo de la provincia de Alicante, Bigastro para más señas, explica este movimiento como una defensa de un ritmo más pausado de vida, que mantiene tradiciones sin renunciar a los avances tecnológicos. Llevado a los ejemplos que nos ayudan a entender mejor las cosas, diríamos que estamos hablando de actuaciones como el uso de energías renovables, la recuperación y protección de la huerta tradicional como patrimonio natural... Pero los ejemplos más llamativos los encontramos en Bra, un pueblo italiano donde el reloj de la plaza está retrasado 30 minutos, las tiendas cierran por orden de las autoridades los jueves y los domingos, los coches no pueden acceder al centro y cientos de caracoles (logo oficial de las ciudades slow) están repartidos por sus calles.
Enseguida pensé en proponer que Lugo se acogiera a esta red de ciudades. Lo digo en serio aunque ya sé que algunos estarán partiéndose de risa pensando que aquí las obras y otras cosas ya van “very slow”.
Pero mi disgusto llegó cuando leí que entre las condiciones para poder entrar en tan curiosa comunidad, y lo miran escrupulosamente, está el no poder superar los 50.000 habitantes, no ser capital de nada y contar con una legislación respetuosa con el medio ambiente.
Ya que Lugo capital no podrá formar parte de esta comunidad de ciudades lentas, animo a todos los municipios de la provincia a apuntarse a este carro. Las futuras generaciones nunca podrán reprocharlo, más bien al contrario. Estarán eternamente agradecidas a los responsables políticos que impulsen estas medidas.
______________________________________________________________________
Movemento “Slow”
Cociñar a vida con calma e a lume lento. Así comeza un artigo xornalístico que non puiden deixar de ler atraído polo titular. Falar de movemento slow implica saber que existen denominacións como slow cities, slow sex, slow school, slow food, slow travel, slow book, slow money… Todas elas responden a unha filosofía de vida que invade a nosa sociedade e que cada día conta con máis seguidores.
Con dous exemplos entenderémolo mellor. Se o obxectivo é terminar unha clase, non cando soe a campá senón cando toda a lección foi comprendida, estamos falando do slow school. Se falamos de defender a cociña tradicional fronte á invasión das cadeas de comida rápida que invaden especialmente as zonas turísticas e as grandes cidades, falaremos do movemento slow food.
É unha forma de rebelarse contra a tiranía do tempo, que nos obriga a realizar cousas constantemente, a aprazar moitas das cousas que realmente nos fan máis felices, por falta de tempo, porque temos que facer outras cousas, o cal lévanos a perder a capacidade de priorizar e de investir adecuadamente o noso tempo.
Pero o que máis chamou a miña atención foi o saber que este movemento estendeuse ata as cidades como modelo e así naceron as slow cities. Algunhas xa existen en España.
Un concelleiro dun pobo da provincia de Alacante, Bigastro para máis acenos, explica este movemento como unha defensa dun ritmo máis pausado de vida, que mantén tradicións sen renunciar aos avances tecnolóxicos. Levado aos exemplos que nos axudan a entender mellor as cousas, diriamos que estamos falando de actuacións como o uso de enerxías renovables, a recuperación e protección da horta tradicional como patrimonio natural... Pero os exemplos máis rechamantes atopámolos en Bra, un pobo italiano onde o reloxo da praza está atrasado 30 minutos, as tendas pechan por orde das autoridades os xoves e os domingos, os coches non poden acceder ao centro e centos de caracois (logo oficial das cidades slow) están repartidos polas súas rúas.
Enseguida pensei en propor que Lugo se acollese a esta rede de cidades. Dígoo en serio aínda que xa sei que algúns estarán partíndose de risa pensando que aquí as obras e outras cousas xa van “very slow”.
Pero o meu desgusto chegou cando lin que entre as condicións para poder entrar en tan curiosa comunidade, e mírano escrupulosamente, está o non poder superar os 50.000 habitantes, non ser capital de nada e contar cunha lexislación respectuosa co medio ambiente.
Xa que Lugo capital non poderá formar parte desta comunidade de cidades lentas, animo a todos os municipios da provincia a apuntarse a este carro. As futuras xeracións nunca poderán reprochalo, máis ben ao contrario. Estarán eternamente agradecidas aos responsables políticos que impulsen estas medidas.