miércoles, 14 de julio de 2010

¡Marchando una de pulpo!

A estas alturas todos sabemos que se jugó un mundial de fútbol y que la selección nacional española es la campeona del mundo. Titulares como éstos lo acreditan: “Campeones del mundo”, “11J para la historia de España”, “..De aquí a la eternidad”, “Gracias España”, “La roja reina”, etc..

Al margen de lo deportivo, si algo pareció surrealista fueron las escenas de un pulpo que, ante decenas de cámaras de televisión y millones de espectadores,  decidía qué mejillón comerse primero entre un menú de dos opciones. Las probabilidades de acertar serían idénticas jugando a lanzar una moneda al aire, en ambos casos del 50%. Pero la diferencia estuvo en que era un pulpo el que elegía cara o cruz, y no cualquiera de los mortales los que hacíamos la predicción. Gran poder de convocatoria la del cefalópodo.

Tomen nota los pulpeiros y restauradores gallegos y especialmente de cara al próximo San Froilan porque nunca se habló y probablemente no se vuelva a hablar tanto de pulpo en todo el mundo. Aprovechen el tirón publicitario y gratuito.

Quienes aprovecharon bien el momento fueron los fabricantes y vendedores de banderas rojigüalda, banderas de España, quién nos lo iba a decir. Estos días hasta en Lugo pudimos ver la venta ambulante de enseñas y diferentes objetos con los colores de nuestra bandera.

Desde los tiempos ya remotos previos a la transición democrática yo no había visto a tanta gente, con ideologías, edades y puntos de residencia tan diversos, sacar con orgullo y sin complejos una bandera de España al balcón, a la calle o en el coche. Hasta hace muy poquito semejante osadía hubiese supuesto para el valiente el calificativo de “facha” y en determinados lugares de España el riesgo de sufrir una agresión. Pero ahora gracias a una nueva generación de deportistas, no solamente futbolistas, la imagen de nuestra bandera, la de España, y la música de nuestro himno son algo que identificamos con sentimientos de orgullo y emoción.

Mi única duda es si esta euforia y autoestima se difuminarán cuando no lleguen los éxitos deportivos. Por ahora seguiremos cantando eso de “soy español, español, español…” a pesar de que algunos dirigentes y políticos en España hasta hace dos días sentían alergia por estos colores y decían que la nación española es un “concepto discutible y discutido”. Para ellos su irresponsable filosofía, y para nosotros ¡marchando una de pulpo!. Celebremos que una nueva generación de jóvenes españoles ha conseguido sacar del baúl de los recuerdos las banderas y los sentimientos de orgullo de muchos españoles.

Como decía un aficionado del pueblo de Iniesta,"Lo que  más me alegra es que vamos a pasar un mes sin hablar de Zapatero".

Ahora entenderán muchos por qué el debate sobre el estado de la Nación se celebra precisamente en esta semana. Decían que solo era cosa de Franco utilizar el fútbol para tapar los problemas.  “Cosas veredes, Sancho, que non creederes”, reflexionaba Don Quijote con mas razón.

¡Marchando unha de polbo!

A estas alturas todos sabemos que se xogou un mundial de fútbol e que a selección nacional española é a campioa do mundo. Titulares como estes o acreditan: “Campións do mundo”, “11J para a historia de España”, “De aquí á eternidade”, “Grazas España”, “A vermella raíña”, ...

Á marxe do deportivo, se algo pareceu surrealista foron as escenas dun polbo que, ante decenas de cámaras de televisión e millóns de espectadores, decidía que mexillón comer primeiro entre un menú de dúas opcións. As probabilidades de acertar serían idénticas xogando a lanzar unha moeda ao aire, en ambos os casos do 50%. Pero a diferenza estivo en que era un polbo o que elixía cara ou cruz, e non calquera dos mortais os que faciamos a predición. Gran poder de convocatoria a do cefalópodo.

Tomen nota os pulpeiros e restauradores galegos e especialmente de face ao próximo San Froilan porque nunca se falou e probablemente non se volva a falar tanto de polbo en todo o mundo. Aproveiten o tirón publicitario e gratuíto.

Quen aproveitaron ben o momento foron os fabricantes e vendedores de bandeiras rojigualda, bandeiras de España, quen nolo ía a dicir. Estes días ata en Lugo puidemos ver a venda ambulante de insignias e diferentes obxectos coas cores da nosa bandeira.
Desde os tempos xa remotos previos á transición democrática eu non vira a tanta xente, con ideoloxías, idades e puntos de residencia tan diversos, sacar con orgullo e sen complexos unha bandeira de España ao balcón, á rúa ou no coche. Ata fai moi pouquiño semellante ousadía supuxese para o valente o cualificativo de “facha” e en determinados lugares de España o risco de sufrir unha agresión. Pero agora grazas a unha nova xeración de deportistas, non soamente futbolistas, a imaxe da nosa bandeira, a de España, e a música do noso himno son algo que identificamos con sentimentos de orgullo e emoción.

A miña única dúbida é se esta euforia e autoestima se difuminarán cando non cheguen os éxitos deportivos. Por agora seguiremos cantando iso de “son español, español, español…” a pesar de que algúns dirixentes e políticos en España ata fai dous días sentían alerxia por estas cores e dicían que a nación española é un “concepto discutible e discutido”. Para eles a súa irresponsable filosofía, e para nós ¡marchando unha de polbo!. Celebremos que unha nova xeración de mozos españois conseguiu sacar do baúl dos recordos as bandeiras e os sentimentos de orgullo de moitos españois.

Como dicía un afeccionado do pobo de Iniesta,"O que máis me alegra é que imos pasar un mes sen falar de Zapatero".

Agora entenderán moitos por que o debate sobre o estado da Nación celébrase precisamente nesta semana. Dicían que só era cousa de Franco utilizar o fútbol para tapar os problemas. “Cousas veredes, Sancho, que non crederes”, reflexionaba Don Quixote con mais razón.

0 comentarios: