miércoles, 9 de marzo de 2011

Gobiernos de PEGA-TINA

Durante los últimos días se han analizado las nuevas medidas de ahorro energético que nos impone el Gobierno. De manera especial las implicaciones en nuestra vida diaria de reducir la velocidad en nuestros desplazamientos por autovías y autopistas a 110 Km/h.

En cuanto a la eficacia de la medida, en términos de ahorro energético, hemos leído de todo. Desde pruebas realizadas que acreditan un ahorro de 0,10 litros cada 100 Km, es decir 30 céntimos de euro, o los casi 2 euros de ahorro entre Madrid y A Coruña incrementando en una hora el viaje, hasta los que publican que no hay tal ahorro y que se consume menos a 130 que a 110. ¿Y que me dicen del dato referido a que el ahorro total en petróleo que supuestamente se conseguirá equivale a la producción anual de la energía de la central nuclear de Garoña que ordenó cerrar el mismo gobierno que ahora nos obliga a ahorrar?

Pero me quedo con los comentarios referidos a lo que supone en sí mismo el obligarnos a reducir nuestra velocidad con la pretensión de gastar menos y no con la de incrementar la seguridad vial.

En primer lugar déjenme que les recuerde que en España la gasolina y el gasóleo de automoción no tienen subvención alguna para el consumidor, sino al contrario, ya que el Estado grava con importantes impuestos a los carburantes. Si nos pagaran parte del combustible tal vez podrían tener derecho a pedirnos ahorros, pero aquí las cosas son diferentes, y ya somos mayorcitos como para saber dónde ahorrar y lo que podemos gastar en gasolina o en ocio. Por eso no acabo de admitir de buena gana que el Gobierno me obligue a reducir la velocidad de mis desplazamientos con la excusa del ahorro, por considerarlo una intromisión en nuestras libertades que merece calificativos poco democráticos.

Y digo yo ¿si tengo que ahorrarme dos euros no puedo yo decidir en qué? ¿No puedo dejar de tomar un café y llegar una hora antes a Madrid?

No, porque la verdadera razón obedece a la improvisación, a una nueva intromisión en nuestras libertades como ciudadanos y al afán o necesidad imperiosa de incrementar la recaudación por el segurísimo aumento de sanciones de tráfico.

Me ratifico en esto último al comprobar que el margen de flexibilidad en los radares también se reduce de un 10%  a un 5%. Es decir, se quiera admitir o no, la recaudación por sanciones de trafico sufrirá un notable incremento y eso repercutirá en las arcas de la Hacienda Pública. Al fin y al cabo, al estar vacías, es de lo que se trata. Lo que pocos cuentan es la comparación entre lo que se ahorra y lo que nos va a costar a todos pagar con el dinero de nuestros impuestos el cambio de señales, la fabricación y colocación de las pegatinas. Cada una supone un tiempo medio de colocación de 15 minutos por cada señal, multipliquen.

Mientras se debate esta inútil medida ya no se habla de faisanes, ni de Sortus, ni de parados. Mientras se habla del 110, ya pocos se acuerdan de que llevamos años andando marcha atrás.

 

Gobernos de PEGA-TINA

Durante os últimos días analizáronse as novas medidas de aforro enerxético que nos impón o Goberno. De xeito especial as implicacións na nosa vida diaria de reducir a velocidade nos nosos desprazamentos por autovías e autoestradas a 110 Km/h.

En canto á eficacia da medida, en termos de aforro enerxético, lemos de todo. Desde probas realizadas que acreditan un aforro de 0,10 litros cada 100 Km, é dicir 30 céntimos de euro, ou os case 2 euros de aforro entre Madrid e A Coruña incrementando nunha hora a viaxe, ata os que publican que non hai tal aforro e que se consome menos a 130 que a 110. E que me din do dato referido a que o aforro total en petróleo que supostamente se conseguirá equivale á produción anual da enerxía da central nuclear de Garoña que ordenou pechar o mesmo goberno que agora nos obriga a aforrar?

Pero me quedo cos comentarios referidos ao que supón en si mesmo o obrigarnos a reducir a nosa velocidade coa pretensión de gastar menos e non coa de incrementar a seguridade viaria.

En primeiro lugar déixenme que lles recorde que en España a gasolina e o gasóleo de automoción non teñen subvención algunha para o consumidor, senón ao contrario, xa que o Estado grava con importantes impostos aos carburantes. Se nos pagasen parte do combustible talvez poderían ter dereito a pedirnos aforros, pero aquí as cousas son diferentes, e xa somos maiorciños como para saber onde aforrar e o que podemos gastar en gasolina ou en lecer. Por iso non acabo de admitir de boa gana que o Goberno obrígueme a reducir a velocidade dos meus desprazamentos coa escusa do aforro, por consideralo unha intromisión nas nosas liberdades que merece cualificativos pouco democráticos.

E digo eu se teño que aforrarme dous euros non podo eu decidir en que? Non podo deixar de tomar un café e chegar unha hora antes a Madrid?

Non, porque a verdadeira razón obedece á improvisación, a unha nova intromisión nas nosas liberdades como cidadáns e ao afán ou necesidade imperioso de incrementar a recadación polo segurísimo aumento de sancións de tráfico.

Ratifícome nisto último ao comprobar que a marxe de flexibilidade nos radares tamén se reduce dun 10% a un 5%. É dicir, quéirase admitir ou non, a recadación por sancións de trafico sufrirá un notable incremento e iso repercutirá nas arcas da Facenda Pública. Á fin e ao cabo, ao estar baleiras, é do que se trata. O que poucos contan é a comparación entre o que se aforra e o que nos vai a custar a todos pagar co diñeiro dos nosos impostos o cambio de sinais, a fabricación e colocación dos adhesivos. Cada unha supón un tempo medio de colocación de 15 minutos por cada sinal, multipliquen.

Mentres se debate esta inútil medida xa non se fala de faisanes, nin de Sortus, nin de parados. Mentres se fala do 110, xa poucos acórdanse de que levamos anos andando marcha atrás.

0 comentarios: