miércoles, 6 de septiembre de 2017

Síndromes

No hay mes de septiembre en el que los diferentes medios informativos no dediquen amplios espacios a recordarnos los conocidos síntomas y remedios del mal que suele afectar a cuantos después de disfrutar de unas semanas de vacaciones retornan a sus quehaceres diarios en sus puestos de trabajo.

Consultada la definición que se suele dar al llamado síndrome postvacacional me he quedado con esta: “el estado que se produce en el trabajador al fracasar el proceso de adaptación entre un periodo de vacaciones y de ocio con la vuelta a la vida activa, produciendo molestias que nos hacen responder a nuestras actividades rutinarias con un menor rendimiento”.

Reconozco que una de las cosas que más me gustan de las vacaciones es la menor exposición a las pantallas de la televisión y de los ordenadores, aunque siempre quede el teléfono.

Durante el pasado agosto ha resultado inevitable seguir enterándonos de nuevas y continuas muertes por violencia de género; de los desvaríos de los gobernantes nacionalistas, separatistas o como quieran autodenominarse, empeñados en una locura sin retorno en la que arrastran a muchos ciudadanos como rehenes de una pesadilla que saben imposible pero sin disposición a rectificar; de muertes horribles como la de la mujer que pocos minutos después de traer al mundo una nueva vida perdía la suya en un ascensor del propio hospital debido a algo más que a una fatalidad; de las numerosas desgracias y muertes causadas por tormentas, inundaciones, avalanchas de tierra, tornados… que han dejado tantas vidas rotas o sin hogar a miles de personas en el mundo; de ahogamientos en ríos, playas o piscinas; de las desapariciones de jóvenes todavía sin resolver; de la muerte de un niño autista infartado por el horror que vieron sus ojos; y por si estos ejemplos no bastaran para romper el deseado relax en tiempos de descanso físico y emocional, los demonios del terrorismo yihadista, terrorismo que ponía fin a las vidas, demasiadas vidas, de tranquilos transeúntes que disfrutaban de sus vacaciones, dejando malheridos a otros muchos y con un recuerdo imborrable en cuantos amamos la libertad y luchamos por defenderla.

Por estas razones no padezco el síndrome postvacacional, porque estas cosas nos acompañan también en agosto y en el resto del año, porque aunque queramos desconectar estos sucesos nos recuerdan en qué mundo vivimos y dónde estamos.

También porque estoy deseando ver cómo tras este frágil paréntesis estival ha llegado el tiempo de poner fin a los dislates de los que quieren romper nuestro modelo de convivencia democrática, nuestras normas y reglas de juego. Poner fin a esta tragicomedia y dedicar toda la energía a resolver, o al menos intentarlo, los problemas que más preocupan al conjunto de la sociedad en la que vivimos, para que durante los próximos meses los medios de comunicación no tengan que relatar nuevos asesinatos de mujeres, negligencias con resultado de muerte, o de inseguridad en la lucha contra quienes quieren hacer en Occidente su nueva guerra santa. Puede que por esto no tenga este síndrome. Ojalá lo tuviese.

Síndromes

Non hai mes de setembro no que os diferentes medios informativos non dediquen amplos espazos a lembrarnos os coñecidos síntomas e remedios do mal que adoita afectar a cuantos despois de gozar dunhas semanas de vacacións retornan aos seus quefaceres diarios nos seus postos de traballo.

Consultada a definición que se adoita dar á chamada síndrome posvacacional quedeime con esta: “o estado que se produce no traballador ao fracasar o proceso de adaptación entre un período de vacacións e de lecer coa volta á vida activa, producindo molestias que nos fan responder as nosas actividades rutineiras cun menor rendemento”.

Recoñezo que unha das cousas que máis me gustan das vacacións é a menor exposición ás pantallas da televisión e dos computadores, aínda que sempre quede o teléfono.

Durante o pasado agosto resultou inevitable seguir decatándonos de novas e continuas mortes por violencia de xénero; dos desvaríos dos gobernantes nacionalistas, separatistas ou como queiran autodenominarse, empeñados nunha tolemia sen retorno na que arrastran a moitos cidadáns como reféns dun pesadelo que saben imposible pero sen disposición a rectificar; de mortes horribles como a da muller que poucos minutos despois de traer ao mundo unha nova vida perdía a súa nun ascensor do propio hospital debido a algo máis que a unha fatalidade; das numerosas desgrazas e mortes causadas por tormentas, inundacións, avalanchas de terra, tornados? que deixaron tantas vidas rotas ou sen fogar a miles de persoas no mundo; de ahogamientos en ríos, praias ou piscinas; das desaparicións de mozas aínda sen resolver; da morte dun neno autista infartado polo horror que viron os seus ollos; e por se estes exemplos non bastasen para romper o desexado relax en tempos de descanso físico e emocional, os demos do terrorismo yihadista, terrorismo que poñía fin ás vidas, demasiadas vidas, de tranquilos transeúntes que gozaban das súas vacacións, deixando malferidos a outros moitos e cun recordo indeleble en cuantos amamos a liberdade e loitamos por defendela.

Por estas razóns non padezo a síndrome postvacacional, porque estas cousas acompáñannos tamén en agosto e no resto do ano, porque aínda que queiramos desconectar estes sucesos lémbrannos en que mundo vivimos e onde estamos.

Tamén porque estou a desexar ver como tras esta fráxil paréntese estival chegou o tempo de poñer fin aos dislates dos que queren romper o noso modelo de convivencia democrática, as nosas normas e regras de xogo. Poñer fin a esta traxicomedia e dedicar toda a enerxía a resolver, ou polo menos tentalo, os problemas que máis preocupan ao conxunto da sociedade na que vivimos, para que durante os próximos meses os medios de comunicación non teñan que relatar novos asasinatos de mulleres, neglixencias con resultado de morte, ou de inseguridade na loita contra quen quere facer en Occidente a súa nova guerra santa. Poida que por isto non teña esta síndrome. Oxalá o tivese.

0 comentarios: