miércoles, 5 de septiembre de 2018

Españoles, Franco ha muerto... ¡hace 43 años!

En poco tiempo se cumplirán 43 años de uno de esos momentos que a lo largo de tu vida deja alguna huella en tu memoria. Era por entonces un universitario veinteañero en Santiago de Compostela. Aquel jueves 20 de noviembre de 1975 desayunaba temprano en una cafetería de la calle del Franco y un televisor encendido interrumpía su programación para mostrar las imágenes en blanco y negro de un compungido presidente del gobierno de España, Arias Navarro, pronunciando un entrecortado discurso del que todos recordamos estas palabras: “Españoles, Franco ha muerto”.

Los días se sucedieron lenta e inexorablemente. Acontecimientos políticos e históricos que nos llevaron hasta la celebración de las primeras elecciones democráticas tras la dictadura, un 15 de junio de 1977. Menos de 2 años desde la muerte de Franco.

Desde entonces hasta hoy España y sus respectivos gobiernos, fueran de izquierda o conservadores, no dejaron de mirar hacia el futuro. Toda la sociedad, o eso pensaba, había superado las contiendas pasadas, sin hablar de vencedores ni vencidos, sin rencores durante muchos años… hasta hace unos días.

Nunca pensé desde que tuve aquellos 21, que 43 años después un gobierno en España volvería a resucitar y revolver aquel pasado lejano, que volvería a ver en televisión, esta vez en colores, tantas imágenes y noticias con Franco de protagonista. Tantas referencias a muertos de uno y otro signo en pasadas contiendas enterrados en diferentes lugares. No fueron noticias contadas de pasada, no. Lo fueron abriendo telediarios utilizando imágenes de archivo del NODO, hablando de Franco durante 15 minutos seguidos para a continuación dedicar 60 segundos a cuestiones prioritarias como la unidad de España o su estabilidad económica.

Esta estrategia calculada al milímetro por Sánchez y sus colaboradores necesarios para auparlo a La Moncloa sin pasar por las urnas, pretende por un lado dinamitar todo un periodo modélico, el de una Transición que representa la unión entre españoles, y por otro perpetuar un discurso irreal que poco o nada tiene que ver con la España que se construyó en esos años. Un discurso donde se vuelve a hablar de vencedores y vencidos, de buenos y malos, mientras al mismo tiempo se practica una política de gestos, bandazos y rectificaciones.

Solo quiero un gobierno dedicado a mejorar la vida de los españoles, a continuar poniendo las bases para seguir prosperando durante las próximas décadas y no a revolver en las tumbas de más de 40 años ni en las mentes de muchos que en aquella época ni habían nacido.

Franco ha muerto, pero ya hace 43 años. Entonces hubo generosidad, reconciliación y cesiones de unos y otros para, en concordia, darnos a nosotros mismos una Constitución que ya cumple 40 años. Hoy somos muchos los que exigimos una conducta similar y no relecturas sectarias de la historia, especialmente de quienes tienen la enorme responsabilidad de gobernar para todos y no de ponerse al lado de los rupturistas y populistas con el único fin de mantenerse en el poder.

Españois, Franco morreu... hai 43 anos!

En pouco tempo cumpriranse 43 anos dun deses momentos que ao longo da túa vida deixa algunha pegada na túa memoria. Era por entón un universitario de vinte anos en Santiago de Compostela. Aquel xoves 20 de novembro de 1975 almorzaba cedo nunha cafetería da rúa do Franco e un televisor aceso interrompía a súa programación para mostrar as imaxes en branco e negro dun compungido presidente do goberno de España, Arias Navarro, pronunciando un entrecortado discurso do que todos lembramos estas palabras: “Españois, Franco ha muerto”.

Os días sucedéronse lenta e inexorablemente. Acontecementos políticos e históricos que nos levaron ata a celebración das primeiras eleccións democráticas tras a ditadura, un 15 de xuño de 1977. Menos de 2 anos desde a morte de Franco.

Desde entón ata hoxe España e os seus respectivos gobernos, fosen de esquerda ou conservadores, non deixaron de mirar cara ao futuro. Toda a sociedade, ou iso pensaba, superara as contendas pasadas, sen falar de vencedores nin vencidos, sen rancores durante moitos anos… ata hai uns días.

Nunca pensei desde que tiven aqueles 21, que 43 anos despois un goberno en España volvería resucitar e revolver aquel pasado afastado, que volvería ver en televisión, esta vez en cores, tantas imaxes e noticias con Franco de protagonista. Tantas referencias a mortos dun e outro signo en pasadas contendas enterrados en diferentes lugares. Non foron noticias contadas de pasada, non. O foron abrindo telexornais utilizando imaxes de arquivo do NODO, falando de Franco durante 15 minutos seguidos para a continuación dedicar 60 segundos a cuestións prioritarias como a unidade de España ou a súa estabilidade económica.

Esta estratexia calculada ao milímetro por Sánchez e os seus colaboradores necesarios para levantalo á Moncloa sen pasar polas urnas, pretende por unha banda dinamitar todo un período modélico, o dunha Transición que representa a unión entre españois, e por outro perpetuar un discurso irreal que pouco ou nada ten que ver coa España que se construíu neses anos. Un discurso onde se volve a falar de vencedores e vencidos, de bos e malos, mentres ao mesmo tempo practícase unha política de xestos, bandazos e rectificacións.

Só quero un goberno dedicado a mellorar a vida dos españois, a continuar poñendo as bases para seguir prosperando durante as próximas décadas e non a revolver nas tumbas de máis de 40 anos nin nas mentes de moitos que naquela época nin naceran.

Franco morreu, pero xa hai 43 anos. Entón houbo xenerosidade, reconciliación e cesións duns e outros para, en concordia, darnos a nós mesmos unha Constitución que xa cumpre 40 anos. Hoxe somos moitos os que esiximos unha conduta similar e non relecturas sectarias da historia, especialmente de quen ten a enorme responsabilidade de gobernar para todos e non de poñerse á beira dos rupturistas e populistas co único fin de manterse no poder.

0 comentarios: