miércoles, 1 de noviembre de 2023

La marginación digital

Como escribí en la presentación de esta nueva columna, lo cotidiano, lo que nos rodea a diario, será lo que capte más mi atención. Así, este primer enfoque lo hago sobre una escena cada día más frecuente en nuestras calles.

Seguramente que todos hemos presenciado las dificultades que algunos ciudadanos, casi todos de edad avanzada, padecen al tratar de realizar alguna gestión en los cajeros situados a las puertas de las entidades bancarias. Las defectuosas pantallas que al sol son ilegibles, los fallos en los lectores láser de recibos, los tiempos reducidos para elegir la opción deseada antes de que la pantalla vuelva a la casilla de salida, la presión de saberse observado por los que guardan cola detrás y muy cerca, o las dificultades de visión o movilidad por su edad son sólo algunos ejemplos de una escena cada día más frecuente en nuestras calles.

Siendo muchos los ejemplos a los que podría acudir para poner negro sobre blanco en este preocupante comportamiento, he acudido al de los cajeros por su cercanía y frecuencia de uso. Además,porque presenta una dificultad añadida a la hora de querer ser solidarios o de querer ayudar a la persona que está en dificultades al operar en un cajero, que no es otra que el acceso a la información que aparece en la pantalla. Hablamos de su dinero, de sus saldos, de la cantidad que retira o pretende ingresar. Son materias muy delicadas a lo que podemos añadir los fraudes, los engaños, o los asaltos en plena calle a las personas que los utilizan. 

Pero también hay más situaciones de marginación o exclusión, como la que se produce por parte de las administraciones en las gestiones a que nos obligan. Hoy sin un teléfono móvil, sin un ordenador, sin certificados digitales, sin claves PIN, sin paciencia y tiempo para permanecer largos periodos de tiempo al teléfono marcando y eligiendo opciones que nos acaben llegando, con mucha suerte, al departamento o a la persona que pueda ayudarnos a resolver nuestra gestión, es imposible sobrevivir. Dar por natural que todo el mundo puede tener acceso a esos terminales es mucho suponer y no deja de ser un claro ejemplo de marginación y exclusión social. A ello hay que sumarle la implantación de la cita previa, que era provisional y parece que se queda para siempre.

Resulta muy preocupante que la llamada brecha digital (más bien una zanja) margine de manera clara a quienes no se han educado en la era de las nuevas tecnologías, agravado por el hecho de que las administraciones públicas y algunas entidades han incrementado de manera exponencial sus servicios telemáticos y digitales al tiempo que han reducido la atención personal, también llamada presencial. A todo ello cabría añadir los largos plazos para resolver una petición, más de 40 días para poder renovar un DNI.

Somos muchos los que, sin renunciar al avance de las nuevas tecnologías, valoramos y elegimos cada día más aquellos servicios prestados por personas, el trato cara a cara frente alde pulsaruna tecla en el cajero o en el teléfono eligiendolas diferentes opciones que nos ofrece una grabación, para acabar colgando sin resolver nuestro problema.

La marginación social provocada en una parte de la población, por el empleo abusivo y discriminatorio de las herramientas digitales queda enfocada. Ahora como sociedad deberíamos hacer algo más.

A marxinación dixital

Como escribín na presentación desta nova columna, o cotián, o que nos rodea a diario, será o que capte máis a miña atención. Así, este primeiro enfoque fágoo sobre unha escena cada día máis frecuente nas nosas rúas.

Seguramente que todos presenciamos as dificultades que algúns cidadáns, case todos de idade avanzada, padecen ao tratar de realizar algunha xestión nos caixeiros situados ás portas das entidades bancarias. As defectuosas pantallas que ao sol son ilexibles, os fallos no lectores láser de recibos, os tempos reducidos para elixir a opción desexada antes de que a pantalla volva á casa de saída, a presión de saberse observado polos que gardan cola detrás e moi preto, ou as dificultades de visión ou mobilidade pola súa idade son só algúns exemplos dunha escena cada día máis frecuente nas nosas rúas.

Sendo moitos os exemplos aos que podería acudir para poñer negro sobre branco neste preocupante comportamento, acudín ao dos caixeiros pola súa proximidade e frecuencia de uso. Ademais,porque presenta unha dificultade engadida á hora de querer ser solidarios ou de querer axudar á persoa que está en dificultades ao operar nun caixeiro, que non é outra que o acceso á información que aparece na pantalla. Falamos do seu diñeiro, dos seus saldos, da cantidade que retira ou pretende ingresar. Son materias moi delicadas ao que podemos engadir as fraudes, os enganos, ou os asaltos en plena rúa ás persoas que os utilizan. 

Pero tamén hai máis situacións de marxinación ou exclusión, como a que se produce por parte das administracións nas xestións a que nos obrigan. Hoxe sen un teléfono móbil, sen un computador, sen certificados dixitais, sen claves PIN, sen paciencia e tempo para permanecer longos períodos de tempo ao teléfono marcando e elixindo opcións que nos acaben chegando, con moita sorte, ao departamento ou á persoa que poida axudarnos a resolver a nosa xestión, é imposible sobrevivir. Dar por natural que todo o mundo pode ter acceso a eses terminais é moito supoñer e non deixa de ser un claro exemplo de marxinación e exclusión social. A iso hai que sumarlle a implantación da cita previa, que era provisional e parece que queda para sempre.

Resulta moi preocupante que a chamada fenda dixital (máis ben unha gabia) marxine de maneira clara a quen non se educaron na era das novas tecnoloxías, agravado polo feito de que as administracións públicas e algunhas entidades incrementaron de maneira exponencial os seus servizos telemáticos e dixitais á vez que reduciron a atención persoal, tamén chamada presencial. A todo iso cabería engadir os longos prazos para resolver unha petición, máis de 40 días para poder renovar un DNI.

Somos moitos os que, sen renunciar ao avance das novas tecnoloxías, valoramos e eliximos cada día máis aqueles servizos prestados por persoas, o trato cara a cara fronte alde pulsaruna tecla no caixeiro ou no teléfono eligiendolas diferentes opcións que nos ofrece unha gravación, para acabar colgando sen resolver o noso problema.

A marxinación social provocada nunha parte da poboación, polo emprego abusivo e discriminatorio das ferramentas dixitais queda enfocada. Agora como sociedade deberiamos facer algo máis.

0 comentarios: