miércoles, 29 de noviembre de 2023

Protagonistas anónimos

Cuando salgo o regreso a mi casa desde el centro de Lugo procuro atravesar la Plaza del Campo y sus calles aledañas. No me canso de fijarme en los diferentes detalles que están a la vista de todos cuantos quieran apreciarlos.

Pero en esta ocasión no he podido evitar, al enfocar mis ojos hacia las numerosas casas vacías, especialmente sus plantas bajas, recordar una idea que por el año 2007 tuve la osadía de proponer. Y digo osadía por el rechazo que en aquella ocasión tuvo entre propios y extraños.

La cuestión es que ese enfoque a esos locales vacíos o abandonados desde hace décadas confluyó en mi cabeza con dos noticias que por estos días leí en la prensa. Las recuerdo para ustedes.

Una de ellas nos hablaba de un joven llamado Álvaro, que con solo 16 años se ha convertido en gran artesano fabricando zocas, cestos, y diferentes utensilios tradicionales de las labores del campo en Galicia. Empezó con 14 años y para que sus trabajos sean conocidos los divulga a través de las redes sociales, realizando una importante labor de puesta en valor de aspectos importantes de nuestra cultura gallega. Álvaro Pin nació en Lugo y realiza sus trabajos artesanos en sus talleres de Castroverde y Castro de Rei.

La otra noticia que me vino a la memoria tiene que ver con otro artesano, pero que en esta ocasión ponía fin a su vida profesional por jubilación. Después de más de doscientos años un taller de gaitas y requintas situado en A Estrada se aproxima a su cierre. Joaquín Riobó, como así se llama el reconocido artesano, fabrica instrumentos muy valorados por los músicos, y había comenzado, como Álvaro, muy joven, con 17 años, y en este mes cierra su taller.

La osadía de la que les hablaba tiene que ver con estos dos ejemplos, porque lo que propuse en aquella ocasión al ayuntamiento de Lugo fue convertir muchos de los locales vacíos situados en nuestro casco histórico en talleres donde artesanos de los diferentes oficios que forman parte del amplio catálogo cultural de nuestra tierra pudieran trabajar algunos días, abiertos al público para que también pudieran vender sus obras de arte a los lucenses y a cuantos nos visitan.

Una manera de contribuir a dar vida a un casco histórico necesitado de actividad al tiempo que se contribuiría a facilitar a nuestros artesanos su trabajo y su labor de divulgación, tan valorada fuera y en ocasiones ignorada en casa.

Aquella idea se llamó “Lugo ciudad de los oficios” y seguramente que cuando se rechazó sería porque mi idea no merecía la atención de quienes por entonces regían los destinos de esta ciudad.

Pero hoy, cuando pienso en estos dos artesanos, uno dando sus primeros pasos y el otro finalizando su trayectoria laboral, no voy a volver a insistir en aquella propuesta, pero sí que propongo a quienes les corresponda que cuando piensen en otorgar reconocimientos, distinciones, premios o cosas similares, cuestión que durante el año es frecuente en nuestras ciudades, se acuerden de Pin y de Riobó, y de otros que como ellos deberían ser los verdaderos protagonistas de esos reconocimientos y así dejar de ser protagonistas anónimos.

Protagonistas anónimos

Cando saio ou regreso á miña casa desde o centro de Lugo procuro atravesar a Praza do Campo e as súas rúas contiguas. Non me canso de fixarme nos diferentes detalles que están á vista de todos cuantos queiran aprecialos.

Pero nesta ocasión non puiden evitar, ao enfocar os meus ollos cara ás numerosas casas baleiras, especialmente as súas plantas baixas, lembrar unha idea que polo ano 2007 tiven a ousadía de propoñer. E digo ousadía polo rexeitamento que naquela ocasión tivo entre propios e estraños.

A cuestión é que ese enfoque a eses locais baleiros ou abandonados desde hai décadas confluíu na miña cabeza con dúas noticias que por estes días lin na prensa. As recordo para vostedes.

Unha delas falábanos dun mozo chamado Álvaro, que con só 16 anos converteuse en gran artesán fabricando zocas, cestos, e diferentes utensilios tradicionais dos labores do campo en Galicia. Empezou con 14 anos e para que os seus traballos sexan coñecidos divúlgaos a través das redes sociais, realizando un importante labor de posta en valor de aspectos importantes da nosa cultura galega. Álvaro Pin naceu en Lugo e realiza os seus traballos artesáns nos seus talleres de Castroverde e Castro de Rei.

A outra noticia que me veu á memoria ten que ver con outro artesán, pero que nesta ocasión poñía fin á súa vida profesional por xubilación. Despois de máis de douscentos anos un taller de gaitas e requintas situado na Estrada aproxímase ao seu peche. Joaquín Riobó, como así se chama o recoñecido artesán, fabrica instrumentos moi valorados polos músicos, e comezara, como Álvaro, moi novo, con 17 anos, e neste mes pecha o seu taller.

A ousadía da que lles falaba ten que ver con estes dous exemplos, porque o que propuxen naquela ocasión ao concello de Lugo foi converter moitos dos locais baleiros situados no noso centro histórico en talleres onde artesáns dos diferentes oficios que forman parte do amplo catálogo cultural da nosa terra puidesen traballar algúns días, abertos ao público para que tamén puidesen vender as súas obras de arte aos lucenses e a cuantos visítannos.

Unha maneira de contribuír a dar vida a un centro histórico necesitado de actividade á vez que se contribuiría a facilitar aos nosos artesáns o seu traballo e o seu labor de divulgación, tan valorada fóra e en ocasións ignorada en casa.

Aquela idea chamouse “Lugo cidade dos oficios” e seguramente que cando se rexeitou sería porque a miña idea non merecía a atención de quen por entón rexían os destinos desta cidade.

Pero hoxe, cando penso nestes dous artesáns, un dando os seus primeiros pasos e o outro finalizando a súa traxectoria laboral, non vou volver a insistir naquela proposta, pero si que propoño a quen lles corresponda que cando pensen en outorgar recoñecementos, distincións, premios ou cousas similares, #cuestión que durante o ano é frecuente nas nosas cidades, acórdense de Pin e de Riobó, e doutros que como eles deberían ser os verdadeiros protagonistas deses recoñecementos e así deixar de ser protagonistas anónimos.

0 comentarios: