miércoles, 2 de mayo de 2018

Lo primero es antes

Cuando la semana pasada repasaba la prensa local, un titular llamó mi atención y motivó la lectura de la noticia: “La estación de tren de Lugo gana un 38% de usuarios en solo dos años” y añadía “El aumento de frecuencias a Madrid ayudó a pasar de 46.342 a 75.052 viajeros”.

Cuando hace esos dos años tuve la iniciativa de presentar un estudio completo a las autoridades de RENFE proponiendo incrementar las frecuencias en los trenes que unen Lugo con Ourense por un lado, y Lugo con A Coruña por el otro, estaba convencido que me avalaban el rigor, la realidad y las demandas sociales. Dos años después la citada noticia lo confirma y me permite afirmar que aquellos argumentos siguen hoy vigentes y sirven para insistir en la misma dirección. Mientras no se finalicen las nuevas infraestructuras presupuestadas para esta nueva línea de ferrocarril entre la ciudad amurallada y la de las Burgas, la solución pasa por incrementar las oportunidades de viajar en tren, es decir, por disponer de más trenes.

También la semana pasada celebramos en el Congreso un foro para abordar los principales problemas de nuestro medio rural en España, con especial acento en lo relacionado con el abandono de pueblos, pero también de las iniciativas que muchos jóvenes están emprendiendo en este mismo medio como manera de ganarse la vida.

Todavía revolotean en mi memoria muchos de sus comentarios y propuestas que allí expusieron, especialmente algunos diagnósticos fruto de experiencias personales. Para quienes han decidido apostar por llevar a cabo su proyecto de vida en pequeños pueblos lo importante no son los gastos en cemento, las rehabilitaciones de edificios, pabellones deportivos, asfaltados de calles... ni tan siquiera disponer de fibra óptica para navegar por Internet a mayores velocidades, ni otras actuaciones que suelen figurar como prioritarias para las administraciones.

Lo vital para ellos, para poder animar a quienes están barajando la opción de vivir en un pueblo o para los que ya lo hacen y no quisieran abandonarlo es garantizar que podrán seguir escolarizando en la zona a sus hijos, o que el médico seguirá teniendo allí su consulta. Esto es para ellos lo primero, lo otro después.

Pues con el tren y tantas otras cosas en nuestra provincia pasa lo mismo, o debería pasar. Primero tendremos que dar más posibilidades a los ciudadanos para desplazarse, disponiendo de más trenes, más horarios. Después vendrán las nuevas infraestructuras, eliminación de pasos a nivel, variantes que acorten los tiempos de viaje y aumenten la seguridad, nuevas estaciones (no necesariamente intermodales)... Pero lo primero son más trenes.

Siempre me llamó la atención el lenguaje y la sabiduría popular, al igual que nuestro rico refranero. No puede venir más a cuento para este artículo una de esas frases populares, “lo primero es antes”.

O primeiro é antes

Cando a semana pasada repasaba a prensa local, un titular chamou a miña atención e motivou a lectura da noticia: “A estación de tren de Lugo gaña un 38% de usuarios en só dous anos” e engadía “O aumento de frecuencias a Madrid axudou a pasar de 46.342 a 75.052 viaxeiros”.

Cando fai eses dous anos tiven a iniciativa de presentar un estudo completo ás autoridades de RENFE propoñendo incrementar as frecuencias nos trens que unen Lugo con Ourense por unha banda, e Lugo coa Coruña polo outro, estaba convencido que me avalaban o rigor, a realidade e as demandas sociais. Dous anos despois a citada noticia confírmao e permíteme afirmar que aqueles argumentos seguen hoxe vixentes e serven para insistir na mesma dirección. Mentres non se finalicen as novas infraestruturas orzadas para esta nova liña de ferrocarril entre a cidade amurallada e a das Burgas, a solución pasa por incrementar as oportunidades de viaxar en tren, é dicir, por dispoñer de máis trens.

Tamén a semana pasada celebramos no Congreso un foro para abordar os principais problemas do noso medio rural en España, con especial acento no relacionado co abandono de pobos, pero tamén das iniciativas que moitos mozos están a emprender en leste mesmo medio como maneira de gañarse a vida.

Aínda revolotean na miña memoria moitos dos seus comentarios e propostas que alí expuxeron, especialmente algúns diagnósticos froito de experiencias persoais. Para quen decidiu apostar por levar a cabo o seu proxecto de vida en pequenos pobos o importante non son os gastos en cemento, as rehabilitacións de edificios, pavillóns deportivos, asfaltados de rúas... nin tan sequera dispoñer de fibra óptica para navegar por Internet a maiores velocidades, nin outras actuacións que adoitan figurar como prioritarias para as administracións.

O vital para eles, para poder animar a quen está barallando a opción de vivir nun pobo ou para os que xa o fan e non quixesen abandonalo é garantir que poderán seguir escolarizando na zona aos seus fillos, ou que o médico seguirá tendo alí a súa consulta. Isto é para eles o primeiro, o outro despois.

Pois co tren e tantas outras cousas na nosa provincia pasa o mesmo, ou debería pasar. Primeiro teremos que dar máis posibilidades aos cidadáns para desprazarse, dispoñendo de máis trens, máis horarios. Despois virán as novas infraestruturas, eliminación de pasos a nivel, variantes que acurten os tempos de viaxe e aumenten a seguridade, novas estacións (non necesariamente intermodais)... Pero o primeiro son máis trens.

Sempre me chamou a atención a linguaxe e a sabedoría popular, do mesmo xeito que o noso rico refraneiro. Non pode vir máis a conto para este artigo una desas frases populares, “o primeiro é antes”.

0 comentarios: