miércoles, 17 de octubre de 2018

Conversaciones en la peluquería

Esta semana me tocó pasar por la peluquería. “¡Cómo está el patio!”, me dicen. “¿Cuánto tiempo va a durar este gobierno?”, inquieren esperando una respuesta que no tengo. Lo que Sánchez quiera, les digo. Aguantará hasta el límite porque, y ya lo escribí en estas mismas páginas, su objetivo era llegar a La Moncloa a cualquier precio y ya lo ha conseguido. Ahora cuanto más dure este sueño cumplido mejor para él y su señora, y seguramente cada día peor para España y los españoles. 

Continúa la conversación dando un repaso a las dimisiones de ministros, las declaraciones e inmediatas rectificaciones, los viajes públicos y privados del Presidente, sus ansias de protagonismo que le llevan a colocarse al lado de los reyes en sus recepciones, los pactos con comunistas e independentistas, y un largo etcétera que pueden imaginar sin equivocarse. Así hasta llegar a la cuestión que considero clave en aquella conversación. “¿Cómo es posible que esté ocurriendo todo esto en nuestras narices y la respuesta ciudadana sea de práctica apatía o casi indiferencia?”... Me hacen una pregunta que en estas últimas semanas me he hecho yo mismo muchas veces. ¿Qué más tiene que ocurrir para que reaccionemos?

Los comentarios que siguieron eran coincidentes en algo: solo reaccionamos cuando nos tocan directamente lo que más nos importa: el sueldo, los impuestos, la pensión… sin darnos cuenta que muchas de las medidas que se están aprobando o proponiendo para su aprobación, bajo puestas en escena grandilocuentes, van a afectar directamente a esas cuestiones, que son las que más preocupan.

Ello me llevó a una reflexión que me hice muchas veces en mi etapa como alcalde. ¡Cuántas sorpresas me llevé explicando, con diferentes dosis de pasión, el proyecto de ciudad que quería para Lugo, los grandes proyectos como la recuperación de nuestro Casco Histórico, nuestra Muralla y su declaración como Patrimonio de la Humanidad, acercar el Miño a la ciudad, ganar espacios para los peatones...! En muchas ocasiones al terminar y abrir un dialogo con los vecinos, las cuestiones que se me planteaban tenía más que ver con el contenedor, la farola, el bache o la limpieza, con temas del día a día, y muy pocos se interesaban por esos proyectos que Lugo necesita.

Efectivamente, creo que somos egoístas y cortoplacistas en nuestros planteamientos, lo que tristemente se refleja en la frase “¿qué hay de lo mío?”. El problema es que muchas de los cosas que ahora están sucediendo en la política española, y por extensión en la vida de los españoles aunque parezca que a nosotros no nos afectan, al final tiene mucho que ver con “lo mío”, con “lo nuestro”. Todos creemos que cuando se habla de que un 75% de ciudadanos puede sufrir determinada enfermedad, pensamos que estamos entre el 25% restante. Cuando vemos una imagen de una desgracia o un accidente, pensamos que a nosotros eso no nos pasará. Por eso les digo, y parecen asentir y compartir esta opinión, que las medidas que se están poniendo en marcha y las que están en la fase de diseño, como los próximos Presupuestos Generales del estado, sí que tienen mucho que ver con “lo mío”, con “lo nuestro”.

Me marcho con menos pelo pero más preocupado. Las conversaciones en la peluquería no difieren de las de la calle, pero por ahora las reacciones se hacen esperar.

Conversacións na barbería

Esta semana tocoume pasar pola barbería. “Como está o patio!”, dinme. “Canto tempo vai durar este goberno?”, inquiren esperando unha resposta que non teño. O que Sánchez queira, dígolles. Aguantará ata o límite porque, e xa o escribín nestas mesmas páxinas, o seu obxectivo era chegar á Moncloa a calquera prezo e xa o conseguiu. Agora canto máis dure este soño cumprido mellor para el e a súa señora, e seguramente cada día peor para España e os españois. 

Continúa a conversación dando un repaso ás dimisións de ministros, as declaracións e inmediatas rectificacións, as viaxes públicas e privadas do Presidente, as súas ansias de protagonismo que lle levan a colocarse á beira dos reis nas súas recepcións, os pactos con comunistas e independentistas, e un longo etcétera que poden imaxinar sen equivocarse. Así ata chegar á cuestión que considero clave naquela conversación. “Como é posible que estea a ocorrer todo isto nos nosos narices e a resposta cidadá sexa de práctica apatía ou case indiferenza?”... Fanme unha pregunta que nestas últimas semanas fíxenme eu mesmo moitas veces. Que máis ten que ocorrer para que reaccionemos?

Os comentarios que seguiron eran coincidentes en algo: só reaccionamos cando nos tocan directamente o que máis nos importa: o soldo, os impostos, a pensión… sen darnos conta que moitas das medidas que se están aprobando ou propoñendo para a súa aprobación, baixo postas en escena grandilocuentes, van afectar directamente a esas cuestións, que son as que máis preocupan.

Iso levoume a unha reflexión que me fixen moitas veces na miña etapa como alcalde. Cantas sorpresas leveime explicando, con diferentes doses de paixón, o proxecto de cidade que quería para Lugo, os grandes proxectos como a recuperación do noso Centro histórico, a nosa Muralla e a súa declaración como Patrimonio da Humanidade, achegar o Miño á cidade, gañar espazos para os peóns...! En moitas ocasións ao terminar e abrir un dialogo cos veciños, as cuestións que se me expuñan tiña máis que ver co contedor, o farol, a fochanca ou a limpeza, con temas do día a día, e moi poucos se interesaban por eses proxectos que Lugo necesita.

Efectivamente, creo que somos egoístas e cortopracistas nas nosas formulacións, o que tristemente se reflicte na frase “que hai do meu?”. O problema é que moitas dos cousas que agora están a suceder na política española, e por extensión na vida dos españois aínda que pareza que a nós non nos afectan, ao final ten moito que ver con “o meu”, con “o noso”. Todos cremos que cando se fala de que un 75% de cidadáns pode sufrir determinada enfermidade, pensamos que estamos entre o 25% restante. Cando vemos unha imaxe dunha desgraza ou un accidente, pensamos que a nós iso non nos pasará. Por iso dígolles, e parecen asentir e compartir esta opinión, que as medidas que se están poñendo en marcha e as que están na fase de deseño, como os próximos Orzamentos Xerais do estado, si que teñen moito que ver con “o meu”, con “o noso”.

Marcho con menos pelo pero máis preocupado. As conversacións na barbería non difiren das da rúa, pero por agora as reaccións fanse esperar.

0 comentarios: