miércoles, 13 de mayo de 2020

Escenarios incompletos

Hay algo en el ambiente que lo hace todavía más insoportable. Cuando se cumplen 60 días de confinamiento en nuestros domicilios, las horas se han cubierto con espacios para el trabajo, el orden, y sobre todo para pensar y repensar nuestras vidas.

Pero una sensación extraña me ronda en la cabeza. Percibo mensajes institucionales y un ambiente casi alegre, no diré festivo, en todo ello. Se aplaude, se canta, se pasea, se hace deporte, se nos dice que ya estamos saliendo, que si esta o la otra fase, que ya podemos viajar… Caramelos para endulzarnos esta pesadilla.

Pero lo que resulta llamativo, extraño, diría incomprensible es la ausencia de otros escenarios en este relato. Parece como si quisieran pasar de puntillas o quizás en ocasiones ocultar la cara trágica y dolorosa de esta tremenda situación. Pareciese que más de 26.000 muertes no han sucedido entre nosotros, que nos son ajenas, y me rebelo contra ese proceder.

Hace unos días en la Comisión de Agricultura y Pesca del Congreso de la que formo parte, el presidente de la misma (PNV) al comenzar la sesión justificaba de esta manera el no permitir que se guardase un minuto de silencio por todos los fallecidos por este maldito virus: “hacemos una especie de minuto de silencio propio e interno, sin necesidad de hacerlo, porque creo que ya se han hecho muchos”. Sí, “se han hecho muchos” dijo. Me gustaría pensar en un desliz pero yo no lo veo así. Nuestra sociedad guarda un minuto de silencio cada vez que ocurre una tragedia individual o colectiva, cada vez que una persona es asesinada victima de la violencia machista, cuando un personaje importante nos deja... Un minuto tras otro. Si tuviésemos que guardar un minuto de silencio por cada una de las victimas que por ahora nos ha arrebatado el virus harían falta 20 días completos sin pausa guardando silencio, y para algunos “ya se han hecho muchos”. Les cuesta declarar luto nacional, ponerse una corbata negra, poner banderas a media asta, en definitiva mostrar el dolor y guardarles respeto.

A ellos les digo que para superar el dolor, para hacer frente a estas tragedias, no es buena estrategia la de esconderlas. Se debe y se puede superar este luto con respeto, con dignidad y con valores.

Ahora que nos encaminamos hacia la recuperación de nuestras vidas fuera de casa, es más necesario que nunca no equivocarnos de escenarios. No todo son música y aplausos, porque el virus sigue entre nosotros. No nos confundamos y seamos prudentes, respetemos las distancias, utilicemos las medidas de protección y también recordemos todos los días que los nuevos escenarios estarán ya para siempre incompletos, porque en ellos faltarán miles, muchos miles de personas, en su mayoría aquellos que más sufrieron y dieron a nuestra nación para que hoy disfrutemos del bienestar al que espero que desde ahora demos más valor.

En estos nuevos escenarios incompletos suplamos sus ausencias con sus recuerdos pero también con nuestro civismo y responsabilidad colectiva. Todavía podemos compartir escenario agradeciendo su trabajo y siguiendo sus ejemplos.

Escenarios incompletos

Hai algo no ambiente que o fai aínda máis insoportable. Cando se cumpren 60 días de confinamento nos nosos domicilios, as horas cubríronse con espazos para o traballo, a orde, e sobre todo para pensar e repensar as nosas vidas.

Pero unha sensación estraña róldame na cabeza. Percibo mensaxes institucionais e un ambiente case alegre, non direi festivo, en todo iso. Apláudese, cántase, paséase, faise deporte, dinnos que xa estamos a saír, que se esta ou a outra fase, que xa podemos viaxar… Caramelos para facernos máis doce este pesadelo.

Pero o que resulta rechamante, estraño, diría incomprensible é a ausencia doutros escenarios neste relato. Parece coma se quixesen pasar no bico dos pés ou quizais en ocasións ocultar a cara tráxica e dolorosa desta tremenda situación. Parecese que máis de 26.000 mortes non sucederon entre nós, que nos son alleas, e rebélome contra ese proceder.

Hai uns días na Comisión de Agricultura e Pesca do Congreso da que formo parte, o presidente da mesma (PNV) ao comezar a sesión xustificaba desta maneira o non permitir que se gardase un minuto de silencio por todos os falecidos por este maldito virus: “facemos unha especie de minuto de silencio propio e interno, sen necesidade de facelo, porque creo que xa se fixeron moitos”. Si, “fixéronse moitos” dixo. Gustaríame pensar nun descoido pero eu non o vexo así. A nosa sociedade garda un minuto de silencio cada vez que ocorre unha traxedia individual ou colectiva, cada vez que unha persoa é asasinada vítima da violencia machista, cando un personaxe importante déixanos... Un minuto tras outro. Se tivésemos que gardar un minuto de silencio por cada unha das vítimas que por agora nos arrebatou o virus farían falta 20 días completos sen pausa gardando silencio, e para algúns “xa se fixeron moitos”. Cústalles declarar loito nacional, poñerse unha gravata negra, poñer bandeiras a medio mastro, en definitiva mostrar a dor e gardarlles respecto.

A eles dígolles que para superar a dor, para facer fronte a estas traxedias, non é boa estratexia a de escondelas. Débese e pódese superar este loito con respecto, con dignidade e con valores.

Agora que nos encamiñamos cara á recuperación das nosas vidas fóra de casa, é máis necesario que nunca non equivocarnos de escenarios. Non todo son música e aplausos, porque o virus segue entre nós. Non nos confundamos e sexamos prudentes, respectemos as distancias, utilicemos as medidas de protección e tamén lembremos todos os días que os novos escenarios estarán xa para sempre incompletos, porque neles faltarán miles, moitos miles de persoas, na súa maioría aqueles que máis sufriron e deron á nosa nación para que hoxe gocemos do benestar ao que espero que desde agora demos máis valor.

Nestes novos escenarios incompletos suplamos as súas ausencias cos seus recordos pero tamén co noso civismo e responsabilidade colectiva. Aínda podemos compartir escenario agradecendo o seu traballo e seguindo os seus exemplos.

0 comentarios: