miércoles, 27 de mayo de 2020

En las peores manos

Durante estas semanas de encierro he procurado mantenerme sereno y no caer en la critica fácil, en la demagogia o en el “y tú más”, siguiendo la línea que me he intentado marcar en mi trayectoria política. Hoy he de reconocer que ese esfuerzo requiere de una ración doble de paciencia y generosidad para no ser grueso en mis palabras. 

Cada 15 días se renueva el estado de alarma, y ya van 5 prórrogas logradas a golpe de negociaciones que parecen subastas. Da igual lo que haya que pactar o ceder desde el Gobierno con tal de seguir con este control extraordinario al conjunto de la sociedad creando un autentico mercado persa comprando voluntades.

Lo peor, las mentiras y engaños sucesivos. No repetiré aquí todas y cada una de las ya conocidas y a veces olvidadas de Pedro Sánchez, desde su fraude de tesis doctoral, su pérdida de sueño de solo pensar en cohabitar con Pablo Iglesias y un largo etcétera, hasta la última de la pasada semana, firmando con los herederos de Batasuna tras sus “no pactaremos nunca con Bildu” repetidas 20 veces ante las cámaras,

Materializa un pacto que mantiene en secreto incluso a sus propios ministros, ningunea a sus demás socios de investidura, y cuando estalla el escándalo y una buena parte de la sociedad, incluidos insignes socialistas, se echa las manos a la cabeza sorprendida por semejante bajeza, su reacción no es la de rectificar, pedir disculpas o reconocer una equivocación. No, nada de todo eso, La reacción y la estrategia es decir que se vio obligado a pactar con Bildu porque el Partido Popular no quiso votar a favor de esta nueva prórroga. Una vez más, y van muchas, las culpas al contrario. Olvida que ya pactó con los herederos de Batasuna en dos ocasiones anteriores: primero para lograr su investidura y después para gobernar en Navarra. En aquellas no se acordó de echarle la culpa al PP, y ahora resulta grotesco. 

Esta forma de actuar ratifica la verdadera personalidad de quien solo se gusta a sí mismo, quien le encanta mirarse a diario en el espejo del poder, que miente compulsivamente, que engaña hasta a sus propios socios, que hace una cosa con una mano mientras con la otra practica la contraria, que embauca y juega constantemente con las cartas marcadas, en definitiva se confirma que los trágicos acontecimientos de estos meses han acaecido cuando la dirección de nuestro país está en las peores manos imaginables para hacerles frente y lo saben. Ni siquiera aguanta la mirada del líder de la oposición cuando éste le habla desde la tribuna.

Pensarán que hoy no he podido contenerme, pero créanme que lo he hecho. Escribiría cosas más duras cuando pienso en que nuestro actual presidente solo tiene un objetivo, y es mantenerse en el poder a cualquier precio y culpando a los demás de sus desmanes. Me agobia pensar en el futuro que nos aguarda cuando quien tiene que dirigir la orquesta no sabe solfeo y cada músico tiene delante una partitura diferente… 

Pero a pesar de ello, y con gran esfuerzo, los españoles sabremos suplir las carencias de nuestro Gobierno.

Nas peores mans

Durante estas semanas de peche procurei manterme sereno e non caer en critícaa fácil, na demagoxia ou no “e ti máis”, seguindo a liña que me tentei marcar na miña traxectoria política. Hoxe hei de recoñecer que ese esforzo require dunha ración dobre de paciencia e xenerosidade para non ser groso nas miñas palabras. 

Cada 15 días renóvase o estado de alarma, e xa van 5 prórrogas logradas a golpe de negociacións que parecen poxas. Dá igual o que haxa que pactar ou ceder desde o Goberno con tal de seguir con este control extraordinario ao conxunto da sociedade creando un autentico mercado persa comprando vontades.

O peor, as mentiras e enganos sucesivos. Non repetirei aquí todas e cada unha das xa coñecidas e ás veces esquecidas de Pedro Sánchez, desde a súa fraude de tese doutoral, a súa perda de soño de só pensar en cohabitar con Pablo Iglesias e un longo etcétera, ata a última da pasada semana, asinando cos herdeiros de Batasuna tras as súas “non pactaremos nunca con Bildu” repetidas 20 veces #ante as cámaras,

Materializa un pacto que mantén en segredo mesmo aos seus propios ministros, ningunea aos seus demais socios de investidura, e cando estala o escándalo e unha boa parte da sociedade, incluídos insignes socialistas, bótase as mans á cabeza sorprendida por semellante bajeza, a súa reacción non é a de rectificar, pedir desculpas ou recoñecer unha equivocación. Non, nada de todo iso, A reacción e a estratexia é dicir que se viu obrigado a pactar con Bildu porque o Partido Popular non quixo votar a favor desta nova prórroga. Unha vez máis, e van moitas, as culpas ao contrario. Esquece que xa pactou cos herdeiros de Batasuna en dúas ocasións anteriores: primeiro para lograr a súa investidura e despois para gobernar en Navarra. Naquelas non se acordou de botarlle a culpa ao PP, e agora resulta grotesco. 

Esta forma de actuar ratifica a verdadeira personalidade de quen só se gusta a si mesmo, quen lle encanta mirarse a diario no espello do poder, que mente compulsivamente, que engana ata aos seus propios socios, que fai unha cousa cunha man mentres coa outra practica a contraria, que embauca e xoga constantemente coas cartas marcadas, en definitiva confírmase que os tráxicos acontecementos destes meses acaeceron cando a dirección do noso país está nas peores mans imaxinables para facerlles fronte e sábeno. Nin sequera aguanta a mirada do líder da oposición cando este fálalle desde a tribuna.

Pensarán que hoxe non puiden conterme, pero créanme que o fixen. Escribiría cousas máis duras cando penso en que o noso actual presidente só ten un obxectivo, e é manterse no poder a calquera prezo e culpando aos demais dos seus desmáns. Angústiame pensar no futuro que nos agarda cando quen ten que dirixir a orquestra non sabe solfexo e cada músico ten diante unha partitura diferente… 

Pero a pesar diso, e con gran esforzo, os españois saberemos suplir as carencias do noso Goberno.

0 comentarios: