miércoles, 13 de abril de 2022

¿Qué más tiene que pasar?

Es evidente que nuestra capacidad de aguante y de sorpresa parece no tener límites ni estar cerca de agotarse. Son muchos los ejemplos y circunstancias recientes con los que podría ilustrar este artículo, pero me referiré a uno que sin duda genera preocupación.

El pasado día 5 de abril y en el Pleno del Congreso de los Diputados se producía una de esas circunstancias en las que el hemiciclo se llena con la presencia de diputados y senadores en reunión conjunta de las Cortes Españolas, además de la presencia en las tribunas de ilustres invitados, especialmente del mundo diplomático en esta ocasión.

En esa tarde y a través de unas pantallas habilitadas al efecto pudimos seguir la comparecencia en directo del presidente de Ucrania, Volodymyr Zelensky. No era la primera vez que teníamos la oportunidad de escucharlo desde que comenzó la invasión rusa de su país, pero sí la primera en la que se dirigía directamente a los representantes legítimos del Pueblo Español.

Toda intervención en un idioma desconocido para los que escuchan pierde una buena parte del contenido emocional del discurso, y eso unido a que la interprete no estuvo a la altura de las circunstancias, hizo que el mensaje de Zelensky se viese mermado en empatía y emotividad.

Pero lo que quiero destacar es que si se producía ese acto era porque el presidente ucraniano viene solicitando ayuda internacional ante dirigentes y parlamentos de muchos países integrados en la OTAN, por la grave invasión que está sufriendo y las consecuencias dramáticas para su país. Ya lo hizo, entre otros, ante Estados Unidos, Reino Unido, Francia, y también ante el Vaticano. Su argumento más reiterado ha sido el afirmar que Ucrania esta siendo el banco de pruebas para Putin, y que si este comprueba que los europeos no ponemos freno a esta agresión, seguirá invadiendo otros países.

Finalizada su intervención los allí presentes puestos en pie pudimos exteriorizar nuestras emociones mediante una cerrada y prolongada ovación. Pero una vez más, y ya son demasiadas, volvimos a ser testigos de comportamientos y actitudes muy reprochables en política y también en el comportamiento humano.

Que algunos diputados se desmarcaran del aplauso al presidente ucraniano, entre ellos el único que tiene el BNG, ya de por sí es llamativo, porque a ojos de cualquiera lo que ocurre en aquel país debe merecer la condena más enérgica y unánime de cualquier persona que lo sea. No digamos de cualquiera que se considere demócrata. 

Lo inquietante y a su vez reprobable es que en nuestro Gobierno existan ministros que pertenecen a formaciones políticas que no aplaudan el discurso de Zelensky o que pretendan matizar la barbarie que acontece a diario y ante los ojos del mundo.

No pueden existir ambigüedades ante lo que ya se consideran Crímenes de Guerra que antes o después colocarán a Vladimir Putin ante la Corte Penal Internacional.

Ni el presidente Sánchez, ni sus ministros, que son en conjunto el Gobierno a España, pueden discrepar en esta cuestión, y por ello me pregunto… ¿qué más tiene que pasar para que Sánchez rompa su coalición y busque pactos de Estado con quienes sí defienden claramente los intereses generales de España y no los de países con regímenes totalitarios? 


Que máis ten que pasar?

É evidente que a nosa capacidade de aguante e de sorpresa parece non ter límites nin estar preto de esgotarse. Son moitos os exemplos e circunstancias recentes cos que podería ilustrar este artigo, pero referireime a un que sen dúbida xera preocupación.

O pasado día 5 de abril e no Pleno do Congreso dos Deputados producíase unha desas circunstancias nas que o hemiciclo se enche coa presenza de deputados e senadores en reunión conxunta das Cortes Españolas, ademais da presenza nas tribunas de ilustres convidados, especialmente do mundo diplomático nesta ocasión.

Nesa tarde e a través dunhas pantallas habilitadas para o efecto puidemos seguir a comparecencia en directo do presidente de Ucraína, Volodymyr Zelensky. Non era a primeira vez que tiñamos a oportunidade de escoitalo desde que comezou a invasión rusa do seu país, pero si a primeira na que se dirixía directamente aos representantes lexítimos do Pobo Español.

Toda intervención nun idioma descoñecido para os que escoitan perde unha boa parte do contido emocional do discurso, e iso unido a que a interprete non estivo á altura das circunstancias, fixo que a mensaxe de Zelensky vísese minguado en empatía e emotividade.

Pero o que quero destacar é que se se producía ese acto era porque o presidente ucraíno vén solicitando axuda internacional #ante dirixentes e parlamentos de moitos países integrados na OTAN, pola grave invasión que está a sufrir e as consecuencias dramáticas para o seu país. Xa o fixo, entre outros, #ante Estados Unidos, Reino Unido, Francia, e tamén #ante o Vaticano. O seu argumento máis reiterado foi o afirmar que Ucraína esta sendo o banco de probas para Putin, e que se este comproba que os europeos non poñemos freo a esta agresión, seguirá invadindo outros países.

Finalizada a súa intervención os alí presentes postos en pé puidemos exteriorizar as nosas emocións mediante unha pechada e prolongada ovación. Pero unha vez máis, e xa son demasiadas, volvemos ser testemuñas de comportamentos e actitudes moi  reprochables en política e tamén no comportamento humano.

Que algúns deputados desmarcásense do aplauso ao presidente ucraíno, entre eles o único que ten o BNG, xa de seu é rechamante, porque a ollos de calquera o que ocorre naquel país debe merecer a condena máis enérxica e unánime de calquera persoa que o sexa. Non digamos de calquera que se considere demócrata. 

O inquietante e á súa vez reprobable é que no noso Goberno existan ministros que pertencen a formacións políticas que non aplaudan o discurso de Zelensky ou que pretendan matizar a barbarie que acontece a diario e #ante os ollos do mundo.

Non poden existir ambigüidades #ante o que xa se consideran Crimes de Guerra que antes ou despois colocarán a Vladimir Putin #ante a Corte Penal Internacional.

Nin o presidente Sánchez, nin os seus ministros, que son en conxunto o Goberno a España, poden discrepar nesta cuestión, e por iso pregúntome… que máis ten que pasar para que Sánchez rompa a súa coalición e busque pactos de Estado con quen si defenden claramente os intereses xerais de España e non os de países con réximes totalitarios?

0 comentarios: