miércoles, 23 de enero de 2019

¿Hasta cuándo?

Hace tiempo que no he dedicado este espacio a escribir sobre Lugo. He de reconocer que es una decisión personal que en ocasiones me cuesta respetar. Hoy es una de ellas.

Que dando un paseo por sus calles la visión de locales que hasta hace poco daban vida a alguna actividad económica y ahora reclaman su alquiler o su compra, es algo que no se escapa a nadie. ¿Hasta cuándo esta sangría?

Que dando un paseo por el adarve de la muralla la visión a izquierda y derecha del monumento sigue mostrando abandono y escasos avances en la rehabilitación y conservación de cuanto la vista alcanza, tampoco creo que sea una afirmación que puede sorprender. ¿Hasta cuándo tanta indiferencia?

Que el caos y la desorganización imperan en la organización de los departamentos administrativos de la Casa Consistorial no es una observación personal, son las noticias más reiteradas en los medios de comunicación locales y en ocasiones nacionales. La policía municipal sigue sin jefe y parece que nadie está interesado o no sabe cómo ponerse a la tarea de alcanzar su paz interior y mejorar su eficacia en la calle. ¿Hasta cuándo esta parálisis?

Que el patrimonio municipal, es decir el que pertenece a todos los lucenses, está abandonado en una gran parte, que su inventario permanece sin actualización desde hace años, y, según las noticias, bienes valorados en 11 millones de euros están en total abandono. El cuartel de San Fernando o la Fábrica de la Luz, son solo dos ejemplos de bienes lucenses que parecen no tener dueño, mientras ustedes y yo sabemos que por lo que tenemos debemos pagar entre otros impuestos municipales el IBI o vado del garaje, además de estar obligados por las ordenanzas municipales a mantener en buen estado las fachadas de los inmuebles, esas que en los bienes municipales presentan malezas o un estado ruinoso. ¿Hasta cuándo tanto agravio e irresponsabilidad?

Que la falta de ideas, proyectos y propuestas viables de futuro se vea sustituida a diario por pequeñas obras sin ambición de ciudad, denota esa falta de ilusión del gobierno municipal que poco a poco parece contagiarse a gran parte de la sociedad. Grandes letras en la entrada a Lugo a modo de bienvenida parece la última aspiración para mejorar nuestra bimilenaria ciudad. Cuatro letras. ¿Hasta cuándo este vacío de liderazgo?

La falta de energías en el cuerpo conlleva a su paralización, la de combustibles a la parada de los motores, la de viento a la inacción de los molinos, la de caudal en los ríos a la muerte de los peces, la falta de lluvias a las restricciones en el consumo de agua y a la desertización de los campos… En las ciudades la falta de iniciativas públicas y privadas conlleva la pérdida de oportunidades, su retroceso frente a las que sí siguen creciendo y ganado población. 

La falta de ilusión colectiva conlleva a la pérdida del orgullo ciudadano por sus señas de identidad. ¿Cuánto tiempo más cabe esperar para revertir este rumbo? Me pregunto, ¿hasta cuándo hay que esperar?

Ata cando?


Hai tempo que non dediquei este espazo para escribir sobre Lugo. Hei de recoñecer que é unha decisión persoal que en ocasións cústame respectar. Hoxe é unha delas.

Que dando un paseo polas súas rúas a visión de locais que ata hai pouco daban vida a algunha actividade económica e agora reclaman o seu aluguer ou a súa compra, é algo que non se escapa a ninguén. Ata cando esta sangría?

Que dando un paseo polo adarve da muralla a visión a esquerda e dereita do monumento segue mostrando abandono e escasos avances na rehabilitación e conservación de canto a vista alcanza, tampouco creo que sexa unha afirmación que pode sorprender. Ata cando tanta indiferenza?

Que o caos e a desorganización imperan na organización dos departamentos administrativos da Casa Consistorial non é unha observación persoal, son as noticias máis reiteradas nos medios de comunicación locais e en ocasións nacionais. A policía municipal segue sen xefe e parece que ninguén está interesado ou non sabe como poñerse á tarefa de alcanzar a súa paz interior e mellorar a súa eficacia na rúa. Ata cando esta parálise?

Que o patrimonio municipal, é dicir o que pertence a todos os lucenses, está abandonado nunha gran parte, que o seu inventario permanece sen actualización desde hai anos, e, segundo as noticias, bens valorados en 11 millóns de euros están en total abandono. O cuartel de San Fernando ou a Fábrica da Luz, son só dous exemplos de bens lucenses que parecen non ter dono, mentres vostedes e eu sabemos que polo que temos debemos pagar entre outros impostos municipais o IBI ou vao do garaxe, ademais de estar obrigados polas ordenanzas municipais a manter en bo estado as fachadas dos inmobles, esas que nos bens municipais presentan malezas ou un estado ruinoso. Ata cando tanto agravio e irresponsabilidade?

Que a falta de ideas, proxectos e propostas viables de futuro véxase substituída a diario por pequenas obras sen ambición de cidade, denota esa falta de ilusión do goberno municipal que aos poucos parece contaxiarse a gran parte da sociedade. Grandes letras na entrada a Lugo a modo de benvida parece a última aspiración para mellorar a nosa bimilenaria cidade. Catro letras. Ata cando este baleiro de liderado?

A falta de enerxías no corpo comporta á súa paralización, a de combustibles á parada dos motores, a de vento á inacción dos muíños, a de caudal nos ríos á morte dos peixes, a falta de choivas ás restricións no consumo de auga e á desertización dos campos… Nas cidades a falta de iniciativas públicas e privadas comporta a perda de oportunidades, o seu retroceso fronte ás que si seguen crecendo e gañado poboación. 

A falta de ilusión colectiva comporta á perda do orgullo cidadán polos seus acenos de identidade. Canto tempo máis cabe esperar para reverter este rumbo? Pregúntome, ata cando hai que esperar?

0 comentarios: