miércoles, 15 de abril de 2020

En los próximos días

Eso fue lo que nos dijeron hace semanas, ya casi un mes: que en los próximos días estarían disponibles las mascarillas, respiradores y los medios necesarios para hacer frente a esta propagación vírica. Nos lo dijeron las máximas autoridades del país, aquellas que en estos momentos están al timón del barco en el que vamos todos. Nos lo repitieron en las sucesivas comparecencias de los miembros del gobierno, dirigentes “competentes”, apariciones diarias, o de varias veces al día, especialmente en fines de semana donde el Presidente del Gobierno ocupa horas y horas para decir lo que cabría en un discurso de cinco minutos.

También que en los próximos días llegaría el pico, venceríamos la curva, invertiríamos la tendencia… cifras frías, estadísticas más propias de otros escenarios y no de cuando se habla de miles de personas fallecidas.

Los próximos días se han convertido en semanas, camino de meses. Ya no confío en más anuncios. Apelar a la decencia, la prudencia, humildad y veracidad suena a ilusorio, pero lo hago.

Ante la necesidad de mantener y transmitir ánimos y buenas vibraciones para superar este tránsito hacia una forma de vida que, estoy seguro, será diferente a la vivida hasta ahora, utilizando la misma escala de medir el paso del tiempo que utiliza el Gobierno, voy a soñar e imaginar como serán los próximos días.

En esos días, con o sin mascarillas, abriré la puerta de casa y vestido con atuendo de caminar me acercaré hasta la Muralla, daré dos vueltas por su adarve, regresaré al Parque para rodearlo varias veces, bajaré y volveré a subir el sendero de las cuestas y así hasta terminar cansado de andar, sin los limites que ahora me impone un pasillo. Y saludaré a todos cuantos cruce en mi camino.

En los próximos días volveré a las calles en compañía de mi mujer sin separarme metro y medio de ella, haremos recados y me sentaré a tomar una cerveza en su compañía y la de algunos amigos. También podré volver al Congreso y dejaré de seguir las sesiones en el ordenador, participaré de manera presencial en las propuestas e iniciativas que hasta ahora hacía telemáticamente. 

En los próximos días quiero ayudar de manera diferente, donde se necesite mi presencia sin necesidad de seguir recurriendo a donaciones, cartas a pacientes desconocidos o aplausos diarios desde la ventana. Ayudar en vivo y en directo.

En los próximos días podré abrazar a mis seres queridos, a mis amigos y compañeros. Valorar el tiempo que viva sin necesidad de mirar el reloj a cada instante, darle a las cosas sencillas la importancia que realmente tienen, apurar al máximo las conversaciones, pasear por cualquier calle.

Estas y otras cosas que aquí no caben quiero hacerlas en los próximos días, que no quisiera ver convertidos en semanas ni en meses. Pero esto dependerá de que nos digan la verdad, de nos digan cual es el verdadero significado de “próximos días”, porque hoy, mucho tiempo después de aquellos compromisos, siguen siendo muchas las personas que pelean a diario todavía sin mascarillas, sin respiradores, sin medios adecuados para esta sangría que diariamente nos arrebata tantas vidas.

Seguro que todo esto habrá terminado en los próximos días.

Nos próximos días

Iso foi o que nos dixeron hai semanas, xa case un mes: que nos próximos días estarían dispoñibles as máscaras, respiradores e os medios necesarios para facer fronte a esta propagación vírica. Dixéronnolo as máximas autoridades do país, aquelas que nestes momentos están ao temón do barco no que imos todos. Repetíronnolo nas sucesivas comparecencias dos membros do goberno, dirixentes “competentes”, aparicións diarias, ou de varias veces ao día, especialmente en fins de semana onde o Presidente do Goberno ocupa horas e horas para dicir o que cabería nun discurso de cinco minutos.

Tamén que nos próximos días chegaría o pico, venceriamos a curva, investiriamos a tendencia… cifras frías, estatísticas máis propias doutros escenarios e non de cando se fala de miles de persoas falecidas.

Os próximos días convertéronse en semanas, camiño de meses. Xa non confío en máis anuncios. Apelar á decencia, a prudencia, humildade e veracidade soa a ilusorio, pero fágoo.

Fronte a necesidade de manter e transmitir ánimos e boas vibracións para superar este tránsito cara a unha forma de vida que, estou seguro, será diferente á vivida ata o de agora, utilizando a mesma escala de medir o paso do tempo que utiliza o Goberno, vou soñar e imaxinar como serán os próximos días.

Neses días, con ou sen máscaras, abrirei a porta de casa e vestido con vestimenta de camiñar achegareime ata a Muralla, darei dúas voltas pola súa adarve, regresarei ao Parque para rodealo varias veces, baixarei e volverei subir o carreiro das costas e así ata terminar canso de andar, sen limítelos que agora me impón un corredor. E saudarei a todos cuantos cruce no meu camiño.

Nos próximos días volverei ás rúas en compañía da miña muller sen separarme metro e medio dela, faremos recados e sentareime a tomar unha cervexa na súa compañía e a dalgúns amigos. Tamén poderei volver ao Congreso e deixarei de seguir as sesións no computador, participarei de maneira presencial nas propostas e iniciativas que ata o de agora facía telematicamente. 

Nos próximos días quero axudar de maneira diferente, onde se necesite a miña presenza sen necesidade de seguir recorrendo a doazóns, cartas a pacientes descoñecidos ou aplausos diarios desde a xanela. Axudar en vivo e en directo.

Nos próximos días poderei abrazar aos meus seres queridos, aos meus amigos e compañeiros. Valorar o tempo que viva sen necesidade de mirar o reloxo a cada pouco, darlle ás cousas sinxelas a importancia que realmente teñen, apurar ao máximo as conversacións, pasear por calquera rúa.

Estas e outras cousas que aquí non caben quero facelas nos próximos días, que non quixese ver convertidos en semanas nin en meses. Pero isto dependerá de que nos digan a verdade, de dígannos cal é o verdadeiro significado de “próximos días”, porque hoxe, moito tempo despois daqueles compromisos, seguen sendo moitas as persoas que pelexan a diario aínda sen máscaras, sen respiradores, sen medios adecuados para esta sangría que diariamente nos arrebata tantas vidas.

Seguro que todo isto terminaría nos próximos días.

0 comentarios: