miércoles, 12 de mayo de 2021

Crueles y cobardes

En el transcurso de la vida, el comportamiento ante el devenir de los acontecimientos es la mejor prueba para calar a las personas, su verdadera naturaleza.

De lo acontecido en Madrid en las últimas semanas ya han corrido ríos de tinta. Se han analizado las estrategias de la campaña electoral de unos y otros y también al detalle los resultados del 4 de mayo, incluso sus consecuencias en la política nacional. Todo ello sin duda ha despertado el interés de propios y extraños. Pero permítanme que hoy ponga el foco en algo que a mi juicio define el por qué de mucho de lo acontecido, la explicación en gran medida del resultado final: el comportamiento humano.

Si nos remontamos unos meses atrás y analizamos el comportamiento político de Pedro Sánchez es fácil que se nos quedaran bien grabados algunos hitos en la memoria de todos. Desde pactar con quien le quitaría el sueño, apoyarse en los partidos más extremistas y separatistas para mantenerse en La Moncloa, descalificar a jueces y periodistas, hasta ningunear al Rey, han sido muchas las ocasiones en las que las verdaderas intenciones y la condición del personaje han dejado cada día más clara la pasta de la que esta formado.

Pero también han ocurrido, y siguen aconteciendo, cosas que al ciudadano le impactan más que los eslóganes de las campañas electorales: el desprecio al castellano, la aprobación de una Ley de educación sin dialogo previo con padres y profesores y sin aceptar una sola enmienda de la oposición, las constantes mentiras sobre la brutal subida de impuestos que nos esperan a la vuelta de la esquina, el lavado de manos en la gestión de la pandemia, el final del estado de alarma sin dotar de los instrumentos necesarios a las comunidades autónomas para controlar los nuevos brotes del virus, que con lamentable seguridad se producirán, el semanal acercamiento de presos etarras acompañado de la cesión de las competencias en materia penitenciaria al gobierno vasco, el uso indecente del BOE para hacer propaganda, unido al del Ministerio del Interior y de la Fiscalía General del Estado, al que también podríamos añadir las constantes vergonzosas manipulaciones del CIS… Son tantas cosas que según salen de mi mente producen dolor.

Y si a lo acontecido durante la campaña madrileña nos refiriésemos, a nadie le habrán pasado inadvertidos los giros en las estrategias y las provocaciones constantes para tensionar al máximo el ambiente. Se acuerdan de aquella frase de Zapatero, “nos conviene la tensión”, pues eso. Lo que hizo implicarse a tope en los primeros días de campaña a Pedro Sánchez, diciéndonos que estas elecciones iban de “elegir entre fascismo o democracia en España”, acabó, a la vista del desastroso resultado para él, en decir que solo habían sido unas elecciones locales en Madrid sin consecuencias para su gobierno.

Pero lo peor, para rematar tanta indecencia, ha sido no solo la falta de autocrítica, sino el señalamiento y endose de culpabilidad al candidato Ángel Gabilondo al que impusieron la estrategia de la campaña y ahora abandonan a su suerte. Añádanle si quieren la apertura de expediente a dos coherentes socialistas como Leguina y Redondo Terreros por hacerse una foto con Ayuso.

Sánchez ha quedado retratado, su comportamiento ha evidenciado su crueldad y cobardía.

Crueis e covardes

No transcurso da vida, o comportamento #ante o devir dos acontecementos é a mellor proba para calar ás persoas, a súa verdadeira natureza.

Do acontecido en Madrid nas últimas semanas xa correron ríos de tinta. Analizáronse as estratexias da campaña electoral duns e outros e tamén ao detalle os resultados do 4 de maio, mesmo as súas consecuencias na política nacional. Todo iso sen dúbida espertou o interese de propios e estraños. Pero permítanme que hoxe poña o foco en algo que ao meu xuízo define o por que de moito do acontecido, a explicación en gran medida do resultado final: o comportamento humano.

Se nos remontamos uns meses atrás e analizamos o comportamento político de Pedro Sánchez é fácil que se nos quedasen ben gravados algúns fitos na memoria de todos. Desde pactar con quen lle quitaría o soño, apoiarse nos partidos máis extremistas e separatistas para manterse na Moncloa, descualificar a xuíces e xornalistas, ata ningunear ao Rey, foron moitas as ocasións nas que as verdadeiras intencións e a condición do personaxe deixaron cada día máis clara a pasta da que esta formado.

Pero tamén ocorreron, e seguen acontecendo, cousas que ao cidadán impáctanlle máis que os eslóganes das campañas electorais: o desprezo ao castelán, a aprobación dunha Lei de educación sen dialogo previo con pais e profesores e sen aceptar unha soa emenda da oposición, as constantes mentiras sobre a brutal subida de impostos que nos esperan ao virar a esquina, o lavado de mans na xestión da pandemia, o final do estado de alarma sen dotar dos instrumentos necesarios ás comunidades autónomas para controlar os novos brotes do virus, que con lamentable seguridade produciranse, o semanal achegamento de presos etarras acompañado da cesión das competencias en materia penal ao goberno vasco, o uso indecente do BOE para facer propaganda, unido ao do Ministerio do Interior e da Fiscalía Xeral do Estado, ao que tamén poderiamos engadir as constantes vergoñosas manipulacións do CIS… Son tantas cousas que segundo saen da miña mente producen dor.

E se ao acontecido durante a campaña madrileña referísemonos/referísemosnos, a ninguén lle pasarán inadvertidos os xiros nas estratexias e as provocacións constantes para tensionar ao máximo o ambiente. Acórdanse daquela frase de Zapatero, “convennos a tensión”, pois iso. O que fixo implicarse a lume de biqueira nos primeiros días de campaña a Pedro Sánchez, dicíndonos que estas eleccións ían de “elixir entre fascismo ou democracia en España”, acabou, á vista do desastroso resultado para el, en dicir que só foran unhas eleccións locais en Madrid sen consecuencias para o seu goberno.

Pero o peor, para rematar tanta indecencia, foi non só a falta de autocrítica, senón a sinalización e endose de culpabilidade ao candidato Anxo Gabilondo ao que impuxeron a estratexia da campaña e agora abandonan á súa sorte. Engádanlle se queren a apertura de expediente a dous coherentes socialistas como Leguina e Redondo Terreros por facerse unha foto con Ayuso.

Sánchez quedou retratado, o seu comportamento evidenciou a súa crueldade e covardía.

0 comentarios: