miércoles, 9 de junio de 2021

Los granos

Tienen que disculparme por el título pero no encontré otro que se adaptara mejor a lo que necesito expresar. Con sólo con nombrarlos, los granos evocan imágenes desagradables si se refieren a los que afloran en nuestros cuerpos y en especial a nuestras caras. Las molestias y las ganas de eliminarlos se convierten en nuestra prioridad.

Pero hay otro tipo de granos. En la pandilla de amigos es frecuente que alguien sea el grano que provoca las tensiones. En las familias también hay granos molestos que, por ambiciones desmedidas, envidias o una larga lista de pecados - incluso algunos capitales -, son capaces de convertirse en cancerígenos acabando con la convivencia familiar. En el trabajo, en el gimnasio, en tantos lugares que frecuentamos, los granos molestos son inevitables y los tratamientos varían en función del tamaño del sarpullido y de la constancia al aplicar la receta.

En nuestra querida España (si pongo Patria algunos me tildarán de facha) han surgido en los últimos años varios “granos” que han provocado reacciones que van mucho más lejos que las preocupaciones estéticas. Al igual que a cualquier cuerpo, a nuestra tierra y a la convivencia entre españoles, los granos son molestos y la irritan.

Pero ha llegado el momento de hacer el diagnostico, de distinguir entre las espinillas, el acné juvenil, los quistes sebáceos o los granos con células cancerígenas. A la convivencia entre españoles le ha salido un sarpullido de fácil diagnostico y difícil tratamiento.

Tratándose de un sarpullido peligroso y contagioso, preocupa que a quien corresponde aplicar el tratamiento, ese Gobierno tan numeroso como incapaz, es errático en sus prescripciones, al extremo de que el paciente, España, cada día tiene peor su piel y con ello su enfermedad se agrava.

Continuando con el símil, les pido que piensen en ejemplos. Les puedo dar pistas. ¿Cómo diagnosticarían lo referente a la concesión de indultos a personas que después de cometer graves ataques a nuestra convivencia, y al estado de derecho, no solo están lejos de mostrar el menor arrepentimiento sino que además manifiestan sin titubeos su intención de volver a cometer esos actos? Y es un grano entre muchos: qué decir del que tiene que ver con la desastrosa gestión de la mayor pandemia, o del de la nefasta política exterior que nos ha convertido en un país no respetado. Son sólo algunos ejemplos, pistas para que, con poco esfuerzo, ustedes completen el cuadro clínico que cada día que pasa evidencia el empeoramiento del enfermo.

Pero lo peor de esta situación es que quien debería ponerle remedio se ha convertido en otro auténtico grano. Un ser que se fotografía en la replica del zulo que fue la cárcel inhumana de Ortega Lara durante año y medio mientras sigue apoyándose en los herederos de aquellos asesinos y terroristas para mantenerse en la Moncloa. Un ser así sólo es comparable con el peor de los forúnculos. Un individuo que arruina la vida de policías gravemente heridos en los altercados de Cataluña concediéndoles jubilaciones anticipadas por sus lesiones sin reconocerles que fueron en acto de servicio, al tiempo que resuelve la vida de los políticos presos… ¿qué nombre puede tener?

Por eso he recurrido a la desagradable imagen que transmiten toda clase de granos, no ha sido casual. Cada día resultan más repugnantes estos comportamientos despectivos con toda una nación a cambio de mantenerse un día más en el poder.


Os grans

Teñen que desculparme polo título pero non atopei outro que se adaptase mellor ao que necesito expresar. Con só con nomealos, os grans evocan imaxes desagradables se se refiren aos que afloran nos nosos corpos e en especial ás nosas caras. As molestias e as ganas de eliminalos convértense na nosa prioridade.

Pero hai outro tipo de grans. Na cuadrilla de amigos é frecuente que alguén sexa o gran que provoca as tensións. Nas familias tamén hai grans molestos que, por ambicións desmedidas, envexas ou unha longa lista de pecados - mesmo algúns capitais -, son capaces de converterse en canceríxenos acabando coa convivencia familiar. No traballo, no ximnasio, en tantos lugares que frecuentamos, os grans molestos son inevitables e os tratamentos varían en función do tamaño da erupción e da constancia ao aplicar a receita.

Na nosa querida España (se poño Patria algúns me tacharán de  facha) xurdiron nos últimos anos varios “grans” que provocaron reaccións que van moito máis lonxe que as preocupacións estéticas. Do mesmo xeito que a calquera corpo, á nosa terra e á convivencia entre españois, os grans son molestos e irrítana.

Pero chegou o momento de facer o diagnostico, de distinguir entre as canelas, a acne xuvenil, os  quistes  sebáceos ou os grans con células canceríxenas. Á convivencia entre españois saíulle unha erupción de fácil diagnostico e difícil tratamento.

Tratándose dunha erupción perigoso e contaxioso, preocupa que a quen corresponde aplicar o tratamento, ese Goberno tan numeroso como incapaz, é  errático nas súas prescricións, ao extremo de que o paciente, España, cada día ten peor a súa pel e con iso a súa enfermidade agrávase.

Continuando co símil, pídolles que pensen en exemplos. Pódolles dar pistas. Como diagnosticarían o referente á concesión de indultos a persoas que despois de cometer graves ataques á nosa convivencia, e ao estado de dereito, non só están lonxe de mostrar o menor arrepentimento senón que ademais manifestan sen titubeos a súa intención de volver cometer eses actos? E é un gran entre moitos: que dicir do que ten que ver coa desastrosa xestión da maior pandemia, ou do da nefasta política exterior que nos converteu nun país non respectado. Son só algúns exemplos, pistas para que, con pouco esforzo, vostedes completen o cadro clínico que cada día que pasa evidencia o empeoramento do enfermo.

Pero o peor desta situación é que quen debería poñerlle remedio converteuse noutro auténtico gran. Un ser que se fotografa na  replica do  zulo que foi o cárcere inhumano de Ortega Lara durante ano e medio mentres segue apoiándose nos herdeiros daqueles asasinos e terroristas para manterse na Moncloa. Un ser así só é comparable co peor dos forúnculos. Un individuo que arruína a vida de policías gravemente feridos nos altercados de Cataluña concedéndolles xubilacións anticipadas polas súas lesións sen recoñecerlles que foron en acto de servizo, á vez que resolve a vida dos políticos presos… que nome pode ter?

Por iso recorrín á desagradable imaxe que transmiten toda clase de grans, non foi casual. Cada día resultan máis repugnantes estes comportamentos despectivos con toda unha nación a cambio de manterse un día máis no poder.

0 comentarios: