miércoles, 2 de febrero de 2022

Gracias que nos queda Rafa Nadal

Llevamos mucho tiempo observando como las actuaciones de muchos políticos conducen a diario a un espectáculo poco edificante y constructivo.

Empezaré por las discrepancias internas en los gobiernos, que no solamente los debilitan, sino que los humillan y con ello también a los ciudadanos. 

Desde estas mismas líneas y en más de una ocasión me he referido a las dificultades de gobernar en coalición con fuerzas con las que solamente se tiene en común el objetivo de impedir que gobierne otra fuerza, que generalmente ha sido la más votada y no alcanza la mayoría suficiente para gobernar en solitario. Tenemos múltiples ejemplos que van desde lo más próximo, aquí en Lugo, hasta llegar al Gobierno de la Nación pasando por gobiernos autonómicos, como ocurrió en Galicia cuando el PP le faltó un solo escaño para tener mayoría y gobernó una coalición del PSOE y BNG.

En aquella ocasión puede que todavía recuerden como el presidente Touriño y su vicepresidente Quintana se disputaban las inauguraciones y la gestión tratando de patrimonializarla, hasta el punto de que en sus cuñas publicitarias no se hablaba de la Xunta de Galicia, sino que uno lo hacia de la presidencia y el otro de la vicepresidencia, como si en lugar de un gobierno lo que tuviésemos fuesen dos.

En España, en esta Legislatura, tenemos ejemplos parecidos, o hasta diría que mucho peores. Los ministros de Podemos van por un lado y los socialistas por otro. Son muchos los ejemplos: la reforma de la reforma laboral, el conflicto con Ucrania, las políticas de vivienda, etc.

Como decía al principio, estas formas de actuar y entender la política no sólo tensan la convivencia dentro de los gobiernos, sino que degradan en sí la política y su fin último, que debe ser estar al lado de los ciudadanos para conocer los problemas que les preocupan y poner los medios para resolverlos.

La desafección con la política está llegando a niveles preocupantes. Este fin de semana se producían algunos sucesos que sirven para ilustrarlo. Un partido político, Podemos, anunciaba que llevaría al Congreso de los Diputados la votación del jurado que decidió quién nos representaría en el festival de Eurovisión, acusando el proceso de falta de transparencia. Grave asunto comparado con los problemas reales que hoy más nos deberían preocupar.

Finalizo con lo más próximo, lo que ocurre en nuestra política local como consecuencia de los pactos y acuerdos para formar un bigobierno, dos en uno. Mientras una parte de los concejales venden sus actuaciones y obras con logos asociados a los colores de su partido y bajo la denominación de “tenencia de alcaldía”, ya que no tienen la alcaldía, otros, los que pertenecen al partido que sí la ostenta han pasado de vender sus cosas como “Concello de Lugo” a “Alcaldesa de Lugo”. Mientras, sigue sin ponerse en funcionamiento un auditorio finalizado hace años o sin concederse licencias para seguir rehabilitando la Tinería.

No sé quién habrá aconsejado a nuestra alcaldesa poner el lema institucional de “Alcaldesa de Lugo” en los atriles desde los que habla, pero creo que ha cometido un serio error. Patrimonializar como éxito personal la acción colectiva de un gobierno y en ocasiones de una corporación que gestiona el dinero de todos los ciudadanos no es el mejor camino para dignificar la política. 

Gracias que nos queda Rafa Nadal.


Grazas que nos queda Rafa Nadal

Levamos moito tempo observando como as actuacións de moitos políticos conducen a diario a un espectáculo pouco edificante e construtivo.

Empezarei polas discrepancias internas nos gobernos, que non soamente debilítanos, senón que os humillan e con iso tamén aos cidadáns.

Desde estas mesmas liñas e en máis dunha ocasión referinme ás dificultades de gobernar en coalición con forzas coas que soamente se ten en común o obxectivo de impedir que goberne outra forza, que xeralmente foi a máis votada e non alcanza a maioría suficiente para gobernar en solitario. Temos múltiples exemplos que van desde o máis próximo, aquí en Lugo, ata chegar ao Goberno da Nación pasando por gobernos autonómicos, como ocorreu en Galicia cando o PP faltoulle un só escano para ter maioría e gobernou unha coalición do PSOE e BNG.

Naquela ocasión poida que aínda lembren como o presidente Touriño e o seu vicepresidente Quintana disputábanse as inauguracións e a xestión tratando de patrimonializala, ata o punto de que nas súas cuñas publicitarias non se falaba da Xunta de Galicia, senón que uno o cara a de a presidencia e o outro da vicepresidencia, coma se en lugar dun goberno o que tivésemos fosen dous.

En España, nesta Lexislatura, temos exemplos parecidos, ou ata diría que moito peores. Os ministros de Podemos van por unha banda e os socialistas por outro. Son moitos os exemplos: a reforma da reforma laboral, o conflito con Ucraína, as políticas de vivenda, etc.

Como dicía ao principio, estas formas de actuar e entender a política non só tensan a convivencia dentro dos gobernos, senón que degradan en si a política e o seu fin último, que debe ser estar á beira dos cidadáns para coñecer os problemas que lles preocupan e poñer os medios para resolvelos.

A desafección coa política está a chegar a niveis preocupantes. Esta fin de semana producíanse algúns sucesos que serven para ilustralo. Un partido político, Podemos, anunciaba que levaría ao Congreso dos Deputados a votación do xurado que decidiu quen nos representaría no festival de Eurovisión, acusando o proceso de falta de transparencia. Grave asunto comparado cos problemas reais que hoxe máis nos deberían preocupar.

Finalizo co máis próximo, o que ocorre na nosa política local como consecuencia dos pactos e acordos para formar un bigobierno, dous nun. Mentres unha parte dos concelleiros venden as súas actuacións e obras con logos asociados ás cores do seu partido e baixo a denominación de “tenencia de alcaldía”, xa que non teñen a alcaldía, outros, os que pertencen ao partido que si a ostenta pasaron de vender as súas cousas como “ Concello de Lugo” a “Alcaldesa de Lugo”. Mentres, segue sen poñerse en funcionamento un auditorio finalizado hai anos ou sen concederse licenzas para seguir rehabilitando a Tinería.

Non se quen aconsellaría á nosa alcaldesa poñer o lema institucional de “Alcaldesa de Lugo” nos atrís desde os que fala, pero creo que cometeu un serio erro. Patrimonializar como éxito persoal a acción colectiva dun goberno e en ocasións dunha corporación que xestiona o diñeiro de todos os cidadáns non é o mellor camiño para dignificar a política.

Grazas que nos queda Rafa Nadal.

0 comentarios: