miércoles, 25 de marzo de 2015

El miedo a cambiar

A estas alturas de la película, seguramente estén algo cansados de los diferentes análisis políticos, tertulias en radio o televisión y editoriales de prensa, dedicados a analizar, por la cara A y por la B, el disco de los resultados electorales en Andalucía. Siento rayar este disco con mis comentarios, pero es mi obligación hacerlo.

Se han hecho diferentes lecturas de los resultados, pero lo que nadie discute es que el Partido Socialista ha sido el que más escaños ha obtenido y por lo tanto es el vencedor. Cuestión bien distinta es si la victoria es rotunda, pírrica, o está entre un extremo y el otro. Las otras evidentes conclusiones estarían en la bajada de votos para el PP y en la incursión en el nuevo mapa político de dos formaciones hasta ahora ausentes del arco parlamentario como son Podemos y Ciudadanos.

La presidenta andaluza justificó el adelanto electoral en la necesidad de dotar de mayor estabilidad al gobierno que preside, y ha conseguido el efecto contrario, porque sigue sin mayoría y sus hasta hace días socios de gobierno casi desaparecen del mapa y aparecen otras fuerzas que difícilmente pueden cerrar pactos de gobierno, quedando los socialistas posiblemente con un gobierno en minoría. Para esto el adelanto electoral y el importante gasto económico y la paralización de la actividad que toda convocatoria de elecciones lleva consigo.

Si, como algunos expertos afirman, el PP ha pagado las consecuencias de la corrupción, ¿cómo se explica esto sin que lo paguen también aquellos que están señalados por la justicia como los responsables del mayor caso de corrupción de la historia de la democracia, el de los ERE, con un fraude estimado en más de 6.000 millones de euros?

Si las causas están en el cabreo y malestar de aquellos que han perdido su puesto de trabajo o no consiguen encontrarlo, ¿cómo es posible que los andaluces confíen con su voto en quienes con sus políticas autonómicas han situado a esta Comunidad con unos índices de paro 10 puntos por encima de la media de España?

Hace unos días me contaron que para dar de alta una explotación familiar ganadera en Andalucía, tuvieron que echar mano de un miembro de la misma que contaba con 12 años de edad porque el resto estaba incompatibilizado con continuar percibiendo ayudas sociales como el ya famoso PER.

Que las elecciones pudiesen alterar esa forma de vida de miles de andaluces, especialmente en el campo, que siguen fiando parte de su futuro a la ayuda mensual que reciben, es una posible explicación al miedo a cambiar de modelo.

Un miedo a que, en una sociedad donde todavía persiste el mito de los señoritos de cortijo por un lado y los trabajadores por el otro, venga el lobo y se coma las ovejas. Lo que falta por saber es cuanto tiempo pasará antes de que, cuando venga el lobo, ya no tenga ovejas que llevarse a la boca.

O medo a cambiar

A estas alturas da película, seguramente estean algo cansados das diferentes análises políticas, faladoiros en raio ou televisión e editoriais de prensa, dedicados a analizar, pola cara A e pola B, o disco dos resultados electorais en Andalucía. Sinto raiar este disco cos meus comentarios, pero é a miña obriga facelo.

Fixéronse diferentes lecturas dos resultados, pero o que ninguén discute é que o Partido Socialista foi o que máis escanos obtivo e polo tanto é o vencedor. Cuestión ben distinta é se a vitoria é rotunda, pírrica, ou está entre un extremo e o outro. As outras evidentes conclusións estarían na baixada de votos para o PP e na incursión no novo mapa político de dúas formacións ata agora ausentes do arco parlamentario como son Podemos e Cidadáns.

A presidenta andaluza xustificou o adianto electoral na necesidade de dotar de maior estabilidade ao goberno que preside, e conseguiu o efecto contrario, porque segue sen maioría e os seus ata hai días socios de goberno case desaparecen do mapa e aparecen outras forzas que dificilmente poden pechar pactos de goberno, quedando os socialistas posiblemente cun goberno en minoría. Para isto o adianto electoral e o importante gasto económico e a paralización da actividade que toda convocatoria de eleccións leva consigo.

Se, como algúns expertos afirman, o PP pagou as consecuencias da corrupción, como se explica isto sen que o paguen tamén aqueles que están sinalados pola xustiza como os responsables do maior caso de corrupción da historia da democracia, o dos ERE, cunha fraude estimada en máis de 6.000 millóns de euros?

Se as causas están no cabreo e malestar daqueles que perderon o seu posto de traballo ou non conseguen encontralo, como é posible que os andaluces confíen co seu voto nos que coas súas políticas autonómicas situaron a esta Comunidade cuns índices de paro 10 puntos por enriba da media de España?

Hai uns días contáronme que para dar de alta unha explotación familiar gandeira en Andalucía, tiveron que botar man dun membro da mesma que contaba con 12 anos de idade porque o resto estaba incompatibilizado con continuar percibindo axudas sociais como o xa famoso PER.

Que as eleccións puidesen alterar esa forma de vida de miles de andaluces, especialmente no campo, que seguen fiando parte do seu futuro á axuda mensual que reciben, é unha posible explicación ao medo a cambiar de modelo.

Un medo a que, nunha sociedade onde aínda persiste o mito dos señoritos de casal por un lado e os traballadores polo outro, veña o lobo e coma as ovellas. O que falta por saber é canto tempo pasará antes de que, cando veña o lobo, xa non teñan que levarse ovellas á boca.

0 comentarios: