miércoles, 8 de abril de 2015

Cuestión de autoestima

Si consultamos el diccionario y buscamos la definición de autoestima encontraremos “valoración generalmente positiva de sí mismo”

Hace unos días y con motivo de caer en mis manos un artículo del periodista Bieito Rubido referido a la baja autoestima existente en España y a sus posibles causas, volvió a mi memoria uno de los artículos que publiqué en este mismo periódico lucense, El Progreso, bajo el título de “La marca España”.

En aquel entonces escribí sobre el elevado espíritu crítico que tenemos en este país con todo lo que nos identifica como españoles, o lo que es lo mismo, por tener una autoestima muy baja y mostrarnos muy críticos con lo que tenemos y con lo que hacemos.

Somos un país que combina tradición y modernidad, que además ocupa el cuarto puesto entre las potencias europeas, líderes en solidaridad, tenemos como idioma un español universal, el segundo más aprendido y hablado en el mundo (cerca de 500 millones de personas), y siempre hemos demostrado una gran capacidad de adaptación.

Por añadir algunos argumentos apuntados por Rubido, somos el quinto lugar más seguro del mundo, el segundo país con la población más longeva, la mortalidad infantil es la tercera más baja del mundo, una asistencia sanitaria gratuita, universal y con grandísimos profesionales (aunque algunos siguen empeñados en no reconocerlo), la octava nación del mundo que más porcentaje del PIB dedica a mantener el estado de bienestar, por delante de Alemania o EE.UU., el segundo país con mayor número de Kilómetros de vías de alta velocidad, la tercera potencia turística mundial, y conservamos el segundo mayor patrimonio histórico artístico de todo el mundo por poner solo algunos ejemplos de nuestro caudal como nación.

Con estos mimbres deberíamos conseguir unos buenos cestos cargados de autoestima y sin embargo no es así. Las razones sin duda tienen que ser de diferente índole, pudiendo estar entre ellas la manía de mirarnos al ombligo y de valorar los minifundios nacionalistas por encima del conjunto nacional, o las heridas todavía sin cerrar de contiendas entre hermanos de nuestra historia negra, que ya empieza a ser lejana pero planea sobre algunas generaciones.

Pero es en las actitudes y consignas de las personas con ideología de izquierdas más radical donde más odio y resentimiento ha existido y todavía pervive ese sentimiento contra todos los símbolos que representan nuestra grandeza, tratando siempre de confundir el respeto a nuestra bandera o a nuestro himno con vestigios franquistas, con ejemplos contemporáneos como las pitadas en eventos deportivos al himno, al Rey o a ambas cosas.

Deposito mi esperanza en recuperar este orgullo de ser español y de defender lo que España representa en el mundo, en las generaciones que ni vivieron los horrores de las guerras, ni los escucharon en sus casas. Generaciones de jóvenes que se abren al mundo y trabajan en cualquier lugar valorando lo que dejaron atrás y lo que les permitió alcanzar sus sueños, una idea más positiva de sí mismos como pueblo y nación.

Cuestión de autoestima

Se consultamos o dicionario e buscamos a definición de autoestima encontraremos "valoración xeralmente positiva de si mesmo"

Hai uns días e con motivo de caer nas miñas mans un artigo do xornalista Bieito Rubido referido á baixo autoestima existente en España e ás súas posibles causas, volveu á miña memoria un dos artigos que publiquei neste mesmo xornal lucense, El Progreso, baixo o título de "A marca España".

Naquel entón escribín sobre o elevado espírito crítico que temos neste país con todo o que nos identifica como españois, ou o que é o mesmo, por ter unha autoestima moi baixa e mostrarnos moi críticos co que temos e co que facemos.

Somos un país que combina tradición e modernidade, que ademais ocupa o cuarto posto entre as potencias europeas, líderes en solidariedade, temos como idioma un español universal, o segundo máis aprendido e falado no mundo (preto de 500 millóns de persoas), e sempre demostramos unha gran capacidade de adaptación.

Por engadir algúns argumentos apuntados por Rubido, somos o quinto lugar máis seguro do mundo, o segundo país coa poboación máis lonxeva, a mortalidade infantil é a terceira máis baixa do mundo, unha asistencia sanitaria gratuíta, universal e con grandes profesionais (aínda que algúns seguen empeñados en non o recoñecer), a oitava nación do mundo que máis porcentaxe do PIB dedica a manter o estado de benestar, por diante de Alemaña ou EUA, o segundo país con maior número de Quilómetros de vías de alta velocidade, a terceira potencia turística mundial, e conservamos o segundo maior patrimonio histórico artístico de todo o mundo por poñer só algúns exemplos do noso caudal como nación.

Con estes vimbios deberiamos conseguir uns bos cestos cargados de autoestima e non obstante non é así. As razóns sen dúbida teñen que ser de diferente índole, podendo estar entre elas a manía de mirarnos ao embigo e de valorar os minifundios nacionalistas por enriba do conxunto nacional, ou as feridas aínda sen pechar de contendas entre irmáns da nosa historia negra, que xa empeza a ser afastada pero planea sobre algunhas xeracións.

Pero é nas actitudes e consignas das persoas con ideoloxía de esquerdas máis radical onde máis odio e resentimento existiu e aínda pervive ese sentimento contra todos os símbolos que representan a nosa grandeza, tratando sempre de confundir o respecto á nosa bandeira ou ao noso himno con vestixios franquistas, con exemplos contemporáneos como as apupadas en eventos deportivos ao himno, ao Rei ou a ambas as dúas cousas.

Deposito a miña esperanza en recuperar este orgullo de ser español e de defender o que España representa no mundo, nas xeracións que nin viviron os horrores das guerras, nin os escoitaron nas súas casas. Xeracións de mozos que se abren ao mundo e traballan en calquera lugar valorando o que deixaron atrás e o que lles permitiu alcanzar os seus sonos, unha idea máis positiva de si mesmos como pobo e nación.

0 comentarios: