miércoles, 30 de noviembre de 2016

Ignominia colectiva

Parte de nuestra sociedad está enferma, se alimenta de tertulias mediáticas que se han convertido en tribunales sumarísimos de justicia, dictando sentencias inapelables con antelación a las que los jueces, más tarde que en plazo, acaban imponiendo. Todos los días asistimos a juicios paralelos donde las miserias humanas alcanzan niveles sorprendentes, donde se imponen condenas en un perfecto ejercicio de ignominia colectiva, donde todos acaban convertidos en jueces de tristes tribunales.

Basta que se inicie cualquier procedimiento judicial para que inmediatamente comience su retransmisión diaria en directo, en ocasiones alimentada con las correspondientes filtraciones parciales e intencionadas de procedimientos judiciales que teóricamente están bajo “secreto” del sumario.

A ello añadamos el enfoque y tratamiento mediático desigual en función del personaje, pero coincidente en darle gran publicidad en la fase acusatoria y sin apenas dedicarles espacio cuando esas causas se archivan o se absuelve a los investigados.

En abril de este año fue procesado por el Tribunal Supremo el senador de Bildu Iñaki Goioaga por haber podido cometer delito de pertenencia o colaboración con organización terrorista ¿Cuántos de ustedes leyeron o escucharon algo sobre este caso desde que el Supremo en septiembre del 2015 abrió una investigación por delitos de integración en organización terrorista, financiación de terrorismo, contra la hacienda Pública, fraude a la Seguridad Social y blanqueo de capitales? Por el contrario, ¿cuántas veces leyeron o escucharon la investigación a Rita por los puñeteros 1.000€? ¿Es comparable la causa investigada, el hostigamiento y la difusión en ambos casos?

Y como colofón de este repugnante panorama la actitud de algunos que dicen representar la nueva política, que no quisieron guardar un minuto de silencio en la sede de la soberanía nacional, instantes después de conocerse su muerte. No olviden las palabras de Pablo Iglesias el día de la apertura solemne de la Legislatura, diciendo que no acudía a la salutación a los Reyes porque le “daba asco” ir en la misma fila que Rita Barberá.

En los últimos meses de la vida de Rita ha habido mucho de todo esto. Ha sido una autentica cacería, desde la misma puerta de su casa. Durante meses personas apostadas ante su portal con pancartas insultantes siguiéndola por la calle, a las que se sumaban algunos medios de comunicación alimentando su circo.

Todo esto como respuesta a una vida de servicio público que entre otras cosas provocó que su ciudad, Valencia, se convirtiera durante sus años como alcaldesa en una de las ciudades más atractivas y prósperas de España.

No es de extrañar que la pena tan grande que la invadía en esta su última etapa hiciese mella en su corazón hasta el punto de que no le resistiese, porque Rita se murió de pena. Hay quien lo ha calificado de asesinato civil como consecuencia de la cascada de injurias y calumnias que atacaron sin piedad su estima y honestidad. 

Tanta ignominia bien merece una reflexión colectiva.

Ignominia colectiva

Parte da nosa sociedade está enferma, aliméntase de faladoiros mediáticos que se converteron en tribunais sumarísimos de xustiza, ditando sentenzas inapelables con antelación ás que os xuíces, máis tarde que en prazo, acaban impoñendo. Todos os días asistimos a xuízos paralelos onde as miserias humanas alcanzan niveis sorprendentes, onde se impoñen condenas nun perfecto exercicio de ignominia colectiva, onde todos acaban convertidos en xuíces de tristes tribunais.

Basta que se inicie calquera procedemento xudicial para que inmediatamente comece a súa retransmisión diaria en directo, en ocasións alimentada coas correspondentes filtracións parciais e intencionadas de procedementos xudiciais que teoricamente están baixo “segredo” do sumario.

A iso engadamos o enfoque e tratamento mediático desigual en función do personaxe, pero coincidente en darlle gran publicidade na fase acusatoria e sen apenas dedicarlles espazo cando esas causas arquívanse ou se absolve aos investigados.

En abril deste ano foi procesado polo Tribunal Supremo o senador de Bildu Iñaki Goioaga por poder cometer delito de pertenza ou colaboración con organización terrorista Cantos de vostedes leron ou escoitaron algo sobre este caso desde que o Supremo en setembro do 2015 abriu unha investigación por delitos de integración en organización terrorista, financiamento de terrorismo, contra a facenda Pública, fraude á Seguridade Social e branqueo de capitais? Pola contra, cantas veces leron ou escoitaron a investigación a Rita polos malditos 1.000?? É comparable a causa investigada, a fustrigación e a difusión en ambos os casos?

E como colofón deste repugnante panorama a actitude dalgúns que din representar a nova política, que non quixeron gardar un minuto de silencio na sede da soberanía nacional, instantes despois de coñecerse a súa morte. Non esquezan as palabras de Pablo Igrexas o día da apertura solemne da Lexislatura, dicindo que non acudía á salutación aos Reyes porque lle “daba noxo” ir na mesma fila que Rita Barberá.

Nos últimos meses da vida de Rita houbo moito de todo isto. Foi unha autentica cacería, desde a mesma porta da súa casa. Durante meses persoas apostadas ante o seu portal con pancartas insultantes seguíndoa pola rúa, ás que se sumaban algúns medios de comunicación alimentando a súa circo.

Todo isto como resposta a unha vida de servizo público que entre outras cousas provocou que a súa cidade, Valencia, convertésese durante os seus anos como alcaldesa nunha das cidades máis atractivas e prósperas de España.

Non é de estrañar que a pena tan grande que a invadía nesta a súa última etapa fixese madeixa no seu corazón ata o punto de que non lle resistise, porque Rita morreu de pena. Hai quen o cualifique de asasinato civil como consecuencia da fervenza de inxurias e calumnias que atacaron sen piedade a súa estima e honestidade. 

Tanta ignominia ben merece unha reflexión colectiva.

0 comentarios: