miércoles, 6 de enero de 2021

Mi carta

Si todo sale según lo programado este artículo estará en sus manos en la mañana del día 6 de enero, fecha que todavía el Gobierno no ha suprimido de nuestro calendario, la celebración de la Epifanía del Señor más conocido como el día de los Reyes Magos.

En mi carta a Sus Majestades de Oriente este año ni se me pasó por la cabeza incluir cosas materiales. En estos momentos, con una pandemia de consecuencias mortales que está afectando a tantos millones de ciudadanos y en tiempos que previsiblemente son previos a una grave crisis social no estoy para regalos que se puedan envolver. Me puse a pensar, por lo tanto, en qué otras cosas podría desear para mí y las personas a las que quiero.

Algo que espero hayamos incluido todos en nuestras misivas es la salud, la de todos. Posiblemente una de las cosas positivas de esta crisis sanitaria haya sido que muchos habremos valorado todavía mucho más lo que supone gozar de buena salud, la de cada cual y la de las personas con las que compartes tu vida. Todos lo pensamos, pero seguramente de manera especial los que ya hemos celebrado unos cuantos cumpleaños. 

Después de la salud he incluido en mi carta otra cosa que también quisiera pensar que ha formado parte de otras muchas cartas y, por lo tanto, de buenos deseos compartidos. El trabajo para todos y de manera especial para aquellos que lo han perdido en estos últimos tiempos, pero también para los más jóvenes, tantos de ellos extraordinariamente preparados que en busca de un derecho básico para vivir sus vidas han dejado sus pueblos y ciudades de origen y se han desplazado a donde las oportunidades parecían estar al alcance de la mano, aunque para muchos fue un espejismo que los ha llevado a alejarse todavía más de su punto de partida y para otros supuso la obligada vuelta a empezar.

Tras la salud y el trabajo, cuestiones que ya no son míticas, he pedido más y mejor educación para los que ahora se forman y que pronto serán las generaciones que conduzcan nuestra de sociedad. Con los años he percibido una devaluación progresiva de nuestros modelos educativos, primero en los centros de enseñanza, pero también en el seno de las familias, que al fin y al cabo son un reflejo de la manera en que somos educados y donde la pérdida de valores y respetos mutuos son el pan nuestro de cada día.

Como el espacio en blanco del papel de mi carta empezaba a llegar a su final me paré a pensar unos segundos en qué otras necesidades prioritarias debería incluir en ella y no dejar para otro año. Aquí mi vena y vocación política hizo aparición y por ello introduje aquellas cuestiones que hoy echo en falta o percibo a diario cada vez en menores dosis. He pedido para todos los que ostentamos algún tipo de responsabilidad pública o queremos representar dignamente a las personas que nos eligieron para ello, mucha más altura de miras y mucho menos cortoplacismo. Menos fotos y “tuits” y más búsqueda real de acuerdos, de soluciones a los principales retos que la sociedad demanda y necesita. Menos populismos y más realismos. Más concordia y menos enfrentamientos.

Cuando mire hoy en mis zapatos, y los demás días del año al levantarme, buscaré estos regalos y espero que a ustedes y a mi nos hayan sido concedidos estos deseos.  

A miña carta 

Se todo sae segundo o programado este artigo estará nas súas mans na mañá do día 6 de xaneiro, data que aínda o Goberno non suprimiu do noso calendario, a celebración da Epifanía do Señor máis coñecido como o día dos Reis Magos.

Na miña carta ás súas Maxestades de Oriente este ano nin se me pasou pola cabeza incluír cousas materiais. Nestes momentos, cunha pandemia de consecuencias mortais que está a afectar a tantos millóns de cidadáns e en tempos que previsiblemente son previos a unha grave crise social non estou para agasallos que se poidan envolver. Púxenme a pensar, por tanto, en que outras cousas podería desexar para min e as persoas ás que quero.

Algo que espero incluísemos todos nas nosas misivas é a saúde, a de todos. Posiblemente una das cousas positivas desta crise sanitaria fose que moitos valorariamos aínda moito máis o que supón gozar de boa saúde, a de cada cal e a das persoas coas que compartes a túa vida. Todos o pensamos, pero seguramente de maneira especial os que xa celebramos uns cuantos aniversarios. 

Despois da saúde incluín na miña carta outra cousa que tamén quixese pensar que formou parte doutras moitas cartas e, por tanto, de bos desexos compartidos. O traballo para todos e de maneira especial para aqueles que o perderon nestes últimos tempos, pero tamén para os máis novos, tantos deles extraordinariamente preparados que en busca dun dereito básico para vivir as súas vidas deixaron os seus pobos e cidades de orixe e desprazáronse onde as oportunidades parecían estar ao alcance da man, aínda que para moitos foi un espellismo que os levou a afastarse aínda máis do seu punto de partida e para outros supuxo a obrigada volta a empezar.

Tras a saúde e o traballo, cuestións que xa non son míticas, pedín máis e mellor educación para os que agora se forman e que pronto serán as xeracións que conduzan nosa de sociedade. Cos anos percibín unha desvalorización progresiva dos nosos modelos educativos, primeiro nos centros de ensino, pero tamén no seo das familias, que á fin e ao cabo son un reflexo da maneira en que somos educados e onde a perda de valores e respectos mutuos son o pan o noso de cada día.

Como o espazo en branco do papel da miña carta empezaba a chegar ao seu final parei a pensar uns segundos en que outras necesidades prioritarias debería incluír nela e non deixar para outro ano. Aquí a miña vea e vocación política fixo aparición e por iso introducín aquelas cuestións que hoxe boto en falta ou percibo a diario cada vez en menores doses. Pedín para todos os que ostentamos algún tipo de responsabilidade pública ou queremos representar dignamente ás persoas que nos elixiron para iso, moita máis altura de miras e moito menos  cortopracismo. Menos fotos e “tuits” e máis procura real de acordos, de solucións aos principais retos que a sociedade demanda e necesita. Menos populismos e máis realismos. Máis concordia e menos enfrontamentos.

Cando mire hoxe nos meus zapatos, e os demais días do ano ao levantarme, buscarei estes agasallos e espero que a vostedes e ao meu fóronnos concedidos estes desexos.


0 comentarios: