miércoles, 7 de junio de 2023

Dejar de estar

Siempre se ha dicho que es importante saber estar, pero pienso que es igual de importante saber dejar de estar, saber cuándo llega tu momento para cada cosa, o para dejar de hacer lo que se venía haciendo durante años.

Corría el mes de enero de 1990 cuando Manuel Fraga, al frente del primer gobierno que formaba en Galicia, después de una incontestable victoria en las urnas, me designaba para ocupar la Secretaría General de la Conselleria de Agricultura, Gandería e Montes, como entonces se llamaba.

En mayo de 1991 dejé Santiago para formar parte de la candidatura del Partido Popular al Ayuntamiento de Lugo, en el número 3, detrás de Tomás Notario y Paco Cacharro. Durante los siguientes 4 años me hice cargo como primer teniente de alcalde de las concejalías de Economía y de Medio Ambiente. En 1995 encabecé la lista de mi partido al Ayuntamiento de Lugo y resulté elegido alcalde por mayoría absoluta, desempeñando lo mejor que pude y supe mi función hasta las siguientes elecciones de 1999 en las que no volví a presentarme.

Tras un tiempo fuera de la actividad política, en agosto de 2001 me incorporé a la Secretaría General de la Agencia Gallega de Desarrollo Rural que acababa de crearse en Santiago y allí trabajé hasta que, en marzo de 2004, Mariano Rajoy me pidió formar parte de las listas al Congreso por la provincia de Lugo. Desde aquel año y hasta el próximo 17 de agosto y de manera ininterrumpida, he desempeñado mi labor como diputado y portavoz de pesca del Grupo Parlamentario Popular.

Hasta aquí la cronología resumida de mi actividad política, sin entrar en enjuiciamientos y valoraciones que pienso que corresponde hacer a los demás.

He procurado saber estar en todos esos lugares, sin perder nunca la perspectiva de los motivos por los que llegaba a ellos. En primer lugar, porque había un Partido y unas personas que lo dirigían que me propusieron y me dieron la oportunidad de figurar en las listas que posteriormente los ciudadanos eligieron en las urnas.

En segundo lugar, porque miles de lucenses confiaron en mi Partido y posiblemente algunos también en mí, para que los representase y trabajase por mejorar sus vidas y las de sus pueblos y ciudades.

Han sido años intensos, cargados de muchos acontecimientos históricos y en los que desde el gobierno o la oposición mi máxima ha sido, y todavía lo es, ayudar, facilitar, apoyar, empujar todos y cada uno de los proyectos vitales de los lucenses. También las reivindicaciones de todas las mujeres y los hombres que de manera dura y sacrificada trabajan en la mar y en la cadena mar-industria, tan importante en nuestra tierra.

Les dejo a ustedes la valoración de mi empeño en el momento de hacer balance, en este momento de cierta despedida, en el que he decidido dejar el Congreso y seguir ayudando desde fuera. Dejar de estar en la política de manera presenciar, pero sin dejar esa vocación de ayuda que es como siempre he concebido la política.

En el momento de dejar de estar, sólo me restan palabras de gratitud a los dirigentes del Partido Popular que confiaron en mí en cada momento de esta trayectoria, a todos los ciudadanos que me apoyaron con sus votos o su aliento, a todos mis compañeros de este ilusionante proyecto político y a mis amigos. Pero de manera muy especial a mi mujer y a mis hijas que a pesar de las muchas ausencias siempre me comprendieron y apoyaron.

Espero haber acertado y haber sabido estar, y ahora, saber dejar de estar.


Deixar de estar

Sempre se dixo que é importante saber estar, pero penso que é igual de importante saber deixar de estar, saber cando chega o teu momento para cada cousa, ou para deixar de facer o que viña facendo durante anos.

Corría o mes de xaneiro de 1990 cando Manuel Fraga, á fronte do primeiro goberno que formaba en Galicia, despois dunha incontestable vitoria nas urnas, designábame para ocupar a Secretaría Xeral da Consellería de Agricultura, Gandería e Montes, como entón se chamaba.

En maio de 1991 deixei Santiago para formar parte da candidatura do Partido Popular ao Concello de Lugo, no número 3, detrás de Tomás Notario e Paco Cacharro. Durante os seguintes 4 anos fíxenme cargo como primeiro tenente de alcalde das concellerías de Economía e de Medio Ambiente. En 1995 encabecei a lista do meu partido ao Concello de Lugo e resultei elixido alcalde por maioría absoluta, desempeñando o mellor que puiden e souben a miña función ata as seguintes eleccións de 1999 nas que non volvín presentarme.

Tras un tempo fóra da actividade política, en agosto de 2001 incorporeime á Secretaría Xeral da Axencia Galega de Desenvolvemento Rural que acababa de crearse en Santiago e alí traballei ata que, en marzo de 2004, Mariano Rajoy pediume formar parte das listas ao Congreso pola provincia de Lugo. Desde aquel ano e ata o próximo 17 de agosto e de maneira ininterrompida, desempeñei o meu labor como deputado e portavoz de pesca do Grupo Parlamentario Popular.

Ata aquí a cronoloxía resumida da miña actividade política, sen entrar en axuizamentos e valoracións que penso que corresponde facer aos demais.

Procurei saber estar en todos eses lugares, sen perder nunca a perspectiva dos motivos polos que chegaba a eles. En primeiro lugar, porque había un Partido e unhas persoas que o dirixían que me propuxeron e déronme a oportunidade de figurar nas listas que posteriormente os cidadáns elixiron nas urnas.

En segundo lugar, porque miles de lucenses confiaron no meu Partido e posiblemente algúns tamén en min, para que os representase e traballase por mellorar as súas vidas e as dos seus pobos e cidades.

Foron anos intensos, cargados de moitos acontecementos históricos e nos que desde o goberno ou a oposición a miña máxima foi, e aínda o é, axudar, facilitar, apoiar, empuxar todos e cada un dos proxectos vitais dos lucenses. Tamén as reivindicacións de todas as mulleres e os homes que de maneira dura e sacrificada traballan na mar e na cadea mar-industria, tan importante na nosa terra.

Déixolles a vostedes a valoración do meu empeño no momento de facer balance, neste momento de certa despedida, no que decidín deixar o Congreso e seguir axudando desde fóra. Deixar de estar na política de maneira presenciar, pero sen deixar esa vocación de axuda que é como sempre concibín a política.

No momento de deixar de estar, só me restan palabras de gratitude aos dirixentes do Partido Popular que confiaron en min en cada momento desta traxectoria, a todos os cidadáns que me apoiaron cos seus votos ou o seu alento, a todos os meus compañeiros deste ilusionante proxecto político e aos meus amigos. Pero de maneira moi especial á miña muller e ás miñas fillas que a pesar das moitas ausencias sempre me comprenderon e apoiaron.

Espero haber acertado e saber estar, e agora, saber deixar de estar.

0 comentarios: