miércoles, 31 de marzo de 2021

El armisticio

Hace unos días escuchando la radio en el coche una noticia provocó que subiera el volumen para prestarle toda la atención. Hablaban de un curioso episodio en un colegio y una de sus protagonistas, una niña de 3º de primaria, lo narraba en primera persona.

La niña contaba como su clase estaba cansada de que los niños de 5º, que salían al patio algo después que los de 3º, les deshicieran la cabaña que una y otra vez los de 3º construían en ese patio. La guerra entre ambas clases hizo mella en algunos y tuvieron la idea de proponer hacer las paces de manera un tanto original para sus edades.

Colocaron un cartel con el siguiente texto: “Por favor, no rompáis cada dos por tres la cabaña, la estamos haciendo para todos. Ya sé que estáis enfadados… pero firmemos la paz, por favor. Si queréis ayudarnos, vale, con mucho gusto, pero por favor, que nos está costando mucho”. Al lado otro cartel con el siguiente texto “Firmad si queréis hacer las paces” y en un lateral “esto nos lo dais mañana”.

Tal iniciativa me hizo pensar en su extrapolación a otros colectivos que ya dejaron 3º y 5º de primaria hace décadas y ahora tienen sobre sus hombros la responsabilidad de adoptar decisiones que nos afectan al conjunto de los ciudadanos, nuestros gobernantes.

Llevo tiempo percibiendo y compartiendo un sentimiento muy generalizado en una buena parte de nuestra sociedad, el deseo de rebajar las tensiones, los enfrentamientos, la necesidad de lograr acuerdos estables y beneficiosos para nuestro país. Algo que también requeriría un armisticio entre gobierno y oposición.

En Galicia hace unos días el presidente Feijóo se reunía con los líderes de los dos partidos de la oposición a su gobierno. Un total de 6 horas de reuniones y conversaciones, de dialogo entre tres personas con sus diferentes visiones de la política y de lo que quieren para los gallegos. Hay quienes pensarán que sólo fue un gesto y quienes verán un paso en la buena dirección de trasladar mensajes de unidad en tiempos donde los extremismos cada día tensan más la convivencia.

Cuando llevamos tanto tiempo viviendo en medio de una grave crisis sanitaria, económica y por lo tanto también social, cuando la bronca lleva instalada meses entre las bancadas de los parlamentos, cuando también alcanza al seno del Consejo de Ministros, cuando parece haberse convertido en el modus operandi de la política, la de las siglas por encima de las personas, cuando la soberbia y la mentira son las señas de identidad del Gobierno de España, cuando éstas y tantas cosas agobian cada día más a los españoles, el diálogo entre líderes políticos de diferente signo se me antoja como la mejor noticia de estos últimos días.

Que el ruido deje paso al diálogo es como ese armisticio, esa búsqueda de firmar la paz entre los niños de 3º y 5º de primaria cansados de ver como unos destruyen lo que otros levantan. Todos deseamos que cese el ruido de fondo, que los que tienen en su mano firmar lo hagan en esa hoja del colegio que decía “firmad si queréis hacer las paces”. Los niños otra vez dándonos ejemplo. Ojalá que no pierdan su incipiente capacidad de dialogar y ponerse de acuerdo. Pronto serán ellos los que tendrán que dialogar desde las instituciones, las empresas, los gobiernos. Que los niños de hoy aprendan a buscar la paz, el armisticio, será garantía de un futuro en mejor convivencia.

O armisticio

Hai uns días escoitando a radio no coche unha noticia provocou que subise o volume para prestarlle toda a atención. Falaban dun curioso episodio nun colexio e unha dos seus protagonistas, unha nena de 3º de primaria, narrábao en primeira persoa.

A nena contaba como a súa clase estaba cansada de que os nenos de 5º, que saían ao patio algo despois que os de 3º, desfixésenlles a cabana que unha e outra vez os de 3º construían nese patio. A guerra entre ambas as clases fixo efecto nalgúns e tiveron a idea de propoñer facer as paces de maneira un tanto orixinal para as súas idades.

Colocaron un cartel co seguinte texto: “Por favor, non rompades cada dous por tres a cabana, estamos a facela para todos. Xa se que estades enfadados… pero asinemos a paz, por favor. Se queredes axudarnos, vale, con moito gusto, pero por favor, que nos está custando moito”. Á beira outro cartel co seguinte texto “Asinade se queredes facer as paces” e nun lateral “isto nolo dades mañá”.

Tal iniciativa fíxome pensar na súa extrapolación a outros colectivos que xa deixaron 3º e 5º de primaria hai décadas e agora teñen sobre os seus ombreiros a responsabilidade de adoptar decisións que nos afectan ao conxunto dos cidadáns, os nosos gobernantes.

Levo tempo percibindo e compartindo un sentimento moi xeneralizado nunha boa parte da nosa sociedade, o desexo de rebaixar as tensións, os enfrontamentos, a necesidade de lograr acordos estables e beneficiosos para o noso país. Algo que tamén requiriría un armisticio entre goberno e oposición.

En Galicia hai uns días o presidente Feijóo reuníase cos líderes dos dous partidos da oposición ao seu goberno. Un total de 6 horas de reunións e conversacións, de dialogo entre tres persoas coas súas diferentes visións da política e do que queren para os galegos. Hai quen pensará que só foi un xesto e quen verá un paso na boa dirección de trasladar mensaxes de unidade en tempos onde os extremismos cada día tensan máis a convivencia.

Cando levamos tanto tempo vivindo no medio dunha grave crise sanitaria, económica e por tanto tamén social, cando a rifa leva instalada meses entre as bancadas dos parlamentos, cando tamén alcanza ao seo do Consello de Ministros, cando parece converterse no modus operandi da política, a das siglas por encima das persoas, cando a soberbia e a mentira son os acenos de identidade do Goberno de España, cando estas e tantas cousas angustian cada día máis aos españois, o diálogo entre líderes políticos de diferente signo antóllaseme como a mellor noticia destes últimos días.

Que o ruído deixe paso ao diálogo é como ese armisticio, esa procura de asinar a paz entre os nenos de 3º e 5º de primaria cansados de ver como uns destrúen o que outros levantan. Todos desexamos que cese o ruído de fondo, que os que teñen na súa man asinar fágano nesa folla do colexio que dicía “asinade se queredes facer as paces”. Os nenos outra vez dándonos exemplo. Oxalá que non perdan a súa incipiente capacidade de dialogar e poñerse de acordo. Pronto serán eles os que terán que dialogar desde as institucións, as empresas, os gobernos. Que os nenos de hoxe aprendan a buscar a paz, o armisticio, será garantía dun futuro en mellor convivencia.


0 comentarios: